คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฆาตกรงั้นหรอ ?
ตอนที่ 9
อย่าบอกนะว่าเป็น
ผ...........ผี~
ฉ...ฉันพึ่งจะมาโรงเรียนเป็นวันแรกเองนะ
ท...ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
“ช....ช....ชา.....ช.....ชาช่า”
“น....น.....นัต.....พะ.......พะ..........”
ยัยชาช่าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“ฉ....ฉันว่า.....ธ......เธออย่าพูดดีกว่านะ.......ฉันว่า......ร....เรา......น.....น่า.......ร.....เราน่าจะเผ่น....เร็วว วว ว วว ว ว วว ว วว ว ว ววว ว ววว ! !! ! ! ! ! ! ! !!!! ! !! ! !!!”
หลังจากที่พูดจบฉันก็ถอนเบรคมือ
แล้วเตรียมตัววิ่งสุดชีวิต
“ด......เดี๋ยว~”
ชาช่าพูดเสียงเย็น
มือของเธอ.....
จับที่บ่าทั้งสองข้างของฉัน
อย่างแน่นหนึบ
“พ.......พวกเค้า........พ......พวกเค้า......ตะ.....ตี.....ต......ตีกันอ่ะนัต.......คนตีกัน......นัต......คนตีกัน OoO! ”
ชาช่าบอกฉันอย่างตื่นเต้น
“อะไรนะ OoO! ”
“พวกนั้น........ไม่ใช่สิ.....เพื่อนเพื่อน.........แฝด.......เตอร์.......นายแว่น........แล้วก็นายปากพล่อย(เทปเป)......ตีกันใหญ่เลย.........ทำไงดีนัต........ทำไงดีอ่ะ.....T/\T ”
“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันให้ให้มันเร็วกว่านี้ห๊า....ช่า”
ฉันพูดพลางเขย่าตัวชาช่า
“ทำไงดีอะนัตทำไงดี”
ยัยชาช่าพูด
ตัวยัยนั่นสั่นระริกเลยล่ะ
“ไปห้ามสิ......เร็ว”
อย่าว่าแต่ชาช่าเลย
ฉันเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
พวกนั้นรุมตีกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
แฝดและเตอร์ดูเหมือนจะพยายามห้ามสงคราม
นายแว่นก็ตั้งรับ
ส่วนคนที่ลุยก็ไม่ใช่ใคร
เทปเปนั่นเอง
นายนั่นทั้งเตะทั้งต่อยนายแว่นไม่ยั้งมือ
แต่ส่วนใหญ่แล้วมันจะโดนแฝดกับเตอร์ซะมากกว่า
โต๊ะเรียนที่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม
กองระเนระนาดอยู่ที่พื้น
เก้าอี้ล้มเรียงกันเป็นโดมิโน่
ผู้ชายหน้าตาดีทั้ง 4 คน
>>ไม่รวมไอ้แว่นก็มันไม่หล่อ<<
หน้าตาบอบช้ำ
เป็นจ้ำเลือด
ส่วนนายแว่นท่าทางจะอาการหนักมากที่สุด
ที่ว่าอาการหนักไม่ใช่ว่าโดนต่อยหนักจนแทบไม่ไหว
แต่เป็นอาการกลัวจนหัวหดมากกว่า
นายนั่นหน้าซีดไปหมด
ตัวสั่นอย่างกับจ้าวเข้า
แต่ปากกลับตะโกนยุยงเทปเปไม่ยอมหยุด
นายอยากตายมากรึไงยะ
“มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันสิ.....พอเถอะ”
ชาช่าพยายามห้าม
“นี่......หยุดก่อน........หยุดก่อนเซ่”
ฉันพูดพลางเข้าไปกอดแขนขวาของเทปเปเอาไว้
แต่หมอนั่นก็ยังปล่อยหมัดข้างซ้ายออกไป
แขนขวาของหมอนั่นก็สะบัดแกว่งไกวไปมา
เหวี่ยงจนฉันจะหลุดอยู่แล้ววววววว~
ไอ้คนบ้าไปเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะยะ
“นี่หยุดก่อนได้มั้ย.......ฉันบอกให้หยุดไง!!!!”
แต่สงสัยไอ้เทปเปบ้ามันจะไม่ได้ยิน
หูหนวกรึไงวะ
เดี๊ยะแม่กัดให้หายหนวกซะเลย
“นี่.......ตาบ้าหูหนวกรึไง.......บอกให้หยุดไง......นี่........บอกให้หยุดไงวะ......ไม่ได้ยินรึไง.....ไม่ได้ยินใช่ม๊าย ย ย ......ได้~”
ฉันอ้าปากงับท่อนแขนตาบ้าเทปเปทันที
“อั้นออกไอ้อายอุดไอ.......ออกไอ้อุดอ้ายอินอ้ายย....อี่แอ้ะอี้แอ้ะ”
(พูดทั้งๆที่ยังงับแขนอยู่)
- ฉันบอกให้นายหยุดไง......บอกให้หยุดได้ยินม้ายย.....นี่แหน่ะนี่แหน่ะ –
“อ้ากกก~!!!”
ตานั่นร้องลั่น
ก่อนที่จะสลัดฉันไปชนโต๊ะจนล้มโครมคราม
“อูยยยย~”
“นัตเป็นไรมั้ย”
ชาช่าวิ่งกระวีกระวาดมาหาฉัน
แต่พวกผู้ชายก็ยังนัวเนียกันอยู่
“นัตเป็นไงมั่ง”
ชาช่าถามซ้ำอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบ
“ไม่เป็นไรหรอกชาช่า.........แต่หมอนั่นกล้าทำกับฉันขนาดนี้.........มันให้อภัยไม่ได้แล้ว ว ว ว ว ว ว ว ว~ ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !”
“เน่~!!!.......นายกล้าผลักฉันงั้นหรอ~!!!”
ตะโกนใส่หมอนั่นแต่หมอนั่นไม่สนใจฉันสักนิด
“เน่ !!!..........หูหหนวกรึไงยะ !!!”
ตุ๊บตั๊บ โครมคราม ผลั้วะ เพลี๊ยะ ตึ้ง
,vpjk#$2kmig&htjn45-679mbjzy23#@!klkfyi5mni
,vpjk#$2kmig&htjn45-679mbjzy23#@!klkfyi5mni
,vpjk#$2kmig&htjn45-679mbjzy23#@!klkfyi5mni
“นี่ !!!!......พวกนายน่ะ......สนใจฉันมั่งสิ !!!!!!!!!!”
ตุ๊บตั๊บ โครมคราม ผลั้วะ เพลี๊ยะ ตึ้ง
,vpjk#$2kmig&htjn45-679mbjzy23#@!klkfyi5mni
,vpjk#$2kmig&htjn45-679mbjzy23#@!klkfyi5mni
,vpjk#$2kmig&htjn45-679mbjzy23#@!klkfyi5mni
ไม่ยอมหยุดใช่มั้ย
ได้เลย
อย่างงี้ต้องมีเจิม
“หน็อย~......ตาบ้าเอ้ย !!!!!!!! !”
ผลั้วะ
“ง่ะ O.,O*”
“สม”
ฉันพูดอย่างผู้มีชัย
อย่างนายมันต้องรับประทานรองเท้า
มันเหมาะสมกันแล้วยะ
“ธ....เธอกล้าโยนรองเท้ามาใส่หัวฉันงั้นหรอ..........เธอกล้าดียังไง”
ตาบ้านั่นเดินมากระชากคอเสื้อฉันด้วยความโมโห
มือขวาของตานั่นจับอย่างกระชับที่หลอดลมฉัน
ประมาณว่าจะหลวมก็ไม่ใช่จะแน่นก็ไม่เชิง
“นี่....ฉันหายใจไม่ออกนะ”
ฉันพยายามพูด
พลางดิ้นสุดชีวิต
ฉันไม่ยอมตายในห้องนี้แน่ๆ
อีตาบ้าเท็ปเปปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะยะ
“เธอเป็นใคร........กล้าดียังไง ! ! ! ! ! !.....กล้าโยนรองเท้ามาใส่หัวฉันงั้นหรอ”
ตาบ้านั่นยิ่งบีบแน่นมากขึ้น
ปากก็ตะโกนใส่หน้าฉันปาวๆๆ
“แล้วนายล่ะยะ......นายกล้าดียังไงมาผลักฉัน”
“ก็เธองับแขนฉัน”
“ก็นายโวยวายไม่หยุดซักที.........ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นนักเลงหัวไม้มาจากไหน........แต่ที่รู้นายไม่ควรจะทำแบบนั้นกับนายแว่น”
“อย่างมันนะ.........สมควรจะโดนมากกว่านี้ซะอีก........ไอ้คนทรยศ”
“แกต่างหากที่ทรยศ”
นายแว่นพูดแทรกขึ้น
“แกต่างหากที่ทำร้ายหมิง.......แกต่างหาก.......ใครๆก็รู้”
นายแว่นประกาศซ้ำ
“เหอะ......ใครๆก็รู้งั้นหรอ”
เท็ปเปพูดอย่างเรียบๆ
“ไม่มีใครเชื่อแกหรอกวายล์(Why).......ไม่มีใครเชื่อแก........แม้แต่แม่ของแกเอง........ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“โถ่เว้ย~!!!”
ตานั่นปล่อยมือจากฉัน
แล้วหันไปเล่นงานนายแว่นแทน
“ไอ้นพ.....อย่าให้กรูต้องเกลียดเมิงไปมากกว่านี้เลย”
“แล้วมีใครสนแกบ้างล่ะ.......ต่อให้แกไม่คบฉัน......ก็ไม่เห็นว่าฉันจะต้องเสียหายอะไรเลยนี่นา.......ยังไม่เข้าใจอีกหรอ.......ว่าทุกคนเกลียดแกเข้าไส้.......ไม่รู้ตัวอีกหรอว่าตัวเองน่ารังเกียจแค่ไหน”
“.....”
“เป็นไงล่ะ.......รับความจริงไม่ได้หรือไง........ทำใจซะวายล์........จะฝืนเรียนที่นี่ทำไม......ตายๆไปซะจะไม่ดีกว่าหรอ”
“นายแว่นฉันไม่รู้หรอกนะว่านายมีเรื่องอะไรกัน........แต่จะมาสั่งให้เค้าไปตายมันจะไม่มากไปหน่อยหรอ”
ฉันพูดขึ้น
ถึงหมอนั่นจะดูแปลกๆก็เถอะ
ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบเค้าเท่าไหร่
แต่จะให้ฉันอยู่เฉยๆแบบนี้
ฉันคงทำไม่ได้หรอก
“ที่เธอพูดแบบนี้เพราะเธอยังไม่รู้จักมันดีน่ะสิ”
นายแว่นพูด
“หมายความว่าไง ?? ”
ฉันเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
“ก็หมายความว่า.........”
“หยุดพูดซักที”
ตาบ้าวายล์พูดขึ้น
“อะไรกัน.......กลัวความจริงรึไง.....วายล์ผู้ไม่กลัวอะไร......แต่ทำไมต้องร้องไห้ทุกทีที่พูดเรื่องพี่หมิงล่ะ”
“ไอ้นพ”
วายล์พูด
“เหอะ.......ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายหรอก........ต่อให้แกวิ่งหนีมันแค่ไหน.........แกก็ยังไม่มีวันลืมเรื่องวันนั้นไปได้อยู่ดี.......จริงมั้ย”
“........”
คราวนี้นายวายล์กลับเงียบ
ไม่ปริปากพูดซักคำ
“ปีที่แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งย้ายมาจากกรุงเทพ......เธอชื่อหมิงหมิง......พี่หมิงน่ะเค้าเป็นดาวโรงเรียน......แล้วตอนนั้นวายล์ก็เป็นหนุ่มที่ฮอตที่สุดในเชียงใหม่.......ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหน้าไหน.....พอเห็นเค้าก็หลงรักกันทั้งนั้น......เหมือนกันกับพี่หมิง.....ที่มีหนุ่มๆตามจีบกันระนาว......แต่พี่หมิงก็เลือกที่จะคบกับไอ้หมอนี่ไง.....เสียดายจัง......ถ้าตอนนี้พี่หมิงยังมีชีวิตอยู่......ป่านนี้คงจะอยู่เกรด 11”
นายแว่นเล่า
“หมายความว่า”
ฉันเอ่ยขึ้น
ด้วยความข้องใจ
“ใช่......พี่หมิงตายแล้ว......เพราะไอ้หมอนี่ไง”
นายแว่นพูดพลางชี้ไปที่เท็ปเป
“หยุดพูดเรื่องนั้นซักที”
วายล์กัดฟันพูดอย่างแค้นๆ
“หมอนั่นมันฆาตกร”
“หยุดพูดกรูบอกให้หยุดไงวะ”
ตาบ้าวายล์โวยลั่น
แล้วถลาไปบีบคอนายแว่นไว้ทันที
“กรูไม่ได้ฆ่าหมิง.......กรูบอกแล้วไง.......ว่ากรูไม่ได้ฆ่าหมิง”
“นี่ปล่อยนพนะ”
ชาช่าวิ่งไปทุบแขนวายล์
“ปล่อยเค้าเดี๋ยวนี้เลย.....นายกำลังจะฆ่าเค้านะ”
ชาช่าพูดขึ้นอีกครั้ง
เพื่อให้นายนั่นใจเย็นลงบ้าง
“หรือมันจะเป็นเพราะฉันจริงๆ”
เท็ปเปพูดพลางทรุดตัวลงที่พื้น
ดวงตาของหมอนั่นดูเศร้าซึม
“นายออกไปได้แล้วนะแว่นแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรด้วย”
ชาช่าเอ่ย
“เหอะ......ยังไงพวกเธอก็ต้องระวังตัวไว้ล่ะ......เพราะไอ้ฆาตกรมันใจร้ายนักฆ่าได้แม้กระทั่งแฟนตัวเอง”
ความคิดเห็น