คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เจอดี
ตอนที่ 8
“โถ่....เว้ย ย ย ! ! ! ! ! ”
นายหน้าโหดคนหนึ่งที่ยืนมองหน้า
เทปเปยังกับจะกิน
ง้างมือขวาขึ้น
ส่วนมือซ้ายจับที่คอเสื้อของเทปเปไว้
เทปเปเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหมอนั่น
อย่างไม่แยแส
อย่าไปมองแบบนั้นดิ
เดี๋ยวมันก็ต่อยนายหรอกน่า
เดี๋ยวหน้าหล่อๆก็ช้ำกันพอดี
“เมิงท้ากุใช่มั้ย......ได้~”
นายหน้าโหดกัดฟันพูดแล้วออกหมัดไปเต็มแรง
“เดี๋ยว ! ! ”
แต่ดีที่ยูฟ่าห้ามไว้ก่อน
“กุว่าอย่ามีเรื่องกันเลยนะ.............อย่าให้มันเป็นเรื่องเลยดีกว่า..........เรื่องเล็กนิดเดียวเอง.........ช่างมันเถอะ”
“ถอยไป”
นายหน้าโหดพูดขึ้นเสียงดังลั่น
“พวกนายพึ่งมาใหม่.........ไม่รู้หรอกว่าไอ้นี่มันชั่วแค่ไหน..........มันเลวจนไม่สมควรมีชีวิตอยู่เลยด้วยซ้ำ.........แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย...........เจนท์(Gent)ถ้าเมิงปล่อยมันอีกนะ...........มันก็จะทำเหมือนคราวที่แล้ว..........เชื่อกุ.........เมิงจะทำอะไรก็รีบทำดีกว่า............นะเจนท์เชื่อกุเถอะวะ”
แล้วนายแว่นก็พูดสอดขึ้นมา
นายไม่พูดก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้หรอกนะ
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องมันเป็นยังไง...........แต่ฉันขอเถอะ..........อย่ามีเรื่องกันดีกว่า.........อย่าให้มันแย่ไปกว่านี้เลย”
ฉันพูดขึ้น
“สร้างภาพ”
ยัยหน้าสั้นพูดกระแทกแดกดันฉัน
ทำให้ฉันต้องหันควับไปหายัยนั่นทันที
ฉันมองหน้ายัยนั่นเพื่อให้รู้ว่า......
ไม่ต้องมายุ่งได้มั้ย
ยัยนั่นหลบสายตาฉัน
แล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“นะๆ......ฉันก็ขอด้วยอีกคน”
ชาช่าพูดขึ้น
“พอเถอะ............เรื่องนิดเดียวเอง........อย่าให้ต้องมีเรื่องเลย........กุขอเถอะ..........วันนี้วันแรกของกุด้วย.......นะ......ถือว่าเห็นแก่พวกกุเถอะ..........วันนี้วันแรก.........ขอร้องจิงๆวะ”
ยูโรพูดขึ้นอีกคน
“เถอะนะ.........ถือว่าพวกกุขอร้อง”
ริกเตอร์ก็ช่วยอีกแรง
นายหน้าโหด
เอ่อ..........นายเจนท์
เห็นนายแว่นมันเรียก
แล้วนายเจนท์ก็ค่อยๆคลายมือลง
“โถ่.....เว้ย ! ! ! ”
เจนท์ร้องลั่น
พลางสลัดมือออกจากคอเสื้อเทปเป
เทปเปมองหน้านายหน้าโหดอย่างผู้มีชัย
พร้อมกับเอามือสวยๆของเค้า
ขึ้นมาปัดคอเสื้อ
แล้วดึงหูฟังออกจากหูทั้งสองข้าง
“เหอะ.....สุดท้ายเมิงก็ไม่กล้าอีกตามเคย”
นายเจนท์หน้าโหดง้างมือขึ้นอีกครั้ง
“เฮ๊ย ! ! !..........กุขอล่ะ”
แต่ยูฟ่าก็มาช่วยไว้อีกตามเคย
ยูฟ่าเอาตัวมาขวางเทปเปไว้
ฉันว่าน่าจะปล่อยให้มันโดนต่อยไปเลยดีกว่า
“เห็นมั้ย.............กุบอกเมิงแล้ว..............คนอย่างมันไม่มีวันดีขึ้นมาได้หรอก............เลวยังไงก็เลวยังงั้น”
นายแว่นพูดขึ้น
ไอ้บ่าวชั่งยุเอ้ย
ชั่งยุจริงๆเลยนะแก
ไม่มีใครขอร้องให้นายพูดซักหน่อย
จะพูดทำไมยะ
ยิ่งพูดยิ่งแย่ไปใหญ่
“ที่จริงเมิงไม่น่าจะแค่ขาหัก.............กุว่าคนอย่างเมิงน่าจะตายไปเลย............เมื่อไหร่จะตายๆไปซักทีวะ”
แล้วหมอนั่นก็เดินออกจากห้องไป
อย่างกับวัวเมายา
ไปเอาแรงมาจากไหนของมันวะ
เดินแรงขนาดนี้ ตึกร้าวเลยนะเนี่ย
แล้วเพื่อนๆในห้อง
ก็ทยอยเดินออกจากห้อง
ทีละคนทีละคน
จนหมดห้อง
เหลือเพียงแต่............
กลุ่มนักเรียนใหม่อย่างฉัน
กลุ่มยัยหน้าสั้น
แล้วก็นายแว่นอีกคน
“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร...........สร้างภาพชมัด...........คิดว่าวิเศษมาจากไหนย่ะ...........ขอร้องล่ะ...........เชอะ”
พูดจบแล้วยัยหน้าสั้นก็สะบัดหน้า
แล้วเดินออกจากห้องไป
ตามด้วยยัยอวบมิกกี้
“ง.........งั้น.....ฉ........ฉันไปก่อนนะ”
ซินเธียพูดขึ้น
เสียงยัยนั่นสั่นตะกุกตะกัก
“ออกมาได้แล้วซินเธีย................อย่าไปสนทนากับพวกสร้างภาพเลย”
ยัยหน้าสั้นเร่งซินเธีย
แต่หล่อนก็เหน็บแนมฉันมาด้วย
“นี่.........มันจะไม่มากไปหน่อยหรอ.............หล่อนว่าใครสร้างภาพย่ะ”
ฉันตะโกนตอบไป
ฉันทนไม่ไหวแล้วนะยัยหน้าสั้น
ฉันไม่ใช่นางเอกนะ
จะมายืนให้หล่อนด่าฉอดๆๆ
อุ๊ย
ไม่เอาไม่เอา
ฉันเป็นนางเอกรุ่นใหม่ต่างหากล่ะ
มีมือมีเท้า
ที่สำคัญมีปาก
“ยัยชะนีน้อย..............ทำไม..............หล่อนสงสัยมากเลยรึไง”
ฉันพูดพลางก้าวขาฉับๆออกไปที่นอกห้อง
“ฉันจะ..............”
“พอเถอะนัต”
ชาช่าพูดพลางคว้าข้อมือฉันไว้
“ปล่อยนะช่า”
“ไม่เอาปล่อยไม่ได้”
“ช่า.............ฉันทนให้ยัยชะนีมาด่าฉันปาวๆไม่ได้หรอกนะ”
ชาช่าค่อยๆปล่อยข้อมือฉันออก
ฉันก้าวขาฉับๆๆ
อย่างรวดเร็ว
“นี่......ยัยชะนีหน้าสั้น.............ฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้นะ..............ว่าคนสวยสวยอย่างฉันเนี่ย............ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีสร้างภาพหลอกผู้ชายหรอกย่ะ................อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะมีนิสัยอย่างเธอสิ.............เพราะไม่มีใครเค้ามีนิสัยทุเรศทุเรศแบบนั้นกันหรอกจ๊ะ ^ ^ ”
ฉันถากถางยัยนั่น
ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“......”
ยัยนั่นยืนอึ้ง
แล้วหน้าก็ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ
ด้วยความโมโห
มือทั้งสองข้างของยัยนั่นกำหมัดแน่น
“นี่...........ทำไมนิ่งล่ะ............หรือที่พูดไปเมื่อกี้ไม่เข้าใจ...........สงสัยคงจะไม่เข้าใจภาษามนุษย์..............ทำไงกันดีล่ะคราวนี้..............ฉันพูดภาษาชะนีไม่เป็นด้วยสิ ^ ^ ”
“แซนด์..........มันว่าแกเป็นชะนีอ่ะ.........อ๊ายยยย..........แกยอมได้ไงย่ะ”
ยัยมิกกี้เสียงแหบพูดขึ้น
หล่อนพึ่งรู้ตัวหรอย่ะ
“ฉันรู้แล้วน่ามิกกี้.........เลิกย้ำซักทีเถอะ”
“ชาช่าเธอพูดเป็นมั้ย ^ ^ ”
“ฝากไว้ก่อนนะยัยนัต”
“รีบมาเอาคืนก็แล้วกัน..............ฉันไม่ชอบเก็บอะไรไว้นานๆ ^ ^ ”
“ไปกันเถอะซินเธีย.......มิกกี้”
แล้วยัยนั่นก็เดินกระทืบเท้าแรงๆ
ห่างออกไปห่างออกไป
โดยที่ไม่รู้ตัว
ว่ายัยชะนีเพื่อนรักยังยืนอึ้งอยู่เลย
“กี้.......เธีย.........ฉันบอกว่ามาได้แล้วไงย่ะ”
“อ......อื้อ”
แล้วยัยสองตัวนั้นก็รีบวิ่งกระวีกระวาด
ไปหายัยหน้าสั้น
ด้วยความเร็วเหนือมนุษย์
ฉันยืนมองพวกหล่อนสามคน
จนหายลับไปที่มุมตึก
ได้ยินเพียงเสียงกรี๊ดของยัยหน้าสั้น
ที่ดังมาเป็นระยะระยะ
“เหอะ.........มันต้องเจอแบบนี้ซะบ้าง..........รู้จักนัตน้อยไปซะแล้ว............จริงมั้ยชาช่า...........ชาช่า”
ทำไมชาช่าไม่ขานอ่ะ
หรือว่าไปแล้ว
“OoO!”
ทันทีที่ฉันหันหลังกลับไป
ก็เห็นชาช่ายืนอึ้งอยู่
สายตาของเธอ
จ้องมองไปที่อะไรบางอย่างในห้อง
อย่าบอกนะว่าเป็น
ผ...........ผี~
ความคิดเห็น