คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เค้าอยู่ข้างๆฉันนี่นา
ตอนที่ 6
“เธอเป็นใครถึงได้ไปทำสนิทสนมกันกับพี่ทัชขนาดนั้น”
แล้วจะทำไมยะ
“เธอรู้จักทัชด้วยเหรอ........ทัชเค้าน่ารักเนอะว่ามั้ย ^ ^ .......ผู้ชายอะไรไม่รู้เอาใจเก๊งเก่ง......ฉันขอตัวไปนั่งที่ก่อนนะ.........เดี๋ยวอาจารย์ก็เข้าแล้ว.........ค่อยคุยกันนะ ^ ^ ”
ฉันตีเสียงนางเอกไป
พลางทำหน้าอินโนเซนท์สุดๆ
ทำเอายัยนั่นหน้าร้อนขึ้นมาเลยล่ะ
สะใจ คิดจะเล่นกับคนอย่างฉันงั้นหรอ
มันไม่ง่ายอย่างงั้นหรอกนังหนู
ฮ๊าฮ๊าฮ๊าฮ๊าฮ๊า ^o^
ฉันเดินไปจนถึงที่นั่ง
ข้างๆฉันเป็นเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม
กำลังนอนเอาหน้าฟุบลงที่โต๊ะ
ท่าทางคงจะตื่นเต้นล่ะสิเปิดเทอมใหม่
ตื่นเต้นจนไม่หลับไม่นอนเลยใช่ม๊า
(อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเป็นแบบตัวเองได้มั้ย)
“ยัยนั่นเป็นใคร........ทำไมมันถึงกล้าพูดกับฉันขนาดนี้”
ยัยนั่นยังไม่หยุดพูด
ยัยผู้หน้าสั้นเอ๊ย
ฉันเกลียดผู้หญิงหน้าสั้นที่สุดเลย ย ย ย ย ย
“เมื่อกี้ฉันอ่านชื่อที่กระเป๋า........หล่อนนามสกุลเดียวกันกับพี่ไนซ์เลย”
ยัยผู้หญิงอีกคนที่อวบนิดๆพูดขึ้นหน้าสลอน
ทีหลังถ้าจะนินทาใคร
ช่วยพูดให้เบาๆด้วยนะ
“จริงหรอมิกกี้(Micky)”
ยัยหน้าสั้นนั่นพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“แซนด์(Sand).......หล่อนไม่เชื่อสายตาฉันหรอยะ”
ยัยอวบมิกกี้ประกาสลั่นอีกรอบ
“แซนด์ฉันเชื่อมิกกี้นะ......มิกกี้มันตาดีจะตาย”
เด็กผู้หญิงหน้าตาลูกครึ่งๆอีกคนหนึ่ง
ดูท่าทางไม่ประสีประสา
พูดคะยั้นคะยอยัยหน้าสั้น
“เห็นมะ.......ขนาดซินเธีย(Cynthia)ยังเชื่อเลย”
ยัยมิกกี้พูดอย่างประชดประชัน
“จริงหรอ ??”
ยัยหน้าสั้นยังคงไม่มั่นใจ
จริงน่ะสิย่ะ
ฉันนี่แหล่ะน้องสาวแท้ๆของไอ้หัวเหม็น
“อื้อ”
ยัยอวบน่ารักคนนั้นพยักหน้างึกๆ
และแล้วยัยหน้าสั้นก็ตัดสินใจเดินมาหาฉัน
“เธอเป็นน้องของพี่ไนซ์หรอ”
“( - - )( _ _ ) ( - - )( _ _ )”
ฉันพยักหน้าเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ
ยัยนั่นเริ่มหน้าซีดอีกครั้ง
หล่อนกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ก่อนที่จะเดินกลับนั่งที่
แล้วเล่าเรื่องราวให้เพื่อนหล่อนฟัง
ฉันหันซ้ายก็เจอกลับกลุ่มของยัยหน้าสั้น
พอหันขวาก็ไปเจอกับกลุ่มคนที่ไปนั่งมุงดู
ยัยอ้วนที่โม้เรื่องที่ชนกับพี่ทัชไม่เลิก
หล่อนจะอะไรหนักหนายะ
แค่ชนกันโดยบังเอิญ
ของฉันพี่เค้าตั้งใจแท้ๆ
ยังไม่โม้เลย
ไม่อยากจะพูด ^ ^
ฉันหยิบหนังสือการ์ตูนยอดฮิต
เรื่อง ‘Death note’ มาอ่านค่าเวลา
ถึงแม้มันจะเป็นหนังสือที่โชซื้อให้ ก็เหอะ
ถึงฉันจะแค้นหมอนั่นแค่ไหนก็ตามที
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า
ฉันจะต้องทิ้งหนังสือการ์ตูนสุดโปรดเล่มนี้ไปซะหน่อย
หนังสือการ์ตูนที่มีแต่ภาษาอังกฤษเล่มนี้
เล่มที่ตาบ้าโชซื้อมาให้ตอนเค้าไปเที่ยวญี่ปุ่น
ฉันจะทิ้งลงได้ไง
ตาบ้านั่นซื้อมาจากญี่ปุ่นเชียวนะ
เหอะ......ยัยหม่อนเอ๊ย
เธอคิดว่าแหวนที่โชซื้อมาให้เธอมันมีค่าแค่ไหนกัน
กะอีแค่แหวนคู่ห่วยๆที่ห้างสรรพสินค้า
จำไว้ซะยัยหน้าสั้น
จะได้รู้ว่าฉันมีค่าสำหรับเขามากแค่ไหน
“นัตตี้.....นัตตี้.....ใช่เธอมั้ย”
“O.O!”
เสียงใครน่ะ
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงนั้น
ทันทีที่โฟกัสสายตาฉัน
ปรับตรงกันกับใบหน้าเจ้าของเสียงนั้น
“- - *”
ใครวะ ?????
“เธอจำฉันได้มั้ย......ฉันชาช่าไง ^ ^ ”
“ ^ ^ ”
“จำได้แล้วใช่มั้ย ^ ^ ”
ยัยคนนั้นกระดี๊กระด๊าใหญ่เลย
“ชาช่าไหน ^ ^*”
“โอ๊ย........นี่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ ^ ^ ”
ก็จริงน่ะสิย่ะ
“ฉันชาช่า..........ที่อยู่ข้างบ้านคุณยายเธอไง.............ช่วงปิดเทอมจะขึ้น ม.1 เรายังไปว่ายน้ำที่สระน้ำของหมู่บ้านด้วยกันอยู่เลย ^ ^ ”
“อ๋อ~ ^ ^.........จำได้แล้ว ว ว .........ว่าแต่คุณย่าของเธอเป็นยังไงบ้างอ่ะ ^ ^ ”
“ท่านก็สามวันดีสี่วันไข้ตามประสาคนแก่นั่นแหล่ะ ^ ^........แล้วเธอย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่เลยหรอ ^ ^ ”
“อื้อ ^ ^ ”
ฉันยิ้มแล้วก็พยักหน้าแรงๆ
ฉันก็ตื่นเต้นพอๆกันกับชาช่านั่นแหล่ะ
ฉันไม่เจอยัยนี่มาตั้ง สามสี่ปีแล้วนิ่
แบบนี้ฉันก็มีเพื่อนแล้วล่ะสิ
ต่อไปฉันก็ไม่ต้องพึ่งไอ้ไนซ์อีกแล้ว
“หรอ.........ดีจังเลย ^ ^ .........ฉันคิดว่าฉันย้ายมากลางเทอมแล้วจะไม่มีเพื่อนซะอีก”
เดี๋ยวนะ เธอว่าไงนะ
ธ.......เธอย้ายมากลางเทอม หร....หรอกหรอ
“ฉันพึ่งย้ายมาจากภูเก็ตน่ะ ^ ^ ................คิดว่าจะไม่มีเพื่อนแล้วซะอีก ^ ^.............ไม่คิดเลยว่าเธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน..........ก็แม่ฉันน่ะสิให้ฉันกับพี่ชายย้ายมาอยู่กับย่า.........แต่โรงเรียนเธอเนี่ยสุดยอดเลยนะนัต ^ ^ ”
“เอ่อคือ........ ^ ^* ”
“เดินเข้ามาก้าวแรกฉันก็ตะลึงเลยแหล่ะ..........เธออยู่ที่นี่มาก่อน........ยังไงเธอก็ช่วยนำทางฉันด้วยแล้วกัน.......ที่นี่ตึกก็เยอะ........คนก็มาก........ที่ก็กว้าง.........ฉันกับพี่ชายฉันเนี่ยสับสนไปหมด”
“คือว่า........”
“แต่ตึกเนี่ย............สวยจริงๆเลยนะ..........ชุดฟรอมก็สวย........โดยเฉพาะ..........”
“เธอฟังฉันพูดก่อนได้มั้ย!! >o< ”
ทุกคนในห้องจ้องมองมาที่ฉัน
“O.O!”
แล้วก็หันไปคุยกันต่อ
“เอ่อฟังก่อนนะชาช่า ^ ^..........ฉันเองก็พึ่งย้ายมาเหมือนกัน”
“อ้าว.......เธอก็พึ่งย้ายมาเหมือนกันหรอกหรอ”
โห เธอผิดหวังขนาดนั้นเชียวหรอ
จากใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อตะกี้
ตอนนี้กลายเป็นใบหน้าซึมๆน่าสงสารไปซะแล้ว
นี่หรอชาช่า
ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเอง
ยัยเด็กผอมกระร่องกระแร่ง
โตมาจะน่ารักได้ถึงขนาดนี้เชียวหรอ
ฉันจ้องมองหน้าชาช่าอย่างตั้งใจ
ยัยนี่น่ารักมากๆเลย
ดูไปดูมายัยนี่หน้าคล้ายๆโชเลยแหะ
นิสัยก็เหมือนด้วย
ไหนจะมี
ท่าทางอินโนเซนต์นี่อีก
แววตาใสๆที่ดูจริงใจคู่นั้นอีก
ริมฝีปากสีชมพู
ทำไมชาช่าถึงได้เหมือนโชจังนะ
หรือเป็นเพราะฉันคิดถึงโชมากไปกันแน่
แต่ก็ช่างมั้นเถอะ
ฉันว่าฉันคงจะคิดถึงเค้ามากไปจริงๆแหล่ะ
ไม่เอาๆ เป็นเพราะหนังสือของเค้าแน่ๆ
ฉันเก็บมันไว้ในกระเป๋าตามเดิมดีกว่า
โชนายควรจะอยู่ในกระเป๋ารู้มั้ย
นายไม่ควรกลับมาอยู่ในสมองของฉัน
“หนังสือเล่มนั้น”
“อ่อแฟนเก่าฉันซื้อให้น่ะ........ฉันคิดถึงเค้ามากๆวันนี้ฉันเลยพาเค้ามาด้วย........ก็ทำได้แค่เอาหนังสือที่เค้าซื้อให้มาล่ะนะ.........ฉันคงไม่มีโอกาส.........ได้ไปไหนมาไหนกับเค้าอีกแล้วล่ะ”
“ฉันขอโทษนะ”
ชาช่าพูดพลางกุมมือฉันไว้
“จะขอโทษทำไม ^ ^ ”
“ก็ฉันพูดถึงแฟนเธอ.........ที่ตายไปแล้วอะ”
O.O!
“เธอเอาจากที่ไหนมาพูด.........เค้ายังไม่ตายซะหน่อย”
“ก็เธอบอกว่าเธอคงไปไหนมาไหนกับเค้าไม่ได้แล้ว.........ฉันก็คิดว่า........เค้าตายไปแล้วซะอีก”
“เห่อๆ.....”
ฉันหัวเราะเบาๆกับความไร้เดียงสาของชาช่า
“ชาช่า.....เธอน่ะเหมือนเค้ามากเลยนะ ^ ^ ”
“ใครหรอ”
“แฟนเก่าฉันไง”
“งั้นหรอ......งั้นเธอมาคบกับฉันดิ........อิอิอิ ^ ^”
ยัยชาช่าหัวเราะคิ๊กๆเบาๆกับตัวเอง
แม้กระทั่งเสียงหัวเราะ
ยัยนี่ยังหัวเราะเหมือนโชอย่างกับอัดเทปมาเปิด
“ไม่แน่นะแฟนเก่าเธออาจจะเป็นพี่ชายของฉันก็ได้ ^ ^ ”
ชาช่าพูดขึ้นมาอย่างขำๆ
“ทำไมเธอถึงคิดว่าอย่างงั้นล่ะ ^ ^ ”
“ก้อ........ผู้ชายคนเดียวในโลกที่หน้าตาคล้ายฉัน.......นิสัยคล้ายฉันเกือบจะทุกอย่าง.......ก็มีแต่พี่ชายของฉันนี่แหล่ะ ^ ^ ”
ยัยบ๊องเอ๊ย
จะเป็นพี่ชายของเธอได้ไง
ถ้าเป็นพี่ชายเธอเค้าก้ต้องแก่กว่าเธอสิ
แต่โชของฉันอายุเท่ากันกะเราต่างหาก
“ครูมาแล้ว!!!!!”
เสียงของนักเรียนชายคนหนึ่ง
ที่กำลังวิ่งกระวีกระวาดเข้ามาในห้อง
ตะโกนบอกเพื่อนๆ
เพื่อนให้ทุกคนอยู่ในความสงบ
และหยุดฝอยได้แล้ว ว ว ว ว ว ว
*** คำว่าฝอยแสดงถึงอาการสนทนาอย่างบ้าคลั่ง ประเภทคุยกันตั้งแต่เรื่องพระถังซัมจั๋งอัญเชิญพระไตรปิฏกไปชมพูทวีป ไปจนถึงเรื่องวันโลกาวินาศ ***
ตาบ้าข้างๆฉันก็ยังนอนไม่เลิก
ฉันคุยกันกับชาช่า
ดังอย่างกับโรงเรียนจะแตก
นายยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอยะ
ตาบ้านี่มีกลิ่นตัวแปลกๆแหะ
คนอะไรกลิ่นอย่างกับโรงพยาบาล
เหอะๆ ท่าทางหมอนี่ต้องหน้าตาใช้ไม่ได้แหง
กลิ่นก็เหม็น ไม่เห็นหอมเหมือนพี่ทัชเลย
โกรนก็เสียงดัง กะจะใช้โรงเรียนเป็นบ้านเลยรึไงยะ
นอนไม่ได้เกรงใจสาวน้อยสุดน่ารักคนนี้บ้างเลยนะ
“นี่.....นาย.......นี่......นาย.......นาย”
ฉันสะกิดตัวหมอนั่นเบาๆ
“นาย......นาย......ตื่นได้แล้ว......ครูมาแล้ว”
ฉันเปลี่ยนจากสะกิดตัวเป็นเขย่าตัวแรงๆ
แต่หมอนั่นก็ยังนอนหลับเป็นตายอยู่ได้
“มาเดี๋ยวฉันช่วย”
ชาช่าพูดขึ้น
ทั้งฉันและชาช่าต่างพากันเขย่าตัว
แต่ตานั่นก็ไม่ยอมลุกซักที
ฉันเริ่มเห็นใจแม่แล้วล่ะ
ทุกๆวันตอนไปโรงเรียน
แม่ต้องมาปลุกฉันแบบนี้ทุกวัน
เห้อ แม่ขาหนูขอโทษนะคะ
“นี่นาย........ฉันบอกให้ตื่นไง!!........ได้ยินมั้ย!!”
ฉันตะโกนดังๆใส่หูตานั่น
โป๊ก!!!!
ตานั่นรีบโงหัวขึ้นมา
ทำให้หัวของฉันที่อยู่ในวิถีกระสุนพอดี
ชนกันกับหัวของตาบ้านั่นดังโครม
หมอนี่หัวแข็งเป็นบ้าเลย
หัวฉ้าน น น น น
“เป็นไรมั้ยนัตตี้”
ชาช่าถามฉันอย่างห่วงๆ
“อูยยยยซีดดดด........ม......ไม่เป็นไร”
ฉันตอบพลางคลำหัวป้อยๆ
ตาบ้านั่นเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันสองคนซักพัก
แล้วก้มหน้าลงหลับต่อ
“บอกว่าตื่นได้แล้วไง~”
ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วนะยะ
ฉันกระชากคอเสื้อหมอนั่นขึ้นสุดกำลัง
ไอ้หมอนี่ตัวหนักเป็นบ้า
ตาบ้านั่นเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
“= =”
หมอนั่นมองหน้าชาช่า
แล้วหันมามองหน้าฉันพลางกระพริบตาปริบๆ
“เทปเป~”
ความคิดเห็น