คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : อะไรนักหนา
ตอนที่ 10
“นายออกไปได้แล้วนะแว่นแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรด้วย”
ชาช่าเอ่ย
“เหอะ......ยังไงพวกเธอก็ต้องระวังตัวไว้ล่ะ......เพราะไอ้ฆาตกรมันใจร้ายนักฆ่าได้แม้กระทั่งแฟนตัวเอง”
“ฉันบอกนายว่าไม่ต้องพูดอะไรไง......นายนี่นิ่”
ชาช่าต่อว่านพ
“ฉันก็แค่เตือนด้วยความหวังดี.....พวกเธอไม่เชื่อก็ตามใจ”
แล้วนายแว่นก็เดินออกไปจากห้อง
“นี่นายเอ่อ.....ขอเรียกว่าวายล์แล้วกันนะ”
ชาช่าพูด
พลางนั่งลงข้างๆหมอนั่น
“.....”
แต่หมอนั่นกลับไม่ปริปากซักคำ
“เป็นอะไรน่ะ......วายล์....เอ่อ......ฉันรู้ว่านายเสียใจนะ.....เอางี้เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า.......นายจะได้ร่าเริงขึ้นไง......อย่าไปสนใจคำพูดแว่นเลย”
ชาช่าพูดด้วยสีหน้าร่าเริง
ซึ่งถ้าผู้ชายคนไหนเห็น
ก็คงต้องหลงเสน่ห์ยัยนี่แน่ๆ
“......”
แต่มันกลับใช้กับหมอนั่นไม่ได้
“ชาช่าฉันว่าเราไปกันดีกว่าหมอนี่น่ากลัวจะตายไป”
ฉันเอ่ยชวนชาช่า
“นัตทำไมพูดอย่างงั้นล่ะ”
แต่ยัยนั่นกลับต่อว่าฉัน
“ก็คนที่ฆ่าได้แม้กระทั่งคนรักของตัวเองมันใช้ได้ที่ไหนเล่า.....ไปเถอะน่า.....อย่าไปยุ่งกับหมอนั่นเลย”
ฉันพยายามเปลี่ยนความคิดของชาช่า
“นัตเธอไม่ควรจะพูดแบบนั้นนะ”
แต่ไม่ว่าจะทำยังไง
ยัยนั่นก็ยังดื้อดึงอยู่ดี
เชอะ......ก็ฉันไม่ได้ใจดีอย่างเธอนิ่
“วายล์ไปกันเถอะ........นะๆๆ........ฉันปล่อยนายไว้คนเดียวไม่ได้หรอกนะ.........นะ ^ ^”
ยัยชาช่ายังมิวายชักชวนหมอนั่นอีกครั้ง
“นี่ถ้าหมอนั่นมาด้วยฉันไม่ไปด้วยหรอกนะ”
ฉันพูด
“นัต”
แต่ยัยชาช่าก็ต่อว่าฉันอีกตามเคย
ยัยนั่นเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงโหดๆ
พลางทำหน้าตาเหมือนกับฉันทำผิดร้ายแรงยังไงอย่างงั้น
“ก็ได้.....จะมาก็รีบมาได้มั้ย”
ฉันพูดกระแทกแดกดันหมอนั่น
หมอนั่นมันน่าหมั่นไส้จริงๆเลย
มิทราบว่า
นายไม่มีปากรึไงยะ
ท่าทางแบบนั้น น่าตบชะมัด
“สำคัญตัวมากไปแล้วนะ........ไปกันเถอะชาช่าองค์ชายเค้าคงไม่ไปกับเราหรอก”
ฉันพูดเหน็บแนมตาบ้าวายล์
“วายล์ไปกันเถอะ.....นะไปด้วยกัน ^ ^ ”
ชาช่าพูด
นี่.....ชาช่า
ฉันไม่เข้าใจเธอจริงๆ
ทำไมเธอต้องง้อมันขนาดนั้นด้วย
“เชอะ.....ทำเป็นหยิ่ง......ปล่อยให้ตายอยู่ในห้องนั่นแหล่ะ......ไปกันเถอะชาช่า”
ฉันพูดก่อนจะลากชาช่าออกมาจากห้อง
มันจะได้จบๆไปซักที
ขืนไม่ทำแบบนั้น
ยัยชาช่าก็ต้องง้อหมอนั่นอีกเป็นชาติๆแน่ๆเลย
“แฝด.......เตอร์.....ไปกันเถอะ”
จะว่าฉันใจร้ายก็ได้นะ
แต่ไม่เอาด้วยหรอก
ทำไมฉันต้องมาอยู่ห้องนี้ด้วยนะ
น่ากลัวเป็นบ้า
“มันจะดีหรอนัต........ปล่อยเค้าไว้ในห้องคนเดียวแบบนั้นน่ะ”
ยัยชาช่าถามฉัน
เธอจะห่วงหมอนั่นทำไมนักหนายะ
“ช่างเป็นไรเล่า..........ปล่อยเอาไว้แบบนั้นแหล่ะ”
ฉันพูด
“แต่ว่า.....”
แต่ยัยชาช่าก็ยังไม่เลิกวุ่นวายซักที
“บางทีเค้าก็อาจจะอยากอยู่คนเดียวมากกว่าล่ะมั้ง”
ยูฟ่าพูด
“ฉันเห็นด้วยกับยูฟ่านะ.......เพราะฉะนั้นอย่าไปสนใจเลยดีกว่า”
ฉันพูดสนับสนุน
ยัยช่าจะไปสนใจหมอนั่นทำไมไม่รู้
ชิ ตานั่นน่ากลัวจะตาย
แถมยังน่าหมั่นไส้อีกตะหาก
เห็นหน้ายัยช่าแล้วหงุดหงิดชะมัด
ดูท่าทางยัยนั่นจะเป็นห่วงหมอนั่นมากไปแล้วนะ
“ชาช่า.......ถ้าเธอไม่สบายใจ.......ก็ขึ้นไปตามหมอนั่นลงมาแล้วกัน......ฉันจะรออยู่ข้างล่างนี่แหล่ะ”
ฉันเอ่ย
“อื้ม^ ^”
ยัยชาช่าพูดพลางพยักหน้าด้วยความดีใจ
ยิ้มขึ้นมาเลยนะย่ะ
ยัยนี่มีนิสัยเดิมไม่เปลี่ยนจริงๆ
ใจอ่อนทุกเรื่องเลย
เห้อๆๆ เหมือนตาบ้าโชไม่มีผิด
ไม่นานยัยชาช่าก็เดินลงมา
“วายล์หายไปไหนก็ไม่รู้”
ยัยนั่นพูดพลางทำหน้าเศร้าๆ
“ดีแล้วแหล่ะที่หายไป.......อย่างไปสนใจเลย........เราไปกันดีกว่า........เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงแหน่ะ”
ฉันเอ่ยชวนยัยชาช่า
“นัตกับแฝดแล้วก็เตอร์ไปเถอะ.......ฉันไม่ไปหรอก”
ชาช่าตอบ
ท่าทางยัยนั่นน่ากลัวจัง
ฉันไม่เคยเห็นชาช่าเศร้าขนาดนี้มาก่อนเลย
“ฉันขอตัวขึ้นไปบนห้องก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ”
ฉันพูดพลางจับข้อมือยัยชาช่าไว้
“นี่.....เป็นอะไรมากมั้ย”
“เปล่า”
พอพูดจบยัยนั่นก็แกะมือฉันออก
แล้วเดินคอตกขึ้นตึกไป
“แฝด.....เตอร์พวกนายไปรอที่ร้านค้าเถอะ........เดี๋ยวฉันกับชาช่าจะตามไป”
“อื้ม......ฝากด้วยนะ.......ฉันเองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน.......ก็ยัยคนนั้นไม่เคยเป็นแบบนั้นเลยนี่นา”
ยูโรพูด
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ....ไอ้โล่ แมร่งทำเศร้าไปได้ชอบยัยชาช่าล่ะสิ”
ยูฟ่าพูดพลางขยี้หัวยูโร
- -* เอ่อ.....
แล้วทำไมถึงเรียกยูโรสุดหล่อของฉันว่าโล่ยะ
ห๊า..... ไอ้ยูฟ่าหน้าหื่น
“เอาที่ไหนมาพูด.......ชอบอะไรวะ o///o.....เปล่าซะหน่อย.....รู้มากไปแล้วนะไอ้ฟ่า”
ยูโรสุดหล่อ
ตอบพลางเกาหัวตัวเองแกรกๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
เตอร์หัวเราะเบาๆกับอาการเขินของยูโร
“ขำอะไรเตอร์”
ยูโรเอ่ยถาม
“เปล่าๆ”
เตอร์หยุดขำทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเข้มๆของยูโร
ฉันยืนมองหลังของแฝดและเตอร์
ที่ห่างออกไปเรื่อยๆ
ผู้ชายเนี่ยนะแปลกจริงๆ
ทำไมถึงได้เข้าใจยากนักนะ
ทั้งที่ยูโรก็คงจะชอบชาช่ามิใช่น้อย
แต่ทำไมถึงได้ปากแข็งกันนักนะ
เห้อ
ฉันเดินไปบนห้อง
สิ่งแรกที่ฉันต้องเจอก็คือ
โต๊ะที่กองระเนระนาด
ไม่เหลือสภาพห้องเรียน
ดีนะที่ยังไม่มีใครมาเห็น
ว่าแต่ทำไมตึกนี่มันเงียบจัง
เค้าไปไหนกันหมดนะ
แล้วยัยชาช่าหายไปไหนของเค้าอีกละเนี่ย
หมับ บ บ ~
อ.....
อะไรเนี่ย
มีอะไรบางยางจับที่บ่าของฉัน
ฉันค่อยๆหันไป
ช้าๆ ช้าๆ และช้าๆ
“นัต~ T/\T”
ยัยชาช่าพูดกับฉันด้วยเสียงเย็น
“ชาช่า.....ฉันตกใจหมด......เลิกโผล่มาเงียบๆซักทีได้มั้ย”
ยัยนี่ชอบทำให้ฉันตกใจอยู่เรื่อยเลย
“นัต~.....ฮือๆๆ T.,T “
“เธอร้องไห้ทำไม......นี่.......เป็นอะไรหรอ”
“ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”
“อะไรล่ะ......แต่ก่อนอื่น.....ฉันว่าเราน่าจะจัดโต๊ะให้คืนสภาพเดิมนะ.....ก่อนที่จะมีคนมาเห็นน่ะ”
ฉันพูดแล้วก็หันไปจัดโต๊ะ
ทีละโต๊ะทีละโต๊ะจนเสร็จ
“แล้วเธอมีอะไรจะบอกฉันหรอชาช่า”
“เปล่าๆ.......ไม่มีอะไรหรอก.......แล้วแฝดกับเตอร์ล่ะ”
“จริงสิ.......ฉันเองก็ลืมไปสนิทเลย.......งั้นเราไปหาพวกนั้นกันดีกว่า”
“อื้มๆ ^ ^ ”
สุดท้ายยัยช่าก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง
เป็นอะไรของเค้านะ
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ทันทีที่เราสองคนเดินลงมาจากตึก
เฟี้ยว ว ว ~
โป้ก !!!!!!!
ล.....ล....
“ลูกบอลนี่เป็นของใครย่ะ !! !!!”
ฉันร้องเสียงหลง
หลังจากที่โดนลูกบอลขนาดใหญ่พอประมาณ
อัดเข้าที่ศีรษะอันบอบบางของฉัน
วันนี้มันวันอะไรของฉันเนี่ย
ซวยจริงๆเลย
“ขอโทษนะคร้าบ~.....ช่วยเก็บลูกบอลมาให้หน่อยครับ.....น้องผู้หญิงสองคนน่ะเก็บบอลมาให้หน่อยครับ”
น้ำเสียงคุ้นๆแหะ
ฉันหันหน้าไปตามต้นเสียงนั่น
“ก......แกเองหรอ”
ฉันอุทานด้วยความตกใจ
“ยัยบ้า!!!!”
หมอนั่นก็อุทานด้วยความตกใจเช่นกัน
หมอนั่นหน้าซีดเผือด
ก่อนที่จะวิ่งแจ้นหนีฉันไป
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้หื่นกราวส์.........ไอ้บ้ากราวส์แกจะหยุดมั้ย”
ฉันร้องตะโกนตามหลังให้ไอ้บ้านั่นหยุดวิ่ง
“ได้ไม่หยุดใช่มั้ย.......แกโดนแน่”
ฉันขว้างลูกบอลเต็มแรง
เล็งไปที่หัวของไอ้บ้ากราวส์
เฟี้ยว ว ว ~
โป้ก !!!!
“โอ้ย.....บอลนี่ของใครวะ !! ! ! ”
แย่แล้วสิ
พลาดเป้าจนได้
ฉันรีบกระชากมือชาช่าแล้ววิ่งหนีเจ้าของเสียงโหดๆนั่นทันที
“เธอจะหนีไปไหน”
ว๊ากก.....มาตอนไหนยะ
ฮือๆๆ T.,T
เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยหนูด้วยนะค่ะ
“บอลนี่ของเธอใช่มั้ย”
ฉันเป็นอะไรเนี่ย
ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
นอกจาก..... ก้มหน้าหลบสายตาคนคนนั้น
“ว่าไง....ไม่ได้ยินรึไงที่ถามน่ะ”
หมอนั่นตะคอกใส่ฉัน
“ห๊า!!!!”
หมอนั่นตะคอกซ้ำอีกครั้ง
“ค่ะ!......ด....ได้ยินคะ”
“นี่....น้องคนสวย.....กลัวจนมือสั่นเลยหรอ”
ฉันหันไปมองผู้ชายอีกคน
กำลังลวนลามชาช่าอยู่
“นี่....มันจะมากไปมั้ง.....แกเป็นใครวะ”
ฉันพูดพลางปัดมือไอ้หื่นนั่นออกจากมือของชาช่า
“เธอก็สวยดีนี่.....ไม่เคยเห็นหน้าเลย.....ย้ายมาใหม่หรอ.....มีแฟนยังจ้ะ”
ไอ้หื่นนั่นหันมาลวนลามฉันแทน
“ถึงฉันจะไม่มีแฟน.....แต่ชาตินี้ทั้งชาติฉันก็ไม่ตาต่ำเอาแกมาเป็นแฟนหรอก”
ฉันตอบไอ้หื่นนั่นไปแบบนั้น
“ปากดีนะเธอ”
แต่ดูท่าทางหมอนั่นไม่รู้สึกรู้สาเลยสักนิด
มันตอบพลางยิ้มหื่นๆมาให้ฉันและชาช่า
“ไปกินข้าวกับฉันนะ”
หมอนั่นพูด
พลางเอามือมาโอบไหล่ฉัน
ป๊าบ บ บ ~!!
“เอามือสกปรกสกปรกของแกออกไปจากตัวฉัน”
ฉันเอ่ยหลังจากตบหน้าไอ้หื่นนั่นไปเต็มเหนี่ยว
“เธอกล้าตบฉันเร๊อะ ! !! ”
หมอนั่นตะคอกและเหลือกตาใส่ฉัน
“ทำไงดีนัตเค้าโกรธใหญ่แล้ว”
ชาช่าพูดแล้วรีบกระโดกอดแขนฉันไว้
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ฉันตอบชาช่าเสียงสั่นระรัว
“ฉันจะสั่งสอนให้เธอรู้สำนึกเอง......คราวหน้าจะได้ไม่ตบฉันอีกไง”
หมอนั่นพูดด้วยอารมณ์เดือดเต็มที่
ก่อนที่จะง้างมือขึ้น
ฉันหลับตาปี๋
แล้วก้มหน้าลง
ฉันคงหนีชะตากรรมนี้ไม่พ้นแน่ๆ
อย่างน้อยก็ได้แต่ภาวนาให้ไอ้หื่นนี่มันตบเบาที่สุด
หรือถ้าปาฏิหาริย์มีจริง
ก็ขอให้มีใครสักคนมาช่วยฉันทีเถอะ
“พี่ครับบอลผมเอง !!!!! ”
เสียงไอ้กราวส์นิ่
“บอลนั่นของผมเอง”
ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ไอ้กราวส์
โห.....หมอนั่นเท่ชะมัดเลย
(ยังมีเวลามาเหล่ผู้ชาย)
“บอลใครกุไม่สนแล้ว......แต่ตอนนี้กุขอสั่งสอนนังนี่ก่อน”
พลางหันหน้าหนีกราวส์
ความคิดเห็น