คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I'm stay in เชียงหม่ายยยย~
ตอนที่ 1
“ยัยนัต........ยัยนัต.......ไอ้นัต........นัตตี้.......ตื่นนนนน......ตื่นๆๆๆ......ตื่นได้แล้วววววว ~ !!! ”
แฮ่ๆ ^ ^
นี่แหล่ะบรรยากาศยามเช้าของฉันตลอด 3 สัปดาห์ที่ผ่านมา
และเสียงอันโหยหวน กังวาน
และแสบแก้วหูที่สู๊ ด ด ด ด ~ เมื่อตะกี้ก็ไม่ใช่เสียงของใคร
นอกซะจากเสียง พี่สาวสุดแสบของฉัน
พี่น้ำหวาน ยัยน้ำตัวแสบ
โอ๊ย ย ~
แกคิดจะรบกวนการนอนอันแสนสุขสงบของฉันทุกวันเลยใช่มั้ย
ยัยพี่สาวจอมโหด
“เอะอะอะไรแต่เช้าว่ะ.......คนอื่นเค้าจะหลับจะ.......”
อยู่ๆเสียงทุ้มๆโหดๆนั่นก็จากหายไปจากเรดาร์การรับฟังเสียงของฉัน
และถูกกลบด้วยเสียงแหลมๆที่ดังเมื่อตอนแรก
“ฉันเอง...ทำไมไอ้ไนซ์(nice)มีปัญหาอะไรหรอว่ะ”
“เปล๊า~!...เปล่าๆที่แท้ก็เป็นพี่น้ำหวานพี่สาวคนสวยนี่เอง...ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกัน...แฮ่ๆ...อรุณสวัสดิ์”
เสียงโหดๆเมื่อกี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหวาน
ไพเราะเสนาะหูในทันที
“เออ.......ถ้าแกไม่มีอะไรแกก็ไสหัวเน่าๆของแกไปลากคอไอ้นัตตี้ออกมาจากห้องนอนให้ฉันทีนะ”
“ไอ้นัตเนี่ยนะ.......ไอ้เวรนี่มันไม่ยอมตื่นหรอกจนกว่าจะ.......นั่นสินะต้องใช้วิธีนี้มันตื่นแน่”
“เออ.......แกจะทำอะไรก็ทำเถอะ.......เสร็จแล้วก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปกินข้าวได้แล้วเข้าใจมั้ย”
“ได้ได้...แล้วเจอกันนะที่รัก...จ๊วบ”
ให้เดานะมันกำลังส่งจูบให้เจ๊ชัวๆเลย
“แหวะ.....ไอ้บ้า.......แกอย่าได้ไปทำท่าแบบนั้นกับใครเข้าล่ะ......อุบาศจะแย่.......คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง......ไอ้ปัญญาอ่อน”
“แล้วคิดว่าตัวเองสวยนักรึไงว่ะ........ยัยโหดเอ๊ย”
“แกว่าอะไรนะ”
“ใครพูดอะไร.......เปล๊า......ไม่มี.......ไม่มีเลย......ไม่เชื่อลองถามราวบันไดดูดิ”
“ราวบันไดบ้านแกพูดได้รึไง”
“แล้วนี่ไม่ใช่บ้านเจ๊รึไงเล่า”
“เออนั่นดิ -*-. ......O.O!......นี่แกย้อนฉันหรอห๊า ~ ! ! ”
เพล้ง ง ง ง ~ ~ ~ ! ! !
“โอ๊ย ~ ! ! ”
“สม.......รีบไปปลุกไอ้นัตได้แล้ว”
“เน่ ~ !!.......เจ๊ไม่กลัวฉันหัวแตกรึไงขว้างมาได้ไง.......นั่นมันแจกันนะ !!! ”
“หัวแกมันแข็งจะตาย.....แค่แจกันใบเล็กๆเอง....ไม่แตกหรอกน่า”
“เล็กหรอน่ะ......นั่นมันใหญ่เท่าๆกับหัวรถจักรเลยนะ”
“ไอ้เวอร์เอ้ย........ใครที่ไหนเค้าจะเอาแจกันใบใหญ่เท่าหัวรถจักรมาตั้งไว้ในบ้านกันเล่า”
“ก็เจ๊นั่นแหล่ะ”
“เมื่อไหร่แกจะหยุดเถียงฉันซักที.......ต้องให้ฉันลงมือใช่มั้ย”
“เออ.....ยอมก็ได้วะ......เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะเนี่ย”
“หุบปากเถอะไอ้ไนซ์....แกมันก็ดีแต่ปากนั่นแหล่ะ”
“ซักวันฉันจะฆ่าเธอให้ได้เลย.....คอยดูแล้วกัน.....ยัยน้ำลายหมาบ้า....ชิ”
แล้วก็มีใครบางคนเดินเข้ามาในห้องฉัน
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูหน้าคนๆนั้น
เด็กผู้ชายตัวสูงปรี๊ด กำลังเดินกุมหัวเข้ามาในห้องฉัน
เห็นแค่ลางๆก็พอจะรู้ได้ ว่านั่นมันพี่ชายของฉันนั่นเอง
“เอ้าๆๆ.......นอนเข้าไปนอนเข้าไป......ใจคอเมิงจะไม่ไปโรงเรียนเลยรึไง...ห๊า...ไอ้น้องเวร”
แหกปากอยู่นั่นแหล่ะ ไอ้ไนซ์บ้าเอ้ย
รีบออกไปให้พ้นๆซักทีเถอะ เหม็นขี้ฟันจะตายอยู่แล้ว
“เมิงเนี่ยเกิดมาเป็นกรรมเป็นเวร.......เป็นภาระกรูไปซะทุกเรื่องเลยนะ......จะนอนก็ไม่ได้นอนต้องตื่นมาปลุกเมิงอีก...ความจริงแล้วเมิงมากกว่าที่ต้องปลุกกรูไอ้เตี้ยเอ๊ย”
บ่นเข้าไปบ่นเข้าไป
บ่นเสร็จเมื่อไหร่ จะออกไปแล้วปิดประตูห้องให้สนิทด้วยล่ะกัน
“กรูขอโทษนะเว๊ย”
ไอ้พี่ชายฉันพูดพลางยกมือไหว้ฉัน แกเป็นบ้าไปแล้วรึไง
เห้อ ~ แกจะเป็นอะไรก็เรื่องของแก
ฉันนอนต่อดีกว่า ฉันหลับตาลงแล้วนอนต่อ
ฟิ้ว ว ว ว ว ว ว ว ~ แผละ ~ !!!
เสียงร่างกายอันบอบบางและน่ารักของฉัน
ลอยละลิ่วจากเตียงไปกระทบลงที่พื้นหินอ่อนเบื้องล่าง
กรี๊ด ด ด ด ~ !!!!!!!!!! แผ่นดินไหว ว ว ว ~
“ช่วยด้วยแผ่นดินไหว ~ !!!!!!!”
ฉันรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งไปมารอบๆห้อง
“ก๊ากกกกกส์.....ไอ้เตี้ยแผ่นดินน่ะมันไม่ได้ไหวหรอก......ตรีนกรูเองที่ไหวไปโดนตัวเมิง........ไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันได้แล้ว.......เร็วๆด้วย”
เสียงกวนตรีนกวนตรีนของไอ้หมาบ้าเยาะเย้ยฉัน
ไอ้พี่สาระเลว แกกล้าถีบฉันลงจากเตียงหรอ
ไอ้ไนซ์ ทำไมแกไม่ดีเหมือนชื่อเลยว่ะ
ไอ้พี่สาระเลว อ๊าก ก ก ~ !! ฉันจะฆ่าแก
ป๊อก ก ก ~
“จ้องหน้ากรูทำไม......ทำไมว่ะ.........หน้ากรูเหมือนหน้าแม่เมิงรึไง”
ไอ้พี่บ้ามันพูดพลางเอานิ้วของมันดีดหัวฉัน
“เออ”
ฉันตอบมันเสียงแข็ง
“เหอะ......ถ้าเมิงคิดจะมาสู้กับกรูนะมันยังเร็วไปเป็นล้านปีเว๊ยไอ้เตี้ย.......รีบไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ทำไม......ถ้าวันนี้กรูจะสู้ล่ะ......รึว่าเมิงไม่กล้าห๊า......ไม่กล้าใช่มั้ย”
ชั้นขึ้นไปยืนบนเตียงแล้วร้องใส่หน้ามัน
“อี๋ ~ ”
ไอ้พี่บ้ามันพูดพลางเอาเสื้อนอนสีชมพูขึ้นมาปิดจมูกคมๆของมันไว้
“แหวะ......ผู้หญิงเห.รี่.ยอะไรว่ะ.......ปากเหม็นเป็นบ้า......แหวะ”
“พูดยังกับปากเมิงหอมนักอย่างงั้นแหล่ะ”
“เออ......อย่างน้อยปากกรูก็หอมกว่าปากเมิงแล้วกัน”
“เหอะ.......หลงตัวเองปากกรูหอมกว่าแน่ๆไอ้ขายาวเอ๊ย”
“เมื่อกี้ด่าหรอน่ะ”
(นั่นสิ....ด่าหรอ)
“เออ”
“งั้นเราลองไปถามเจ๊โหดกัน”
“ได้......เดี๋ยวรู้กัน”
และแล้ว.......
เราสองคนก็เดินดุ่มๆๆเข้าไปในห้องนอนของเจ๊โหดกัน
“เจ๊ปากใครหอมกว่ากัน ~ !! / เจ๊ปากใครหอมกว่ากัน ~ !! ”
ไอ้พี่บ้าทำไมแกต้องมาพูดพร้อมฉันด้วยย่ะ
“กรูก่อน ~ !! / กรูก่อน ~ !! ”
“ - -* ”
ยัยโหดมองหน้าเราสองคนอย่าง งงๆ
“ไอ้เตี้ย......เมิงจะมาพูดพร้อมกรูทำไมว่ะ”
“เมิงนั่นแหล่ะไอ้เปรตขายาว”
“เมิงนั่นแหล่ะ”
“เมิงแหล่ะ”
“กรูบอกว่าเมิงนั่นแหล่ะ”
ไอ้พี่บ้านั่นพูดพลางขยี้หัวฉัน ผมฉ้าน น น ~ !!
“เมิงแหล่ะ”
ฉันเริ่มเอาคืนแต่สำหรับฉันมันออกจะลำบากนีสสส์นึง
ก็ไอ้บ้านั่นมันสูงอย่างกับเสาไฟฟ้า
ฉันเลยต้องปีนขึ้นไปบนเตียงเจ๊ก่อน
แล้วค่อยขยี้หัวมัน
“หยุด......หยุด.......หยุด.......หยุดได้แล้ว >o< ~ !!!!!!! ”
เจ๊โหดแหกปากร้องดังลั่น
ทำเอาเราสองคนที่ตีกันอยู่ต้องหยุดชงักทันที
ฉันหันไปมองหน้าไอ้ไนซ์
ชะตากรรมของมันกับฉันคงจะไม่แตกต่างกันนักหรอก
สีหน้ามัน ดูเหมือนว่ากำลังจะมีเคราะห์ยังไงไม่รู้
ฉันหลับตาลง แล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ
หมับ บ ~
ยัยโหดคว้าคอเสื้อของฉันกับไอ้ไนซ์เอาไว้แน่น
ไม่ผิดแน่แน่
เซนต์ของฉัน
วันนี้เรามีเคราะห์แต่เช้าแน่แน่เลย
“ ช้ า น บ อ ก แ ล้ ว ช่ า ย ม้ า ย ว่ า ห้ า ย พ ว ก แ ก รี บ อ า บ น้ า ม แ ต่ ง ตั ว .......แล้วพวกแกมาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่ ~ ~ ~ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
กรี๊ด ด ~ !!!!! >.<
หลังจากโดนยัยโหดตบตีจนน่วม =.,<
ฉันกับไอ้ไนซ์ต้องแบกร่างกายอันสะบักสะบอมกลับห้อง
เพื่อมาอาบน้ำแต่งตัวตามบัญชาเจ๊
ทำไมฉันต้องกลัวยัยเจ๊โหดนี่ด้วยน๊า
พระเจ้าเจ้าขา
ทำไมพระองค์ถึงใจร้ายนักล่ะค่ะ
สร้างเด็กสาวที่แสนเลอโฉมอย่างหนูมา
แต่กลับส่งไอ้พี่บ้าสองตัวนี้มาเกิดร่วมท้องเดียวกันด้วย
ยัยน้ำหวานก็ป่าเถื่อน ซาดิสส์ บ้าพลัง
ส่วนไอ้บ้าไนซ์ก็โหดร้าย ทารุณ ปากหมา กวนตรีน
ฮือๆๆ T-T ใจร้ายที่สุดเลย
หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็ต้องเดินทางไกลมาเปิดตู้เสื้อผ้า
(2 เมตรเนี่ยนะ )
พรึ่บ ~ !!
“กรี๊ด ด ด ~ !!!.......อะไรกันเนี่ย......แม่จ๋า ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ”
ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!!
เสียงของใครบางคนวิ่งโครมครามขึ้นบันไดมายืนหน้าห้องฉัน
ก๊อก~!! ก๊อก~!! ก๊อก~!!
“นัตตี้.......นัต......มีอะไรหรอลูก......นัต”
ชั้นรีบไปเปิดประตูห้องนอนไม้บานใหญ่สีเหลืองอ่อนให้แม่
“แม่ขาแม่.....แม่ชุดฟรอมของหนูหายไปไหนหมด........ทำไมมีแต่ชุดฟรอมนักเรียนหญิงของไอ้ไนซ์เต็มไปหมดเลย.......หรือว่ามันพาผู้หญิงเข้าบ้านเนี่ย.......แม่ขาแล้วชุดของหนูหายไปไหนหมดเนี่ย”
“ - -* ”
“อ้าว......ทำไมแม่ทำหน้าแบบนั้นล่ะค่ะ”
“เห้อ ~ !!”
แม่ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่โต
“นัตตี้......หนูจำไม่ได้จริงๆหรอลูก...... ตอนนี้หนูไม่ได้อยู่อักษรน้อมเกล้าแล้วนะ........ตอนนี้หนูเข้า POTOTYPE PROTOPLASM CONVAN แล้วนะ - -* ”
“O.O* - - ^ ^ ”
“รีบไปอาบน้ำได้แล้ว ^ ^ ”
พอพูดจบแม่ที่รักของฉัน
ก็เยื้องย่างก้าวขาอย่างช้าๆออกจากห้องนอนแสนสวยของฉันไป
งั้นก็แปลว่า วันนี้เปิดเทอมน่ะสิ ^ ^
“ยาฮู้ ~.......เยจๆๆๆ ^ ^.......โรงเรียนใหม่โรงเรียนใหม่ ^ ^ ”
ฉันกระโดดโลดเต้นไปมาบนเตียง
“โพรโทไทร์ โพรโทพลาสซึม คอนแวย์น........ยาฮู้ ~ !!.........โรงเรียนใหม่ของฉันรอก่อนนะ PT.PP.C ฉันกำลังจะไปแล้ว ~ !!! ^ ^ ”
“แหกปากอยู่นั่นแหล่ะไอ้นัต......เมิงเป็นบ้าอะไรของเมิงห๊า ~ !! ”
ไอ้พี่ชายบ้าของฉันยืนแหกปากอยู่หน้าห้อง
“หุบปากไปเลยไอ้ไนซ์ ไซโคซีซ (psychoses) ~ !!! ”
****แปลว่าอาการโรคจิตขั้นรุนแรง****
“เมิงด่าอะไรกรูว่ะ”
“ไปเรียนอังกฤษมาใหม่เลยไป๊......ไอ้ปัญญาอ่อน”
“กรูจะไปฟ้องเจ๊กรู”
“เชิญขี่ม้าขาวไปฟ้องเลยไอ้หัวเหม็น.......ฉันก็มีเรื่องจะบอกเจ๊เหมือนกันว่าเมิงขับรถทับรองเท้าคู่ใหม่ของเจ๊”
“อย่าบอกนะเว๊ย”
“งั้นก็หุบปากซะ.......ไอ้อ่อน”
“อ๊าก ก ส์ ~!!........ฝากไว้ก่อนนะ”
ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!! ตึ๊ก~!!
“ไอ้หัวเหม็นเอ๊ย......ไม่กลัวบ้านพังรึไงว่ะ........ =o= ชิ”
ฉันหันกลับมาสนใจชุดฟรอมใหม่ของฉันต่อ ^ ^
ฉันพึ่งจะรู้นะเนี่ยว่าบนโลกใบนี้มีโรงเรียนที่มีชุดฟรอมสวยขนาดนี้
ฉันสวมชุดนักเรียนเสร็จแล้ว
ก็ไปยืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่
เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย
ฟรอมที่ฉันสวมอยู่ตอนนี้เป็นฟรอม snowy
เป็นชุดฟรอมสำหรับฤดูหนาว
พอสวมแล้วก็อุ่นทีเดียวล่ะ
ฤดูหนาวที่เชียงใหม่เนี่ยหนาวอย่าบอกใครเลยล่ะ
โดยเฉพาะปีนี้เห็นเค้าว่ากันว่าหนาวกว่าทุกๆปีเลยด้วย
เมื่อสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา
ฉันยังเดินโต๋เต๋อยู่แถวๆสยามอยู่เลย
เผลอแผลบเดียวฉันก็กลายมาเป็นเด็กเหนือซะแล้ว
ฉันต้องย้ายมาเรียนที่นี่กลางคัน
ก็เพราะว่าป๊ากับแม่ตั้งใจจะให้ฉันมาเรียนอยู่ที่นี่กับพี่ๆ
พี่ๆที่ฉันไม่ค่อยอยากจะเรียกมันว่าพี่เลย
ไอ้พวกพี่บ้า
แต่ทำไมต้องให้ฉันมาตอนเปิดภาคเรียนที่ 2 ด้วยเล่า
แบบนี้คนอื่นๆเค้าก็มีเพื่อนสนิทกันหมดแล้วสิ
ฉันจะมีเพื่อนมั้ยล่ะเนี่ย
แต่ก็ดีเหมือนกันมาอยู่ที่นี่
เพราะฉันเซ็งยัยหม่อนกับไอ้บ้าโชเต็มทนแล้ว
ไอ้บ้าโช แกกล้าทิ้งสาวน้อยสุดน่ารักอย่างฉัน
ไปหา ยัยหม่อนหน้าสั้นได้ลงคอ
แล้วทำไมพวกเธอต้องมาจู๋จี๋กันต่อหน้าฉันด้วยเล่า T-T
ดีเหมือนกันมาอยู่ที่นี่จะได้ไม่เจอพวกสองคนนั้นด้วย ^ ^
O.O แต่แบบนี้ก็เท่ากับว่าฉันยอมแพ้มันสองคนน่ะสิ
กรี๊ด ~ !! ฉันไม่ได้ยอมหล่อนนะยัยหม่อน >.<
มันต้องเยาะเย้ยฉันแน่ๆเลย
อ๊าย ย ย ~ >.<
ช่างเถอะพวกเธอจะว่ายังไงก็ช่าง oVo
แต่ที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่เพราะพวกเธอสองคนหรอกนะย่ะ
เพราะป๊ากับแม่ตะหาก ^ ^
ป๊าบอกว่าฉันอยู่ที่กรุงเทพมันสบายเกินไป
วันๆอยู่บ้านไม่ทำอะไร
งานบ้านงานเรือนก็มีแม่บ้านคอยทำให้
มาโรงเรียนก็มีคนขับรถไปรับไปส่ง
ฉันก็ไม่เห็นว่าถ้าย้ายมาอยู่นี่แล้วจะไม่สบายตรงไหนเลย อากาศก็ดี
แถมไม่มีป๊าคอยมาบ่นๆๆทุกเช้าตอนกินข้าวอีกตะหาก
แล้วที่นี่ก็มีพี่ใบตอง
แล้วก็คุณเจนนิเฟอร์ หัวหน้าแม่บ้านชาวแคนาดา
ที่แสนจะน่ารักอีกด้วย
แม่เราเนี่ยโกอินเตอร์แหะ
หามาได้ไงเนียแม่บ้านชาวต่างชาติ
ทีอยู่ที่กรุงเทพไม่เห็นมีแบบนี้บ้างเลย
มีแต่ป้าแตงจอมโหด
บ่นทีขี้หูเต้นระบำจังหวะสุนทราภรณ์เลย
“จะว่าไปแล้ว........อยู่ที่นี่ก็คงจะสนุกดีเนอะ ^ ^ ”
ฉันอยากจะมาอยู่นานแล้วเชียงใหม่เนี่ย
ได้มาอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
มีที่หลายที่ที่ฉันอยากจะไป
อุตส่าห์วางแผนมาเที่ยว
มาอยู่ตั้ง 3 อาทิตย์แล้ว
ยังไม่ได้ก้าวขาออกนอกรั้วบ้านเลย
(ก็เธอมัวแต่นอน นอน นอน และนอน ยังไงล่ะ)
ฉันเริ่มกลับมาสนใจกับชุดฟรอมใหม่ของฉัน
“ชุดแบบนี้อยู่กรุงเทพยังไม่เห็นมีเลย”
(จะไปมีได้ไงฟรอมสโนว์วี่มันสำหรับฤดูหนาว แล้วฤดูหนาวที่กรุงเทพมันมีซะที่ไหนล่ะ มีแต่ร้อนๆๆ และ ร้อน)
ชุดฟรอมของโรงเรียนนี้สวยแหะ
อย่างกับชุดของแฮรี่พอตเตอร์เลย แตกต่างกันตรงที่
ดูไปดูมาแล้วมันจะออกแนวญี่ปุ่นหน่อยๆเท่านั้นเอง
ตราโรงเรียนก็เป็นเหมือนกับตราบ้านของแฮรี่ด้วย
“ท่าทางเจ้าของโรงเรียนนี้คงจะติงต๊องแน่ๆเลย - -* ”
(เธอคิดว่าโรงเรียนนี้พึ่งสร้างเมื่อวานรึไงกันย่ะ จะไปรู้ได้ไงว่าแฮร์รี่จะมาทำตราแบบนี้)
ชุดด้านในสุดเป็นเสื้อนักเรียนสีขาวแขนยาว
แม่ซื้อให้พอดีตัวเลยแหะ
ที่คอเสื้อถูกผูกด้วยไทต์สีน้ำตาล
ถัดออกมาเป็น sweater สีเหลือง
ถัดออกมาอีกเป็นสูทสีเหลือง
กระโปรงสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดนึง
เป็นสีเดียวกันกับไทต์
ถุงเท้าสีขาวยาวขึ้นมาถึงหัวเข่า
รองเท้าจะเป็นสีอะไรน๊า ^ ^
“รีบลงไปดีกว่าจะได้รีบไปโรงเรียน ^ ^.......และที่สำคัญจะได้ใส่รองเท้า”
ฉันหยิบยางมัดผมแล้วรีบมัดผมอย่างลวกๆ
ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียน
“แม้แต่กระเป๋ายังสวยเลยนะเนี่ย”
กระเป๋าของนักเรียนหญิงเป็นกระเป๋าถือ
อ๊ะอ๊ะ!!! มันไม่ใช่กระเป๋าถือหนังสีดำธรรมดาๆหรอก
แต่มันเป็นกระเป๋าถือผ้าฝ้ายสีน้ำตาลตะหาก
ตรงกระเป๋ามีตราโรงเรียนปักอยู่ด้วยแล้วที่สำคัญมีชื่อฉันด้วย
PROMPLOY NAWANUNTAPRECHA
พร้อมพลอย นาวานันทปรีชา
“เจ้ากระเป๋าน้อยด้อยค่า......ดูเหมือนว่าแกจะขาดอะไรซักอย่างนะ.......อ๋อคิดออกแล้ว”
ฉันเปิดลิ้นชัก
แล้วหยิบเอาพวงกุญแจตุ๊กตาผ้าออกมาแล้วคล้องไว้กับสายถือ
“เจ้าหมีพูห์ต่อไปเจ้าเป็นผู้ดูแลกระเป๋าของฉันนะ........ดูแลไว้ให้ดีๆเข้าใจมั้ย.......ค๊าบผ๊ม !!.......ดีมาก ^ ^ ”
(นางเอกหรอเนี่ย......ทำไมปัญญาอ่อนจัง......อย่าพึ่งจับนางเอกของหนูไปส่งศรีธัญญาเลยนะเจ้าค่ะ)
“เกือบลืม”
ชั้นเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนหัวเตียง
มาใส่ไว้ในกระเป๋ากระโปรง
แล้วหยิบกระเป๋าตังค์ใส่ไว้ที่กระเป๋าเสื้อนอก(สูท)
ฉันค่อยๆเดินลงมาฉันล่างอย่างสบายอารมณ์
“สวัสดีเจ้าคุณหนู......วันนี้อิปี้ทำข้าวต้มหมูคุณหนูทานได้มั้ยเจ้า”
เสียงพี่ใบตองทักทายฉันด้วยภาษาเหนือ
ฟังแล้วระรื่นหูจริงๆ
“ได้ค่ะ ^ ^......แต่นัตว่าคราวหน้าพี่ใบตองทำข้าวต้มปลาก็ดีนะค่ะ........ข้าวต้มปลาเนี่ยของโปรดนัตเลยน๊า ^ ^ ”
“จริงเกาะเจ้า”
“อื้ม ^ ^ ”
“งั้นเดี๋ยวคราวหน้าอิปี้จะทำข้าวต้มปลาให้คุณหนูลองทานดูนะเจ้า ^ ^ ”
“ ^ ^ ”
“คนเราก็ต้องหัดทำอะไรที่ตัวเองไม่ชอบบ้าง......ต่อไปในอนาคตจะได้ไม่ลำบาก”
เสียงชายแก่หลุดลอดผ่านหนังสือพิมพ์
มากระทบกับใบหูของฉันเข้าอย่างจัง
“ -.,- ”
คำพูดของป๊าทำเอาหน้าฉันชาไปหมด
เหอะ กินข้าวไม่ลงแล้ว -.,-
ฉันจ้องมองชามข้าวต้มพลางสูดน้ำมูกเข้าไปในโพรงจมูกดังเดิม
แต่นึกไปนึกมาแล้วสงสารหมูสับในชาม
กินดีกว่าจะได้มีพลังด้วย
ฉันหยิบช้อนขึ้นมาแล้วจ้วงลงไปที่หมูสับชิ้นนั้นทันที
อ้ำ หม่ำๆๆ ^ ^ - - = =* O.O!
เอ๊ะ ! ทำไมมันไม่มีรสชาติของหมูเลย
ฉันค่อยๆหันไปมองบุคคลคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน
และแน่นอนคนที่กล้าแย่งหมูสับไปจากฉันต่อหน้าต่อตา
จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก.......
“ไอ้ไนซ์บ้า.......คายออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ........นั่นมันหมูสับของช้าน น น ~ ”
ฉันพูดพลางบีบคอไอ้พี่สาระเลวไว้แล้วกระชากไปมา
“นี่ ~ !!.......เลิกเล่นกันเป็นเด็กๆได้แล้ว ~ !! ”
เจื่อนเลย เจื่อนไปเลย
เพราะแกแหล่ะไอ้ไนซ์ไซโคซีซ
“โตๆกันหมดแล้ว.....ไนซ์ก็จะขึ้นม.6อยู่แล้วจะใกล้เอ็นเต็มที”
ตอนนี้ป๊ากลายเป็นทศกัณฑ์ยักษาไปแล้ว ว ว ว ว
“ส่วนนัตก็โตเป็นสาว......จะขึ้นม.5อยู่มะรอมมะร่อแล้ว...ทำไมยังเล่นกันเป็นเด็กๆอยู่ได้”
ใครว่ามะรอมมะร่อ
เหลืออีกตั้งเทอมนึงแหน่ะ
“ที่ป๊าส่งพวกแกมาเรียนที่นี่......เพื่อให้พวกแกหัดโตเป็นผู้ใหญ่”
การจะโตเป็นผู้ใหญ่มันแปลว่าอายุต้องมาก
แล้วมาอยู่ที่เชียงใหม่
มันทำให้แก่ไวกว่าอยู่ที่กรุงเทพตรงไหนล่ะป๊า
“ไม่ใช่มาทำตัวปัญญาอ่อนไร้สาระกันแบบนี้ ~ !!......เข้าใจมั้ย”
“คร้าบ ~ / ค่า ~ ”
ใครกันที่ทำตัวไร้สาระปัญยาอ่อน
ลูกชายคนเดียวของป๊าต่างหาก
“ป๊าคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ส่งแกมาอยู่กับน้ำหวานที่นี่”
“ไอ้ตอนที่ส่งไนซ์มาเมื่อ 2 ปีก่อนเนี่ยป๊าคิดถูกที่สุดเลยล่ะคร๊าบ”
ไอ้ขี้ประจบ
“แต่ตอนส่งไอ้เตี้ยมาเนี่ยผมว่าป๊าตัดสินใจผิดมหันต์เลยล่ะ......แฮ่ๆ ^ ^ ”
แกมันไอ้มารร้าย
หมั่นไส้เว๊ยหมั่นไส้ oVo*
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊ากับแม่ก็กลับแล้ว......แล้วก็อย่าให้รู้นะว่ามีใครร้องไห้โยเยอยากกลับกรุงเทพ”
ใครจะร้องล่ะป๊า
ป๊าไม่รู้อะไรอยู่ไกลๆป๊าแบบนี้สวรรค์ชัดๆ
ฮ๊าฮ๊าฮ๊าฮ๊า ^o^ หัวเราะแบบมารร้าย
พอพูดจบป้าก็เอาหนังสือมาบังหน้าไว้อีกครั้ง
ไม่รู้จะอ่านอะไรนักหนาไอ้หนังสือพิมพ์เนี่ย
แค่เปิดทีวีดูรายการคุณ สรยุทธ
แป๊ปเดียวก็รู้ข่าวรอบโลกแล้ว
จะมัวมาอ่านหนังสือพิมพ์ทำไมก็ไม่รู้
ป๊าเนี่ยเชยจริงๆ (- - )( - -)(- - )( - -)
ฉันลงมือกินข้าวต้มต่ออย่างใจเย็น
ขืนรีบกินป๊าก็สวดอีกน่ะสิ
ต่อหน้าป๊าต้องเรียบร้อยไว้ก่อน
“Good morning Mr. Prompipat ^ ^ ”
“Good moring Miss Jennifer ^ ^ ”
“Please , tell me Jenny ^ ^ ”
“O.K. , Jenny ^ ^ hohoho ~ !! ”
ดูป๊าฉันหัวเราะเป็นซานตาครอสเชียว
“Good morning Nutty ^ ^ ”
คุณเจนนิเฟอร์ทักทายฉันพลางหอมแก้มฉันด้วย
ดีที่ไม่ทำแบบนี้กับป๊าฉันไม่งั้นโดน
“Good morning Jenny ^ ^ ”
พี่ชายฉันมันอยู่กับฝรั่งอย่างเจนนิเฟอร์ตั้ง 2 ปี
ทำไมภาษาอังกฤษไม่ซึมใส่สมองมันบ้างนะ
“Hi , Nice ^ ^ ”
“Hi , Jenny ^ ^ ”
“วันนี้แต่งตัวหล่อจังเลยนาค่ะ ^ ^ ”
อึก ~ ถึงกับสำลักข้าวต้มเลยทีเดียว
ดีนะที่ข้าวต้มไม่ลอยไปสู่ห้วงอวกาศอันเขว้งขว้าง
ไม่งั้นโดนป๊าฆ่าตายแน่
กุลสตรี กุลสตรี ท่องไว้ยัยนัต
“ขอบคุณครับเจนนี่......วันนี้คุณก็สวยหยาดเยิ้มเลยน๊า ^ ^ ”
“แหม ^//^......ปากหวานจังนะพ่อคุณ”
ไหงเป็นงี้ไปได้เนี่ย
แม่เจนนิเฟอร์พูดไทยคล่องปร๋อเลย
แถมพูดชัดกว่าพี่ใบตองด้วยซ้ำ
“ว๊าย ย ย ~ !......ตายแล้วคุณหนูมัดผมแบบนี้ได้ยังไงค่ะ......เดี๋ยวเจนนี่ถักเปียให้นะค่ะ”
“แฮ่ๆ ^ ^ ”
ก็ฉันรีบนี่นา
ฉันชักจะชอบแม่เจนนี่แล้วล่ะสิ
จะได้มีคนถักเปียให้ทุกเช้าด้วย
“คุณเจนนิเฟอร์ครับ........ผมขอคุยกับคุณเกี่ยวกับการคุมพฤษติกรรมเด็กๆได้มั้ยครับ”
“ได้ค่ะ”
“งั้นเชิญที่ห้องทำงานผมตอนนี้เลยนะครับ”
แล้วแม่เจนนี้ก็เดินตามป๊าไปที่ห้องทำงานของป๊า
หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็เดินไปส่องกระจก
เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของทรงผม
ใช้ได้ ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง
กึ๋ย ~ นี่ฉันด่าตัวเองหรอเนี่ย - -*
“นี่.......เมื่อไหร่จะกินเสร็จห๊า........ใจคอจะไม่เหลือไว้ให้แม่กับเจ๊กินมั่งเลยรึไง”
ไอ้เวรนั่นมันไม่สนใจคำพูดของฉันซักนิด
มันยังก้มหน้าก้มตาซัดข้าวต้มชามที่ 5 ต่ออย่างเมามันส์
ที่แกกินไปน่ะมันจะหมดหม้อแล้วนะ
ไอ้บ้านี่ ถ้าวันไหนฉันลงมากินข้าวหลังมัน มีหวังอดแหงเลย
“นี่ให้มันเร็วๆหน่อยไม่ได้รึไง.......เดี๋ยวก็สายหรอก”
“เออ......อูก้ออำอังอี๊บอินอู่อี้ไอ”
(เออ......กรูก็กำลังรีบกินอยู่นี่ไง)
“พูดอะไรของเมิงวะ.......ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย.......ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย”
โป๊ก ~ !!
นี่มันทัพพีนะไอ้บ้า
ไอ้บ้าไนซ์มันขว้างทัพพีมาใส่ฉัน
ฉันคว้าหมอนอิงที่วางอยู่บนโซฟา
แล้วโยนไปใส่ไอ้บ้านั่นคืน
“หาเรื่องรึไงไอ้หัวเหม็น”
“ใครกันแน่หาเรื่อง........ก็เมิงแหล่ะหาเรื่องกรูก่อน”
“ก็เมิงกินช้าอ่ะ”
“แล้วจะทำไม......อย่ามาเถียงมาก......กรูเป็นคนขับรถ”
ดูข้ออ้างของมัน
“เมิงรีบไปเตรียมของที่จะเอาไปใส่ในล็อคเกอร์ด่วนๆเลย”
“ของอะไร”
“ของพวกหนังสือ......ชุดวอร์ม.......ของอะไรก็ได้ที่เมิงจะเอาไปใส่ในล็อคเกอร์เมิงอ่ะ”
“อ๋อๆ......เข้าใจแล้ว”
“เออ.......แล้วยกของกรูลงมาด้วยนะวางอยู่ในห้องน่ะแหล่ะ”
“เออ........สั่งสั่งสั่งสั่งสั่งเห็นเป็นคนใช้รึไง”
“ทำไม !! ”
“ก็ดีแต่ขู่นั่นแหล่ะน่า”
“อ่นอะไอ......อ้ายอินอะโอ้ยย”
(บ่นอะไร...ได้ยินนะเว๊ยยย)
ฉันรีบขึ้นไปบนห้อง
แล้วเก็บของที่ฉันจำเป็นต้องใช้ภายในโรงเรียน
ฉันยกกล่องใส่ของของฉันมาวางไว้ที่หน้าบ้าน
แล้วก็เดินกลับขึ้นไปบนบ้านอีกครั้ง
เพื่อไปยกกล่องของไอ้บ้าไนซ์ลงมา
ไอ้บ้านี่ก็เวอร์จิงๆปิดเทอมไม่รู้จะขนของกลับมาทำไม
เอาไว้ในล็อคเกอร์ก็ได้ไม่ใช่หรอ มันเนี่ยโรคจิตจริงๆเลย
ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในห้องมัน
อี๋ ~
นี่มันห้องนอนหรืออะไรกันแน่ว่ะ
แหวะ มันแขวนลอสโซ่สีแดงของมันไว้กับลูกบิดด้วย
ไอ้ซกมกเอ๊ย
ขนาดบนกลองชุดมันยังมีบ๊อกเซอร์ห้อยโตงเตงไว้อีกตะหาก
เสื้อผ้าใช้แล้ววางกระจัดกระจายอยู่เต็มห้องไปหมด
นี่น่ะหรอคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์
กล่องมันอยู่ไหนเนี่ยอยากออกจากห้องนี้เต็มทีแล้ว
นี่มันหนังสือฟิสิกนิ่
หมอนี่มีหนังสือแบบนี้ในห้องด้วยหรอเนี่ยไหนดูดิ ^ ^
ฉันวิ่งไปหยิบหนังสือฟิสิกอย่างร่าเริง
ทันทีที่หนังสือฟิสิกเล่มนั้นมาอยู่ในมือฉันแล้ว
ฟิ้ว ว ว ว ~ แหมะ
มีของอะไรบางอย่างตกลงมาจากชั้นหนังสือ
“เหนียวพิเศษ.......กลิ่นสตอเบอร์รี่”
- - = =* O.O! >.<
“อ๊าย ย ย ~ !! >o<.......อุ๊บ บ บ ~ >.< ”
ชั้นรีบเอามือปิดปากของฉันไว้ก่อนที่ทุกคนจะวิ่งมาที่นี่
“ถุงยาง >.< ”
ฉันพูดเบาๆกับตัวเองแต่มือก็ยังจับไอ้ถุงยางนั่นไว้ในมือ
หลุดออกไปจากมือฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้ถุงยาง
ฉันค่อยๆเก็บหนังสือฟิสิกเข้าไว้ที่เดิม
แล้วค่อยๆเอาถุงยางวางไว้ในตำแหน่งเดิมของมัน
เห้อ โล่งอก
ฟิ้ว ว ว ว ~ ตุ๊บ!! พรึ่บ!! พรึบ!! โป๊ก ~ !
- -* มาเป็นชุดเลยคราวนี้
ใครเอาลูกบอลมาวางไว้ตรงนี้ว่ะ
ไอ้พี่บ้าทำไมห้องแกมีของแบบนี้เต็มไปหมดทุกซอกทุกมุมเลย !!
ฉันค่อยๆเก็บวีซีดีทุเรศทุเรศ
หนังสืออุบาศอุบาศ
และถุงยางงี่เง่าใส่ไว้ในกล่องแล้วเก็บไว้บนหลังตู้สูงปรี๊ดดังเดิม
หลังจากเจออุปสรรคต่างๆนาๆ
ในที่สุดฉันก็เจอกล่องซักที
เห้อ ฉันจะได้ออกจากห้องบ้าๆนี่ซักที
O.O! สายตาอันแหลมคมของฉัน
เหลือบไปเห็นกิ๊ฟติดผมน่ารักๆรูปหมีพูห์ วางอยู่หน้ากระจก
“น่ารักจัง......หมอนี่มีของแบบนี้ด้วยหรอ.......หรือว่ามันจะเป็นเกย์ O.O ”
แต่ช่างมันเถอะ
งั้นฉันยืมก่อนแล้วกันนะ
ฉันเอากิ๊ฟอันนั้นตดเข้าที่ผมสีน้ำตาลเข้มของฉันทันที
“น่ารักซะด้วย ^ ^ ”
ฉันแบกกล่องแสนหนักของไอ้บ้านั่นลงมาจากห้องอย่างยากลำบาก
“กว่าจะลงมาได้นะแม่คุณ......ค้นของกรูรึเปล่า”
กึ๋ย ~
“ว่าไง”
“เปล่าซะหน่อย.....ใครจะไปอยากค้น......ห้องบ้าอะไรไม่รู้รกอย่างกับรังหนู”
“เหอะ......ทำเป็นบ่นอีกไม่นานเดี๋ยวห้องเมิงก็เป็น”
“ไม่มีวัน”
โป๊ก ~ !!
ไอ้บ้านั่นเอาหมวกกันน็อคเคาะหัวฉัน
“ใส่ซะ.....กล่องของเมิงเดี๋ยวกรูเอาไว้ด้านหน้าส่วนกล่องของกรูเมิงแบกไว้นะ”
“โหไม่แฟร์เลย......กล่องเมิงหนักจะตาย”
“แฟร์ไม่แฟร์กรูไม่สน......แต่นี่รถกรูแล้วกรูก็เป็นคนขับด้วย”
“อย่าให้เค้าขับเป็นบ้างแล้วกัน”
“อีกสิบปีเมิงก็ไม่มีวันได้ขับหรอกเว๊ย......คิดว่าป๊าจะยอมรึไง”
“ชิ....= = ไอ้บ้า”
“แล้วที่ที่กำลังจะไปมันโรงเรียนกรูเฟ้ย......ให้มันรู้ซะมั่งว่าถิ่นใคร”
“เออ......มัวแต่โม้อยู่นั่นแหล่ะเมื่อไหร่จะไปได้ซักที”
“เกาะดีๆล่ะเดี๋ยวตก......รถกรูมันแรง”
บ๊าย บาย
ไปเรียนแล้วนะค๊า
PT.PP.C ฉันมาแล้ว ว ว ว ~
ความคิดเห็น