คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : C H A N & B A E K : P A S T εїз
Special Past
Chanyeol & Baekhyun
Chapter 7
สวัสีรับ ผมปาร์านยอล.. เ็หนุ่มที่ใ้ีวิเรียบ่าย ไม่หรูหราอะไรมา พ่อับแม่อผมเปิ ร้านั-รี อยู่ในหมู่บ้าน รอบรัวอผมไม่ไ้ร่ำรวยอะไรมามาย แ่พออยู่พอินามประสานหาเ้าิน่ำ ผมเยมีเพื่อนสนิทอยู่ สอน นั้นือ อู๋อี้ฟานและิมอิน อีเพื่อนอผมสอนนี้ อย่วยเหลือผมลอเวลา ถ้าไม่มีอินผมไม่ไ้อยู่โรเรียนนี้ั้แ่ม.้น และถ้าไม่มีอู๋อี้ฟานผมไม่มีวันไ้เป็นนัเรียนีเ่นและหัวหน้าห้อนถึทุวันนี้ นผมไ้เอับ บยอน แบฮยอน นที่ผมไม่สามารถลบเาออาีวิและผมไม่สามารถลบเาออาวามทรำไ้
ผมับแบฮยอนบัเอิเอันโยไม่าฝัน เมื่อผมทำานที่ร้านอาหารแห่หนึ่ในโลและในวันนั้นเอ แบฮยอนไ้มาับผู้หินหนึ่ เหมือนพวเามานัูัวัน พวเาทั้สอนานะีันทัู้่ แบฮยอนลูายเ้าอบริษัท่อสร้าที่ให่ที่สุในเาหลี ส่วนผู้หิผมไม่ทราบแ่ารแ่ัว รูปร่า น่าา เป็นผู้ีมีาิระูลแน่นอน แ่สิ่ที่ไม่าฝัน็เิึ้น เมื่อแบฮยอนบอผู้หินนั้นว่า เาไม่เหมาะสมที่ะเียู่ับผู้หินนั้น ือผมไม่ไ้ะว่าะไปยุ่ะไปเสือเรื่ออแบฮยอนหรอนะรับ... ถ้าผมไม่ไ้เินไปเสิร์พอาหารโ๊ะอแบฮยอน
และนั้นเป็นรั้แรที่ผมไ้เห็นแบฮยอนแบบใล้ๆที่ริผมเป็นผู้ายที่อบผู้หินะรับ มีแ่เพื่อนผมสอนเท่านั้นที่มอว่า ผู้ายสวย.. แ่ผมพึ่ไ้สัมผัสและเห็นับาผมเอว่า ผู้ายที่ผิวเนียนเรียบ าวนวล วาลมๆ ปาเล็ๆ ในาสีน้ำาลประายเทาู่นั้น มันทำให้ผมมอผู้ายในแ่ใหม่.. ผมพึ่รู้ว่าผู้ายน่าสวยเป็นแบบนี้ ผมยืนอยู่รนั้นอยู่ัพั ผู้หินนั้น็เินออาร้านไป เฮ้..นี่พึ่มาเสิร์พอาหารไปไหนแล้ว.. และสิ่ที่ทำให้เราเริ่ม้นรู้ััน็เริ่มึ้น...
“อ่าว..นาย..หัวหน้าห้อB นิ..ื่ออะไรนะ านเลีย..” ผมถึับอึ้ผู้อะไรไม่ออเลยละรับ..
“..านเลียนั่น ภาษาีนรับ..ผมื่อปาร์านยอลรับ”
“อ่อ..ที่เรียนเ่ๆใ่มั้ย? เห็นนายไ้นัเรียนีเ่นทุปีเลย” ำพูอแบฮยอนทำผม็ออีรั้..อย่าน้อยๆ็รู้ันิหน่อยๆ็ยัี ผมแอบอมยิ้ม หัวใผมเ้นแรมาๆ มาพอที่อยาให้นรน่าผมไ้ยินมันเลยทีเียว
“ใ่รับ..ั้นผมอัว่อนนะรับ”
“..หวัเราะไ้รู้ัันมาึ้นนะ ..านเลีย” แล้วผม็เินลับเ้าไปในห้อรัว แบฮยอน็นั่ทานอาหารนเียว นเ็บิลแล้วลับบ้านไป ผมทำานที่ร้าน่อนึ ผมับผู้ัารพาันปิร้านแล้ว็แยย้ายันลับบ้านันามระเบียบ ผมเินไปามถนนที่ผมเินลับทุวันึ่แถวบ้านผมะมีลับแห่หนึ่ที่ึ้นื่อมาๆในเาหลี ผมไม่เยเินผ่านหรอรับ.. ผมเินฝั่ร้ามับลับ พอผ่านลับแล้ว่อย้ามถนนไปบ้านัวเอ ไม่ใ่ว่าผมไม่อบสถานที่แห่นั้นนะรับ.. แ่ว่าถ้าผมพูถึมัน..ทุนอาะอบ หรืออาะ..ไม่อบ มันแล้วแ่นรับ เพราะลับนั้น เป็นลับอเพศสาม..สี่ เพศ อินับอู๋ฟานรับ โอเ.. ือที่อยู่ทาเ้าลับน่าลัวรับ ประหนึ่เินผ่านอย่าับ อมบี้ อันหิวโหยย ึ่ผมลัวมันรับ..
เมื่อผมำลัะเินผานที่แห่นั้นไป ผมับไ้ยินเสียเอะอะโวยวายาฝั่ร้าม ึ่เรื่อแบบนี้ะเิึ้นไ้น้อยมาสำหรับที่แห่นี้ และน้อยมาที่ผมะเอนมีเรื่อหน้าลับแห่นี้.. ผมหันลับไปูที่ลับแห่นั้น ับเห็นแบฮยอน... ยืนเถียับผู้ายนนึึ่เสียัมา ผมยืนมอสถานาร์อยู่หน้าลับัพั ผู้ายร่าสูให่นนั้นับุระาลาึแบฮยอน ให้ึ้นรถไปับเา แ่เหมือนแบฮยอนะัืน เอามาๆ นที่อยู่ทาเ้าลับ ับยืนมออยู่เยๆ ไม่ไหวแล้ว.. ผมเินไปยัฝั่ร้ามแล้วเินไปหาแบฮยอน
“ แบฮยอน นายมีเรื่ออะไรับผู้ายนนี้?” ทันที่ผมเ้าไปหาแบฮยอน แบฮยอนับมายืนแอบอยู่้าหลัผม
“..เา..”
“...หมอนี่เป็นอนายั้นเรอะ?” ผม ที่ผมไ้ยืนประโยนั้นาผู้ายนนี้..
“...ายเท่าไหร่ละ? ัน่ายไ้ไม่อั้นเลยนะ..สำหรับเ็นนั้น” เาพูพร้อมี้ไปหาแบฮยอน แบฮยอนยืนัวสั่นเทา แล้วเอามือเาะแนผมแน่น
“..ผู้ายนนี้ไม่ไ้มีไว้าย...ถ้าุอยาไ้ ุ่วยไปหานใหม่..ที่ไม่ใ่เาแล้วันนะรับ”
“..แฟนั้นเรอะ...วามรัแบบเ็ๆ... อยู่ับป๋ามีั์มามายเป็นเ็ในสัััน” เาพูพร้อมๆับี้ไปที่ลับ..
“นี่..ลับอลุหรอรับ?”
“แบฮยอนไม่เหมาะับสถานที่แบบนี้หรอรับ เพราะุ่าอแบฮยอนมันสูว่าที่พวุิไว้”
“...แล้วเราะเห็นีัน.. นายเป็นลูบ้านั-รีแถวนี้ใ่มั้ย..” ผมมอน่าผู้ายนนั้น้วยสายานิ่ๆ
“ระวั..ะไม่มีทีุ่หัวนอน” ผมไม่ไ้สนใำพูอลุนนั้น ผมรีบเินามถนนอีไม่ี่้าว็ถึบ้านผมแล้ว.. แบฮยอนที่ยัใับเหุาร์ที่เิึ้นับเา.. ยัเินเาะแนผมไม่พูไม่า
“แบฮยอน...นายมาทำอะไรแถวนี้..”
“....ันมาหาเพื่อนที่ลับ”
“..เพื่อน?..ใร?”
“...แุับ..อ นัผมมาที่ลับแ่ะมาื่มนะ..แ่เอับาลุนนั้น่อน”
“....อย่าไปที่นั้นอีนะ..เพราะไม่รู้ว่าผมะ่วยนายไ้ัี่รั้” แบฮยอนถึับหยุเิน..ผมพูอะไรผิไปรึเปล่า..
“..อโทษที่ทำให้นายลำบา..แ่ันอบุนายมานะที่่วยันเอาไว้..”
“ไม่เป็นไรรับ..ถือว่าอยู่โรเรียนเียวัน ่วยเหลือันีที่สุแล้ว...แล้วให้ผมไปส่ที่บ้านมั้ย?”
ผมถามแบฮยอนไปแบบึ่ๆหน้า นี่ผมำลัทำอะไรอยู่...
“..ือว่า...นับรถันลับบ้านแล้ว แล้วันบอพี่เลี้ยว่าันะนอนบ้านแุ..แ่ว่า..นายลาันมา..นายะไปส่ันที่ไหน...ห๊ะ..านเลีย” แบฮยอนพูเสียนิ่ๆและปนโมโหไป น่าาเาบวับาระระทำเมื่อี๊ มันทำเอาหัวใผมเ้นแรอย่าบอไม่ถูเลย
“เลิเรียว่าานเลีย ัทีเถอะรับ..เรียผมว่าานยอลเถอะ...”
“็ผมอบเรียว่าานเลียนี่..”
“...ั้นเี๋ยวไปปล่อยให้ลุนนั้นืนเลย” ผมพูบแบฮยอนถึับเาะแนผมไว้ เหมือนลูหมาที่อ้อนเ้านายเลย ..หัวใผมเ้นะมันะหลุออมาาอ ผมแล้วอนนี้
“.ไม่เอาไม่ไป...นอน้าที่บ้านนายไ้มั้ย?”
“..นาย..ะไปอยู่ที่แบบนั้นไ้หรอ แบฮยอน บ้านันมันแ่าาบ้านอนายเยอะเลยนะ”
“..นายอีนสินะ ที่ิว่าันเป็นุหนูที่ร่ำรวยเินทอ ะนอนห้อแถวเ่าๆไม่ไ้..ินอ้าถนนไม่ไ้..ันไปนอนโรแรม็ไ้..แ่ิว่าอยู่ับนายแล้วอุ่นใว่า” แบฮยอนพูพร้อมับเินไป้าหน้า
“นายะไปไหน..แบฮยอน”
“ไปบ้านนายไ...”
“นี่ไบ้านผม..เรายืนุยันรนี้มานานแล้วนะ”
แบฮยอนมอเ้าไปในบ้านอผม ึ่มันเป็นห้อแถวเล็ๆ เป็นร้านั-รี ธรรมาๆ แบฮยอนไม่ไ้เอะใอะไรมา แ่็เินเ้าบ้านับผมแบบไม่พูอะไรัำ ผมพาแบฮยอนเ้ามาในห้ออผม ผมัที่นอนให้แบฮยอน
“..อ่อ แบฮยอน นายนอนบนเียนะ เี๋ยวันนอน้าล่าเอ..”
“..ไม่ไ้นายเป็นเ้าอบ้านนะ”
“..แ่นายไม่วรนอนพื้นนะ”
“เอาอีแล้ว..นายิว่าันเป็นุหนูร้อยล้านแล้วนอนพื้นไม่ไ้ใ่มั้ย?”
“เปล่าๆ ยัไม่ไ้พูอะไรเลย”
“..น่านายมันฟ้อ..”
“..นายนอนบนเียนี่ือำสั่..”
“..นาย็นอนบนเียนี้ือำสั่..”ทันทีที่แบฮยอนพูบ เ้า็ึผมลไปนอนบนเียับเา ทั้ที่ผมนอนนเียวแล้วยัรู้สึอึอั ..แ่พออยู่แบบนี้..ทำไมเียผมมันว้าึ้น ผมับแบฮยอนนอนห่าันแ่หมอน้าเพียใบเียวั่นลาเราไว้ ในห้อเียบสบ..แสันทร์ส่อเ้ามาทาริมนหน้า่า..
“านเลีย..นายนอนรึยั?”
“..ยัรับ”
“...นายอบผู้หิหรืออบผู้าย”
“อบแบบไหนรับ..วามหมายนะ”
“แบบนรั..สิ”
“..ทำไมถึแถมแบบนี้ละ”
“..ันอยารู้”
“..ไม่อบรับ” ผมพลิัวหันหลัให้แบฮยอน แ่สิ่ไม่าิ็เิึ้น เมื่อสิ่ที่ลอยผ่านัวผมไปือหมอน้าอผม.. แบฮยอนอย่าทำแบบนี้.. ไม่ทันที่ผมะิห้ามวามิัวเอ แบฮยอนับผมพลิัวไปหาเา
“นุย้วยอย่าหันน่าหนีสิ” แบฮยอนทำน่าาทะเล้นว่าที่เยเห็นมา
“มันเป็นำถามที่ผมอบไม่ไ้”
“ให้ัน่วยมั้ย..” แบฮยอนเอาน่าเ้ามาใล้ผมมาๆนปลายมูอเราะนันอยู่แล้ว
“แบ..ทำอะไร?” ผมมอน่าแบฮยอนนิ่ๆ..ใบหน้าเรียวๆอแบฮยอน สายาอันนุ่มนวลู่นั้น ผม้อารรอบรอมันมาเป็นอผม..
“นายไม่หันน่าหนีแสวว่า..นายไม่ไ้ิอะไรับเพศเียวัน”
แบฮยอนพูพร้อมเอาน่าถอยผมออไป..แ่มือไม่รัีนี่สิ.. ผมใ้มือับอแบฮยอนลมาหาผม ผม้อาแบฮยอนัพัให่..ผมน่าแบฮยอนลมานปลายมูอเรานัน ลมหายให่าันไม่ี่เน เสียหัวใที่เ้นแรไม่เป็นัหวะ แบฮยอนถึับหันน่าหนีผม..ผมเลยปล่อยมืออผมออาอแบฮยอน
“นายหันน่าหนีผม..แสว่านายิอะไรับเพศเียวันสินะ” แบฮยอนน่าแเหมือนลูเอร์รี่มันน่ารัมาๆ มันทำให้ผมอยาะอ อยาะูบ อยาะฟั วามอยาอผมเริ่มอัพเลเวลแล้วรับ
“เพื่อนนายสอน...เา็อบเพศเียวันนิ..แ่ทำไมนาย”
“แ่่อนไม่อบ..แ่อนนี้ะอบแล้วละ” ผมพูพร้อมับมอน่าแบฮยอนอีรั้ แบฮยอนอมยิ้มเล็่อนที่ะหลับาล.. มือไม่รัีเอาอีแล้ว.. ผมใ้มืออผมลูบผมแบฮยอน้าๆ..ผมอแบฮยอนนุ่มและหอมมาๆ.. เมื่อมือไม่รัีแล้ว..อแ่ลูายอผมไม่ลุมาทำานอนนี้็พอ... แ่ยัไม่ิะทำอะไร ลูายัวีอผม็มีอาาร
“พ่อ..ผมะเอา ะเอาะเอา”
“ไม่ไ้..นี่มันผู้าย”
“..็มันสวยอ่า..ะเอาะเอาะเอา........” ผมไ้แ่ลูบลูายัวเอที่ื่นึ้นมาให้หลับล ถ้าแบฮยอนมาเอในสภาพผม..ุยับน้อายัวเอ แบฮยอน้อมอว่า ผมเพี้ยนว่าเิมแน่ๆ ไม่ทันที่ผมะทำอะไรแบฮยอน็เยิบเ้ามาใล้ๆผม...ลิ่นายอแบฮยอนมันวนให้หลไหลมาๆ ....และอีรั้ับมือไม่รัีู่นี้ ผมึแบฮยอนเ้ามาในอ้อมแนอผม..ผมอแบฮยอนในทันที.. สิ่ที่าฝัน็เิึ้น ..เมื่อมือไม่รัีอ... ไม่ใ่อผม แ่เป็นมืออแบฮยอน ำลัลูบๆลำๆ ลูายผมอยู่ ะที่ผมเอาลูายผมออห่าาแบฮยอน
อยู่ีๆแบฮยอน็พูึ้นมาว่า
“..นายมีอารม์ับันใ่มั้ย” แบอยอนพูพร้อมับหันน่ามามอผม ผม้มลูบหน้าผาอแบฮยอน
“..มันยัไม่ใ่อนนี้” ผมอแบฮยอนแน่น นเราทั้สอหลับาอ้อมออันและัน แบฮยอนเพียวันเียวเาทำให้ผม สับสนในีวิไ้มามายนานี้
เ้ารุ่ึ้น..
ผมื่นึ้นมา็ไม่พบแบฮยอนอยู่บนเียแล้ว แ่ลับไ้ยินเสียนอาบน้ำอยู่ในห้อน้ำ ผมลุึ้นมานั่บนเียี่โมแล้วเนี่ย..ผมมอนาฬิา พึ่ะ6โมเ้า ผมถอเสื้อออเพื่อรอที่ะอาบน้ำ่อาพ่อไม่็แม่อผม ผมเอาผ้านหนูมาผูรอบเอวผม ้วยวามเยินอผม ผมเินออไปรัว เพื่อะทำับ้าวทานเหมือนทุเ้าๆ แบฮยอนลับบ้านแล้ว.. ผมเินออมาาห้อับเห็นพ่อับแม่ผมนั่อยู่โ๊ะอาหารพร้อมับอาหารมามายบนโ๊ะ
แล้ว.. ..ใรอยู่ในห้อน้ำ านั้นผม็ไ้ยินเสียอนประูห้อน้ำเปิออมา ับเป็นแบฮยอนที่เินออมาาห้อน้ำ.. ผู้ายร่าเล็ๆ าวๆ ใส่แ่ผ้านหนูปิส่วนร่าไว้.. ผมที่เปียน้ำุ่มๆ เหมือนเ็น้อยมอมาที่ผม ผมถึับอึ้...ที่เห็นรูปร่าอแบฮยอนนานี้.. ใผมเ้นแรอย่าบอไม่ถู.. แบฮยอนไม่ไ้พูอะไรแล้วเินเ้าห้อผมไป..
“ านยอล...แพาเพื่อนมานอนบ้านทำไมไม่บอพ่อับแม่”
“็...พ่อับแม่นอนแล้วไรับ..”
“ รู้มั้ย..ว่า แบหย่อน... ใ่มั้ยพ่อ?”
“แบฮยอนแม่..ลูื่อแบฮยอน”
“เออ...แบฮยอนลุมาัผ้าอนีสี่ีห้า เป็นเ้าอบ้านทำไมไมู่แลเพื่อนเลยหะ..เ้าลูนนี้”
“..็ผมไม่รู้นิรับ..เอาเป็นว่าผมอโทษ..แล้วับ้าวอะไรมามายรับนี่..”
“เพื่อนลูสั่มาส่บ้านเมื่อเ้านี้เอ..แล้ว็่ายเินเรียบร้อยเลย..”
ผมทำหน้าๆ ่อนที่ผมะเินลับเ้าไปในห้อ
“แบฮยอน..นายสั่อาหารพวนั้นมาหรอ” ผมถึับหยุะัับนรน่าผม..ที่เปลือยายทั้หมเพื่อที่ะใส่เสื้อผ้า แสแอ่อนๆยามเ้าสาส่อเ้ามารร่าเล็ๆอเา.. ลูายผมื่นอีรอบมันไม่ใ่เรื่อีแน่ๆ แบฮยอนหันมาอบำถาม้าๆ ไม่นะไม่..
“็ันถามพ่อับแม่นายว่าอยาทานอะไร..ัน็โทรสั่็แ่นั้น” แบฮยอน็ใส่าเใน..าเนัเรียนามระเบียบไป... อยู่ๆน่าอผม็แึ้น
“ั้นันไปอาบน้ำ่อนนะ..” ผมรีบเินเ้าไปอาบน้ำ หลัาที่ผมอาบน้ำแ่ัวเสร็ แบฮยอนและรวมถึพ่อับแม่ผม พ่อับแม่อผมเอ็นูแบฮยอนเหมือนับลูอท่านเลย็ว่าไ้ อาหารทุอย่าัใส่านแบฮยอน นผมแทบะไม่ไ้ทานอะไรเลย เมื่อผมับแบฮยอนทาน้าวเสร็ พวผม็เินออาบ้านเพื่อไปโรเรียน ..
“..รอบรัวนายูอบอุ่นับีนะ..เป็นรอบรัวเล็ๆที่สุสัน์มาๆ”
“รับ..” ผมเินไปามถนน แบฮยอนไ้แ่เินามหลันถึหน้าโรเรียน เรา็แยย้ายัน ผมเินไปถึห้ออผม วาระเป๋าลับพื้น ทำไมผมเอาแ่ิถึแบฮยอนแบบนี้้วยนะ
นพัเที่ยผมเินไปโรอาหารับอิน..แบฮยอน็เินออมาาห้อเหมือนัน แ่ผมับทำเหมือนไม่รู้ัแบฮยอนแล้วเินผ่านเาไป.. ผมไม่อยาให้ใรรู้ว่าผมรู้ัับแบฮยอน ถ้ารู้..ว่าแบฮยอนรู้ันแบบผม.. มันไม่ใ่เรื่อีสำหรับเาแน่ๆ เพราะเพื่อนแบฮยอน มีแ่ระูล ุหนู ุนาย ุายไป ะหม ผมนั่ลบนโ๊ะอาหารับอินและอู๋ฟานที่มันพึ่ะเรียนเสร็เินมาทานอาหาร้วยันามปิ แ่อะไรบันาลใให้แบฮยอนับเพื่อนอเามานั่โ๊ะเียวันับผม.. วามเียบปลุมรอบโ๊ะ.. มีแ่อินับุนมยอนุยันเพราะ...เมื่อ่อนมันไม่ใ่เรื่อแปล..ที่ะมานั่ทาน้าว้วยันแบบนี้และอินับุนมยอน็บันอยู่ แ่สำหรับผมอนนี้มันรู้สึแปลไปหม รู้สึร้อนไปทั้ัวทั้ที่อาาศมันไม่ไ้ร้อนอะไรนานั้น ใเ้นแรนับรั้ไม่ไ้ ผมทานเสร็ผมรีบเอาาน้าวไปเ็บ แล้วเินออาโรอาหารไปเลย
“านยอลมัน..เป็นไรวะ ไอ้อู๋”
“ไม่รู้ับมันวะ..เหนื่อยมั้ ทำานทุวัน็ี้”
ผมเินมาามทาเิน ผมเอาแ่ิเรื่อแบฮยอนเปลือยท่อนบนแล้วอาบน้ำที่บ้านอผม ไม่เพียแ่นั้น แบฮยอนยั..เปลือยายให้ผมเห็นทั้หม
ุบ!!!
“อ๊ะ...” ผมเินนเสาที่อยู่รหน้าแบบไม่ไ้ั้ใ ทำไม้อเหม่อถึนานี้้วยนะ ปาร์านยอล
โยส่วนัวแล้วผมอบอ่านหนัสือ รทาบันไหนีไฟั้นาฟ้าอึ.. เพราะมันเียบและทำให้ผมิอะไรไ้หลายอย่า มันเป็นที่ที่พวผมสามนอบมาันบ่อยๆ แ่ถ้าผมอยามานเียวผม็ะมาแบบนี้ละรับ ัพัผมไ้ยินเสียเท้านเินึ้นมา แ่ผมไม่แปลใเพราะน่าะเป็นเพื่อนัวีอผม แ่สิ่ที่ผมเห็นับไม่ใ่..ับเป็นแบฮยอนที่เินึ้นมา
“ว่าแล้ว...ว่านาย้ออยู่ที่นี่” ผมปิหนัสือลแล้วมอน่าแบฮยอนนิ่ๆ
“ใรบอว่าผมอยู่ที่นี่”
“ไม่บอ็รู้ว่านาย้อมาาฟ้า”
“...มีอะไรรึเปล่ารับ”
“...นายหลบน่าันใ่มั้ย านเลีย”
“เลิเรียว่าานเลียัทีเถอะรับ”
“อบไม่รำถาม” ผมมอน่าแบฮยอนพร้อมับาร้าวึ้นบันไอี้าวอแบฮยอน
“..ผมไม่ไ้หลบน่า ผม็เป็นอผมแบบนี้”
“นายไม่ทััน”
“...อย่ามาหาเรื่อิ” แบฮยอน้าวึ้นบันไมาอีั้น เหลือแ่สอั้นเา็ะถึัวผมแล้วไม่นะไม่..
“..นายไม่มอน่าัน ไมุ่ยับัน นายทำเหมือนนายไม่รู้ัันเลยนะปาร์านยอล”
“แล้วทำไม้อทั้วย ้อุย้วย เพื่อน็ไม่ใ่” แบฮยอน้าวึ้นมาอีั้น
“...ะแล้วเียว้อไ้ยินำพูใร้ายอนาย” แบฮยอนนั่ลรั้นบันไรนั้น และไม่พูอะไรับผมอีเลย ผมไ้แ่นั่มอแบฮยอนว่าอยู่ีๆเาะเินึ้นมาหาผมทำไม ทั้ที่ปิเา็อยู่ับุนมยอนเพื่อนอเา... วันนี้ัแปล
“านยอล..”
“ห่ะ..ห๊า..มีไรรับ”
“นายเยมีแฟนมั้ย”
“ไม่รับ”
“แล้วเวลานายเห็น อินไปับุนมยอนนายรู้สึอิามั้ย?”
“ไม่นะ..ถ้ามันมีวามสุ็ให้มันมีไปเถอะ”
“..านยอลนายเยอบใรรึเปล่า”
“ู่ๆ ทำไมมาถามำถามแบบนี้ับผมละ..แบฮยอน”
“ถาม..เพราะว่า...” แล้วแบฮยอน็หันน่ามาหาผม พร้อมับเอาัวอเาโน้มมาหาผม
“ันอบนายมานานแล้ว...” ผมไ้ยินำอบอแบฮยอนผมถึับอึ้ไม่ไ้พูอะไรออไป หนัสือยัำเป็นอยู่มั้ย ผมยัไม่รู้เลย.. เราสอน้อาันอยู่นานมา ใ่ว่าผมเอแบฮยอนวันเียวแล้วผมะหลุมรัเา่ายายนานี้.. แ่ทุอย่าที่เิึ้นับผมมันือรัรั้แร..และรัแรพบ.. ผมับแบฮยอน้อาันไ้ัพั มือไม่รัีอผม็ับอร่าเล็โน้มมาหาัวเอ และประบปาร่าเล็ทันที ผมประออร่าเล็อย่าระมัระวั ร่าเล็อบสนอเป็นอย่าีนร่าเล็เริ่มยับัวเ้ามาใล้ๆ ..เราทั้สอไ้ลิ้มรสอันและัน..่อนที่ผมะถอปาออาปาอร่าเล็
“ผ..ผมอโทษ” ผมมอน่าแบฮยอน้วยสายาที่ผิหวัในัวเอเอามาๆ
“..ฮ่าๆ.นายนี่มัน..” แบฮยอนพู พร้อมับอมยิ้มเบาๆ
“ที่บอว่า...”
“อบนายมานานแล้วนะหรอ..” ยัไม่ไ้ถามเลยอบมาแหละ...
“..ันอบนายั้แ่นาย...ไ้เป็นนัเรียนีเ่นั้แ่ปีแรแล้ว..นายไม่ใ่นร่ำรวยเหมือนที่ันเยรู้ัมา..นายมีีว่าใรหลายนนัน้อับามอ..นายมีอิทธิพล่อวามิผมมาเลยละ” แบฮยอนพูพร้อมับยิ้มเล็ๆให้ผม
“...ผมไม่เยมีแฟน ไม่เยมีวามรั..พึ่รู้ัวว่ามันทำให้นใสั่นไ้นานี้..”
หลัาวันนั้นวามสัมพันธ์อผมับแบฮยอนมัน็เพิ่มพูนึ้นเรื่อยๆ ทุวันที่ผมับแบฮยอนนัันมาเอที่าฟ้า ถ้าเพื่อนสอนะึ้นมาผมะส่้อวามบอแบ เรื่อที่ผมให้แบปิว่าผมสอนบันนั้นเพราะ.. นแบบผมไม่เหมาะสมับแบเลยันิ ถ้าเป็นอู๋ฟาน หรืออิน็ว่าไปอย่า.. เห็นผมเป็นแบบนี้ แ่ผมแร์เรื่อพวนี้เอามาๆ ผมไม่อยาให้แบ้อมาแปเปื้อนเพราะนรั ที่ไม่มีะั์แบบผม นเหุาร์ที่ไม่าฝัน็เิึ้น
เสียโทรศัพท์ผมัึ้นในเวลาเรียนหลาย่อหลายรั้ทำให้ผมไม่ไ้รับสายาแม่อผม พอพัเที่ยผมเลยโทรลับไปหาแม่..
“ฮัลโหลแม่ว่าไรับ...” ผมฟัเสียปลายสายพูับผม
“แม่..ว่าไนะ..เี๋ยวผมะลับบ้านเี๋ยวนี้”
“านยอล..มีเรื่ออะไรเปล่าวะ?” อินเอ่ยถามึ้นลาโ๊ะอาหาร
“บ้าน..บ้านัน...บ้านแถวนั้น..โนวาื้อหม..”
“ห๊ะ..ว่าไนะ..”
“...ันไม่มีบ้านแล้ว..ฝาลาอาารย์้วยนะ” ไม่ทันที่ผมะพูอะไรมาว่านี้ ผมวิ่ออาโรเรียนไปที่บ้าน ับพบว่าพ่อับแม่อผมนั่อยู่น่าร้านแล้ว ท่านร้อไห้..มันทำให้ผมเ็บปวมาๆับาระระทำอนพวนี้...แ่สิ่ที่ผมเห็นไม่ใ่ใรนอื่นเลยที่ื้อมันไป มันเป็นลุที่เป็นเ้าอลับเมื่อวันนั้น...
“...อ่าว..ไหนละบ้านห๊ะ..พ่อหนุ่มนัรั..นี่หรอ..” ลุนนั้นพูพร้อมับี้ไปที่ร้านั-รีอเรา
ผมำหมัแน่น แน่นพอๆที่ะ่อยาลุนนี้ไ้เลย
“...ลุ ทำไม้อทำถึนานี้..”
“ันเือนแแล้วว่าระวัะไม่มีทีุ่หัวนอน..แไม่ฟัเอ”
ผมเินพุ่เ้าไปหาาลุนนั้น พ่อับแม่ผม็ึัวผมลับ..
“ไอ้ลุแ่..อบหาแ่ัหา..มีวาม้อารสูมารึไ”
“...อย่าให้ัน้อทำร้ายพ่อแม่อนาย แ่ำพูอนาย”
าลุนนั้น็เินาไป..แล้วรอบรัวผมะไปอยู่ที่ไหน.. พ่อแม่ที่หาเลี้ยผม้วยวามยาลำบา.. ผมัสินใไปหาห้อเ้าแถวนั้นๆ ้วยเินที่ผมหามาไ้แล้วย้ายออมาาบ้านที่เราเยอยู่..ผมเล่าเรื่อนี้ให้เพื่อนผมอีสอนฟั รวมถึแบฮยอน้วย..แ่หลัาเหุาร์รั้นี้มันทำให้ผมับแบฮยอนเราห่าัน เพราะแบฮยอนับโทษว่าเป็นวามผิอัวเอ และยิ่ไปว่านั้นเหุาร์รั้นี้..มันทำให้รอบรัวอผม...ประสบปัหาเรื่อารเินทำให้ผมไม่ไ้เลื่อนั้นึ้นม.ปลาย...และเมื่อผมเรียน้ำั้น..มีแ่อู๋ฟานับุนมยอนแล้วแบฮยอนไ้เลื่อนั้น... และเรื่อที่ไม่าฝันับเิึ้นับัวผม อีรั้เมื่อปาร์ี้ในวันประวาวเือน และวันนั้นผมแทบไม่ไ้ื่มอะไรเลย ผมเินามหาแบฮยอนทั้านับไม่เห็นแม้แ่เา..นเมื่อผมเปิประูเ้าไปในห้ออิน...ผมับเห็นอินับแบฮยอนเปลือยายและ..ทำในสิ่ที่ไม่วรทำ ผมเินพุ่ไปหาอินแล้วระาแนเานเีย ผมปล่อยหมัใส่อินเ็มเหนี่ยว นแบฮยอนมาห้ามเอาไว้...แล้วอินับไ้สิึ้นมา ว่านรน่าเาไม่ใุ่นมยอน..แ่นที่เห็นภาพอนนี้ือมีทั้ผมและุนมยอนที่ะลับเ้ามานอนในห้อที่ัวเอเยนอน แ่พบับแบฮยอนเพื่อนที่สนิทที่สุอัวเอ ทุนในห้อถึับ็อ เมื่อเปิไฟึ้นมาับเห็นนที่ไม่ใ่นรััวเออยู่้วยัน ผมไม่พูอะไรมา เพียแ่ับมือแบฮยอนและเินออมา
“..ทำไมเป็นแบบนี้ละแบฮยอน” ผมบีบแนแบฮยอนแน่น แบับไม่พูอะไรับผมัำแล้วเอาแ่้มน่า
“ถาม!!!!!...ทำไมไม่้อเพื่อนผม ห๊ะ!..แบฮยอน!!” ผมบีบแนเาแน่นึ้น
“..ยอล..ผมเ็บ..”
“นอื่นเยอะแยะ..ทำไม้ออิน...ทำไม้อเพื่อนผม..”
“..เพราะเป็นเพื่อนอนาย..ันเลย้อทำ แล้วยิ่เป็นอิน ลูายผู้อำนวยารโรเรียน..ที่ีพร้อมทุอย่าที่ัน้อาร...ไม่ใ่นแบบนาย..ที่นับวันันยิ่ไม่้อาร”
“แ่..นายำเป็นับีวิันมานะ..แบฮยอน”
“...นถึอนนี้นายยัไม่เ้าใอะไรเลยหรอานยอล..ว่าเราสอนมันแ่าันมามายนาไหน.. ทั้ที่อินมีพร้อมทุอย่า านะ..ารเิน รอบรัวที่ร่ำรวยออิน..ันทนบับนายแบบนี้่อไปไม่แล้วละ..”
วามสัมพันธ์อผมับแบฮยอนบล็วันนี้ ั้แ่นั้นมาแบฮยอน็เปลี่ยนไปนละน นที่เยอ่อนโยนแ่มใส ยิ้มแย้มลอเวลา อนนี้เหลือ แ่แบฮยอน ุหนูเอาแ่ใ เที่ยวลาืน วผู้ายไม่้ำหน้า.. ถึเป็นแบบนี้ ผม็ไม่เยลืมแบฮยอนลเลยริๆ..เยรู้สึยัไผม็ยัรู้สึแบบนั้น..ถึแบฮยอนเาะใม่เยมอเห็นมัน็ามที
สปอยอนที่ 8
..."พี่ายนายมันร้ายว่าที่ันิไว้เยอะเลยนะ โอเฮุน"
ฝาิม้วยน๊า...แท็ในทวิว่า #ฟิวบ อบุ่าาา
ความคิดเห็น