คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : First Love Past : 2
First Love :
2
“แล้วทุอย่ามัน็ไม่ไ้เป็นแบบที่ผมิไว้”
เมื่อผมทำานเ็บร้านับมินอันสอน
ผมสอนนั่ทาน้าว้วยันามประสาพี่น้อันปิ แ่ที่ไม่ปิ
ืออนที่ผมทำานแล้วมีนไลน์มาหา นั่นือ ปาร์ านยอล
ทั้ที่ผมไม่มีไลน์านยอลเลย้วย้ำ แ่ผมไม่ไ้อบนะรับ เพราะยัไม่อยาอบ ือผมไม่รูุ้ประส์อเาว่าเา้อารอะไร
ผมนั่ิน้าวับมินอไ้ัพั ็มีนโทรไลน์มาหาึ้นแ่รูปนนนึทีุ่้นน่าันีเลยแหละ...
ผมเลยลุออไปรับโทรศัพท์
“สวัสีรับ..อสายใรรับ”
“ใ่
พี่เฮุนมั้ยรับ”
“ใ่รับ..”
“ผมานยอลนะ”
“อ่อ ว่าไ
อโทษนะที่ฮยอไม่ไ้อบไลน์นายหนะ”
“ไม่เป็นไรรับ
ฮยอทำานอยู่”
“โทรมามีอะไรรึเปล่า?”
โทรหาไลน์หานานี้มัน็้อมีอะไรบ้าสินะรับ...
“พรุ่นี้อนเย็นฮยอว่ามั้ยรับ
ัรึ่ั่วโม็ไ้”
“็หลัาไปรับเินร้านานมไ่มุ
ทำไมะวนไปไหน?”
“แหนะ...ทำไมรู้ทันละรับ
ว่าะวนไปินไอิมรับ”
“ู่อนนะว่าะว่ามั้ย
ยัให้ำอบไม่ไ้ ไเี๋ยวบออีทีนะ ฮยอเ็บร้าน่อนนะ” ่อนที่ผมะัสายทิ้
ผมพอเลยเาทาานยอลออแล้วแหละ ั้แ่รัศีแปลๆเมื่อวานนี้
านยอลทัู้ีและหล่อมา เป็นที่พูถึอผู้หิทั้หลายในโรเรียน
แ่ผมไม่ิว่าเาะอบผู้าย้วยัน นี่ือเรื่อประหลาอีเรื่อและอีเรื่อที่ะประหลา
รอูว่าผมะมีแฟนเป็นเพศไหนและเป็นใร นี่เป็นรั้แรที่ไุ้ยับานยอลน้ำเสียแหบรานอเา
สมำที่ใรเาพูันริๆานยอลนายิูอีทีว่านายิีแล้วหรอที่มาสนในแบบผม...
ผมเินลับไปที่โ๊ะมินอ็ยันั่ิน้าว่อ..
“ใรโทรมาฮะ
ฮยอ”
“ให้ทาย”
มันะทายถูมั้ย..
“อิน...”
ไอ้บ้าพูื่อนี้ออมาไ้ไวะ
“ผิ..”
“ะผิไ้ไ็วันนี้มัน...”
แล้วมินอ็เียบไป
“มัน...” ผม็รอำอบามินอนะรับ
ว่ามันอะไร...
“ป่าววว...ฮยอ
านยอลโทรมาใ่มั้ย”
“ใ่...ทำไมนายรู้”
“รู้ิ...านยอลมันอบฮยอะาย
มันบอให้อินไปไลน์ฮยอ แ่ที่ริานยอลมันอาผมไปแล้วนะ”
“แ่ันไม่ไ้อบมัน”
ผมรู้นะรับที่พูแบบนี้มันอาะแรไป แ่อย่าที่ผมบอในอนแร
เาไม่ใ่รัแรพบอผม ถึนอื่นะเป็นรัแรพบอผม ถ้าผมรู้ว่าเป็นไปไม่ไ้
ผม็เลือที่ะอบและเ็บปว่อไปและเหมือนที่ผมเยบอไว้
ว่าผมเลือมา...านยอลเพอร์เฟนานี้ ผมยัพูไ้เ็มปาว่ามไม่ไ้อบเา
“ให้โอาสมันหน่อยฮยอ...ผู้หิหลายนให้วามสนใมัน
มันไม่สนใใรอะ มันสนใฮยอแ่นเียว” ผมยืนุมมับัพั
“านยอลอบผู้ายหรอ?”
“ใ่...”
ผมนิ่อยู่นาน นมินอเอ่ยถามผมอีรั้
“ฮยอิว่าอินมันอไลน์ฮยอเอหรอ?
หรือฮยอิไรอยู่?”
“ฮยอำลั
ว่าทำไมานยอลไม่มาอเอ แล้วทั้ที่อินรู้ว่าานยอลไ้ไลน์ฮยอไปแล้ว
แล้วะมาออีทำไม ือเรื่อที่อินมันมาวนเวียนไปมาเวลาฮยอไปไหนมาไหนนี่
านยอลบอ้วยมั้ย ืออินมันยอมทำามานยอลบอนานี้เลยหรอ”
“เรื่อวนเวียนเวลาฮยอไปไหนมาไหน?...านยอลแ่บอให้มันไปอไลน์ฮยอเยๆ็อย่าที่บอ
มันไ้าผมไปแล้ว แ่อินผมไม่รู้ว่ามันทำอะไร แ่มัน็มีแฟนแล้ว..”
“ใรหรอ?”
“ีโอเพื่อนผมไ...หัวหน้าห้ออะ”
“อ่อ...”
าสว่าเลย นในหน้าอโทรศัพท์หมอนั่น
“ฮยอไม่เปิใให้านยอลหน่อยหรอ?
ไม่็ให้โอาสมันหน่อย”
“ะให้ฮยออบเพราะวามสสาร
ฮยอทำไม่ไ้หรอนะ...”
“ือไม่ใ่แบบนั้นฮยอ..ฮยอลอเปิใหน่อยไ้มั้ย”
“ันมีนที่ันอบแล้ว..แะให้ฮยอไปเปิใับใรอี”
“ฮยอ..อบใร”
“บอไม่ไ้
ไม่ใ่อนนี้”
“ือานยอลมัน..ริัับรั้นี้มาเลยนะ
พอมันเห็นฮยอ มันเลิุยับทุนเพื่อริัับฮยอ ือมันทำทุอย่าเพื่อที่ะสนใฮยอเพียนเียว
ฮยอไม่ให้โอาสมันเลยหรอ เพียแ่ฮยอไม่อบ
ฮยอ็ไม่ิะให้โอาสหรือเปิใับมันเลยหรอ”
“นายไม่อบานยอลเอเลยละ
มินอ หื้ม...” ่อนที่ผมะเอามือไปยี้หัวน้อายผม
“ถ้าเาอบผม็ีสิ...”
ำอบอน้อายผมทำผมใไม่น้อย นี่มันวรอุบาทัๆเลย
“เี๋ยวๆ...ที่พูแบบนี้หมายวามว่าไ
นายอบานยอลั้นหรอ?”
“ห้ะ...อะไรนะฮยอ”
เอาีๆผม็ไม่เยรู้ว่ามินอสนใอะไรแบบนี้้วย แบบไม่รู้้วย้ำว่าเยอบใร
ือผมับน้อแบบว่า ไม่เยมีแฟนันทัู้่นะรับ เพราะมินอไม่่อยออัวเรื่อวามรัเท่าไหร่
เห็นแ่อยู่ับเพื่อนๆับหนัสืออะไรๆเทือนี้
้อเปิใุยเรื่อนี้หน่อยแล้วละรับ
“็ถามไปเมื่อี้..”
“เออ...ฮยอมี่าวลือเรื่อฮยอับแบฮยอนฮยอ้วยนะ”
มินอนเิมรับ เพิ่มเิมือนอเรื่อ วนเปลี่ยนเรื่ออีแล้ว
“่าวลือเรื่อ?”
“เรื่อที่ฮยอสอนบันอะ”
“ฝาบอนปล่อย่าว้วยนะ
ว่าฮยออบผู้หิ แล้วนายเ็บานไปล้าแล้วึ้นบ้านะ”
“เวรฮยอนิ
วันนี้อัารอฮยอพรุ่นี้” ผมเินึ้นห้อผมไปร่าผมนอนแผ่บนเียนอน
“เรื่อวนเวียนเวลาฮยอไปไหนมาไหน...านยอลแ่บอให้มันไปอเบอร์ฮยอเยๆ็อย่าที่บอมันไ้าผมไปแล้ว
แ่อินผมไม่รู้ว่ามันทำอะไร แ่มัน็มีแฟนแล้ว..” แล้วนายทำแบบนี้ทำไม...
เ้ารุ่ึ้น
ผมื่นเ้ามาไปวิ่ามปิ ผมวิ่ไ้ประมาสามถึสี่รอบไ้็เอ
มูับอินำลัเินเ้ามาในสวนสาธาระ
ผม็วิ่ผ่านพวเาไปนผมะวิ่ไ้รอบที่ห้า รอบสุท้ายแล้วผมะ้อแ่ัวไปโรเรียน
นไ้รับ...หมอนั่นปล่อยให้มูวิ่มาหาผม มูระโใส่าผม
เหมือนีใที่ไ้เอันอีรั้ “ไฮยอ..”
“ไ อิน..”
่อนที่หมอนั่นะยื่นล่อนมให้ผม แล้วเอาสายูมาล้ออมู
“เอันที่โรเรียนนะรับ”
แล้ว็วิ่หนีาไป ผมเินลับบ้าน เ้าบ้านมาำลัเห็นมินอนุ่ผ้าเ็ัว
ออมาาห้อน้ำ ผมยื่นล่อนมให้มินอ ่อนที่ผมะเินึ้นอผม
“ฮยอ
ทำไมล่อนมมันุ้นาั!!”
“อินให้มา!!” ผมะโนอบลับไป แ่ในะที่ผมแ่ัวในหัว
็มีแ่เรื่ออินเ้ามาแทร ผมไม่รู้ะทำยัไ มันหาำอบไม่ไ้เลย้วย้ำวามรู้สึแบบนี้
หรือวามรู้สึแบบนี้ือสิ่ที่ผมำลัามหา...
ผมแ่ัวเสร็็มานั่ทาน้าวับรอบรัวแล้วออาบ้านไปโรเรียนพร้อมน้อายัวเล็อผม
ิม มินอ โรเรียนับบ้านเราไม่่อยไลันมารับ
เราเลยเลือที่ะเินไปโรเรียนับแบบสบายๆนเินถึสามแย่อนถึโรเรียน
ิอิน็โผล่มาาอย้าๆบ้านนายอยู่แถวนี้หรอ
“อิน......”
เสียน้อายสุที่รัอผมเรียเพื่อนัวเอผมไ้เินไป้าหน้าให้ห่าสอนนี้ที่สุ
“ไมินอ...”
่อนที่สอนนั้นะเินไป้วยัน ผม็นำหน้าไปไม่ี่เมร
“เฮุนฮยอ...”
อินเอ่ยเรียผมึ้นมา ผมเิน่อไป้าหน้าโยไม่ไ้สนใเา
“แ่ะถามว่า
ื่มนมที่ผมให้ไปรึยั...” ผมหยุเินแล้วนึถึล่อนมเมื่อเ้า...เอ่อ
“ันินหมแล้ว..”
มินอพูึ้น้วยน้ำเสียรู้สึผิ่อเพื่อน
“อ่าว..มินอ
ันให้พี่นาย”
“แ่พี่ันเอาให้ันนิ” ผมเลยเิน่อไปเรื่อยๆ นเือบถึหน้าโรเรียน
ระยะห่าระหว่าผมับสอนนั้น็ไม่ไลันเท่าไหร่้วยวามที่ผมหยุเินเมื่อี้
านั้น็มีหนึ่มือมาอเอวผม ผมไ้แ่สะุแล้วหันไปมอมืออนนั้น
สีล้ำๆแบบนี้ไม่ใ่ใรแน่ ิม อิน ั
ผมเลย้อัฟันพู
“เอามือออไป..”
“ทำไมรับฮยอ...”
“เอาออไป..”
“ั้นฮยอเลิหนีผมแล้วมาแบบแมนๆุยันไ้แล้ว”
านั้นผม็เอาัวออามืออเา
“แมนๆุยันแบบไหนวะฮะ”
“ฮยอ...”
มินอเรียผมึ้นมา
“อะไร..”
“ไหนเราสัาันแล้วไ
ว่าฮยอะไม่พูำหยาบ่อหน้าผม..” มินอทำเสียอแใส่ผม
“อโทษ...”
านั้นผม็เอามือี้หน้าอิน
“นายนี่มัน...”
และแล้วเรา็เินมาถึโรเรียน
“เฮุน..”
เสียแบฮยอนัมาาหน้าโรเรียน ผมหันไปหาแบฮยอน แ่สีหน้าแบฮยอนูแปลใ
่อนที่ผมะเินไปหามัน
“ไม่้อถามนะ
ว่าทำไมมา้วยัน หมอนั่นเป็นเพื่อนน้อัน บ้านอยู่แถวนั้นพอี”
“่วนี้นาย..ูสนใน
ิม อินมาเลยนะ ั้แ่วันรับสมัรเมื่อวานนี้”
“ัน็ับัวเอ
ว่าปล่อยให้นแบบนั้นเ้ามาในหัวไ้ยัไ”
“พูแบบนี้ไม่สมับโอเฮุนเลยนะ”
ผมเินไปุยับพี่ฮานึลที่ร้านานมไ่มุ่อนเินเ้าไปในโรเรียน และแล้ว็ถึเวลาเที่ยอวันนี้
ผมสามนมารอที่ห้อมรม เพื่อทสอบและเ้ามรม ใอไม่ีเลยแฮะ
ผมนัู่แบฮยอนับุนมยอน ทสอบโยที่ผมไม่ปริปาพูอะไรัำ นอาำว่า
“พวนายผ่านารทสอบเ้ามรม”
“เห้..เฮุน”
แบฮยอน็ทำหน้าแบบหาำอบาผม
“็บแล้ว...ันไม่ไ้เรียมอุปร์ทำานมมาหน่ะ”
“ยินี้อนรับสู่มรมเรานะ”
ุนมยอนล่าวพร้อมับปรับมือ สอนนั้น็โ้ให้พวเรา
“อ่อ..านยอล
วันนี้พี่ไม่ว่านะ พี่้อรีบลับบ้านอะ มินอไปิวหนัสือวันนี้ อโทษ้วยนะ”
“ไม่เป็นไรรับ
วันหลั็ไ้...พวผมไป่อนนะ” านยอลับอิน็เินออาห้อไป
อินอนนี้ับนเมื่อเ้านี่มันนละนันัๆเลย
นสุท้ายในมรม็เหลือเพียสามหนุ่มเนื้อทอ
“เฮุน
วันนี้นายูไม่มีสมาธิเลย นายำลัิอะไรอยู่” แบฮยอนถามผมึ้นมา
“ห้ะ...ัน..
ำลัิว่า... เอ่อ..”
“อ้ำอึ้ไม่สมับนายเลยนะเฮุน”
ุนมยอนเลื่อนอโทรศัพท์พร้อมับมอหน้าผม
“ือ
ันำลัว่าัวเอเป็นเพศไหน” ผมอบำถามสอนนั้น
“ูว่าละ...”
แบฮยอนอบ “ือไม่ใ่อะไรนะเฮุน
แมาิว่าแเป็นเพศไหนอนแทสอบนเ้ามรมเนี่ยนะ” แบฮยอนพู่อนบประโย
“บยอน
นายเอ็เ้าใมันหน่อย านยอลำลัะีบโอเฮุน นายไม่ิว่าเฮุนมันะไม่ ลัเลเลยหรอวะ”
ุนมยอนอบไป
“ห้ะ..เมื่อี้นายบอันว่าอะไรนะ”
“านยอลำลัีบ
เฮุนอยู่ อีเ็หูาาโ่ นเมื่อี้”
“...นายรู้ไ้ไ
ุนมยอน”
“แมาเล่าให้ฟั
เารู้ันทั้ห้ออะ.. แ็เพื่อนพวมันสอนนิ”
“ริหรอ?”
่อนที่แบฮยอนะหันมาถามผม ผมไม่อบอะไรเพียแ่ พยัหน้าให้
“แ่ว่า...ันเาทาเฮุนออนะ
มันไม่ไ้ลัเลเรื่อานยอล แ่มันลัเลเรื่อเพื่อนานยอล ที่ื่ออินมาว่า
ใ่มั้ย” แบฮยอนถามผมอีรอบ
“นายพูเรื่ออะไร...”
ผมถามแบฮยอนลับไป
“็เมื่อเ้า
ันเห็นหมอนั่นอเอวนาย แบบสนิทันมาอะ แ่ที่นายิว่าัวเอเป็นเพศไหน
เพราะนายำลัหวั่นไหวับเพศเียวันใ่มั้ย เพราะปิ ันเห็นนายสนใแ่ผู้หิ
ไม่่อยสนใอะไรแบบนี้ ันเาถูมั้ย” แบฮยอนล่อเอาวามิผมไปหมเลยรับ
...สมับำว่าเพื่อนริๆ
“ัน..ันำลัสับสนวะ
ือ้วยอะไรหลายๆ ที่เล่าให้พวนายฟัอนนี้ไม่ไ้”
“ไม่เล่า
ใ่ว่าันไม่รู้นะ เฮุน” ุนมยอนพูึ้น ำพูหมอนี่มันน่าลัวริๆ
“ไม่้อมาแล้ันเลยนะเว่ย”
“รู้สึแบบนั้นอนไหน”
ุนมยอนถามผมอีรั้
“รู้สึอะไร”
“รู้สึว่าัวเอสับสนว่าเป็นเพศไหน”
“อนที่เอ
อินับมู หมาอเา”
“หื้อ...”
แบฮยอน อุทานแบบหาำอบมา
“ือเรื่อมันเิึ้นเมื่อวานอนเ้า
่อนที่เรามาโรเรียนัน ือันไปวิ่อนเ้าแล้วเอ มูหมาออิน
็เือมันหลุแล้วหมาวิ่มาหาัน ็เลยไุ้ยันนิหน่อย แล้วหลัาวันนั้น
านยอล็มาอไลน์ันับมินอ แ่อนแรานยอลให้อินมาอ
แ่นึออว่ามินอ็มีเลยอน้อันแทน แ่เย็นอิน็มาอไลน์ัน
อนแรไม่รู้หรอนะว่าเป็นแบบนี้ นานยอลทัมาเลยใว่า ทำไมเป็นานยอล
ไม่ใ่อิน เลยถามมินอไป มินอ็ให้ำอบแบบเมื่อี้ ือานยอลอไปแล้ว
แ่อินมาออีทำไม นายเ้าใมั้ย..”เพื่อนผมทั้สอนนั่เียบัพั
“เหมือนเรา...เป็นผู้หิมานั่ปรับทุ์เรื่อผู้ายเลยวะ”
แบฮยอนเอ่ยึ้น
“ที่สับสนนี่เรื่ออินหรือานยอล”
ุนมยอนถามรประเ็นมารับ
“เรื่อแร..”
เพื่อนผม็นิ่เียบไปอีรับ ผม็ทำอะไรไม่ถูที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้
“พวแำเรื่อรัแรพบที่ันเล่าให้พวนายฟัไ้มั้ย..”
“อินหรอ”
แบฮยอนถามึ้น
“ันสับสนไปหม”
ผมหาำอบให้ัวเอไม่ไ้เลย
“อินเป็นแฟนับีโอนิ”
ุนมยอนแทรึ้น ในห้อ็เียบอีรั้เียบไ้ประมาสิบวิ แบฮยอน็พูึ้น
“วรอุบาท...แ่ว่าเท่าที่ันรู้ัีโอมานะ
ีโอไม่่อยสนใอิน เพราะสนใเรื่อเรียนมาว่า แ่อิน็เท่าที่ไ้ยินมา็รัีโอมาเหมือนัน
เพราะีโอทำให้อินรู้ััวนที่แท้ริอัวเอว่าอินเป็นอะไร
ว่า่ายๆืออินรู้ัวว่าอบผู้าย้วยัน็อนที่เอีโอนี่แหละ” แอบเ็บนะรับ
ไรท์ที่เียนให้ผม้อมารู้สึเรื่อแบบนี้
“ัน้อถามัวเอีๆแล้ววะ
ว่าัวเอรู้สึยัไ”
“นายิให้ี
แล้วิถึานยอล้วย”
Line… านั้นเสียไลน์อผม็ัึ้น
“ไปเินเล่นับมูมั้ย”
Jongin_88
“นี่มันเรื่ออะไรันวะ!!!!!!!!” ผมอุทานัลั่นห้อมรม
นเพื่อนสอนผมใเลยรับ
“นายะพูเสียัทำไมวะ
อยู่ันแ่นี้เอ”
ุนมยอนพูึ้น
“นี่มันวรอุบาท
ัๆเลย”
“มีเรื่ออะไร..”
แบฮยอนถาม
“เี๋ยวันไลน์บออนเย็น
ะบ่ายแล้วเราไปเรียนเถอะ”
“นายำลัิะทำอะไร ิมอิน”
ความคิดเห็น