คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่7 ความเห็นที่ไม่ตรงกัน
กลับมาอัพแล้วจ้า><หลังจากห่างหายไปนาน รักรีดเดอร์ทุกคนนะ จุบุจุบุ
บทที่7 ของเล่นของฉัน
9.25
ตัวหนังสือสีดำกำลังเริงระบำแข่งกันกระพริบบนนาฬิกาหมีสีครีมถือพู่ปอมปอมของลัลทริมา
ในใจก็ด่าว่าโขลกสับเด็กหนุ่มที่บอกว่าให้ตรงเวลานักตรงเวลาหนา แต่กลับสายเสียเอง
“เฮ้อ~”ลัลทริมาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะใช้มือยันตัวเองลุกขึ้นนั่งบนเตียงผู้ป่วย
...คอยดูนะ! มาเมื่อไหร่ฉันจะด่านายให้ยับเลย อีตาบ้า อีตาโรคจิต อีตาเห็ดพิษ(?) อีตาเคะโมเอะ!!!!!
ว่าแล้วก็ใช้มือทุบเตียงอย่างระบายอารมณ์ แต่ดันลืมไปเสียแล้ว....ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล
“เน้~คุณน้องห้องข้างๆ คุณน้องจะช่วยเงียบหน่อบได้ไหมฮ้า!”
เสียง18หลอดของหญิงสาว(เทียม= =)ทำให้ลัลทริมาดึงตัวขึ้นจากวังวนของความเคียดแค้น(?)
“ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ”เธอตะโกนกลับ
ปั่ก ปั่ก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ลัลทริมาแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
ก่อนจะเริ่มแผนการแก้แค้นของเธอ
ลัลทริมารีบลุกไปล็อกประตูห้องไว้ก่อน เพื่อเจ้าบ้านั่นรีบเข้ามาจะเสียแผน
สองเท้าก้าวเข้าไปในห้องน้ำหยิบเชือกมามัดหน้าประตูทางเข้าห้องไว้
ตรึงปลายทั้ง2ข้างให้กลายเป็นกับดักอย่างชาญฉลาด(?)เหมือนที่ในอนิเมะชั่นเค้าชอบทำกัน
ซึ่งเจ้าตัวก็มั่นใจเป็นอย่างดีว่ามันต้องสำเร็จ
“ยัยโง่!เปิดประตู”เสียงของเป้าหมายหน้าห้องทำให้ลัลทริมายิ่งเชิดจมูกขึ้นอย่างภูมิใจก่อนจะบิดเปิดล็อกประตูออก
“หนูลัลคือ....เฮ้ย~!”แทนที่จะเป็นการินเดินเข้ามาโดนกำดักอันสมบูรณ์แบบ(?)ที่เธอวางไว้กลับกลายเป็นชายหนุ่มวัยกลางคนที่สะดุดเชือกหน้าคะมำลงพื้นอย่างง่ายดาย
“พ่อ!!!”
“ผอ.!!!!”
“คือว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ” ลัลทริมาแก้ตัวเลิ่กลั่ก พลางขอความช่วยเหลือทางสายตาจากเด็กหนุ่มที่ยืนตะลึงงันอยู่หน้าประตู
“ช่างเหอะ มานี่เลยยัยแม่มด”การินโวยวายพร้อมกระชากแขนลัลทริมาออกไปด้วย
“นี่การิน!จะไม่ช่วยผอ.เค้าหน่อยเหรอ ล้มแรงขนาดนั้น อูย~”
“แล้วใครทำให้พ่อล้มล่ะ”
“ก็ใครจะไปรู้ว่าพ่อจะล้มเล่า!!!!!”ลัลทริมาวีนแตก แต่เผลอตัวเรียกผอ.ว่า ‘พ่อ’ ไปซะงั้น
กึก
การินหยุดเดิน หันมาจ้องหน้าลัลทริมาอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งเจ้าตัวก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไป
“เดี๋ยวนี้เธอกล้าเรียกพ่อฉันว่า ‘พ่อ’ เลยหรือไง รักฉันขนาดนั้นเลยเหรอ หึหึหึ”การินยิ้มกวนประสาท
“ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดนะการิน คือแบบ...มันเผลออ่ะ ละ แล้ว!ฉันก็ไม่ได้รักนายด้วย!ไม่ได้รักนะ!”ลัลทริมาแก้ตัวพัลวัน เลือดสูบฉีดทั่วร่างกายจนใบหน้าแดงระเรื่อ
“แต่ไม่ได้ปฏิเสธว่าชอบฉันสินะ หึหึหึ”การินยังคงยั่วโมโหต่อไป
~You and I.You and I.You,You and I~
เสียงเพลงโทรศัพท์ของลัลทริมาดังขึ้นมาช่วยชีวิตเธออย่างพอดิบพอดี
ลัลทริมายกมือขึ้นมาเป็นนัยน์ว่าขอตัวก่อนที่การินจะเดินออกไป
“ว่าไงโช” ชื่อสั้นๆที่ทำให้เท้าเด็กหนุ่มชะงักแล้วหันกลับมาจ้องหน้าเด็กสาวที่ไม่รู้เรื่อง
(ลัลฮะ ลัลอยู่ไหน ผมมาหาลัลที่ห้องแต่ไม่เจอ เจอแต่คุณนรินทร์นอนสลบอยู่ ลัลออกไปแล้วเหรอฮะ)
“ฉันโดนการินลากออกมานะจ่ะ ตอนนี้อยู่หน้าโรง’บาล โชมีอะไรหรือเปล่า”
(ผมซื้อของจากญี่ปุ่นมาฝากลัลเยอะเลย อ๊ะ! ผมชนะด้วยนะลัล เก่งหรือเปล่า)
“ว้าว โชเนี่ยเก่งจัง สมแล้วที่เป็นโชติกาล”ลัลทริมายิ้มร่าอย่างดีใจนั่นทำให้เส้นความอดทนของการินขาดผึงทันที
มือใหญ่คว้าโทรศัพท์ของเด็กสาวมาบีบแน่นก่อนจะจ้องมองด้วยแววตาขุ่นเคือง
“ว้าย!การินจะทำอะไรน่ะ”ลัลทริมาหวีดร้อง
(ลั.....ล ได้...ยิ....น ผม...ไห....ม)เสียงสัญญาณขาดหายเป็นช่วงๆเพราะแรงบีบจากเด็กหนุ่มด้วยความโกรธ
“คุยพอหรือยัง!”การินตวาดอย่างเกรี้ยวกราด
“โกรธอะไรเนี่ยการิน! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”ลัลทริมาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ
“ฟังฉันให้ดีนะยัยแม่มด”การินกดเสียงต่ำ
“เธอเป็นของเล่นของฉันไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับใครทั้งนั้น เธอ-เป็น-ของ-ฉัน!”
ความคิดเห็น