ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5 กลิ่นไออาถรรพ์
|
ขออภัยค่ะ วันนี้ฟูไปเที่ยวมาจะอัพให้ยาวเป็นพิเศษแล้วอาจแถมฟิคพิเศษด้วยค่ะ คุฟุฟุ -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- บทที่5 กลิ่นไออาถรรพ์ ลัลทริมาวิ่งเข้าประตูโรงเรียนอย่างเฉียดฉิว นาฬิกาข้อมือสีขมพูน่ารักบอกเวลา7.50พอดิบพอดี เสียงเอะอะโวยวายในโรงเรียนยามเช้าทำให้เด็กสาวเผลอครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยอย่างมีความสุข ชีวิตแสนธรรมดาที่เธอปราถนา...เพียงแต่ว่า ถ้าเธอไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น ...เอาอีกแล้ว เฮ้ย... ...ยัยนี่! จะโกหกไปถึงไหน... ...เย็นนี้แกเจอฉันแน่ไอ้นี่!... แล้วเสียงหัวเราะที่มีความสุขหายไปไหนหมดซะล่ะ? คนพวกนี้ซ่อนความจริงเอาไว้ภายใต้หน้ากากที่ยิ้มแย้มงั้นหรือ? ลัลทริมาคิดไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงโต๊ะของเธอ เธอจัดแจงวางกระเป๋า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่แทนที่จะเป็นเพื่อนสนิททั้ง2ของเธอ เขายังคงอ่านหนังสือไสยศาสตร์ตามแบบฉบับของเขาอย่างไม่สนใจใคร "การิน"ลัลทริมาเอ่ยอย่า่งงุนงง การินเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเพียงเล็กน้อย เขาชำเลืองมองลัลทริมาที่ยังทำหน้าเหวออยู่ "เพื่อนเธอไม่อยู่ ไม่ต้องถามว่าไปไหนเพราะฉันไม่รู้"เขาตอบก่อนที่ลัลทริมาจะถามเสียอีก ยิ่งทำให้คิ้วน้อยๆขมวดเป็นปม แต่ก็ต้องจำใจยอมนั่งกับการินไป เพราะคงไม่มีใครยอมให้เธอนั่งด้วยหรอก เสียงกริ่งขึ้นเรียนเรียกสติให้ลัลทริมาหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้น ก่อนจะเอ่ยอย่างลืมตัว "ฉันไปเข้าแถวก่อนนะ..." มือใหญ่คว้ามือของเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินไป การินหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วยัดมันใส่มือของเธอไว้ เขาเดินออกไปก่อนจะหยุดเหมือนฉุกคิดอะไรได้ การินเดินย้อนกลับมาอีกหน กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของเธอ "ลืมบอกไป เมื่อคืนนี้ สัดส่วนเธอก็ไม่เลวนะยัยแม่มด"การินยิ้มกวนประสาท ก่อนจะปล่อยให้ลัลทริมายืนหน้าแดงอยู่เพียงคนเดียว ติ๊ด ติ๊ด เสียงบางอย่างในมือของเธอร้องลั่น ทำให้เธอสลัดความคิดบ้าๆออกจากหัวไป ...โทรศัพท์ฉันนี่หน่า ทำไมไปอยู่กับการินล่ะ... ลัลทริมารีบกดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเอมมิกา "เอม เธออยู่ไหนแล้วนีอยู่ด้วยหรือเปล่า" (อือ ขอโทษทีนะลัล คือบ้านนีมันโทรมาบอกฉันว่านีเข้าโรง'บาล ฉันเลยรีบมาดูมันลืมโทรบอกแกไป) "เ๊อ๊ะ แล้วนีเป็นอะไรมากหรือเปล่า"ลัลทริมาถามอย่างเป็นห่วง (ก็แค่ตกบันไดหนะ)ปลายสายตอบตามมาด้วยเสียงกัดช็อกโกแล็ตกร้วมๆอย่างสบายอารมณ์ ทำให้ลัลทริมาวางใจ "เดี๋ยวฉันไปหานะ"ลัลทริมาตอบกลับก่อนวางสาย "นี่ๆ!นักเรียนตรงนั้น จะไม่เข้าแถวหรือไง"เสียงของคุณครูทำให้ลัลทริมาสะดุ้งโหยง รีบวิ่งไปเข้าแถวทันที ...วันนี้คุณครูมีประชุมช่วงบ่าย ก็ไปหานีได้พอดี... ลัลทริมาคิดในใจอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ทันสังเกตุว่ามีใครเดินตามเธอมาตลอดทาง เด็กสาวรีบกลับบ้านมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะได้ไปอยู่โรงพยาบาลกับเพื่อนรักในช่วงเย็น ลัลทริมาจัดแจงล็อกประตูและหน้าต่างบ้านอย่างรอบคอบ แม้ที่นี่จะไม่ค่อยมีโจรชุกชุม แต่ป้องกันไว้ก่อนก็ดีกว่าเป็นไหนๆ ลัลทริมาเดินออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ ซอยบ้านของเธออยู่ลึกจากถนนใหญ่ไปก็หลายเมตร จึงต้องเดินผ่านหย่อมต้นไม้รกทึบที่ขาดการดูแลมาเป็นเวลานาน ลัลทริมาเริ่มซอยฝีเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของบางอย่างที่ตามเธอมา แม้จะเป็นเวลาบ่าย แต่เธอก็ไม่มั่นใจว่าจะปลอดภัย100เปอร์เซ็น ฟุบ! สัมผัสเย็นยะเยือกเข้าปะทะตัวเธออย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบางสั่นเทาอย่างหวาดกลัว ลัลทริมาพยายามจะวิ่งหนีแต่เหมือนถูกบางอย่างดึงเธอไว้ไม่ยอมปล่อย เงาสีดำน่าสะอิดสะเอียนลอยละลิ่วเข้าหาใบหน้าของเด็กสาวกลิ่นเหม็นเหียนของศพลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ จนเธอเข่าทรุดลงไปนั่งกับพื้น แม้จะพยายามร้องเรียกแต่ก็ไม่สามารถเค้นเสียงออกมาจากคอได้ เงาทะมึนวิ่งเข้าไปมนร่างกายของเธออย่างรวดเร็วจนลัลทริมาไม่สามารถครองสติไส้ได้ ร่างของเด็กสาวล้มลงไปกับพื้นถนน พลางหายใจหอบอย่างเหนื่อยอ่อน ฉับพลันเงาสีดำก็กรีดร้องอย่างทรมานก่อนจะหายไปต่อหน้าต่อตา แต่เด็กสาวไม่สามารถที่จะเหลือบไปมองคนที่มาช่วยเธอได้ และสติทั้งหมดของเธอก็ดับวูบไป "ลัล ลัล"เสียงเรียกของเพื่อนสาวทำให้ลัลทริมาตื่นขึ้นจากการหลับใหล เด็กสาวเผลอใช้มือขยี้ตาอย่างลืมตัว เพดานสีขาวกับเพื่อนรักของเธอในชุดโรงพยาบาลจินตเมธร ทำให้เธอระลึกถึงเหตุการณ์ทันที "นีเอม!"ลัลทริมาสะดุ้งเฮืกขึ้นมานั่งบนเตียง ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ "ใจเย็นๆนะลัล น้าของลัลกำลังมา บอกพวกเราได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น" มัณฑินีเอ่ยถาม แม้ตอนนี้จะอยู่ในชุดคนป่วยก็ตาม ลัลทริมาทำหน้าละห้อยเมื่อตอนแรกที่เธอกะจะมาเยี่ยมเพื่อนรัก แต่ตอนนี้เธอกลับเป็นฝ่ายถูกเยี่ยมซะเอง "ฉันอธิบายไม่ได้หรอก"ลัลทริมาทำเสียงอ่อน "รู้หรือเปล่าว่าใครช่วยฉันไว้"มัณฑินีมองหน้าเอมมิกาอย่างหวั่นๆก่อนเอมมิกาจะตบไป "ฉันเห็นการิน อุ้มแกมาโรง'บาล ตอนแรกฉันยังตกใจเลย พอหมอบอกว่าแกไม่เป็นไร ตานั่นก็กลับไปดื้อๆ" ชื่อของคนที่ถูกเอ่ยทำให้ลัลทริมาถึงกลับหน้าเหวอ ...นี่เขา ตามฉันมาตลอดเลยใช่ไหม?... -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ชื่อตอนสิ้นคิดมากจริงๆ ส่วนฟิคพิเศษเอาไว้ฟูว่างจะมาอัพให้นะคะ^^ |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น