คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Into your world-1
Into your world
โลกสีคราม
-Writeluar- เขียน
...ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเธอราวกับที่ฉันเคยอธิษฐานไว้
ขอเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ฉันได้อยู่ข้างๆ เธอ
ฉันหวังว่าจะได้เดินอยู่เคียงข้างเธออย่างน้อยสักครั้งหนึ่ง เพียงครั้งเดียวเท่านั้น...
บทนำ
“มินจง วันนี้ฉันคงไปเที่ยวไม่ได้ขอโทษทีนะ” ดาจองเอ่ยเบาๆอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะหันไปขอโทษขอโพยเพื่อนเธอยกใหญ่
“เอาเหอะน่า ฉันเข้าใจว่าคนอย่างแกมันงานรัดตัว แต่แกก็น่าจะหาเวลามาสนุกกับเพื่อนบ้างสิ”เพื่อนของเธอที่ผมไม่รู้ชื่อหันมาตบบ่าเบาๆอย่างสนิทสนม
“เอาไว้วันหลังละกันนะ วันนี้ไม่ว่างจริงๆ”
“ตามใจละกัน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ บ้ายบาย”เพื่อนของเธอหันมาโบกมือให้อย่างอารมณ์ดีก่อนจะวิ่งหายไปทางถนน
ยูนดาจอง...ผู้หญิงที่ผมเฝ้ามองเธอมาตลอด3ปี คุณอ่านไม่ผิดหรอก...ผมแอบมองเธอจากมุมสูงมาตลอด3ปีจริงๆ
ผมอาจจะดูเป็นพวกโรคจิตในสายตาพวกคุณก็ได้ แต่สิ่งที่ผมหวังไว้ก็แค่ได้เห็นเธอมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยภายในสายตาของผม ยูนดาจองไม่ใช่คนสวยเลิศเลอ ไม่ใช่ผู้หญิงที่เพียบพร้อมในทุกๆด้าน ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจอาการที่จะรักคนๆหนึ่งได้อย่างไม่มีเหตุผล มันเป็นเพียงความรู้สึกในจิตใจของผมเท่านั้น ผมเฝ้าคอยดูเธอเรียนหนังสือ ทำงานและเดินกลับบ้านในทุกๆเย็น บ้านของเธอค่อนข้างทรุดโทรม...เอาเป็นว่าไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่แล้วกัน เธอเดินออกจากโรงเรียนจนมาถึงบ้าน มือน้อยหยิบกุญแจขึ้นมาไขอย่างใจเย็น อย่างน้อยวันนี้ผมก็ได้ทำหน้าที่ ‘การ์ด’ คอยเฝ้ามองเธออยู่ไกลๆได้อย่างลุล่วง มันไกล ไกลจริงๆ...
“นายกำลังมองดูเธออยู่ใช่ไหมกีวอน?” เสียงจากด้านหลังทำให้ผมต้องผละหันไปดู แดอุน เพื่อนร่วมชะตากรรมของผมในชุดขาวปลอดยืนยิ้มให้ผมอยู่ด้านหลัง
“ผมก็ทำอย่างนี้อยู่ทุกๆวันนี่ คุณน่าจะเริ่มชินได้แล้วนะ”ผมหัวเราะติดตลก แต่มันก็ติดตรงที่ว่าอีกคนกลับไม่ตลกด้วย
“ฉันรู้ไม่ใช่นายคนเดียวหรอกที่อยากจะให้เวลามันหมดไปเร็วๆ”แดอุนพูดขึ้นอย่างอ่อนใจ
“ฉันเองก็อยากให้เวลาของพวกเรามันหมดๆไปซะที”
“คุณก็รู้ว่าเราทำอะไรไม่ได้”
“มันก็ใช่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเวลาที่เหลืออยู่เราจะอยู่เฉยๆเหมือนเดิมซักหน่อย”คำพูดของเขาทำให้คิ้วผมขมวดขึ้น เขากำลังสื่อถึงอะไรกัน
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ที่เรามาที่นี่ก็เพราะเราต้องชดใช้ ถึงเราจะออกไปไหนไม่ได้ แต่ถ้าเรายังอยู่ที่นี่อยู่ เราก็สามารถทำอะไรๆข้างนอกได้ไม่ใช่หรือไง?”
“ผมไม่เข้าใจ แดอุล”ผมสบตาเขาเล็กน้อยเพื่อหาคำตอบ แดอุลเป็นคนจริงใจและบ่อยครั้งที่ผมสังเกตว่าเขามักจะแสดงออกทางสายตาเสมอ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ไม่มีอะไรอยู่เลยในสายตาที่โดดเดี่ยวนั้น
“นายกำลังกลัวหรือกีวอน?ที่จะลองท้าทายพวกเขาดูซักครั้งแต่ถ้ามันสำเร็จ ก็คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม”
“แล้วพวกเราจะสามารถทำอะไรได้ ที่นี่ก็คือคุกดีๆที่พวกเขาขังเราไว้เท่านั้น”ผมพูดพลางทิ้งตังลงนั่งลงข้างๆแดอุล
“หนีไปซิกีวอน”คำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาแทบทำให้หัวใจผมหยุดเต้นเขากำลัง...คิดอะไรกัน?
“ความจริงคนที่ทำผิดคือฉันต่างหาก แต่นายก็ดันมาอยู่กับฉันที่นี่ ความผิดมันเป็นของฉัน กฎมีไว้บังคับฉัน ที่นี่มีไว้ขังฉัน ไม่ใช่นาย”คำพูดของแดอุลทำให้อารมณ์ของผมปะทุ นี่เขาจะให้ผมทิ้งเขาไปอย่างนั้นหรือ
ได้อย่างไรกัน เพราะเขาเป็นเพื่อนของผม ผมจึงไม่ยอมทิ้งเขาเมื่อเขาทำผิด
เพราะเขาเป็นเพื่อน ผมจึงยอมทุกอย่างเพื่อปกป้องเขาไว้
แต่วันนี้เขากลับผลักไสไล่ส่งเพื่อนคนนี้ออกไป เขาคิดว่าผมจะทิ้งเขาลงอย่างนั้นหรือ?
“เปล่าประโยชน์”ผมพยายามพูดอย่างใจเย็น
“ความผิดของคุณก็เหมือนความผิดของผม เพราะคุณคือเพื่อนของผม ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไป เราเหลือเวลาอีกแค่ไม่มาก และวันนั้นพวกเราจะออกไปจากที่นี่ด้วยกัน”
“ฟังฉันให้ดีนะกีวอน”แดอุลพูดเสียงสั่น
“ถึงพวกเราจะโดนปล่อยตัวไป แต่พวกเราไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว ฉันกับนายมันต่างกัน นายมีความรัก รักของนายที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นจะทำให้นายสามารถอยู่ที่นี่ได้ แต่สำหรับฉันมันไม่มีแล้วกีวอน ฉันไม่มีที่ให้กลับไป ถึงฉันจะโดนปล่อยตัว ฉันก็คงไม่มีทางเลือกที่จะต้องเลือกทางเดิมนั้นอีก ฉันแค่หวังว่านายจะไม่เลือกเดินทางที่ฉันเลือกเดิน”
“ถ้าผมพบคุณเร็วกว่านี้ ความเป็นเพื่อนของเราจะทำให้คุณเห็นความจริงใจของผมไหม?”ผมถามขึ้นทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจ ดวงตาของแดอุลสั่นสะท้านก่อนที่ผมจะเห็นอดีตของพวกเรากลับมาฉายซ้ำอีกครั้งบนแววตาของเขา
ใบไม้สีทองปลิวว่อนไปตามสายลำธารเลียบมหานครใหญ่ เสียงนกนับพันแข่งกันกรู่ร้องเซ็งระงม
วันนั้น...วันแรกที่ผมได้พบกับมิตรภาพ ผมกับเขา คังแดอุล...
‘ฉันแดอุล ยินดีที่ได้รู้จัก’เขายื่นมือออกมาให้ผมเสมือนเรารู้จักกันดี ทั้งๆที่คนอย่างผมมัน ‘ประหลาด’...
‘คุณไม่รู้ หรือคุณไม่สนใจ ‘มัน’กันแน่’
‘ฉันรู้ ฉันรู้ดี’เขาตอบ
‘เพราะฉันก็มาจากที่เดียวกับนาย ฉันเอง ก็ไม่ต้องการสิ่งนั้นเหมือนกัน’ คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว มันทำให้ผมแน่ใจทันทีว่าคนๆนี้ไม่ได้โกหกผมแต่อย่างใด
‘ผม’ มาจากอีกฝั่งหนึ่งของจักรวาล เขาเองก็เช่นกัน เพราะอย่างนั้นพวกเราจึงจับมือกัน...เพื่อน...มันช่างแสนดี
.
.
.
.
.
.
‘คุณจะทำมันไปเพื่ออะไร!!!’ผมตวาดลั่นเมื่อเขากำลังใช้ ‘มัน’ จ่อไปที่ลำคอของผู้หญิงตรงหน้าผู้หญิงที่เขาเคยบอกว่าเป็นชีวิตและลมหายใจของเขา
‘โลกนี้มันก็โหดร้ายอย่างนี้แหละ’ เขาตอบในขณะที่ยังยิ้มอยู่
‘หยุดเดี๋ยวนี้! ผมสั่งให้คุณหยุด!!!’ ผมปล่อย ‘มัน’ ออกมาจากร่างกายและตรงเข้าไปที่ร่างของเขา
‘ขอโทษนะกีวอน แต่ฉันทนเห็นคนที่ฉันรักเกลียดฉันไม่ได้’
ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาอยู่อย่างนั้น
‘เธอรังเกียจฉัน รังเกียจสิ่งที่เราเป็น’
.
.
.
…รังเกียจสิ่งที่เราเป็น...
ผมยังจำประโยคนี้ได้ขึ้นใจเสมอมา
“ไปได้แล้วกีวอนทางนี้ฉันจะจัดการเอง”แดอุลพูดพลางใช้ ‘มัน’ กรีดมิติที่กั้นเราไว้เป็นทางยาว
“หนีไปซะแล้วปล่อยให้คนเลวๆอย่างฉันอยู่รับโทษกับสิ่งที่ฉันทำมา”
“ผมบอกแล้วไง!ว่าผมไม่ไป!!!”ผมตะโกนลั่น
ทันใดนั้นแสงสีแดงเข้มก็ตรงเข้ามาปะทะร่างของผมเข้าอย่างจัง
ตัวของผมเบาหวิวราวกับอากาศ ผมกำลังร่วงลงสู่พื้นอย่างง่ายดาย
ด้วยฝีมือของคนที่ยืนยิ้มทั้งน้ำตาอยู่ด้านบน
...แดอุล...
ความคิดเห็น