My room

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่1 ข่าวลือ

ร่างบางในชุดสีดำก้าวด้วยความเร็วสูง ก่อนจะเปิดประตูไม้อัดสีน้ำตาลตรงหน้าอย่างรุนแรง ฉับพลันภาพที่ปรากฏตรงเบื้องหน้า ส่งผลให้อารมณ์ที่พลุกพล่านอยู่ภายใต้ร่างอันผอมเพรียวสะกดกั้นเอาไว้ไม่ได้

เพี๊ยะ!!

มือสีขาวซีดฟาดลงไปที่ใบหน้าหวานของหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งกำลังนั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยกับชายคนรัก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงวี๊ดว๊ายของผู้คนรอบข้างที่เห็นฉากตรงหน้า

“นี้คุณกำลังทำอะไรน่ะเจอเอล!!” เสียงทุ้มหนุ่มของผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาผู้ซึ่งนั่งตรงข้ามกับหญิงสาวที่ถูกตบเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล

“ทำอะไรน่ะหรอ... ฉันก็กำลังมาจัดการกับอีผู้หญิงที่ชอบแย่งของๆชาวบ้านยังไงล่ะ” ไม่พูดเปล่า หญิงสาวยังหยิบไวน์แดงบนโต๊ะราดลงบนหัวของหญิงสาวหน้าหวานที่ร่วงลงไปกองกับพื้น

“กรี๊ดดดดดด”

“พอได้แล้วเจอเอล!!! เห็นไหมว่าผู้คนเขามุงดูกันใหญ่แล้ว ไม่มียางอายเลยหรือยังไง” ชายหนุ่มทนเห็นสายตาผู้คนที่จับจ้องมายังตัวเขาและสองสาวพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทาไม่ไหว จึงจัดการกระชากมือของเจอเอล แล้วพยายามจะลากออกไปยังที่สงบ แต่ขอโทษที...

งานนี้ ถ้าไม่ตายไปข้าง ฉัน ไม่ ถอย!!

“ยางอายหรอ แล้วทีคุณคบชู้กับอีนังเด็กนี้ล่ะ มียางอายกันมากเลยสินะ อ้อ! นี้คงจะมานัดกันทานข้าวเสร็จแล้วก็จะไประเริงกามกันต่อสิ หึ! นี้ล่ะนะ สันดานคน..” เจอเอลพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันก่อนจะถ่มน้ำลายใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ พร้อมสะบัดมืออย่างแรงแล้วตรงปรี่ไปตบที่หน้าของหญิงสาวที่ยังไม่ทันตั้งตัว

“หล่อนก็เหมือนกัน คิดจะดังทางลัดหรือไง ถึงมาแย่งของคนอื่นหน้าด้านๆ ได้... ถ้าอยากดังนัก ฉันจะจัดให้หล่อนได้ลงข่าวหน้าหนึ่งเอง!!!”

เหตุการณ์ชุลมุนขึ้นเรื่องๆเมื่อเจอเอลตบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ยั้ง จนสุดท้าย สื่อมวลชนก็เริ่มแห่ขึ้นมาถ่ายรูปเหตุการณ์นี้อย่างหนาแน่น จนคาดว่า จะกลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ ในอีกไม่ช้า แต่เจอเอลก็ยังไม่มีทีท่าวาจะหยุด หญิงสาวยังคงตบหน้าอีกฝ่ายจนเลือด กลบปาก แต่มันก็ยังไม่สาแก่ใจ ต้มยำหม้อโตที่วางอยู่บนโต๊ะ ไหนๆก็คงไม่มีใครกินแล้ว ฉันก็ขอใช้ให้มันเป็นประโยชน์หน่อยเถอะ!!

“กรี๊ดดดดด”

หญิงสาวถึงกับกรี๊ดร้องออกมาเสียงดัง ความร้อนของน้ำแกง และ ความแสบของพริกไหลลงมาอาบร่างบางจนแดงกร่ำ นั้นทำให้ชายหนุ่มที่ยืนมองถึงกับทนมาไหว เขากระชากร่างเจอเอลออกมาก่อนจะเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่ปราณี

“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง น้องเขาไปทำอะไรให้ถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้ เจอเอล เธอมันนางมารร้าย นางอสรพิษ ฉันกับเธอเราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้... จะไปไหนก็ไป!!! และถ้าเธอยังเสนอหน้าอยู่ตรงนี้อีกล่ะก็ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจให้มาจับเธอไปโรงพยาบาลบ้าสะ!!”

“ไม่ต้อง!! อ้อ..นี้พอได้ใหม่ก็จะทิ้งของเก่าสินะ หึ..นี้ล่ะนะใจคน ก็ได้ แต่ฉันขอบอกอะไรไว้อย่างนะ...” เจอเอลพูดพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจก่อนจะชี้หน้าไปที่หญิงสาวที่ร้องไห้ตัวสั่นเทา

“ฉันขอสาปแช่งให้พวกแกสองคนต้องวิบัติ คบกันไม่รอด ขอให้ชีวิตคู่มีแต่ความฉิบหาย ขอให้พวกแกอย่าได้สมหวัง!!”

เสียงสาปแช่งที่เต็มไปด้วยความอาฆาตของเจอเอลปกครองทั่วบริเวณ ความกลัวแผ่ซ่านขึ้นมาในจิตใจของชายหนุ่ม แต่ถึงกระนั้นความโกรธก็มีมากกว่า

“ไร้สาระ ไสหัวไปได้แล้ว!!”

เจอเอลแสยะยิ้มครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินหันหลังฝ่าฝูงมวลชนออกไป โดยไม่แคร์แสงแฟลชที่ถ่าย พร้อมกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา

ฉันไม่จบแค่นี้หรอก...จำไว้ คนอย่างเจอเอล มาลาเดีย ไม่มีทางเป็นผู้แพ้!!!

หนังสือพิมพ์ปึกใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะไม้ฉลุอย่างใจเย็น ร่างบางหยิบชาตรงหน้ามาจิบอย่างไม่ยี่หระในเนื้อหาข่าวที่พาดพิงถึง'มาลาเดีย'ตระกูลที่ขึ้นชื่อว่าเหล่าสาวๆต่างร้ายกาจ อย่างคาดไม่ถึง
ตระกูลแห่งม่านมายาที่มิอาจหาความจริงใดๆได้ 

โอลิเวียยกแก้วชาอย่างดีขึ้นมาจิบ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเมื่อเห้นใครอีกคนที่กำลังย่ำเท้าเข้ามาอย่างอารมณ์ดี
"พี่เอวา อ่านอะไรอยู่หนะ"เสียงทักอย่างเป็นกันเองทำให้โอลิเวียยิ้มกริ่ม ก่อนจะยื่นหนังสือพิมพ์ให้คนตรงหน้า
"ตระกูลของพี่เธอทำเรื่องอีกแล้วนะ"แคทเซียร์ขมวดคิ้วมุ่ย เมื่อได้เห็นข่าวของเจอเอล มาลาเดีย นักแสดงสาวมากฝีมือที่พึ่งเลิกรากับแฟนหนุ่มไปหมาดๆ

"ฮือ เจอเอลเหรอ แคทไม่สนิทด้วยเท่าไหร่หรอก"แคทเซียร์เบ้ปากเล็กๆ
"อ้าว พี่นึกว่าแคทสนิทกับทุกคนในมาลาเดียซะอีก"
"ที่สนิทจริงๆก็มีพี่เยี่ยนคนเดียวนั้นแหละ พี่กุ้ยชิงก็เคยคุยกันบ้าง ส่วนคนอื่นๆนี่อย่าถามถึง"ว่าแล้วก็ร่วมถอนหายใจด้วยอีกคน นักธุรกิจสาวในคราบนางพญาหัวเราะร่วนกับท่าทีของคนตรงหน้า
"หัวเราะอะไรของะีพี่เนี่ย~! ว่าแต่พี่เห็นเอลบ้างไหม"โอลิเวียส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"ไปไหนของเขากันนะ แคทเดินหามาทั่วคฤหาสน์แล้ว ว่าจะชวนไปซื้อของซักหน่อย"
"ของเหรอ? ของอะไรอีก หรือว่าห้องพักขาดอะไรไปงั้นรึ"
"อ๋อ เปล่าค่ะ"แคทเซียร์ส่ายหน้า
"วันนี้แคทอารมณ์ดี เลยอยากลงครัวเองซะเลย"
"ก็เห็นอารมณ์ดีทุกวันไม่ใช่หรือไง"
เสียงหัวเราะเข้ามาแทนที่บทสนทานาอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะช่วยกันออกตามหาเจ้าตัวดีที่หายตัวไป

"พี่เรย์วา~ ให้เค้าทำงานนี่เถอนะ เค้าทำได้"เสียงออดอ้อนดังมาจากหญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสสั้นดูน่ารักเหลือ เอลเดอเรียน สาวน้อยผู้งดงาม ที่กำลังอ้อนพี่ชายของตนอยู่
"ไม่ได้!"
"นะ งานง่ายๆแค่นี้เองเค้าทำได้อยู่แล้ว"
"บอกว่าไม่ก็ไม่สิ!เอลเดอเรียน พี่บอกแล้วไงว่าเธอไม่ต้องทำงาน เรื่องนี้พี่จัดการเอง"
นักธุรกิจหนุ่มโวยวายอย่างหัวเสีย เรย์วาต้าร์ ชายหนุ่มผู้ที่เขาเล่าต่อๆกันมาว่า 'ร้ายกาจ' อย่างถึงที่สุด
"พี่ใจร้าย~~~!!!!"เสียงโหวกเหวกของเอลเดอเรียน ทำให้แคทเซียร์ที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้ามาหา
"เอล ไปไหนมาพี่หาตั้งนาน"
"พี่แคท ฮือ~ ช่วยคุยกับพี่ให้หน่อยสิ หนูอยากทำงานนี้จริงๆ"
"เรย์วา งานอะไรหรอ"แคทเซียร์ถามสามีอย่างงุนงง
"เรื่องธุรกิจหนะ งานนี้เราต้องร่วมมือกับพวกมาลาเดียรู้สึกจะชื่อลีอามั้ง นี่เธอหนะช่วยห้ามยัยนี่หน่อยสิ"
"เห~ พี่ลีอาหรอ นี่เรย์วางานนี้ฉันขอทำได้ไหม" แทนที่จะช่วยกันห้ามแคทเซียร์กลับเอ่ยปากขอด้วยตัวเองทำให้เรย์วาต้าร์เดือดปุด
"บอก-ว่า-ไม่-ได้"
"น้า~"
"ไม่-ได้!!!"
อีตาคนใจร้าย! แค่นี้ก็ไม่ให้คอยดูเถอะฉันจะไม่ช่วยเหลือนายอีกแล้ว
เสียงความคิดของแคทเซียร์ที่อมนุษยือย่างเขาได้ยิน ทำให้เขาถึงกลับชะงัก
แล้วหันกลับมาจ้องตาผู้เป็นภรรยาตาเขม็ง
"ฮึ่ย! ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าพวกเธอไม่ต้องทำอะไร แค่ฉันกับยัยเอวาก็จัดการทุกอย่างได้แล้ว!"
"แต่ฉันอยากเจอพี่เยี่ยนนี่!"แคทเซียร์ตอกกลับอย่างฉุนเฉียว
"ไม่-มี-ทาง!!"


 "นี่เอล งานที่เราจะทำมันเกี่ยวกับอะไรหรอ?"แคทเซียร์ตั้งคำถามหลังจากที่เดินออกมาจากห้องของมาสเตอร์ ซึ่งคำตอบของเขาก็ยังเป็นไม่อยู่ดี
"ก็งานเทศกาลที่เราต้องไปจัดครั้งนี้หนะ มันไปอยู่ในส่วนของพวกมาลาเดียพอดี ก็เลยต้องร่วมมือกันจัดงานครั้งนี้ให้มันดูยิ่งใหญ่ซะหน่อยก็แค่นั้น"
"แปลกนะ ปกติเอลไม่เคยขอทำงานนี่หน่า แถมยังเป็นมาลาเดียด้วย" เอลเดอเรียนแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนหัวเราะเบาๆในลำคอ
"ก็ว่างานครั้งนี้จะไปแก้ปค้นยัยเจอเอลให้เจ็บแสบซะหน่อย ครั้งนั้นมันเล่นหนูไว้เยอะนะ"
แคทเซียร์ส่ายหัวเอือมกับจุดประสงค์ที่แท้จริงของคนตัวเล็กกว่า
"แต่พี่ก็อยากทำงานนี้นี่หน่า"บ่นพร้อมทำแก้มป่องอย่างง้ำงอน
"นี่พี่แคท สุดสัปดาห์นี้ว่างใช่ไหม ถ้าไม่ว่างก็เคลียร์ให้ว่างด้วยนะคะ"เอลเดอเรียนพูดอย่างอารมณ์ดี
"เอ๋? ทำไมหรอ"
"ไปคฤหาสน์มาลาเดียกัน"