[One piece fiction] the new age

ตอนที่ 2 : Chapter 1

ณ เรือรบของเหล่าทหารเรือ

 

 
หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มใส่แว่นสีแดงนามว่าทาชิงิ กำลังลากตัวเหล่าโจรสลัดที่ถูกใส่กุญแจมือหินไคโรขึ้นเรือของกองทัพเรือ

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอพึ่งจะเกือบตายมา..

ถึงการเป็นทหารเรือจะทำให้เธอเกือบตายบ่อยๆก็เถอะ

 

ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน..

 
 เหล่าทหารเรือควบคุมโดยพลจัตวาสโมคเกอร์กำลังจะไปจับกุมกลุ่มโจรสลัดหน้าใหม่ ... กลุ่มโจรสลัดบัคเกอร์นั่นเอง กัปตันของกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้มีค่าหัวถึง 35 ล้านเบรี เขาเป็นผู้ที่กินผลปีศาจเปลี่ยนสภาพเข้าไปทำให้ร่างกายของเขาสามารถเปลี่ยนไปตามสภาพแวดล้อมได้ แม้ว่ากลุ่มโจรสลัดบัคเกอร์จะพึ่งรวบรวมคนได้ไม่มากนัก แต่ก็สร้างปัญหาให้กับชาวบ้านไม่น้อย

 
 เมื่อเหล่าทหารเรือได้เผชิญหน้ากับโจรสลัด ทาชิงิได้ต่อสู้กับพวกนั้นอย่างตั้งใจ และสามารถจัดการกับศัตรูได้อย่างรวดเร็ว แต่เมื่อหันไปมองทางสโมคเกอร์ เธอพบว่าเขากำลังถูกรุมเล่นงาน หญิงสาววิ่งไปทางสโมคเกอร์ทันที เมื่อสโมคเกอร์เห็นก็รีบใช้พลองติดหินไคโรฟาดใส่หน้าโจรสลัด2คน ก่อนจะหันไปตะโกน

"ทาชิงิ ถ้าไม่มีหินไคโรก็อย่าเข้ามา!!"

 ศัตรูที่เห็นสโมคเกอร์เผลอ ได้ใช้จังหวะนั้นผลักสโมคเกอร์ล้มจนพลองกระเด็นหลุดไป

สโมคเกอร์เปลี่ยนร่างเป็นควัน แต่ยังไม่ทันที่จะได้เคลื่อนไหว พลองของตัวเขาเองที่กระเด็นออกไปกลับมาจ่อเข้าที่คอของเจ้าของอย่างเขา
 

"ไอ้บัคเกอร์!" สโมคเกอร์หมดแรงทันที แต่สิ่งที่เขากังวลที่สุดตอนนี้คือทาชิงิ ถ้ายัยนั่นวิ่งเข้ามาช่วย อาจจะได้ตายคู่แน่ๆ
 

 ทาชิงิเห็นสโมคเกอร์อยู่ในสถานการณ์เลวร้าย เธอจึงวิ่งเข้าไปแล้วกระโดดถีบกัปตันโจรสลัดเข้าที่กลางหลัง เมื่อเห็นว่ามันเริ่มไล่เธอแทนสโมคเกอร์แล้ว เธอก็รีบวิ่งหนีออกมา สโมคเกอร์ที่หลุดจากอำนาจของหินไคโรก็รีบตามไปช่วยทาชิงิทันที แต่ไอ้บ้าโจรสลัดลูกกระจ๊อกก็พยายามยื้อเขาไว้ซะเหลือเกิน!
 

 เขาหงุดหงิดเต็มที่ เพียงการตวัดพลองของเขาครั้งเดียวก็ทำให้คนพวกนี้กระเด็นออกไป สโมคเกอร์รีบบินตามไปทันที ถึงไม่รู้ก็เถอะว่า2 คนนั้นไปทางไหน!

'บ้าชิพ คลาดสายตาไปแล้ว!!'

 ทางด้านทาชิงิ เธอวิ่งมาเรื่อยๆแต่เมื่อหันไปมองก็พบกับความว่างเปล่า .. หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างกังวล การต่อสู้กับศัตรูที่มองไม่เห็นเป็นอะไรที่เสียเปรียบชัดๆ
 

"โอ้ยยยย" เธอถูกดึงขาจนเป็นเหตุให้ล้มลงกับพื้น เมื่อบัคเกอร์พบว่าหญิงสาวไม่น่าสู้เขาได้จึงคืนร่างเดิม

"เมื่อกี้เธอกล้าเตะฉันเหรอ? สาวน้อย" แล้วบัคเกอร์ก็หัวเราะในลำคอ

ทาชิงิเงียบไม่ตอบอะไร

"หึๆ หยิ่งซะด้วย"

 เธอจับดาบแล้ววิ่งเข้าไปฟันร่างของคนตรงหน้าทันที แต่เธอเร็วไม่พอ! เขาหายไปอีกแล้ว!!

บัคเกอร์คืนร่างกลับมาอีกครั้งก่อนจะอัดเธอเข้าที่หน้าเต็มๆ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมา

"พูดดีๆด้วยไม่ชอบ งั้นก็ไปตายซะเถอะ สาวน้อย"

เธอหลับตาปี๋.. ตะโกนเรียกสโมคเกอร์อยู่ในใจ

ถ้าเขาไม่มาเธอก็คงไม่รอดแล้วหล่ะ

เพียงเสี้ยววินาทีที่บัคเกอร์กำลังจะทำร้ายเธอ แต่เขากลับถูกทำร้ายซะเอง!

บัคเกอร์มองร่างตัวเองที่ถูกฟันเป็นทางยาวก่อนจะแน่นิ่งไป

 
ทาชิงิรีบหันไปมองคนที่มาใหม่ในทันที เขาเป็นผู้ชายผมสีดำใส่หมวกปีกกว้างประดับด้วยขนปุกปุยสีฟ้าอ่อน ด้านหลังเหน็บดาบเล่มโตเอาไว้หนึ่งเล่ม
 

"ว่างๆน่ะ เลยออกมาหาอะไรทำฆ่าเวลา" ชายผู้นั้นพูดก่อนจะเดินจากไป

"คุณมิฮอร์ค.. ขอบคุณมากนะคะ" ทาชิงิตะโกนไล่หลัง

 ตาเหยี่ยว มิฮอร์คไม่ได้หยุดเดินหรือหันกลับมามอง แต่ทาชิงิยังคงมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ เพราะถ้าไม่มีเขา เธอคงโดนมันฆ่าไปแล้ว
 

"ทาชิงิ!!!!! เธออยู่ไหนนนน?"
 

เสียงของทหารเรือคนนึงตะโกนเรียก ทำให้เธอละสายตาไปจากชายคนนั้น เมื่อเธอตั้งสติได้ เธอจึงตะโกนตอบ

"อยู่นี่ค่าาา"

 

กลับมาที่ปัจจุบัน

'งานนี้โดนคุณสโมคเกอร์ว่าแน่ๆ' หญิงสาวคิดในใจก่อนจะทำหน้ามู่
 

"ทาชิงิ เสร็จแล้วตามมาที่ห้องด้วย"

'น้านนน โดนจริงๆด้วย ฮืออ' เธอเบะปากก่อนจะตะโกนตอบ

"ค่ะ"

 

 หลังจากพาเหล่าโจรสลัดเข้าไปในกรง หญิงสาวก็รีบเดินไปที่ห้องของพลจัตวาสโมกเกอร์ทันที แต่หญิงสาวกลับยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมเคาะประตูเข้าไป

 สโมคเกอร์ที่นั่งรออยู่ในห้องเงยหน้าจากเอกสารที่กองตรงหน้ามาดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ก่อนจะยิ่งหงุดหงิดเมื่อทาชิงิยังไม่มา เขาจึงลุกจากเก้าอี้เพื่อจะออกไปตาม

'โป้ก'

"โอ้ยย" หญิงสาวครางเมื่อโดนประตูกระแทกหน้าเมื่อสโมคเกอร์เปิดประตูออกมาอย่างอารมณ์เสีย

"มาแล้วทำไมไม่เข้าไป" เขามองเธอด้วยแววตานิ่งเรียบ

"เอ่อ คือ ฉันพึ่งมาถึงค่ะ"

 เขาล้วงไปหยิบซิก้าออกมา 2 อันก่อนจะจุดมันแล้วคาบในปาก หลังจากนั้นก็เดินกลับเข้าห้องโดยไม่หันไปมองเธออีกเลย

 ทาชิงิคร่ำครวญในใจ ก่อนจะรีบก้าวตามเข้าไปในห้อง เธอยืนอยู่ข้างๆประตู ประสานมือ พร้อมก้มหน้าลง รอเขาพูดธุระกับเธอ

 

"เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันเรียกเธอมาทำไม ทาชิงิ"

"..."

"ข้อตกลงของพวกเราคืออะไร?"

"..."

"ฉันถามว่าคืออะไร!!"

"หะ .. ห้ามสู้กับพวกมีพลังผลปีศาจ ถ้าไม่มีหินไคโร หรือใช้ฮาคิไม่เป็น หรือสู้กับอะไรก็ตามที่รู้ว่าตัวเองจะต้องแพ้"

"แล้วเธอทำยังไง?"

"ฉัน.. วิ่งเข้าไปถีบมัน"

"แล้วเป็นยังไง?"

ทาชิงิกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบว่า "เกือบตาย.."

"วันหลังถ้ารู้ว่าสู้ไม่ได้ก็อย่าไปสู้สิโว้ยยย!!"

"แต่ตอนนั้นสโมคเกอร์ซังกำลังอยู่ในอันตราย! จะให้ฉันยืนดูอยู่เฉยๆได้ยังไง"

"นี่ฉันเป็นใคร? ห๊าาา ถ้าคำพูดของฉันมันไม่มีความหมาย เธอก็ไม่สมควรมาขึ้นเรือของฉัน!"

 ทาชิงิสะอึกกับคำพูดของอีกฝ่าย ก็จริงที่เธอขัดคำสั่งของเขา แต่ถึงกับไล่เธอลงจากเรือ เธอก็ว่ามันแรงไปเหมือนกัน

"ขอโทษค่ะ.."

"ไปได้" สโมคเกอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนจะหันไปใส่ใจเอกสารตรงหน้าต่อ

"ค่ะ" หญิงสาวตอบเสียงอ่อย

 เมื่อเธอก้าวเท้าพ้นออกจากขอบประตู น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรีบถอดแว่นตาแล้วเช็ดมันออก ก่อนจะวิ่งกลับห้องพักของตนเอง

 

 เธอร้องไห้ออกมาเสียงดังเมื่อกลับถึงห้อง เนื่องจากเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในเรือลำนี้ เธอจึงมีห้องส่วนตัวเป็นของตนเอง

 ความเสียใจและน้อยใจเอ่อออกมา ทั้งๆที่เธอทำงานกับเขามาตั้งนาน ร่วมผ่านอะไรกันมาตั้งเยอะ แต่ทำไม.. เขากลับไล่เธอไปได้อย่างง่ายดาย

 ที่ผ่านมาเธออยากจะแข็งแกร่งขึ้น อยากจะเป็นนักดาบที่ดี และเก็บดาบดีๆให้พ้นจากมือคนอันธพาลทั้งหลาย การที่เธอมาเป็นส่วนหนึ่งของทหารเรือก็เพราะเธอจะได้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อที่เธอจะได้ช่วยกำจัดคนไม่ดีออกไปจากสังคม แต่หลังจากที่เธอได้มาอยู่หน่วยเดียวกับคุณสโมคเกอร์ เขาก็เอาแต่ปกป้องเธอ ไม่ยอมให้เธอลงมือ แล้วอย่างนี้เธอจะแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไง! หรือเพราะเธอเป็นผู้หญิง เธอถึงต้องคอยแต่ให้คนอื่นมาปกป้องอย่างงั้นเหรอ

 

'เธอก็ไม่สมควรมาขึ้นเรือของฉัน!'

 

 คำพูดนี้ดังก้องอยู่ในหัวของเธอ เธอรู้สึกเจ็บแน่นที่หัวใจ ก็เพราะเธอชอบเขาไงหล่ะ การที่ต้องโดนคนที่ตัวเองชอบไล่แบบนี้มันเจ็บนะ

 

 ในหัวของเธอสับสนวุ่นวายไปหมด ความทรงจำต่างๆผุดขึ้นมาในหัว

 

 'ทาชิงิ ระวัง!!!' แล้วสโมคเกอร์ซังก็กระโดดมาผลักเธอให้พ้นจากอันตรายจนทั้งสองล้มลงทับกัน

 

 ตอนที่สโมคเกอร์ซังยิ้มให้แล้วลูบหัวเธอ

 

 ตอนที่เธอบาดเจ็บจนเขาต้องมาคอยเฝ้าอาการเกือบทุกวัน

 

 ทุกๆอย่าง มันทำให้เธอมีความสุขเหลือเกิน

 

 และในที่สุด เธอก็ตัดสินใจบางอย่าง..

'ก็เพราะสโมคเกอร์ซังคอยแต่ช่วยเหลือฉันอย่างนี้ไง ฉันถึงไม่แข็งแกร่งขึ้นซักที' เธอคิดก่อนจะเริ่มจัดของ

 

วันต่อมา..

'ก๊อกๆๆ'

 เขาขมวดคิ้วอย่างงุนงงว่าใครมาขัดจังหวะการอ่านหนังสือพิมพ์ของเขาตั้งแต่เช้าอย่างงี้

สโมคเกอร์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ที่ตนกำลังอ่านค้างไว้อยู่ แน่นอนหล่ะ หัวข้อวันนี้คงไม่พ้นเรื่องเจ้าหมวกฟางตัวดีบุกเข้าไปในคุกอิมเพลดาวน์ที่กำลังดังกระฉ่อน

 

"เข้ามา"

 

 ทาชิงิเปิดประตูเข้าไป เมื่อสโมคเกอร์เห็นคนตรงหน้าก็ตกใจ เพราะเมื่อวานเขาพึ่งจะตวาดใส่เธอ

 ความจริงเมื่อวานสโมคเกอร์เองก็เครียด เขาเองก็รู้สึกตัวว่าตนเองพูดแรงไป แต่ที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพื่ออยากให้เธอเชื่อฟังเขา เพราะเขาเป็นห่วงเธอเท่านั้น

 ภาพเมื่อวานที่เธอกระโดดถีบหมอนั่น มันยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ถ้าไม่ได้ตาเหยี่ยวช่วย เขาคงต้องเสียลูกน้องคนสนิทอย่างทาชิงิไปโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย

"ว่าไง?" สโมคเกอร์ถาม

"คือฉันมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ"

"เฮ้~ สโมคเกอร์~!" อยู่ๆสาวผมตรงสีชมพูก็เดินเข้ามาในห้อง

"มาได้ไงเนี้ย ยัยคุณหนูฮินะ"

"ฮะๆ มีเรื่องจะคุยนิดหน่อยน่ะ"

"เรื่องไรหล่ะ" ฮินะสบัดหน้ามามองทาชิงิ เป็นเชิงว่า 'ยัยนี้ยังอยู่ พูดตอนนี้ไม่ได้'

"มีเรื่องอะไรไว้คุยกันทีหลังนะ ทาชิงิ" สโมคเกอร์บอก

 

 ทาชิงิเดินออกจากห้องไปในทันที.. หญิงสาวเดินตรงไปยังดาดฟ้าเรือ ความน้อยใจแผ่เข้ามาในหัวใจจนเธอรู้สึกเจ็บ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

 ทั้งๆที่เธอเดินเข้าไปก่อน แต่เธอกลับต้องรอเขาคุยธุระกันสองคน แต่สองคนนั้นก็ดูเหมาะสมกันจริงๆนั้นแหล่ะ มากซะจนเธอรู้สึกต่ำต้อยแล้วยังสะเออะไปชอบคนยศสูงอย่างเขา

 ทุกๆอย่างที่ผ่านมาทำให้เธอยิ่งมั่นใจในการตัดสินใจของตนเอง เธอเดินกลับเข้าห้องพักพร้อมเริ่มต้นเขียนจดหมาย

 

'คุณสโมคเกอร์

การที่ฉันอยู่กับคุณทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นตัวถ่วงของคุณ คุณต้องคอยปกป้องฉัน ขอโทษนะคะที่ทำให้ลำบากมาโดยตลอด ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมาค่ะ ฉันจะขอลาพักซักปีนึง เพื่อไปฝึกตัวเองให้แข็งแกร่งกว่านี้ แล้วฉันจะกลับมาเป็นมือขวาของคุณอีกครั้งถ้าคุณยังต้องการ

ทาชิงิ'

 

ทางด้านกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง

 

หลังจากบาโซโลมิว คุมะ ได้ส่งตัวสมาชิกกลุ่มหมวกฟางไปตามสถานที่ต่างๆ

 

ณ เกาะ อเมซอน ลิลลี่

 

 การที่ลูฟี่ไม่สามารถปกป้องเอสได้ ทำให้เขาเสียใจเป็นอย่างมากจนไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเอง

"ลูฟี่ เราเอาเนื้อที่เจ้าชอบมาให้แล้วนะ"

 ไม่มีเสียงตอบรับจากชายตรงหน้าของหญิงผู้งดงาม.. เธอคือจักรพรรดินีแห่งอณาจักรคุจานั่นเอง หญิงงามที่ได้กินผลเมโร เมโรเข้าไป จนทำให้ใครหลายคนต่างถูกสาปเป็นหินเพราะความสวยของเธอ แต่พลังปีศาจของเธอกลับใช้ไม่ได้ผลต่อชายคนนี้ ทั้งร่างกายและจิตใจ เธอแพ้แก่เขาอย่างราบคาบ

"ลูฟี่ กินอะไรหน่อยเถอะ เดี๋ยวเจ้าจะเป็นโรคกระเพราะนะ"

ชายตรงหน้ายังคงนิ่ง เหมือนเธอไม่มีตัวตน

 หญิงสาวในชุดกี่เพ้าสีแดงสดถอนหายใจ.. พลางคิดว่าเธอจะทำยังไงให้เขากลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม เธอไม่อยากเห็นเขาเศร้าแบบนี้ ใจของเธอเจ็บยิ่งกว่าเขาอีก

 โบอา แฮนค็อกวางจานใส่เนื้อลงข้างๆ ก่อนจะให้กำลังใจตัวเอง

'เราจะไม่ยอมแพ้ เพื่อความรักของเราและลูฟี่ จะต้องทำให้เขากลับมาเป็นคนเดิมให้ได้'

 เธอเอื้อมมือออกไปจับใบหน้าของลูฟี่ให้หันมามองเธอ ถึงสายตาของเขาจะมองมา แต่ในนั้นว่างเปล่าเหลือเกิน

 แฮนค็อกจึงก้มหน้าไปใกล้ๆเพื่อให้เขาสังเกตเธอได้ แล้วเรียกชื่อเขาดังๆ

"ลูฟี่! เอสน่ะ พี่ชายของเจ้าเขาไปสบายแล้ว การที่เขาปกป้องเจ้าได้ เขาคงมีความสุขมากๆเลยนะ"

เหมือนเขาจะได้ยินเสียงของเธอแล้ว แต่ก็ยังคงมองหน้าเธอแล้วเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร

"เจ้าน่ะ ไม่ว่ายังไง.. ก็ยังมีเราอยู่ข้างๆเสมอ.. อ้ะ"

 หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบ ลูฟี่ก็ดันร่างของตนเองเบียดเข้าไปหาแฮนค็อกแล้วประกบปากลงบนปากบางๆของเธอ

แฮนค็อกหน้าแดง ทำตัวไม่ถูก.. นี่เป็นจูบแรงของเธอ

"ฉันมันไม่เอาไหน ฉันมัน.. แค่ปกป้องเอสยังทำไม่ได้ ฉันนี่มันกระจอกจริงๆ"

"ลูฟี่.. เจ้ายิ่งใหญ่สำหรับเรานะ อย่ามองสิ่งที่เสียไปสิ จงมองในสิ่งที่เจ้ามี"

ลูฟี่เงียบไป ก่อนจะพึมพำ

"โซโล นามิ อุซป ซันจิ ช็อปเปอร์ โรบิน แฟรงกี้ บรู๊ค.." ลูฟี่เริ่มได้สติ นั่นสิ เขายังมีพวงพ้องอยู่นี่นา ลูฟี่เริ่มกลับมาเป็นคนเดิม เมื่อตั้งสติได้ เขาก็พึ่งสังเกตว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของเขาคือ

".. แฮนค็อก"

'เขาหมายความว่าเราก็เป็นสิ่งที่เขามีงั้นเหรอ เราสำคัญต่อเขาเหมือนกันสินะ อ้ายยยยยย >___< แถมยังเรียกชื่อเราถูกอีกต่างหาก'

 

ณ กองกำลังปฏิวัติ

 

 หลังจากที่ลูฟี่ส่งข้อความลับให้ทุกคนแยกย้ายกันไปฝึก แล้วกลับมาเจอกันภายใน 2 ปีข้างหน้า โรบินที่ได้ช่วยปลดปล่อยทาสจากการสร้างสะพานจึงตัดสินใจเดินทางมากับกองทัพปฏิวัติ

"โรบิน ดีใจจริงๆที่เจอเธอ" มังกี้ ดี ดราก้อนพูด

โรบินยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบ "ฉันขอมาพักที่นี่ ซัก 2 ปีได้มั้ย?"

"แน่นอน เธอเป็นแขกพิเศษของพวกเรา จะพักกี่ปีก็ย่อมได้ ซาโบ้ ช่วยพาโรบินไปที่ห้องพักทีนะ"

 ครั้งแรกที่ซาโบ้เห็นโรบิน เขารู้สึกว่าเธอสวยกว่าในใบประกาศจับมาก ผมสีดำเป็นประกายนั้น เข้ากับใบหน้าของเธออย่างลงตัว ใจของซาโบ้เต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน

"ซาโบ้!"

"ครับ?"

"พาโรบินไปที่ห้องพักที"

"ครับๆ"

โรบินหัวเราะให้กับท่าทีเปิ่นๆของซาโบ้ ซาโบ้หน้าขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินนำไปทันที

 

 หลังจากที่โรบินได้เข้าไปพักผ่อนที่ห้องพัก เธอก็ล้มตัวลงนอนแทบจะในทันทีเนื่องจากการเหนื่อยล้าเพราะการต่อสู้เพื่อปล่อยทาสที่สะพาน

 

"นี่ ซาโบ้ คุณโรบินสวยมากเลยหล่ะ ดีใจจังเลยที่ได้เจอคุณโรบินตัวเป็นๆ"

โคอาล่า หญิงสาวในกองกำลังปฏิวัติเพื่อนสนิทของซาโบ้พูดขึ้น

"อื้ม สวยมากเลย"

"รู้ป่าว เธอมาจากเกาะโอฮาร่าด้วยแหละ เกาะที่มีแต่นักโบราณคดีเก่งๆ แต่น่าสงสารเธอนะ โดนตั้งค่าหัวตั้งแต่อายุ 8 ปี คงมีชีวิตที่ลำบากมากๆเลยหล่ะ"

"เหรอ.." ซาโบ้นึกภาพตาม เด็ก 8 ขวบต้องหนีเอาตัวรอดแทบเป็นแทบตาย

"อื้อ ฉันน่ะ มีคุณโรบินเป็นไอดอลเลยรู้ป่าว"

"เธอเป็นแบบเขาไม่ได้หรอก ยัยเบ๊อะ เทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆๆ"

"ซาโบ้!!!!" แล้วโคอาล่ากับซาโบ้ก็เริ่มง้องแง้งใส่กัน จบด้วยการที่ซาโบ้บีบจมูกของโคอาล่า จนเธอหายใจไม่ออก แล้วซาโบ้ก็ปล่อยออกพร้อมหัวเราะเยาะเธอแล้ววิ่งหนีกลับเข้าห้องพักตัวเอง

ซาโบ้จะรู้มั้ยนะ ว่าการกระทำของเขานั้นทำให้ผู้ถูกกระทำหวั่นไหวแค่ไหน

 

ณ เกาะ คามะบัคคะ

"อ้าก ว้ากกกก ว้ากกกกก"

 ซันจิที่กระโดดหลบกระเทยกรีดร้องโวยวาย นี่มันแย่มาก แย่มากมาก! ถ้าไอ้เวร บาโซโลมิว คุมะ มันจะใจร้ายไม่ส่งเขาไปเกาะสตรี หรือเกาะเงือกแล้วหล่ะก็ อย่างน้อยขอแค่ไม่เอากระเทยมันขอมากไปรึงายยยย~!

 ระหว่างที่ซันจิโดนกระเทยรุมอย่างไม่มีทางหนี สุดท้ายเขาก็กระโดดหลบขึ้นไปบนฟ้า และสามารถใช้ท่า 'เดินชมจันทร์' ได้

'หาาา เดินบนฟ้าได้หรอเนี้ย ดีหล่ะ! งั้นขอออกไปจากเกาะบ้านี่ก่อนแล้วกัน อย่าเจอกันอีกเลย ไอ้พวกกระเทย' ซันจิแลบลิ้น แล้วกระโดดขึ้นไปบนฟ้าสูงขึ้นเรื่อยๆ

 

ณ เกาะลอยฟ้า เวทเธอร์เรีย
 

 นามิที่กำลังศึกษาเมฆต่างๆจาก ฮาริเดส นักวิทยาศาสตร์ที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ จู่ๆก็โดนอะไรบางอย่างเหยียบเข้าที่หัวเต็มๆ

"โอ้ยยย" เธอครางพร้อมลูบหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปเอาเรื่องไอ้บ้าที่มาเหยียบหัวเธอ!

"โอ้ะ นามิซวังงงงง ขอโทษจริงๆครับ ดีใจที่สุดเลยที่เจอคุณ คุณนามิ <3 "

"ไอ้บ้าซันจิ! นายมาได้ยังไงยะ"

"ตามหัวใจมาคร้าบบ"

"-__-" แล้วนามิก็จัดการเขกกระโหลกซันจิไปหนึ่งที

"นามิซวังงงง ผมเหนื่อยมากๆอ่ะ วิ่งขึ้นมาถึงที่นี่ ขอนอนพักแปปนึงนะ"

"เห? อืมๆ"

แล้วซันจิก็ฟุบหัวลงไปบน.. หน้าอกของหญิงสาวผมส้ม

"หมอนนุ้มมมนุ่มมม"

"ไอ้เวรซันจิ - -^"

แล้วซันจิก็กระเด็นหายไป~

 

ณ เกาะ คุไรกาน่า

 หลังจากที่ตาเหยี่ยว มิฮอร์คยอมรับโซโลเป็นศิษ อยู่ๆก็เกิดเสียง บึ้มมม! ขึ้นมา

เพโรน่า มิฮอร์ค และโซโลต่างก็วิ่งไปหาที่มาของเสียงในทันที

 

 ทันทีที่โซโลพบว่าเป็นใคร หน้าของเขาก็แดงขึ้นมากระทันหัน จนเพโรน่าอดสงสัยในใจไม่ได้

ก็แน่หล่ะ หน้าของผู้หญิงที่พึ่งลอยมาถึงเหมือนกับเพื่อนสมัยเด็กที่เขาแอบชอบเป๊ะ แต่ตอนนี้คำถามคือ เธอถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

 ทาชิงิที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเธออยู่ในห้องที่แปลกตา ผนังทุกด้านทำจากหิน ของตกแต่งภายในห้องดูเหมือนปราสาทในสมัยโบราณแถบยุโรป เธอพยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงไปนอนใหม่ ร่างกายปวดร้าวระบมไปทั่ว เมื่อลองนึกทวนสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตกใจ

 

 เมื่อเห็นว่าคุณหนูฮินะและพลจัตวาสโมคเกอร์คุยกันไม่เสร็จซักที แล้วตัวเธอเองก็ขี้เกียจเถียงกับเขาหากเขารู้ เธอจึงตัดสินใจจากมาอย่างเงียบๆ โดยทิ้งจดหมายไว้ในห้องพักของตนเอง ก่อนจะรีบลงจากเรือเมื่อถึงศูนย์บัญชาการใหญ่ในมารีนฟอร์ด เพราะสงครามระหว่างหนวดขาวกับกองทัพเรือกำลังจะเริ่มขึ้น

 เธอเสียใจจริงๆที่คงไม่มีโอกาสได้ยืนหยัดข้างกองทัพเรือ แต่ตอนนี้สโมคเกอร์ซังคงกำลังยุ่งๆ การที่เธอหายไปตอนนี้คงจะดีที่สุด

 ทาชิงิหันกลับไปมองเรือลำที่สโมคเกอร์นั่งอยู่เป็นครั้งสุดทัาย ก่อนจะเดินจากมาเงียบๆ แต่ยังไม่ทันเดินไปไหนได้ไกล เธอก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของเหล่าทหารเรือ

"เฮ้ยยย ทุกคนถอยไปเร็ว! แปซิฟิสต้า 0 เกิดขัดข้อง อลาวาดขึ้นมาแล้ว!!"

ทาชิงิตกใจ รีบหันไปมอง พบแปซิฟิสต้า อาวุธมนุษย์ที่ทำขึ้นมาจากร่างของบาโซโลมิว คุมะ กำลังยิงแสงเลเซอร์ใส่เหล่าทหารเรือ ทาชิงิรีบวิ่งไปจะช่วยเหล่าทหารเรือตามสัญชาตญาณ แต่ตัวเองกลับโดนปุ่มเนื้อจนลอยออกมาตกอยู่ที่นี่ซะงั้น นี่มันซวยจริงๆ!