[One piece fiction] the new age

ตอนที่ 10 : Chapter 9

ณ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แมรี่จัวร์

หญิงสาวผมสีดำสนิทหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง ใบหน้างามหันไปมองทางต้นกำเนิดเสียงด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

กองทัพคนกลุ่มเล็กๆที่ถูกใส่ปลอกคอกำลังวิ่งมาทางเธอ ปลอกคอนั่นแสดงให้เห็นว่าคนเหล่านั้นมีฐานะต่ำกว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไป และใครที่คิดหนีจากอำนาจของปลอกคอนั่น .. ล้วนมีจุดจบคือความตายด้วยกันทั้งสิ้น

เมื่อหญิงสาวรู้คำตอบว่าเจ้าของเสียงฝีเท้าเป็นพวกทาส เธอก็หันหน้ากลับมามองเส้นทางด้านหน้าอีกครั้ง คนพวกนั้นจะรีบไปตายที่ไหนยังไงก็ไม่ใช่ธุระกงการของเธออยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เธอจะต้องสนใจ แต่หญิงสาวหารู้ไม่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเธอเต็มๆ เพราะเธอเป็นเป้าหมายของคนพวกนั้น

ข้อมือบางถูกรวบไปด้านหลังโดยชายคนนึง ส่วนคนอื่นๆช่วยกันแบกร่างของเธอเพื่อไปส่งให้ชาวมังกรฟ้า แลกกับอิสระภาพที่ตน'คิดว่า'กำลังจะได้รับในไม่ช้า

ครอคโคไดล์ขมวดคิ้วงุนงงกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น เธอยื่นหน้าไปใกล้ๆชายคนนึงเพื่อถามหาคำตอบให้กับข้อสงสัยในใจ

"พวกแกจะทำอะไรกันวะ?"

"จับตัวเธอไปให้พวกมังกรฟ้า" ชายคนนั้นตอบโดยไม่ได้หยุดเดิน ตอนนี้ทุกคนต้องการรีบๆพาหญิงสาวคนนี้ไปส่งเต็มทีแล้ว

"หึ แบบนี้ก็สนุกน่ะสิ" ใบหน้างามแสยะยิ้มอย่างสนุกสนาน มือเรียวบางเอื้อมไปคว้าไหล่ชายผู้โชคร้ายคนแรก แล้วจัดการดูดน้ำออกจากร่างชายคนนั้นจนหมดตัว ร่างแห้งกรังของผู้โชคร้ายรายแรกล้มลงไปนอนบนพื้นโดยไม่ทันแม้แต่จะได้ร้องขอชีวิต

"ฉันให้โอกาสพวกแกอีกรอบ" เสียงเย็นๆเอ่ยขึ้น อีกครั้งตามมาด้วยเสียงหักข้อมือจากหญิงสาวด้านบน

คนที่เหลือชะงัก แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ชาวมังกรฟ้าทำกับพวกเขา พวกเขาก็เริ่มออกวิ่งต่อ การต่อสู้กับผู้หญิงแค่คนเดียวน่าจะดีกว่ากลับไปเป็นทาสของคนชั่วๆพวกนั้น

"หึๆ จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย? ถือว่าฉันให้โอกาสพวกแกแล้วนะ" เสียงใสพูดแล้วเริ่มเปลี่ยนร่างเป็นทรายลงไปขวางหน้าคนทั้งหมดที่ช่วยกันแบกเธอมา

คนเหล่านั้นถูกล้อมรอบด้วยเม็ดทรายหลายเม็ดจากร่างของหญิงสาว เสียงร้องโหยหวนทรมานดังขึ้นเป็นระยะๆ

อยู่ๆร่างของครอคโคไดล์ก็คืนสภาพกลับมาเป็นหญิงสาวบอบบางคนเดิมอีกครั้งทั้งๆที่ยังจัดการคนที่มาหาเรื่องเธอไม่เสร็จดี ครอคโคไดล์รู้สึกตัวเองไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัวให้ไม่ล้ม เธอทรุดลงไปบนพื้นถนน

ทรายเมื่อกี้หายไปหมดแล้ว เหลือเพียงร่างที่ไร้ลมหายใจ ไม่ก็ร่างที่บาดเจ็บสาหัสของผู้ที่รอดชีวิตจากพายุทรายของหญิงสาว เลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนเต็มท้องถนน

ครอคโคไดล์หอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน นิ้วเรียวยาวกำวัตถุประหลาดที่ถูกใส่เข้าที่คอเธอแน่น

"ว้าวๆๆ เราจับเธอได้แล้ว ผู้มีพลังจากผลปีศาจซะด้วย" เสียงของชาวมังกรฟ้าพูดขึ้นอย่างดีใจ เท้าอ้วนน่าเกลียดในรองเท้าสีดำปลายแหลมเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของหญิงสาวผมสีดำสนิท มือหยาบหนาเอื้อมไปเชยคางของเธอให้เชิดหน้าขึ้น เมื่อชายคนนั้นเห็นใบหน้าของเธอใกล้ๆชัดๆ แววตาถูกใจก็ฉายประกายชัดเจน

"เราจะให้เธอเป็นภรรยาลำดับที่ 15 ของเรา" มันพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ เมื่อชมใบหน้างามเสร็จ สายตาของมันก็เลื่อนไปมองร่างของอดีตทาสของตัวเองอย่างสมเพช

นิ้วอ้วนถูกยกขึ้นมาแคะขี้มูก ก่อนที่ชายคนนั้นจะเริ่มพูดต่อ "อืมมมม ความจริงเราว่าจะยกพวกแกให้น้องสาวของเราหลังจากที่พวกแกจับตัวผู้หญิงคนนี้ได้ แต่ว่า .. สภาพแบบนี้คงใช้งานไม่ได้แล้วหล่ะ เอาเป็นว่า นี่ๆ" ร่างอ้วนหันไปเรียกบอดี้การ์ดคนที่ยืนข้างๆ

"ครับ?"

"เอาพวกนี้ไปเลี้ยงปาแปง ลูกรักของเราที ป่านนี้คงหิวแย่แล้ว ลูกรักของพ่อ"

"ครับ จะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้" ชายหนุ่มรับคำแล้วหันไปสั่งลูกน้องคนอื่นๆให้ลากเหล่าอดีตทาสทั้งที่ยังมีชีวิตและเสียชีวิตไปเป็นอาหารให้ปาแปง .. ปลาฉลามที่ชายจากเผ่ามังกรฟ้าเลี้ยงเอาไว้ในตู้ปลาที่คฤหาสน์

สำหรับชาวมังกรฟ้า พวกมนุษย์ก็เหมือนสิ่งของ ในเมื่อทาสพวกนี้ เขาซื้อมาด้วยเงินตั้งหลายเบรี แล้วทำไมเขาจะต้องปล่อยไปด้วยหล่ะ? ไอ้พวกนี้มันก็โง่เชื่อว่าจะได้กลับบ้าน เหอะ แม้แต่ศพของพวกมัน เขาก็จะไม่ปล่อยให้รอดไปได้หรอก ต้องใช้ให้คุ้มค่าที่สุด

หลังจากที่หญิงสาวใบหน้าคมนั่งนิ่งเงียบมานาน เหมือนว่าสมองของหญิงสาวจะเพิ่งประมวลคำพูดของไอ้อ้วนตรงหน้าได้

"บ้าเอ้ย! ใครจะไปเป็นเมียลำดับที่ 15 ของแกกันวะ ไอ้อ้วนหน้าโง่!!!" ครอคโคไดล์ขบกรามแน่น ส่งเสียงลอดไรฟันด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว ไอ้พวกนั้นมันไม่ยอมมาสู้กันซึ่งๆหน้านี้หว่า เล่นเอาปลอกคอมาใส่ให้เธอตอนที่เธอหันหลังให้เนี้ยนะ ไอ้พวกสารเลวเอ้ย!! แล้วนี่ยังกล้าคิดจะจับเธอไปทำเมียอีก!! อยากจะลุกไปต่อยมันให้หายอ้วนซะจริงๆ!!!

ใบหน้าขาวนวลถูกตบด้วยปากกระบอกปืนอย่างแรง รอยแดงปรากฎขึ้นตรงแก้มเนียนขาว ครอคโคไดล์ถ่มเลือดในปากทิ้งอย่างอารมณ์เสีย แต่ปลอกคอที่อยู่บนลำคอทำให้หญิงสาวไม่มีแรงตอบโต้การกระทำทรามๆของชายตรงหน้า

"ระวังปากหน่อย!!! เอาตัวผู้หญิงคนนี้ไปไว้ที่คฤหาส" เขาบอกบอร์ดี้การ์ด ส่วนตัวเองปีนกลับขึ้นไปขี่หลังทาสชายคนนึง รองเท้าสีดำแหลมทิ่มเข้าไปยังเนื้อของชายคนนั้น

"ไปเร็วๆ!! อืดอาดจริงๆ ไอ้มนุษย์หน้าโง่"

ร่างของชายคนนั้นสั่นจากการพยายามออกแรงอย่างหนัก เหงื่อเม็ดโตผุดออกมาทั่วร่างกายของชายคนนั้น

ความเชื่องช้าและอืดอาดเป็นที่ขัดใจของผู้ขี่อย่างถึงที่สุด ปลายรองเท้าแหลมรัวใส่ตัวของชายหนุ่มผู้โชคร้ายคนนั้นไม่ยั้ง

ครอคโคไดล์มองภาพตรงหน้าแล้วกำหมัดแน่น เธอเองก็กำลังตกอยู่ในสภาพเดียวกับคนอ่อนแอพวกนี้ ทั้งๆที่สัญญากับแม่ไว้แล้วแท้ๆว่าจะแข็งแกร่งขึ้น จะไม่ทำให้ต้องเป็นห่วง

น้ำตาสีใสเอ่อขึ้นมาจากดวงตาสีดำขลับ ม่านน้ำทำให้ภาพตรงหน้าของหญิงสาวเบลอไม่ชัดเจน ซึ่งก็ดีแล้ว เธอไม่อยากเห็นหน้าไอ้อ้วนสารเลวนี่ หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอสังเกตเห็นรูปร่างสูงโปร่งของชายคนนึงยืนหลบมุมอยู่ด้านหลังตรอกเล็กๆ ยังไม่ทันทีหญิงสาวจะได้พิจารณาว่าใช่ชายคนนั้นมั้ย เส้นผมดำก็ถูกดึงไปด้านหลังอย่างแรง แรงมหาศาลลากตัวของหญิงสาวไปตามท้องถนน ผิวหนังถูกเสียดสีกับพื้นหินจนถลอกปลอกเปิก

'ไอ้บ้าเอ้ย! นั่นแกใช่มั้ย? จะปล่อยให้ฉันเป็นเมียไอ้น้ำมูกย้อยนี่จริงๆรึไง!?! รีบมาช่วยฉันสิวะ!!!'

ทางด้านทราฟาลก้า ลอว์ หลังจากเดินออกมาจากร้านดอกไม้ ชายหนุ่มก็เริ่มมองหาร้านขายอุปกรณ์ทางการแพทย์ ถึงในเรือจะมีเครื่องมือทางการแพทย์มากมาย แต่เพราะเขาสัญญากับหญิงแปลกหน้าที่บอกให้เรียกเธอว่า 'ซีโร่' เอาไว้แล้ว เขาจึงจำเป็นต้องตามหาเครื่องมืออื่นๆเพิ่มเติมด้วย โรคของเธอเป็นโรคที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง การเตรียมทุกๆอย่างให้พร้อมจึงเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

ชายหนุ่มเดินไปรอบๆอย่างไม่รู้ทิศทาง จนกระทั่งผ่านเข้าไปในซอยแคบๆแห่งหนึ่ง เสียงร้องโอดอวญด้วยความเจ็บปวดทำให้เขาเดินตามไปด้วยความอยากรู้

ชายหนุ่มเบิกตาโพลงเมื่อพบกับสภาพตรงหน้า คนมากมายนอนกองกันอยู่บนถนน เลือดสีแดงข้นสาดเต็มทางเดินและกำแพงปูน หญิงสาวที่เขาสัญญาว่าจะให้ความช่วยเหลือ .. บัดนี้โดนใส่ปลอกคอทาสเรียบร้อยแล้ว ชาวมังกรฟ้าจับใบหน้าของเธอให้เงยขึ้น

"บ้าเอ้ย! ใครจะไปเป็นเมียลำดับที่ 15 ของแกกันวะ ไอ้อ้วนหน้าโง่!!!" สิ้นเสียงของหญิงสาว เขาต้องทนมองดูเธอโดนตบ ตามด้วยการจิกหัวลากไปตามพื้นถนน

"ไอ้บ้านั่น! ขนาดผู้หญิงที่บอบบางไม่มีทางสู้แบบยัยนั้น มันยังกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอวะ" ลอว์พึมพำอย่างโมโห แต่หารู้ไม่ว่าคนที่นอนกองกันอยู่ข้างๆเกิดจากฝีมือของ'หญิงสาวบอบบางไม่มีทางสู้' ในความคิดของเขาทั้งนั้น

แต่ถึงชายหนุ่มจะอยากออกไปช่วยหญิงสาวแค่ไหน แต่การไปมีเรื่องกับคนพวกนั้นไม่ใช่ทางออกที่ดีแน่ นอกจากจะโดนปลดออกจากตำแหน่ง 7 เทพโจรสลัดจนทำให้แผนการของเขาพัง เขาอาจจะโดนพลเอกจับยัดเข้าอิมเพลดาวน์ได้ง่ายๆอีกด้วย

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงได้แต่กำหมัดแน่นมองดูหญิงสาวที่เขาสัญญาว่าจะช่วยเหลือถูกคนเหล่านั้นลากตัวไป โดยที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากสะกดรอยตามไปอย่างเงียบๆ

ณ หมู่บ้านไซรัป

ไอน์ขอตัวจากคายะ เธอรีบออกเดินตามหาอุซปทันที ถ้าหากเขาหายไป .. แผนของเธอคงจบกันพอดี เธอยังต้องการค่าหัวของเขาอยู่นะ

หลังจากหญิงสาวเดินตามหาตัว'เหยื่อ' ของเธออยู่ตั้งนาน ในที่สุดเธอก็เจอเขานั่งอยู่ที่ริมโขดหินคนเดียว เธอแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนจะปรับสีหน้าตัวเองให้ดูเหมือนคนกำลังเป็นห่วง

"คุณอุซปคะ แฮกๆ ฉะ .. ฉันตามหาคุณอยู่ตั้งนาน รู้มั้ยคะว่าฉันเป็นห่วงคุณแค่ไหน"

"ไอน์ " อุซปขานชื่อของหญิงสาวออกมาเมื่อเห็นเธอ "ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง ฉันน่าจะเชื่อเธอตั้งแต่แรก ขอโทษจริงๆ"

ตอนนี้เขาผิดหวังกับคายะสุดๆ ทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องเอารูปไปด้วย? อยากให้เขาจำไม่ได้รึไงว่ามีแฟนอยู่แล้ว เพื่ออะไรกัน?

"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ฉันดีใจนะที่ตอนนี้นายเชื่อฉัน เอาเป็นว่าฉันจะดูแลนายเอง จนกว่านายจะจำทุกๆอย่างได้"

"อืม ขอบใจนะ"

"จ้า เอ้อนี่ พระอาทิตย์กำลังจะตกดินพอดีเลย" ไอน์ชี้ไปยังขอบฟ้าที่มีพระอาทิตย์สีแดงกำลังส่องแสงอยู่ อุซปหันไปมองตาม

"ฉันมีที่ที่นึงค่ะ ที่อยากจะพาคุณไป .. รับรองว่าถ้าไป คุณจะต้องจำทุกอย่างได้แน่ๆ"

"ที่ไหนเหรอ?" อุซปถาม

"มันอยู่ที่เกาะอื่นน่ะค่ะ เป็นที่ที่เราเคยนั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน คุณอยากลองไปที่นั่นมั้ยคะ?"

"อือ ก็ดีนะ" อุซปพยักหน้าเห็นด้วย เขาอยากจะจำเรื่องทุกอย่างได้เร็วๆ .. และถ้าเขาจำเรื่องราวของไอน์ได้ เขาก็หวังว่ามันจะทำให้เขาเลิกชอบผู้หญิงที่ชื่อคายะได้ด้วย

ไอน์ยิ้มหวานแล้วฉุดอุซปให้ลุกขึ้น จากนั้นก็จับมือของเขาเอาไว้แล้วพาเดินไปยังเรือลำเล็กที่จอดอยู่ในทะเล

"เราจะเดินทางกันวันนี้เลยเหรอ? แล้วแบบนี้จะเห็นพระอาทิตย์ตกทันได้ยังไง?" อุซปถามด้วยความสงสัย

"การเดินทางไปเกาะข้างๆใช้เวลาประมาณ 1 วันค่ะ พรุ่งนี้น่าจะถึงทันพระอาทิตย์ตกพอดี ฉันอยากให้คุณรีบๆเห็นค่ะ เผื่อคุณจะได้จำฉันได้"

เหตุผลของไอน์ทำให้อุซปเดินตามลงไปในเรืออย่างว่าง่าย เพื่อความจำทั้งหมดที่จะได้คืนมา เขายอมทำทุกอย่าง

ไอน์ยังคงยิ้มหวานแล้วเดินไปกางใบเรือออก ในใจนั้นมีความสุขสุดๆที่ค่าหัวของโซเงคิงกำลังจะตกเป็นของเธอเมื่อเรือลำนี้ถึงฐานทัพเล็กๆของกองทัพเรือในอีสบลู

ทางด้านคายะ หลังจากที่ไอน์และอุซปเดินออกไป แม่รี่ พ่อบ้านที่ซื่อสัตย์ที่สุดของคายะก็เดินเข้ามาพร้อมถาดน้ำ เมื่อชายหนุ่มเห็นสภาพของคุณหนูก็แทบจะปล่อยถาดน้ำหลุดมือ เขารีบวางถาดลงแล้วเข้าไปประคองคุณหนูเอาไว้

"เกิดอะไรขึ้นครับ? ใครทำอะไรคุณหนูคายะ? แล้วนี่ทุกๆคนไปไหน?" ชายหนุ่มรัวคำถามใส่เธอ

"ฮือๆ คุณอุซปเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้ซ่อนรูปอะไรเลยนะ" หญิงสาวร้องไห้โผเข้าหาพ่อบ้าน แมรี่ลูบหลังหญิงสาวเพื่อปลอบเธอ "ผมเชื่อครับว่าคุณหนูไม่ได้ทำ" ถึงเขาจะไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมด แต่คุณหนูของเขาไม่เคยโกหก ถ้าเธอบอกว่าไม่ได้ทำก็คือเธอไม่ได้ทำจริงๆ

คายะสะอื้นอีกสักพักก่อนจะหยุดร้องไห้ "แล้วถ้าฉันไม่ได้ทำ .. รูปจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" หญิงสาวถามตัวเองอย่างใช้ความคิด ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องก่อนเธอกับอุซป บางที่คุณไอน์อาจจะเอารูปของเธอมาใส่ในกล่องแหวนของคุณแม่

แล้วเธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน? หญิงสาวขมวดคิ้ว ถึงเธอจะไม่รู้จุดประสงค์ของผู้หญิงคนนั้นแต่มันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆ

"แมรี่ นายคิดว่าคุณไอน์ทำเรื่องทั้งหมดไปทำไมกัน?"

แมรี่ฟังเรื่องราวทุกอย่างจากคายะแล้วใช้ความคิด "คุณไอน์เรียกคุณอุซปว่าโซเงคิงงั้นเหรอครับ? เป็นไปได้ยากที่คนรักกันจะไม่รู้จักชื่อที่แท้จริงของกันและกัน" แมรี่บอกความคิดของตัวเองให้ผู้หญิงตรงหน้าฟัง

"นั่นสิคะ ..แล้วคุณแมรี่คิดว่าคุณไอน์ทำไปเพื่ออะไร?"

"จากความคิดของผม การที่คุณไอน์ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของคุณอุซปแปลว่าเธอห่างเหินกับเขาพอสมควร .. ทั้งคู่อาจจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยก็ได้ครับ ส่วนที่คุณไอน์เรียกคุณอุซปว่าโซเงคิง ชื่อนั้นเป็นชื่อที่ใช้ในใบประกาสจับของคุณอุซป .. เป็นไปได้สูงว่าเธอจะทำไปเพื่อเอาค่าหัวของคุณอุซปครับ" แมรี่ตอบ

"ตายจริง!" คายะเอามือปิดปาก ถึงเธอจะแอบเสียใจที่เขาไม่เชื่อเธอ แต่ตอนนั้นที่เธอเกือบตายเพราะคุโระ คนที่มาช่วยเธอไว้กลับเป็นผู้ชายคนนี้ คนที่เธอตบหน้าเขาเพราะคิดว่าเขาโกหก

คราวนี้คงถึงตาที่เธอต้องช่วยเขาแล้ว

ณ อณาจักร อลาบาสต้า
 

ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากบานประตู ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปแล้ว

ขายาวๆของเขาก้าวไปตามทางเดินยาวเพื่อลงไปยังทางออกชั้นล่าง

"ครับพ่อ .. ครับๆ" เสียงเบาๆที่ลอดออกมาจากห้องพักสำหรับแขกพิเศษของวังทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวลงบันไดของโคซ่าชะงัก เขาเดินเข้าไปใกล้ๆห้องพักนั้นแล้วเงียหูแนบบานประตู

"ผมชอบวีวี่ครับ" เสียงจากภายในห้องยังคงดังต่อเนื่อง

"อืม แกรีบๆแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นซะ แล้วสืบหาที่ตั้งของฐานลับใต้ดิน ฉันจะได้ยกกองทัพไปขุดหาโพเนกลีฟสักที"

"ผมอยากแต่งงานกับเธอ แต่ผมไม่อยากให้พ่อทำแบบนี้เลย"

"แผนของฉันดีจะตายไม่ใช่รึไง? ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการ แกก็ได้ผู้หญิงที่แกใฝ่ฝันมาตลอด พวกเราได้ทั้งคู่"

"แต่อณาจักรนี้ .. ถ้าพ่อได้โพเนกรีฟไป ทำไมต้องทำลายอณาจักรนี้ด้วย? ทุกคนที่นี้ดีกับผมมาตลอดเลยนะครับ"

"จะให้ใครรู้เรื่องของพวกเราไม่ได้ .. ฉันไม่อยากมีปัญหากับรัฐบาลโลกหรอกนะ ฉะนั้นฉันจะทดลองอาวุธใหม่ของฉันกับอณาจักรนี้ เพื่อปิดปากทุกคนที่นี่ซะ"

"แล้ววีวี่หล่ะครับ?"

"ถ้าแกรักยัยนั่นมาก ก็พากลับมายังอณาจักรเราซะเลยสิ เรื่องอณาจักรที่ไม่มีแม้แต่ฝนอย่างอลาบาสต้าถูกทำลายลง เราก็โบ้ยว่าเป็นฝีมือของคนอื่นก็สิ้นเรื่อง"

".. แต่ว่า"

"ช่างมันเถอะหน่า ทำตามที่ฉันบอกก็พอ รีบๆแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นซะ"

"ครับ"

"งั้นแค่นี้นะ ฉันจะไปนอนแล้ว อย่าลืมแผนการของเราหล่ะ"

เสียงพูดคุยในห้องเงียบลง โคซ่ารีบเดินไปหลบหลังผ้าม่านสีแดงข้างผนัง คาเวนดิชเดินออกมาจากห้องนอนด้วยสีหน้ากังวล เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้ .. ไม่อยากทำลายอณาจักรนี้เลย แต่คนที่บัญชาการมากลับเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดเขา แล้วเขาจะหักหลังผู้มีพระคุณคนนี้ได้ยังไง

ชายหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเองแน่น แอบรังเกียจตัวเองไม่ได้ที่เสี้ยวหนึ่งของจิตใจของเขาก็แอบดีใจที่จะได้แต่งงานกับหญิงสาวเร็วๆ ถึงจะรู้ว่าวิธีที่เขาใช้มันไม่ถูกต้องก็ตาม

โคซ่าทบทวนสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินอีกรอบ .. 'เป็นเวรกรรมอะไรของอณาจักรอลาบาสต้า ทำไมถึงมีแต่คนจ้องทำลาย'

เขากำหมัดแน่น ค่อยๆเดินออกไปจากที่ซ่อน หวังจะเสยชายหนุ่มผมทองสักหมัด .. แต่คาเวนดิชหันหน้ากลับมาซะก่อน

มือเรียวยาวของชายหนุ่มจับดาบของตัวเองเพื่อเตรียมต่อสู้เมื่อพบชายแปลกหน้าตรงหน้า

โคซ่าไม่สนใจ หมัดของชายหนุ่มถูกส่งไปยังแก้มขาวเนียนของเจ้าชายจากอณาจักรข้างๆ

คาเวนดิชถอยไปชนขอบผนัง เขาดึงดาบออกมาแล้วถามชายแปลกหน้าที่อยู่ๆก็เข้ามาทำร้ายเขา

"แกเป็นใคร?"

"ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายอณาจักรนี้!!"

"แก .. ได้ยินหมดเลยเหรอ?" คาเวนดิชถามเสียงสั่น ไม่คิดว่าจะมีคนได้ยินแผนการทั้งหมด

"อณาจักรนี้คือหัวใจของวีวี่ .. ถ้าแกรักเธอจริงทำไมแกไม่ดูแลหัวใจของเธอ แกมีสิทธิที่จะได้แต่งงานกับเธอ ทั้งๆที่คนอื่นไม่มี แล้วทำไมแกยังคิดทำลายหัวใจของเธออีก!? เป็นแบบนี้ แกยังมีหน้ามาพูดว่าแกชอบเธออีกเหรอวะ ไอ้งั่ง!!"

"..." คาเวนดิชเงียบลง มือเรียวยาวของเขาปล่อยดาบกลับลงไปในฝักอย่างหมดแรง สิ่งที่โคซ่าบอกกับเขาเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ถ้าเขารักเธอแล้วทำไมยังคิดทำร้ายเธอโดยการทำลายอณาจักรนี้..

"โธ่ไอ้โง่เอ้ย" โคซ่าเห็นชายหนุ่มตรงหน้าเงียบไม่ยอมตอบอะไร กำปั้นของชายหนุ่มเสยเข้าไปบนใบหน้าอีกหลายรอบด้วยความโมโห คาเวนดิชยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ตอบโต้อะไร เขาไม่รู้จะทำยังไงต่อไปจริงๆในเมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงผู้มีพระคุณของเขา

"เฮ้ยยย!! เจ้าชายคาเวนดิช!!!!! แกเป็นใครวะ หยุดนะเว้ย" เสียงของทหารนายนึงที่เดินตรวจบริเวณรอบปราสาทเดินผ่านมาพอดี เขารีบวิ่งเข้ามาผลักโคซ่าออกแล้วพยุงคาเวนดิชเอาไว้

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ? เฮ้ยยยย มาจับตัวไอ้บ้านี่ไปขังไว้" เขาตะโกนเรียกเพื่อนทหารอีกสองนายมาใส่กุญแจมือให้โคซ่าแล้วพาไปขังเอาไว้ในคุกใต้ดินชั้นล่างของปราสาท

เช้าวันรุ่งขึ้น

วีวี่เดินออกมาจากห้องนอนเพื่อเดินไปยังห้องอาหาร ระหว่างทางเธอได้ยินเสียงสาวใช้สองคนคุยกัน

"นี่เธอ เมื่อวานมีคนบุกเข้ามาทำร้ายเจ้าชายคาเวนดิชด้วย ตอนนี้ถูกจับขังไว้ในคุกใต้ดินน่ะ ไม่รู้จะโดนประหารรึเปล่า"

"ต๊ายย สมน้ำหน้า ใครกันนะช่างกล้าจริงๆ ทำร้ายเจ้าชายคาเวนดิชสุดหล่อ"

"ฉันได้ข่าวว่าเป็นโคซ่าแหล่ะ .. คนที่สนิทกับเจ้าหญิงวีวี่ที่เคยเป็นหัวหน้าคณะปฏิวัติอ่ะ"

"สงสัยว่ารับไม่ได้มั้งที่เจ้าหญิงวีวี่ไปแต่งงานกับคนอื่น ไม่เจียมเลยเนอะ เป็นแค่คนธรรมดาแท้ๆ"

วีวี่กำหมัดแน่นพยายามข่มกลั้นอารมณ์โมโหใส่สองคนนั้น เธอวิ่งไปยังคุกใต้ดินเพื่อพิสูจน์ว่าคนที่ทำร้ายเจ้าชายคาเวนดิชเป็นชายหนุ่มคนนั้นจริงๆรึเปล่า เมื่อลงไปยังคุกด้านล่าง.. คำตอบก็ปรากฎ โคซ่านั่งกอดเข่าพิงกำแพงอยู่ในคุก วีวี่ค่อยๆเดินไปหาชายหนุ่ม

"โคซ่า.."

โคซ่าหันไปตามเสียงที่เขาคุ้นเคย แย่ชะมัด เขาไม่อยากให้เธอเห็นเขาในสภาพนี้เลย

"ว่าไง?" เขาถามด้วยใบหน้านิ่งเรียบต่างจากเมื่อคืนที่เจอกัน เหมือนชายคนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"นาย.. ทำร้ายเจ้าชายคาเวนดิชทำไม?"

"ไม่ต้องรู้หรอก อย่าแต่งงานกับมันก็พอ"

"เพราะฉันเหรอ?" วีวี่ถามเสียงสั่น สิ่งที่เธอได้ยินจากสาวใช้สองคนนั้นคือ ผู้ชายตรงหน้าทำร้ายคาเวนดิชก็เพราะเธอ เธอเป็นต้นเหตุ ..

"อย่าแต่งงานกับมัน!!" โคซ่าบอก ถ้าเธอแต่งงานกับคาเวนดิช.. ไม่รู้ว่าไอ้พระราชาเฮงซวยของอณาจักรช้างๆจะทำอะไรต่อบ้าง ยังไงเขาก็ยอมให้วีวี่แต่งงานไม่ได้

ตรงข้ามกับความคิดวีวี่ ยิ่งเขาไม่อยากให้เธอแต่งงาน ความคิดที่ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น 'ทุกอย่างเป็นเพราะฉัน'

"เข้าใจฉันหน่อยสิ นี่เป็นทางเดียวที่จะช่วยอณาจักรของเราได้นะ" วีวี่บอกโคซ่า

"ไม่ได้ ห้ามแต่ง!!" แต่โคซ่าปฏิเสธ

หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น ถึงโคซ่าจะไม่ใช่คนว่านอนสอนง่าย แต่เขาก็ไม่เคยไร้เหตุผลขนาดนี้มาก่อน นี่เขาเป็นอะไรไป?

"โคซ่า.." วีวี่เรียกชื่อเขาแล้วกำลูกกรงเอาไว้แน่น

"อย่าแต่งงาน.." ยังไม่ทันที่โคซ่าจะพูดจบ หญิงสาวก็ยืนขึ้นไปหยิบกุญแจห้องขังออกมาแล้วไขให้เขา

"ไปได้แล้ว" หญิงสาวบอกก่อนจะหันหลังเดินกลับขึ้นไปบนปราสาท แต่ชายหนุ่มรีบไขกุญแจกรงแล้ววิ่งตามไปคว้าข้อมือของเธอเอาไว้

"วีวี่!! นี่ฉันจริงจังนะ เธอห้ามแต่งงานกับเจ้าชายคนนั้น!"

"ทำไม? นายกำลังทำตัวไม่มีเหตุผลอยู่นะ"

"เหตุผลน่ะมีเยอะเลย .. แต่เธอไม่ต้องรู้หรอก"

"ถ้านายไม่บอกเหตุผลของนาย ฉันก็จะแต่งงานกับเขา!" หญิงสาวยืนกรานในความคิดของตัวเอง

"ไม่ได้! ฉันไม่ให้เธอไป"

"พอเถอะหน่า นายมีสิทธิอะไร? ปล่อยฉันได้แล้ว เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ" หญิงสาวบอกแต่โคซ่ายังคงกำข้อมือของเธอแน่นจนมือของหญิงสาวเป็นรอยแดง

"เชื่อฉันสิ.." โคซ่าเปลี่ยนมาอ้อนวอนเธอ

หญิงสาวพยายามสลัดมือออกอีกครั้ง และเหมือนว่าครั้งนี้จะได้ผล ข้อมือบางหลุดออกมาจากมือใหญ่ของชายหนุ่ม

"วันนี้ฉันนัดกับเจ้าชายคาเวนดิชว่าจะไปดูฤกษ์แต่งงานกัน .." หญิงสาวพูดแล้วหันหลังให้เขา "ฉัน อยากให้นายมาในวันแต่งของฉัน.. อย่างน้อยก่อนที่นายจะไป ฉันก็ยังอยากเจอนายอีกสักครั้ง ครั้งสุดท้ายก็พอ" หญิงสาวบอกแล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องอาหารในปราสาท หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอรักเขา อยากแต่งงานกับเขา ไม่ใช่คาเวนดิช!

โคซ่าเดินคอตกออกมาจากปราสาทอย่างคิดหนัก เขาจะช่วยเธอและอณาจักรยังไงดี?

แล้วผู้หญิงคนนั้นได้ยินที่เขาบอกเธอเมื่อคืนหมดเลยเหรอ?

ชายหนุ่มขยี้ศีรษะตัวเองด้วยความหงุดหงิด ความสับสนและโมโหถูกเปลี่ยนเป็นหมัดหนักๆที่ระบายลงกับกำแพงปราสาท เลือดข้นๆสีแดงสดไหลลงมาตามนิ้วมือของเขา แต่ความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้ความคิดมากในใจของเขาจางไปเลย เขาเป็นห่วงอณาจักร ที่สำคัญที่สุด ..เขาเป็นห่วงเธอ