My Bad Boy แบดบอยของฉันน่ารักที่สุด

ลำดับตอนที่ #2 : เนปจูน

ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ ห้องนี้แบ้่งออกเป็นส่วนๆอย่างชัดเจน ขวามือเป็นห้องครัว ตรงหน้าฉันเป็นมุมนั่งเล่น ส่วนซ้ายมือเป็นห้องนอนซึ่งมีห้องเดียว ห้ะ มีห้องเดียว นี่ฉันต้องนอนกับคู่หมั่นฉันหรอเนี้ย คิดแล้วสยอง ฉันลากกระเป๋าเข้าไปในห้องนอนแล้วเดินสำรวจไปรอบๆห้อง ไม่เห็นมีใครอยู่เลยสงสัยคู่หมั่นฉันยังไม่มา ทันใดนั้นก็เกิดเสียงประตูถูกกระฉากออกเหมือนประตูไปขวางทางเดิน เสียงนั้นฉุดให้ฉันหันไปมอง มีผู้ชายคนหนึ่งสูงประมาณ180 ซม. เดินเข้ามาในห้องท่าทางหงุดหงิด เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องหน้าฉัน เอ๊ะ แต่ฉันรู้สึกคุ้นๆหน้าเขาแปลกๆ
"มองไร" เขาพูดก่อนจะลากกระเป๋าเข้ามาแล้วโยนไว้ที่โซฟาห้องนั่งเล่น
"ป่าว ฉันรู้สึกคุ้นหน้านาย" ฉันบอกไปก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว ฉันเปิดตู้เย็นสำรวจว่ามีอะไรให้กินบ้าง แล้วก็พบกับความว่างปล่าว
"ฉันหิวแล้ว ทำให้กินด้วย" นายนั้นตะโกนบอก
"นี่ ฉันไม่ใช้คนใช้นายนะ อยากกินก็ทำเองสิ" ฉันปิดตู้เย็นแล้วหันไปหาเขา
"มันเป็นหน้าที่ของภรรยานะ"
"นี่พูดดีๆนะใครเป็นภรรยานาย"
"ก็เธอไง ตอนนี้ไม่เป็นอนาคตก็เป็นอยู่ดีแหละ" เขายักคิ้วยียวนกวนบาทาให้ฉัน 
"งั้นก็ไปซื้อของมาสิ"
"ทำไมฉันต้องไปซื้อด้วย"
"มันเป็นหน้าที่ของสามีนะ" ฉันตอบก่อนจะยักคิ้วคืน
"เออๆ ไปก็ได้วะ จดมาเอาไรบ้าง" 
"อยากกินไรก็ซื้อมาสิ" 
"แล้วเธอล่ะจะกินอะไร"
"อะไรก็ได้เอามาเหอะ" เขาพนักหน้าแบบไม่ค่อยเต็มใจ ก่อนจะยืนเต็มความสูง จริงๆเขาก็สูงเหมือนกันนะเนี้ย ฉันมองเขาอย่างละเอียดอีกที อืม ผมสีน้ำตาลอ่อนซอยแบบดาราเกาหลีอปป้าของฉัน ดวงตาสีดำแทบจะสนิท ผิวขาวเนียน ขาวกว่าฉันอีกนะเนี้ย 
"มองไร หล่ออ่ะดิ"
"แหวะ หลงตัวเอง" 
"เอ่อนี่ ฉันชื่อโรมนะ เธอชื่ออะไร"
"ฉันชื่อจูน" 
"ห้ะ จูปิเตอร์ เธอนี่ชื่อแปลกนะ" 
"นี่ฉันชื่อจูน เนปจูน ดาวเนปจูนอ่ะ"
"จูปิเตอร์นั้นแหละเหมือนๆกัน"
"มันคนละดาวเลยเหมือนกันตรงไหน"
"เนปจูนมันไกลจะตายมาดาวพฤหัสนี่แหละใกล้ดี"เขาตบไหล่ฉันเบาๆเชิงปลอบใจก่อนจะเดินออกไป ฉันว่าฉันนึกออกแล้วนะว่าเคยเห็นหน้าเขาที่ไหน อ้อ เขานี่เองที่ขับรถเกือบชนฉัน ใช่ฉันจำได้แล้ว งานนี้ต้องมีปิดบัญชี หื้ย