คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เพ้อ...
6
เพ้อ...
[ Geseob Talk ]
รถบีเอ็มสีขาวสุดหรูจอดเทียบประตูรั้วบ้านสองชั้นสีน้ำตาลอ่อนหลังคาสีน้ำเงินเข้มที่เจ้าของรถคุ้นเคยดี.... บ้านหลังนี้ที่เขาไม่เคยลืม
“ อควา” ผมลองเรียกเธอดูอีกครั้งเผื่อเธอจะได้สติขึ้นมาบ้าง แต่ไร้ผลเธอหลับสนิทเลย
จริงๆเลยน้า ยัยเด็กคนนี้ รู้ว่าดื่มไม่ได้ก็ยังพยายามดื้อไม่เปลี่ยนเลย
ผมหยุดความคิดนั้นไว้ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูรถออกก่อนจะช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด...... เธอผอมลงรึปล่าวนะ ยัยตัวเล็ก?
ภายในบ้านยังคงเหมือนเดิมทุกอย่างไม่เปลี่ยนตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเข้ามา สไตล์การแต่งบ้านแนวคลาสสิกช่วยเสริมให้บ้านดูอบอุ่นแต่จริงๆแล้วมันช่างเงียบเหงาสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ เพราะพ่อของเธอไม่เคยกลับมาใช้เวลาอยู่กับเธอเลย
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปทางห้องนอนของอควาเสียงหนึ่งก็ร้องทักผมไว้ก่อน
“ พี่กีซอบ!!! 0.0” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบเอามือมาปิดปากไว้เมื่อเห็นพี่สาวของตัวเองหลับอยู่ในอ้อมกอดของผม
“ ^^ พี่ขอตัวก่อนนะ” ผมยิ้มให้กับ ‘แอล’ เด็กผู้ชายตัวเล็กวัย 10 ขวบ น้องชายแท้ๆเพียงคนเดียวของอควาที่ยังยืนอึ้งไม่หาย ก่อนจะเดินไปที่ห้องอควา
กึก!
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นก่อนจะดันประตูให้เปิดออก จากนั้นผมก็เดินไปที่เตียงแล้ววางอควาลง อ่างน้ำอุ่นถูกนำมาวางไว้ข้างเตียงผมชุบผ้ากับน้ำอุ่นแล้วเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ
“ นานเท่าไหร่แล้วนะที่พี่ไม่ได้เช็ดตัวให้อควาแบบนี้” ผมพูดขึ้นโดยไม่รู้ตัวเหมือนเป็นความรู้สึกที่ผมอยากจะพูดออกให้เธอฟังแต่เธอไม่เคยรับฟังผม คงได้แต่พูดอยู่คนเดียวอย่างนี้ ก็ยังดีที่ได้พูดมันออกมาต่อหน้าเธอ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินก็ตาม
“ อควารู้มั้ยว่า..... พี่..... คิดถึงเธอมากแค่ไหน วันที่พี่ได้พบกับเธออีกครั้งหนึ่งพี่มีความสุขมากเลยนะ” ผมค่อยๆเช็ดเครื่องสำอางให้เธอ......ใบหน้าขาวอมชมพู ริมฝีปากบางสวยได้รูปรับกับจมูกและดวงตาของเธอที่ตอนนี้เผยให้เห็นขนตายาวสวยช่วยเสริมให้เธอดูน่ารักขึ้นมาอีกจนผมห้ามใจไม่ได้ที่จะยื่นมือไปสัมผัส...... สัมผัสนี้ที่ผมเป็นคนทำมันหายไปเอง....
“ อือ~” ผมรีบชักมือกลับทันทีเมื่อเธอเริ่มขยับตัว
“ ตกใจหมดเลย นึกว่าพี่จะทำให้เราตื่นซะอีก...... เฮ้อ~ เธอเปลี่ยนไปมากนะยัยตัวเล็ก รอยยิ้มที่เคยแต่งแต้มบนใบหน้าที่สดใสกลับถูกลบหายไป น้ำเสียงที่สดใสราวระฆังแก้วที่ก้องกังวานกลับกลายเป็นระฆังที่หยุดนิ่งไป” ตอนนี้ทุกอย่างที่ผมรู้สึกมันกำลังเคลื่อนตัวออกมาช้าๆ กลายเป็นว่าผมพร่ำเพ้อไม่หยุดแล้ว แต่ผมขอเถอะนะผมอยากบอก อยากถามความรู้สึกพวกนี้กับเธอ
“ วันนั้นที่พี่ได้พบกับเธอแล้วเห็นเธอเป็นแบบนี้ พี่รู้สึกเหมือนหัวใจมันถูกบีบตัวจนเจ็บไปหมด มันตอกย้ำให้พี่ยิ่งเกลียดตัวเองมากขึ้นที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ยัยตัวเล็ก
อีกความรู้สึกที่พี่มีตอนนี้คือ อิจฉา ที่คนอื่นได้เห็นรอยยิ้มของเธอแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม ได้รับความสนิทสนม แต่พี่ได้รับเพียงริมฝีปากที่เป็นเส้นตรงและความห่างเหินเท่านั้น” อ่า~ เสียงผมเริ่มสั่นแล้ว แต่ก็ยังฝืนตัวเองที่จะพูดต่อไปที่ยิ่งทำให้หัวใจมันเจ็บปวดยิ่งกว่า
“ พี่คงเลวมากสินะ ในสายตาเธอ เธอไม่พูดพี่ก็รู้สึกได้จากการกระทำทุกอย่าง แต่มันก็สมควรแล้วล่ะสำหรับสิ่งที่พี่ทำ ขอโทษนะยัยตัวเล็ก พี่รู้คำๆนี้มันคงไม่พอ แค่อยากให้เธอรู้ไว้เสอมว่า.... พี่......รักเธอ” น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงกระทบฝ่ามือของผม ไม่ไหวเลยจริงๆ ผมรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนี่องด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดออกให้หมด ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากเธออย่างแผ่วเบา.....
ผมค่อยๆปิดประตูให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เธอตื่น แล้วเดินลงมาจากห้องนอนของเธอเพื่อจะกลับบ้าน แต่แล้งก็มีมือเล็กๆมาจับชายเสื้อผมไว้
“ พี่อควายังรักพี่อยู่นะฮะ” แอลนั่นเอง และประโยคนั้นที่แอลเอ่ยออกมาทำให้หัวใจของผมชื้นขึ้นมาบ้าง
“ เราคิดอย่างนั้นจริงเหรอ แอล” ผมนั่งลงแล้วหยุดฟังที่แอลจะพูด
“ ไม่ได้แค่คิดฮะ แต่ จริงๆ เชื่อผมนะ...... พยายามเข้านะฮะผมเอาใจช่วย” ผมยิ้มให้กับแอลก่อนจะเดินออกจากบ้านมาเพื่อกลับบ้าน
ใช่แล้ว พี่ก็เชื่ออย่างนั้นสักวัน หัวใจ จะตอบรับ หัวใจ เอง
ฮิ้วววววว >0< บทนี้พระเอกเราดราม่าไปหน่อยนะคะ >< ยังไงก็เอาใจช่วยสองคนนี้ด้วยนะคะ ฝากโหวต ฝากเม้น เป็นกำลังใจด้วยค่า
ความคิดเห็น