ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Risky love ลองเสี่ยงดูสักครั้งให้หัวใจได้เจอรัก

    ลำดับตอนที่ #10 : บุคคลที่สาม

    • อัปเดตล่าสุด 1 พ.ย. 54


     ตอนที่

    8

    บุคคลที่สาม

     

     

           “ กรีดดดดดดดดดดดด  ทะเล > < ~” เสียงแหลมสูงปรี๊ดของยัยจีอาดังขึ้นทันทีที่มาถึงเกาะ

     

           “ ไม่เคยเห็นทะเลเหรอ สาวน้อย~” และก็เป็นเหตุทำให้เฮียทีเจนึกสนุกเลยแขวะจีอาไปหนึ่งที

     

           “ เคยย่ะ แต่ไม่ได้มานานแล้วต่างหาก L

     

           “ อ้อเหรอ~ :P ฮ่าๆๆ”  เฮียก็ยังไม่วายแกล้งยัยจีอาไปเรื่อย สงสัยจริงๆว่ายัยอสรพิษอย่างจีอาจะใจอ่อนให้เฮียบ้างมั้ยน้า?

     

           ฉันละสายตาจากสงครามปะทะฝีปากของทั้งสองคน  แล้วหันกลับไปมองยังสถานที่  ที่เพิ่งก้าวเข้ามา   บ้านสองชั้นสีขาวที่สร้างโดยสไตล์โมเดิล บริเวณหน้าบ้านเป็นสวนหย่อมเล็กตกแต่งให้น่ารักด้วยโต๊ะน้ำชาตัวเล็กน่ารักและถูกล้อมรอบด้วยทะเลสีฟ้าครามที่ทอดไกลไปสู่ขอบฟ้า...... ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม   จนฉันลืมไปแล้วว่าฉันไม่ได้มาที่นี่นานเท่าไหร่แล้วนะ?

     

           “ เข้าบ้านกันเถอะ ^^ ตรงนี้แดดแรงเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้นะกระเป๋าที่ฉันถืออยู่ถูกคว้าไปอยู่ในมือของพี่กีซอบแล้วเขาก็เดินนำหน้าฉันเข้าไปในบ้านพร้อมกับทั้งสองคน(ที่เพิ่งหยุดทะเลาะกัน = =)  ทำให้ฉันที่มัวแต่เหม่อต้องเดินรั้งท้ายและจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินตามให้ทันทุกๆคนก็มีมือปริศนาเข้ามาจับไหล่ฉันเอาไว้

           “ อ๊ะ! อื้อๆๆมือนั้นเลื่อนจากไหล่ขึ้นมาปิดปากฉันเมื่อฉันทำท่าเหมือนจะร้องขอความช่วยเหลือและลากฉันให้เดินตามไปโดยให้ฉันเดินอยู่ข้างหน้าแล้ว เขาเดินอยู่ข้างหลัง

    ทำให้ฉันไม่รู้ว่าจริงแล้วเขาเป็นใครกันแน่.... แต่ฉันคิดว่าเขาเป็น ผู้ชาย

           ตอนนี้ฉันถูกพามาในสถานที่ลับตาคนแต่ถ้าลองสังเกตดูแล้วมันยังคงอยู่ในบริเวณบ้าน

    เขาหยุดเดินเมื่อสถานที่ ที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ  บ้านต้นไม้  เดี๋ยวนะบ้านต้นไม้เหรอ  ฉันหันกลับไปมองเจ้าของมือปริศนานั่นทันทีเมื่อเขาปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ

     

           “...!” ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองมาด้วยความทะเล้นพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างโชว์ฟันเขี้ยวที่มุมปากแล้วยกมือขึ้นเสยผมสีแดงเพลิงขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าของเจ้าของมือนั่นอย่างชัดเจน

    ไม่ผิดแน่!!

     

           “ กัส!”  ใช่แล้วล่ะ  กัส  เขาคือน้องชายคนละแม่ของพี่กีซอบและก็เป็นเพื่อนที่ฉันสนิทคนหนึ่งเมื่อตอนอยู่ที่นี่..... และนานมาแล้ว

     

           “ ตกใจขนาดนั้นเชียว  ฮ่าๆๆ

     

           “ จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ  ทำขนาดนี้เนี่ย ฉันพูดอย่างหัวเสีย ทำให้กัสเลิกหัวเราะทันที

     

           “ ก็เธอมาโดยไม่บอกฉันเลยนี่   พอฉันรู้เข้าก็เลยอำเธอเล่นนิดหน่อยเป็นการทำทาที่เธอไม่ยอมบอกฉันฮึ่ย  เหตุผลฟังขึ้นมากเลยนะ ทำตัวเป็นเด็กๆเหมือนเดิมเลย

     

           “ ลากมาเพราะเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย ? ฉันไปนะคนอื่นรอ ฉันเดินออกมาโดยทิ้งกัสไว้ตรงนั้น   ทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปในบ้านพี่กีซอบก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด

     

           “ อควาหายไปไหนมา!!!  เจ็บตรงไหนรึปล่าว”  สีหน้าและน้ำเสียงของเขาแสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจนซึ่งการกระทำของเขาทำให้ฉันรู้สึก..... แปลกๆ ในใจ

     

           “ ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกน่า  ฉันแค่พาไปเดินเล่นแค่นั้นเองก่อนที่ฉันจะได้ตอบคำถามของพี่กีซอบ  กัสก็ชิงตอบซะก่อน

     

           “ กัส  แกรู้ได้ยังไงว่าพวกฉันมาที่นี่น้ำเสียงของพี่กีซอบเริ่มเข้มขึ้นด้วยความโกรธ

     

           “ รู้ก็แล้วกันน่า   อีกอย่างฉันก็ไม่ให้อควาเจ็บ เหมือนที่พี่ทำหรอก  หึ”  คำพูดนั้นกัสจงใจแกล้งยั่วโมโหพี่ชายตัวเอง

     

           “ ไอ้กัส!!!” 

     

           เพี๊ยะ!!

     

           ฝ่ามือของพี่กีซอบประทับลงบนใบหน้าขาวเนียนของกัสจนขึ้นรอยแดงและตามด้วยเลือดสีแดงสดก็ค่อยๆไหลออกมาจากมุมปาก

     

           “  หึ! อย่างนี้เหรอที่บอกจะดูแลอควา.... ความอดทนต่ำ!!!” สีหน้าของกัสยังคงทะเล้นแต่แววตานั้นแข็งกร้าวอย่างท้าทายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย

     

           “ เด็กอย่างแกมันจะไปรู้อะไร   หุบปากไปเลย!!!!”   อารมณ์ของพี่กีวอบในตอนนี้หยุดไม่อยู่แล้วจริงๆ เฮียทีเจที่เพิ่งวิ่งเข้ามาก็รับรู้ถึงสถานการณ์ตรงหน้าทันทีจึงได้รีบเข้ามาล๊อกตัวไปกีซอบไว้ทันก่อนที่พี่กีซอบจะรุกเข้าไปหากัสอีก

     

           “  ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว!! และตอนนี้ฉันก็พร้อมดูแลอควา    ไม่ว่าพวกพี่ในตอนนี้จะมีความสัมพันธ์กันแบบไหน..... ฉันก็พร้อม... แย่ง อความาจากพี่เสมอ  ฉึก! คำพูดที่หลุดออกจากปากของกัสทำให้ฉันแทบหยุดหายใจอารมณ์ที่พยายามรับงับเอาไว้มันก็เอาไม่อยู่แล้ว!!

     

           เพล้ง!!!!

     

           แจกันที่วางอยู่ใกล้มือฉันที่สุดถูกฉันทำลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี ทำให้ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันแล้วหันมามองที่ฉันทันที

     

           “ หยุดพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้สักที!!  ฉันทนฟังมานานแล้วนะ ฉันไม่ใช่สิ่งของ ของใครที่จะมาใช้คำว่าแย่ง!!   จำเอาไว้ฉันดูแลตัวเองได้ไม่ต้องให้ใครมายุ่งเพราะไอ้คำสัญญาพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ฉันเจ็บที่สุด!!!!”  ฉันวิ่งออกมาด้วยหัวใจที่เต้นรัวเหมือนพายุที่กำลังก่อตัวอย่างบ้าคลั่ง   อะไรกันเนี่ย!!!  แทนที่ฉันจะได้มาพักผ่อนทั้งที่ฉันอยากหนีจากเรื่องแบบนี้แท้ๆ แต่มันกลับวิ่งเข้ามาหาฉันและหนักขึ้นเรื่อยๆ  ไม่เข้าใจเลย...

     

           รู้สึกเจ็บที่  อกข้างซ้าย อีกแล้ว

     

     

    วู้ว=3= กว่าจะคลืบคลานมาได้นะคะบทนี้   ไรเตอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อัพช้า(พอดีเปิดเทอม)   ยังไงก็อย่างเพิ่งหนีไปไหนะคะ ช่วยติดตามกันต่อด้วยค่ะ เม้น  โหวตเป็นกำลังใจด้วยนะคะ ><

     

    nueng
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×