ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (FIC EXO)SWEET LOVE AllxSUHO

    ลำดับตอนที่ #9 : Water (LuHo)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 346
      0
      7 เม.ย. 57

    "คิ.."เสียงหวานดังขึ้นมาเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ถูกบังด้วยหนังสือเล่มใหญ่ดวงตากลมโตมองไปยังสนามซ้อมฟุตบอลแล้วก็ต้องยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นคนที่ตัวเองแอบชอบโดนเพื่อนร่วมทีมแกล้งจักจี้ให้ไปกลิ้งอยู่กับพื้น
    "หัวเราะไรเนี่ย"เสียงทุ้มของคนตัวสูงดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมไปยีกลุ่มผมเบาๆคนตัวเล็กยิ้มหวานให้ก่อนจะเสตามองไปยังสนามบอลที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
    "อ๋อ~"เมื่อมองตามสายตาคนตัวเล็กไปคนตัวสูงก็แทบจะร้องอ๋อในทันทีคงไม่พ้นนักกีฬาบอลสุดเท่เจ้าเก่าอย่างลู่ฮานอีกตามเคยมือหนาพลักหัวกลมเบาๆก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก
    "แอบมองอยู่ได้ชอบก็บอกไปสิ"คำกล่าวของเพื่อนตัวสูงเล่นเอาแก้มขาวๆขึ้นสีอย่างห้ามคนตัวเล็กเกาแก้มเบาๆแก้เขินแล้วตอบเสียงอ้อมแอ้ม "ก็..ก็คนมัน..."
    "เขิน"ไม่ทันให้คนตัวเล็กพูดจบคนตัวสูงก็ตอบก่อนคนตัวขาวพยักหน้าให้รัวๆพร้อมกับยิ้มเขินๆ
    "อ๊ะ!พักซ้อมแล้วหล่ะ"พูดจบคนตัวเล็กก็รีบวิ่งไปยังสนามบอลทันทีดวงตากลมโตมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงเนื่องจากเวลาพักทุกคนก็จะรีบไปเข้าห้องน้ำทำธุระต่างๆกันหมดเลยเป็นโอกาสทองสำหรับคนขี้อายอย่างจุนมยอนที่จะเข้าไปวางของไว้ให้คนที่ตนเองชอบได้ขวดน้ำขนาดเล็กกระทัดรัดถูกวางลงข้างๆกับกระเป๋าเป้ลายสวยของเสี่ยวลู่ฮานคนตัวเล็กยิ้มกว้างออกมาก่อนะรีบวิ่งหนีไปเมื่อเห็นคนเริ่มทยอยเข้ามาในสนามแล้ว
    "นึกว่าไปทำอะไรซะอีก"เสียงของชานยอลเอ่ยอย่างแซวๆพร้อมกับส่งแววตาล้อเลียนมาด้วยทำเอาคนตัวเล็กถึงกับไปไม่ถูกได้แต่เกาแก้มตัวเองแก้เขินไปมาดวงตากลมมองไปยังสนามบอลที่ที่ตัวเองเพิ่งไปมาเมื่อกี้พลันแก้มขาวก็แดงขึ้นจนลามไปถึงหูอย่างห้ามไม่ได้เมื่อเห็นคนที่ตัวเองแอบชอบดื่มน้ำของตนเข้าไปจนหมดขวดเสียงแซวของเพื่อนร่วมทีมดังมาไกลถึงหูจุนมยอนทำเอาจุนมยอนแทบจะซุกดินหนี
    'โอ๊ะๆขวดน้ำนี่อีกแล้ว'
    'อยากเห็นหน้าคนให้หว่ะ'
    'อิจฉาโว้ย!อยากมีบ้าง'
    และอีกหลายๆเสียงที่ทำให้คนตัวเล็กเป็นได้ขนาดนี้นังสือเล่มใหญ่ถูกเอามาบังใบหน้าหวานไว้อีกครั้งจะเห็นก็แค่ดวงตาที่โผล่ออกมานิดหน่อยและทันทีที่ลู่ฮานหันมาสบตาจุนมยอนเข้าเต็มๆแก้มขาวก็ขึ้นสีอีกครั้งทั้งที่รู้อยู่ว่ามันเป็นแค่เหตุการณ์บังเอิญแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะ'เขิน'

    ร่างเล็กก้มลงทำเป็นอ่านหนังสือที่อยู่ด้านหน้าตอนนี่ทำให้ไม่เห็นว่าคนที่ตัวเองแอบชอบนั้นแอบยิ้มน้อยๆมาให้ตนเอง
    "เตี้ยฉันกลับบ้านก่อนนะ"
    "อื้ม!บ้ายบาย~"คนตัวขาวโบกมือลาเพื่อนหยอยๆพร้อมกับรอยยิ้มหวานก่อนที่ดวงตากลมจะหันไปสนใจสนามซ้อมบอลที่อยู่ข้างๆอีกครั้งแต่ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อไม่เห็นนักฟุตบอลหน้าหวานอยู่ในสนามซ้อม
    .
    .
    จึกๆ

    แรงสะกิดเบาๆจากด้านหลังเรียกให้คนตัวเล็กหันไปมองอย่างรวดเร็วดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจจนกลัวว่ามันจะทะลักออกมาแก้มแดงที่เริ่มจะจางๆไปแล้วกลับแดงขึ้นมาอีกรอบใบหน้าหวานร้อนผ่าวๆเหมือนมีใครเอาไฟมาลนที่หน้ามือขาวยกขึ้นมาปาดเหงื่อที่จู่ๆก็ไหลออกมาพร้อมกับยิ้มหวานไปให้คนที่มาสะกิดน้อยๆ
    "มีอะ..อะไรหรอลู่ฮาน"
    "ไอ้จงอินให้ฉันมาเอาสมุดคณิตที่มันยืมจุนมยอนไว้หน่ะ"ทันทีที่ลู่ฮานพูดจบคนตัวเล็กก็เหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ของตนเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว
    'ลู่ฮานเรึยกชื่อเรา'
    'ลู่ฮานเรียกชื่อเรา'
    'ลู่ฮานเรียกชื่อเราด้วย!'

    .
    .
    "จุน..จุน...จุนมยอน!"มือหนาเอื้อมมือมาเขย่าตัวคนตัวเล็กเบาๆเป็นการเรียกสติจุนมยอนสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเกาแก้มเป็นการแก้เขินอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ
    "สมุดคณิตที่จงอินขอยืมหรอแป๊ปนึงนะ"พูดจบร่างเล็กก็รีบจัดการหาสมุดที่เพื่อนตัวดำขอยืมไว้ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อหาเจอ
    "อ่ะฝากบอกจงอินด้วยนะถ้าไม่เข้าใจก็โทรมาถามเราได้"
    "อ่อได้ๆฉันไปล่ะบาย"คนตัวสูงพูดพร้อมกับโบกมือและยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งตัวแข็งเป็นหินจมอยู่กับรอยยิ้มหวานนั่นอยู่คนเดียว
    .
    .
    .

    "กลับมาแล้วฮะ..ม๊าอยู่ไหนอ่ะ"
    "ในครัวลูก"คนตัวเล็กวางกระเป๋าไว้บนโซฟาก่อนจะเดินไปยังที่ที่คนเป็นแม่อยู่
    "หืม~หอมจังม๊าทำอะไรเนี่ย"ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับวงแขนเล็กที่สวมกอดคนเป็นแม่ไว้หลวมๆก่อนที่จมูกเล็กจะกดเล็กบนแก้มนิ่มไปทั้งสองข้าง "มาก็อ้อนเลยนะเราม๊าก็ทำของโปรดเราไง"
    "เย้!รักม๊าที่สุดเลย~"พูดจบคนตัวเล็กก็หอมแก้มแตัวเองไปหลายครั้งจนคนเป็นแม่ต้องห้ามปรามมือที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาลูบหัวกลมของลูกชายเบาๆด้วยความรักพร้อมกับหอมแก้มขาวไปสองสามที
    "ลูกใครเนี่ยน่ารักจัง"
    "ลูกม๊าคนสวยไงครับ"
    "ปากหวานนะเรา..เอ้อม๊าเกือบลืมบอกเราพรุ่งนี้น้าจอมอึมจะมารับแม่ไปเที่ยวที่ยุโรปแล้วลูกน้าเค้าจะมาอยู่กับเราลูกโอเคไหม"เมื่อได้ยินคนเป็นแม่พูดคนตัวเล็กก็กอดอกฉับพร้อมกับเบะปากออกอย่างเด็กถูกขัดใจ
    "ไม่โอเคจุนไม่โอเคสุดๆ"
    "แค่เดือนเดียวเองนะลูกน้าจองอึมเค้าเป็นเด็กดีจะตาย"
    "จุนไม่ได้ไม่โอเรื่องนั้น..หึ!ม๊าหนีไปเที่ยวไม่ชวนจุนจุนจะฟ้องป๊า"พูดจบคนตัวเล็กก็สบัดหน้าหนีทันทีคนเป็นแม่ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอาในความเป็นเด็กของลูกชายก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
    "ป๊าเค้าไม่ว่างนะลูกเอาอย่างนี้ดีกว่าลูกอยากได้อะไรเขียนมาเลยเดี๊ยวม๊าซื้อให้"
    "จริงอ่ะม๊า"
    "จริงสิ"
    "รักม๊าที่สุดเลยฟอด~"
    .
    .

    .


     "เฮ้อ~"เสียงถอนหายใจของร่างเล็กดังขึ้นเป็นครั้งที่สามของรอบวันดวงตาหวานมองไปยังสนามฟุตบอลแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้งเมื่อไม่เห็นคนที่ตัวเองจะมาดูขวดน้ำเย็นเฉียบจนเกิดไอน้ำรอบๆขวดที่อยู่บนโต๊ะไม้หินอ่อนถูกเจ้าของมือขาวหยิบขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
    "ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่เนอะให้พรุ่งนี้ก็ได้"เสียงหวานเอ่ยขึ้นให้กำลังใจตัวก่อนก่อนที่จะเดินกลับบ้นไป
    .
    .
    .
    .
    "กลับมาแล้วฮะ...น้าจองอึม!"ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้านคนตัวเล็กก็รีบวิ่งไปกอดน้าที่เคยเลี้ยงตนเองมาตอนเด็กกับแม่ใบหน้าหวานซุกอยู่กับหน้าท้องแบนเรียบพร้อมกับคนกลมที่ส่ายหัวไปมาอย่างน่ารัก
    "น้าจองอึม~จุนคิดถึ๊งคิดถึงน้าจองอึมคิดถึงจุนไหม"คนตัวเล็กพูดเสียงงุ้งงิ้งงุ้งงิ้งอยู่กับหน้าท้องเล็กก่อนจะผละออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน "คิดถึงสิไม่ได้เจอกันโตขึ้นเยอะเลยนะเราอ้วนเป็นหมูแล้วฮิๆ"
    "จุนไม่อ้วนนะจุนออกจะผอมน้าจอมอึมอ่ะมั่ว~"ร่างเล็กพูดพร้อมกัยอมลมจนแก้มป่องคนเป็นน้าเห็นท่าทางน่ารักๆจึงอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มยุ้ยอย่างหมั่นเขี้ยว
    "ไม่อ้วนก็ไม่อ้วนคร้าบ~"
    "อะแฮ่ม!ลืมม๊าไปเลยใช่ไหม"คนเป็นแม่ไอเบาๆพร้อมกับกอดอกฉับดวงตากลมมองไปยังลูกชายอย่างงอนๆก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเจอลูกอ้อนของลูกชายสุดที่รักไปเต็มๆ
    "ละ..ละ..ลู่ฮาน!"คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักแม่ตัวเองถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นยืนทันทีมือไม้พันกันไปหมดไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนสุดท้ายก็ได้แต่เกาแก้มตัวเองแก้เขินไปดวงตาสวยของลู่ฮานมองไปยังคนตัวเล็กที่ยืนเขินอยู่แล้วก็ต้องยิ้มหวานออกมาก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่กับขวดน้ำสีใสที่มีโพสอิสสีเขียวแผ่นเล็กๆติดอยู่ แผ่นโพสอิสที่มีข้อความตัวใหญ่ๆติดว่าไฟติ้ง! ที่ลู่ฮานได้รับมันทุกวันยกเว้นวันนี้ที่เขาไม่ได้ไปซ้อมเพราะต้องมาทำธุระนิดหน่อย เมื่อคนตัวขาวเห็นว่าอีกคนจ้องมายังตัวเองตาไม่กระพริบก็พยายามมองรอบๆตัวเองว่ามีอะไรแปลกไปรึเปล่าแต่ก็ไม่พบว่ามีอะไรเลยจนเผลอมองไปเห็นขวดน้ำที่อยู่ในมือแล้วก็ต้องเบิกตากว้างออกมาด้วยความตกใจรีบหันไปมองหน้าของคนที่ตนแอบชอบก็เห็นรอยยิ้มหวานที่ส่งออกมาพร้อมกับแววตาที่ เป็นประกายอย่างปิดไม่มิดคนตัวเล็กเลยได้แต่รีบไขว้มือไว้ด้านหลังเพื่อซ่อนขวดน้ำไว้
    "จุนรู้จักอาลู่ด้วยหรอแต่ก็ดีแล้วแหละนี่อาลู่ลูกน้าเองจะมาอยู่กับจุนซักพักใหญ่ๆเลยอยู่ด้วยกันดีๆนะ"
    "ห้ะ!ลู่ฮานเป็นลูกน้าจองอึมหรอฮะตอนเด็กๆจุนก็ไปเล่นบ้านน้าจอมอึมบ่อยๆไม่เห็นจะเห็นลู่ฮานเลยอ่ะ"
    "ก็ตอนนั้นอาลู่ไปอยู่จีนกับพ่อเขาหน่ะสิ"
    "อ๋อ~ฮะ"
    "งั้นม๊าไปก่อนนะเดี๋ยวจะตกเครื่องเอาอยู่ด้วยกันอย่าทะเลาะกันนะลูกอาลู่น้าฝากจุนด้วยนะ"
    "ได้เลยครับ"คนตัวสูงตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวานคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าแม่ตัวเองจะไปแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปกอดพร้อมกับหอมแก้มไปสองสามทีก่อนจะปล่อยให้สองสาว(?)ขึ้นรถไป ทันทีที่ประตูปิดลงคนตัวเล็กก็แทบจะทรุดกองลงกับพื้นแผ่นหลังบางพิงเข้ากับประตูบ้านก่อนที่เปลือกตาสีมุกจะปิดลงช้ามือขาวเอื้อมมาจับก้อนเนื้อที่เต้นรัวๆบนหน้าอกด้านซ้ายพร้อมกับบีบเบาๆ
    'ไม่ไหวหรอก..ให้อยู่กับลู่ฮานสองคนคิมจุนมยอนคนนี้ต้องตายแน่ๆแค่อยู่ใกล้ไม่ถึงเมตรยังจะตายเลย..แบบนี้ไม่ไหวแน่ๆต้องตายแน่ๆ'
    "จุนเป็นอะไรไม่สบายหรอ"เสียงหวานของนักกีฬาหนุ่มฟุตบอลเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวขาวหน้าแดงๆมือหนาเอื้อมไปสัมผัสกับหน้าผากมนอย่างอ่อนโยนก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาส่วนคนถูกถามว่าไม่สบายหรือเปล่าก็ได้แต่ยืนค้างอยู่กับที่จะพูดอะไรก็พูดไม่ออกเพราะตอนนี้ใบหน้าหวานของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
    'ไม่ไหวจริงๆด้วย..จุนขอตายฮะ'
    คนตัวสูงผละตัวออกมาพร้อมกับจูงมือคนที่สติหลุดออกนอกร่างไปแล้วให้มานั่งที่โซฟาก่อนที่จะเดินออกไปแล้วกลับมาใหม่พร้อมกับก้อนกลมๆสีขาว2ก้อน
    "จุนตัวร้อนๆนะกินยาก่อนเร็ว"คนตัวสูงพูดพร้อมกับยื่นยาไปจ่อหน้าอีกคนแต่ก็เหมือนว่าจุนมยอนจะยังไม่ได้สติเลยตบที่แก้มแดงเบาๆเป็นการเรียกสติ
    "เฮ้!จุนกินยาก่อน"หลังจากโดนตบแก้มไปเบาๆคนตัวเล็กก็ถึงกับสะดุ้งโหยงก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นคนที่ตัวเองแอบชอบหัวเราะอยู่
    "ฉันบอกให้กินยาตัวจุนร้อนๆเหมือนจะไม่สบายนะ"พูดจบคนตัวเล็กก็พยักหน้าหงึกๆรับยาเม็ดเล็กๆมาคนตัวสูงหยิบขวดน้ำที่คนตัวเล็กตั้งใจจะเอามาให้ตนเองที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยถาม
    "หืม?ไฟติ้งหรอกินน้ำขวดนี้ได้ไหมจุน"คนถูกถามถึงกับสตั้นค้างใบหน้าหวานพยักหน้าอย่างช้าๆก่อนจะรับขวดน้ำมาดื่ม
    "ไฟติ้งนี่มีแฟนคลับให้มาหรอดีจังเลยนะ"
    "แค่กๆ!"ทันทีที่นักกีฬาหนุ่มฟุตบอลพูดจบคนตัวเล็กถึงกับสำลักน้ำใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความเขินอายก่อนจะก้มหน้างุดซ่อนแก้มแดงๆไว้เมื่ออีกคนหันมา
    "ม..ไม่ใช่นะเอ่อคือเราทำเองแหละ..ก็แบบให้กำลังใจตัวเองไง"
    'ใครจะบ้าบอกว่าให้ลู่ฮานกันหล่ะ!'

    ท่าทางของคนตัวเล็กที่ตอบเลิกลั่กทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งเจ้าของเรือนผมสีดำเข้มสนิทส่ายหัวเบาๆก่อนจะลุกขึ้น "จุนรีบขึ้นไปอาบน้ำนะเดี๋ยวฉันทำอาหารให้กินเสร็จได้รีบนอนอาบน้ำดึกๆมันหนาวนะเดี๋ยวไข้ขึ้นอีกแย่เลย"

    'ถ้าจะไข้ขึ้นก็เพราะนายคนเดียวนั่นแหละลู่ฮาน!'
    "..."
    "อ้าว!นั่งนิ่งเลยลุกสิไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวไม่ทำกับข้าวให้กินนะ"คนตัวสูงพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังนั่งนิ่งเหมือนเดิมมือหนาฉุดดึงข้อมือเล็กเบาๆให้คนตัวเล็กยืนขึ้นพร้อมกับตบแก้มเบาๆอีกสองสามทีเป็นการเรียกสติก่อนจะดันคนตัวเล็กให้ขึ้นบันไดไป
    "ถ้าช้าหล่ะก็ฉันจะอาบน้ำให้นะ"
    "ฮื่อ!เรารู้แล้วน่า!"พูดจบคนตัวเล็กก็รีบวิ่งขึ้นชั้นบนทันทีทำให้อดได้ยินเสียงนุ่มทุ้มที่พูดขึ้น
    "จะน่ารักไปถึงไหนกันนะ..จุนมยอน"
    .
    .
    .

    "ไม่รู้อาหารจะถูกปากหรือเปล่าแต่ฉันก็ทำสุดฝีมือเลยนะ"คนสูงพูดพร้อมกับวางจานอาหารลงบนโต๊ะทานข้าวลายสวยพร้อม กับรอยยิ้มหวานส่วนคนตัวเล็กก็ได้แต่พูดขอบคุณพร้อมกับยิ้มเขินๆ
    'อาหารฝีมือลู่ฮาน!ม๊าฮะผมได้กินอาหารฝีมือลู่ฮานด้วย..ฮือ~'
    "เป็นไงอร่อยไหม"ทันทีที่คนตัวเล็กตักข้าวผัดกิมจิที่น่าลิ้มรสเข้าปากคนตัวสูงก็รีบถามด้วยอาการที่ตื่นเต้นจนปิดไม่มิดจนคนชิมอดไม่ได้ที่จะแกล้งจึงต้องตีหน้านิ่งใส่ส่วนคนที่ถามเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่นิ่งเรียบก็ถึงกับสลดทันทีก่อนที่จะนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดฝีมือตัวเองไปเงียบๆจนได้ยินเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาเบาๆคนตัวสูงจึงเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นใบหน้าหวานของคนตัวเล็กที่ฉีกยิ้มหวานจนกลายเป็นตาสระอิพร้อมกับเสียงหวานที่เอ่ยออกมา
    "คิๆ...แกล้งลู่ฮานได้แล้วฮ่าๆอาหารฝีมือลู่ฮานอร่อยมากเลยนะอร่อยพอๆกับฝีมือม๊าเลย"
    "จุนหลอกเราหรอ"
    "ไม่ใช่ซักหน่อย..เราแค่แกล้งเล่นๆเองไม่ได้หลอกซะหน่อย"
    "มันก็เหมือนกันนั่นแหละมาให้ ทำโทษดีๆเลย"
    "งื้อออ~เจ็บนะ!"ทันทีที่เจ้าของมือหนาเอื้อมมาดึงแก้มนุ่มคนตัวเล็กก็ถึงกับร้องออกมาเสียงดังริมฝีปากอิ่มเบะคว่ำเหมือนเวลาเด็กน้อยถูกขัดใจเมื่อไม่ได้ขนมและท่าทางอย่างนั้นก็เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี ทำให้ใบหน้าหวานงอง้ำกว่าเดิม
    "ไม่เล่นแล้ว!กินข้าวไปเลย!"พูดจบคนตัวเล็กก็นั่งตักข้าวผัดเข้าปากคำโตๆจนหมดจานก่อนที่จะบอกให้นักกีฬาหน้าหวานไปอาบ น้ำส่วนตัวเองจะล้างจานเอง
    .
    .
    .
    .

    "นี่ลู่ฮาน..ยังไม่ง่วงหรอ"คนตัวเล็กถามเสียงอ่อนกับคนที่กำลังนั่งจัดของอยู่
    "อืม..ยังเลยถ้าจุนง่วงก็นอนไปก่อนนะฉันยังจัดของไม่เสร็จเลย"พูดจบคนตัวสูงก็หันไปจัดของต่อจนเสร็จจึงเดินมาที่เตียงขนาดใหญ่แฝล้วก็ต้องหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งมองตัวเองตาแป๋ว ทำให้อดไม่ได้ที่จะยีกลุ่มผมนุ่มไปเบาๆก่อนจะทิ้งตัวเองนั่งลงข้างๆ
    "ทำไมยังไม่นอนหืม~"พูดไปมือก็เอื้อมไปดึงแก้มขาว เบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
    "ก็เรานอนไม่หลับนี่นา...ลู่ฮาน~ ขออย่างนึงได้มะ"คนตัวขาวพูดพร้อมกับช้อนตามองอีกคนอย่างออดอ้อนทำเอาคนมองถึงกับใจสั่น
    "ดะ..ได้เลยว่ามาสิ"พูดจบคนตัวเล็กก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนจะหลุบสายตาต่ำมองผ้าปูสีขาวสะอาดพร้อมกับแก้มขาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้
    "คะ..คือว่าลู่ฮานนอนกอดเราหน่อยได้ไหม"คำขอที่คนตัวเล็กพูดออกมาเสียงแผ่วแต่คนฟังกลับได้ยินชัดเจนน้ำเสียงหวานหูยังคงดังกึกก้องไปทั่วในโสตประสาททำเอาใจที่เต้นแรงอยู่แล้วมีอัตราการเพิ่มเร็วขึ้นไปก่อนที่หัวเราะเบาๆกับท่าทางของคนตัวเล็กที่เอาหน้าซุกลงไปกับหมอนใบใหญ่พร้อมกับพยักหน้าตกลงไป
    "ได้สิ...จุนกลัวผีหรือไง"
    "มะ..ไม่ใช่ซักหน่อย!กะ..ก็ปกติม๊ากอดเราอ่ะถ้าไม่มีใครกอดเรานอนไม่หลับ..ไม่ได้กลัวผีซักหน่อย.."คนตัวขาวพูดพร้อมกับยู่ปากน้อยๆช้อนตามองอีกคนด้วยสายตาเคืองๆอย่างน่ารักทำเอาคนตัวสูงใจสั่นอีกรอบ

    'ถ้าจะน่ารักขนาดนี้นะคิมจุนมยอน!น่าจับฟัดแก้มแรงๆให้หายหมั่นเขี้ยวจริงๆ!'

    "ไม่กลัวก็ไม่กลัวมาๆนอนได้แล้วเดี๋ยวพร่งนี้ก็ไปโรงเรียนสายอีก"คนตัวสูงพูดแล้วดันคนตัวเล็กให้นอนก่อนที่จะสวมกอดร่างเล็กที่เอาหน้าซุกอกตัวเองไว้หลวมๆพร้อมกับจูบที่กลุ่มผมนุ่มเบาๆ
    "ฝันดีนะลู่ฮาน"
    "ฝันดีเหมือนกันนะจุนมยอน"
    .
    .
    .

    .

    "จุนวันนี้กลับพร้อมกันนะรอฉันซ้อมได้ใช่ไหม"เสียงนุ่มทุ้มของนักกีฬาหน้าหวานดังขึ้นทันทีที่เลิกคลาสเรียนเจ้าของชื่อได้แต่พยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวานไปให้
    'เราก็รอลู่ฮานเลิกซ้อมทุกวันนั่นแหละ'
    "จุนไปนั่งรอเราที่สแตนนะ"
    "อื้ม"
    .
    .
    .
    .

    หลังจากที่ตอบตกลงไปร่างเล็กก็มานั่งจมปุ๊กที่บนสแตนริมสนามฟุตบอลตามที่คนตัวสูงบอกโดยที่ไม่ลืมจะซื้อขวดน้ำเย็นๆพร้อมแปะกระดาษโพสอิสแผ่นใหญ่ๆมาเผื่อไว้ด้วยและเมื่อถึงเวลาพักร่างเล็กก็ หยิบขวดน้ำที่ตนเองเตรีมไว้ออกมาพร้อมกับวางไว้ที่กระเป๋าใบสวยเหมือนทุกทีก่อนที่จะกลับมานั่งที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
    "จุนเห็นคนที่เอาไอนี่มาให้ไหม"คนตัวสูงถามทันทีที่กลับมาจากห้องน้ำพร้อมกับชูขวดน้ำให้ดูคนตัวขาวได้แต่ถูจมูกแก้เขินไปมาก่อนจะส่ายหัวรัวๆ "มะ..ไม่เห็นเลย..ค..คือเมื่อกี้เราเพิ่งไปหยิบการบ้านมาจากห้องหน่ะ"
    "หรอ~เสียดายจังถ้าเห็นฉันกะว่าจะไปขอบคุณซักหน่อยเอาน้ำมาให้ทุกวันเลย"คนตัวสูงพูดพร้อมกับมองขวดแล้วยิ้มบางๆออกมาส่วนคนตัวเล็กก็หันหน้ามองไปทางอื่นเพื่อที่จะซ่อนแก้มสีแดงของตนเองเอาไว้แต่ถึงจะหันหน้าหนีก็ยังไม่พ้นสายตาของคนตัวสูงอยู่ดีลู่ฮานมองร่างเล็กที่นั่งเขินอยู่ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอามือมาพัดเบาๆที่หน้าเพื่อหวังที่จะลดความร้อนที่อยู่บริเวณแก้มได้บ้างก่อนจะกลับไปซ้อมต่ออย่างเดิมและพอจุนมยอนเห็นคนที่ตัวเองชอบเดินออกไปแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับมือขาวที่ทุบบริเวณก้อนเนื้อด้านซ้ายเบาๆเพื่อหวังให้มันลดอัตราการเต้นที่เร็วให้ลดลงบ้าง
    'โอ้ย!เขินๆๆๆจะตายอยู่แล้ว!!'
    .
    .
    .
    .

    .
    ซ่า!!!

    เสึยงฝนตกที่ขัดกับสภาพอากาศดังขึ้นเหล่านักกีฬาที่กำลังซ้อมกันอยู่ก็รีบวิ่งเข้ามาหยิบกระเป๋าตนเองที่วางไว้อยู่บนสแตนก่อนจะรีบวิ่งเข้าอาคารเรียนไปคนตัวเล็กที่กำลังรีบเก็บสมุดการบ้านของตนเองอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อมือหนาของนักกีฬาหน้าหวานมาจับมือตัวเองไว้พร้อมกับออกแรงดึงน้อยๆเหมือนต้องการจะบอกว่า
    'ให้รีบเข้าไปในอาคารเร็วๆ'
    ซึ่งคนตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าอาคารไปพร้อมกับคนตัวสูงอย่างรวดเร็วดวงตาหวานหลุบมองมือของตัวเองที่ถูกกอบกุมด้วยมือของคนตัวสูงพลันแก้มขาวก็ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้นึกแอบขอบคุณสายฝนอยู่ไม่น้อยที่ทำ ให้ตนเองได้อยู่ในช่วงเวลาแบบนี้
    'อยากหยุดเวลาได้จัง'
    "จุนนี่นะชักช้ายังกับเต่าเลยเห็นไหมเปียกหมดแล้วเดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก"คนตัวสูงพูดพร้อมกับหยืบผ้าเช็ดหน้าสีเข้มของตนเองมาเช็ดใบหน้าหวานของคนตัวเล็กอย่างเบามือก่อนจะปล่อยมือที่จับกับมือขาวออกแล้วย้ายมาวางไว้บนหัวกลมแทนพร้อมกับยีเบาๆ
    "กลับไปบ้านกินยาด้วยเข้าใจไหม"
    "อ่ะ..อื้มเข้าใจแล้วลู่ฮานไม่ต้องบอกเราก็ได้เราโตแล้วนะ"คนตัวเล็กพูดพร้อมกับอมลมจนแก้มป่องแล้วยู่ปากอย่างน่ารักมือหนายีหัวกลมอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงนุ่มทุ้ม
    "ฮ่าๆๆโอเคๆโตแล้วก็โตแล้วก็แค่เป็นห่วงเฉยๆ"คำพูดที่ดูเหมือนจะพูดเล่นๆเฉยๆทำเอาคนตัวเล็กถึงกับนิ่งค้างแก้มขาวเริ่มมีริ้วรอยจางๆสีแดงขึ้นมาทำเอาคนตัวสูงที่ลอบมองถึงกับยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
    'จุนนะจุนชอบทำตัวน่ารักอยู่เรื่อยเดี๋ยวพ่อจะจับฟัดให้แก้มช้ำไปเลย'
    .
    .
    .
    .

    "ฮัดชิ้ว!~แค่กๆ..โอย~"เสียงจามที่ปนมากับเสียงไอค่อกไอแค่กดังมาตั้งแต่เช้าคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะถูกพิษไข้หวัดกินเข้าไปแล้วยังคงนั่งตาปรือกอดตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่ไม่ขยับไปไหนมือขาวหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำมูกที่ไหลออกมาอีกครั้งก่อนที่จะหันไปทางประตูเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูคนตัวสูงที่อยู่ในรูปของพ่อครัวถือถ้วยข้าวต้มขึ้นมาพร้อมกับยาอีกสองสามเม็ดคนตัวเล็กช้อนตามองคนตัวสูงที่มองมาตัวเองอย่างคาดโทษก่อนจะยิ้มแห้งๆไปให้
    "เฮ้อ~ไหนบอกว่าโตแล้วไงห้ะ!"ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปเขกหัวกลมอย่างหมั่นเขี้ยวคนตัวเล็กยู่ปากน้อยๆก่อนจะตอบออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก
    "ก...ก็เราลืมนี่นา"
    "ช่างมันเถอะกินข้าวก่อนเนอะจะได้กินยาพักผ่อนอ่ะ..อ้าม"มือหนาจัดการหยิบช้อนลายสวยขึ้นมาพร้อมกับตักข้าวต้มกลิ่นหอมก่อนจะเป่าซักสองสามทีแล้วป้อนใส่ปากคนตัวเล็กที่ละน้อยๆจนหมด แล้วหยิบยาเม็ดเล็กๆมาให้คนป่วยที่นั่งก้มหน้าจนคางชิดอกแก้มขาวที่มีสีแดงๆเปื้อนทำให้คนตัวสูงต้องหลุดยิ้มมาอีกครั้ง

    'อ่า..เขินอยู่รึเปล่านะน่าแกล้งให้หายหมั่นเขี้ยวจริงๆ'

    เมื่อคิดอะไรดีๆได้คนตัวสูงก็ยิ้มออกมามือหนาเชยคางมนขึ้นมาสบตากับดวงตาคู่หวานฉ่ำแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นแถบสีแดงๆที่อยู่ที่แก้มแดงลามขึ้นไปถึงหูใบหน้าหวานของนักกีฬาฟุตบอลค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานของคนป่วยมากขึ้นจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆของคนป่วยที่ลดอยู่ข้างเป่าลมหายใจอุ่นๆบริเวณใบหูขาวก่อนจะขยับพูดให้ริมฝีปากตนเองได้เฉียดแก้มขาวเบาๆ

    "ดูแลตัวเองด้วยเดี๋ยวตอนเย็นจะรีบกลับมานะ" หลังจากคนตัวสูงเดินออกไปจากห้องคนตัวเล็กก็แทบจะกระโดดไปรอบห้องตะโกนร้องออกมาด้วยความเขินปนความดีใจแต่ก็ทำได้เพียแค่นั่งจิกกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ไปแทนเพราะอีกคนยังไม่ได้ออกจากบ้านไปโรงเรียน
    'อ๊ากก!!!ลู่ฮานบ้า..บ้าที่สุด!'
    .
    .
    .
    .

    หลังจากการซ้อมกีฬาจบลงคนตัวสูงก็รีบคว้ากระเป๋าสะพายใบคู่ใจมาแล้วรีบตรงกลับบ้านทันทีแล้สเมื่อเปิดประตูบ้านมาก็พบกะบความเงียบและความว่างเปล่ามือหนาจัดการวางกระเป๋าไว้บนโซฟาตัวหรูก่อนจะรีบวิ่งไปยังห้องนอนของคนตัวเล็กทันทีมือหนาพยายามเปิดประตูห้องให้เบาที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่เป็นการรบกวนผู้ป่วยแล้วเดินตรงไปยังเตียงกว้างก็เห็นคนป่วยตัวเล็กที่กำลังนอนขดตัวเองอยู่ก่อนจะคลี่ยิ้มออกด้วยความเอ็นดูเมื่อมีเสียครางงืมงำดังออกมาเพราะนิ้วของตัวเองที่ลูบแก้มขาวอยู่

    ...คนตัวเล็กที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาตื่นมาด้วยความงัวเงียเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบางเบาที่แก้มแล้วก็ต้องยิ้มหวานออกมาเมื่อเห็นคนตัวสูงนั่งมองตัวเองอยู่ก่อนจะค่อยๆตัวเอวขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียงด้วยท่าทางเพลียๆ
    "เป็นยังไงบ้างโอเคขึ้นไหม"
    "อื้มโอเคขึ้นเยอะเลยแต่ก็ยังเพลียๆอยู่อ่ะ"
    "ต้องนอนพักให้เยอะๆนะตัวยังรุมๆอยู่เลย"มือละมือที่ทาบหน้าผากขาวมาทาบที่แก้มกับก็ซอกคอขาวแทนก่อนจะพูดบอกอีกคนไปคนตัวเล็กก็พยักหน้ารับหงึกๆก่อนจะเอ่ยถามอีกคนตัวสูงด้วยความสงสัย
    "นี่ลู่ฮานรีบมากจนไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยหรอ"พูดไปมือขาวก็ชี้ไปยังเสื้อผ้าที่อีกคนใส่อยู่ที่ยังคงเป็นเสื้อฟุตบอลซ้อมกีฬาอยู่เหมือนเดิมคนตัวสูงก้มลงมองเสื้อตนเองแล้วก็ต้องร้องอ๋อขึ้นมาก่อนจะหัวเราะเบาๆ
    "อ่านั่นสินะไม่รู่เลยนะเนี่ยว่ายังไม่เปลี่ยนเสื้อหน่ะฮ่าๆๆ"
    "อ่า..เพราะเราสินะขอโทษนะลู่ฮาน"คนตัวเล็กก้มหัวขอโทษคนที่นั่งอยู่ข้างๆน้อยๆทำเอาคนตัวสูงปฏิเสษแทบไม่ทันมือหนาประคองแก้มขาวไว้ทั้งสองข้างก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
    "วันนี้หน่ะ..เหนื่อยมากเลย"
    "..."
    "เพราะจุนไม่สบายเลยไม่มีใครเอาน้ำมาให้เหมือนทุกวันเฮ้อแทบแย่เหมือนกันนะต้องเดินไปซื้อตั้งไกล"พูดจบคนตัวเล็กก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจแก้มขาวขึ้นสีระเรื่อจนลามไปถึงหูแล้วก็ต้องรีบก้มหน้างุดด้วยความเขินอายเมื่อเจอแววตาขี้เล่นของคนตัวสูงที่ส่งมานิ้วชี้เล็กจิ้มๆวนๆกันไปมาอย่างอายๆพร้อมกับเอ่ยออกไปอย่างตะกุกตะกัก
    "อะ..เอ่อ..ค..คือ..เราไม่ได้ป..เป็นคนเอาน้ำ..ป..ไปให้ลู่ฮานซักหน่อย..ม...ไม่ใช่เรา"
    "อย่าโกหกกับสิฉันรู้หมดแล้วนะ"
    "ระ..รู้หมดเลยหรอตอนไหนกัน"
    "อื้มก็ตั้งแต่วันแรกแล้วหล่ะมั้งบังเอิญมาเห็นพอดีหน่ะ"คำตอบที่ได้ทำทำเอาคนตัวเล็กแทบอยากจะมุดดินหนีแก้มขาวเห่อร้อนขึ้นกว่าเดิมจนคนตัวเล็กอยากจะเอาหน้าไปจุ่มลงในน้ำแข็งแล้วก็ต้องทำตาโตอีกรอบเมื่อจบประโยคของคนตัวสูง
    "เป็นแฟนกันไหมจุน"
    "ค..คือ...อ..เอ่อ..."
    "ว่าไง..ให้เวลาสามวิ"
    "คะ..."
    "สาม"
    "คือว่า.."
    "สอง"
    "ระ..เรา"
    "หนึ่ง"



    ฟุ่บ.!


    "เป็นสิเป็น"ทันทีที่คนตัวสูงนับ ถึงหนึ่งคนตัวเล็กก็รีบโถมตัวเข้าไปกอดอีกคนทันทีพร้อมกับตอบเสียงอู้อี้จนคนตัวสูงอดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้วงแขนแกร่งกอดตอบอีกคนไว้หลวมๆพร้อมกับมือหนาที่ลูบหัวกลมไปมาก่อนจะก้มลงจูบที่กลุ่มผมนุ่มเบาๆ
    "ชอบฉันตรงไหนกัน"
    "ม...ไม่รู้..ก..ก็เห็นแล้วก็ใจเต้นแรงเลย"
    "หื้ม?รักแรกพบหรือไง"
    "งื้อ~ไม่รู้"
    "ทำตัวน่ารักอีกแล้วเงยหน้ามาหน่อยสิ"คนตัวเล็กค่อยๆผละหน้าตัวเองออกมาจากอกกว้างแล้วก็ต้องก้มหน้างุดเหมือนเดิมเมื่อตัวเองโดนหอมแก้มเข้าเต็มๆ "
    วันนี้ไม่รอดแน่ๆหึๆ"
    งื้อ~จะทำอะไรหน่ะ!"
    "ก็แค่จะกินจุนเป็นข้าวเย็นไงหล่ะ"
    "ฮื่อ~ไม่อาวว~ม๊าช่วยจุนด้วย~"






    EnD

    เฮ้!!!!!ไรต์กลับมาแล้วหลังจากห่างหายกันไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนน
    คิดถึงไรต์กันไหมมมม ><

    เรื่องต่อไปไคโฮน้าาาาาาา
    กำลังปั่นอยู่
    ช่วงนี้มีสอบซัมเมอร์อาจล่าช้าไปนิดหน่อยยยยยยย
    แต่ไรต์จะรีบสุดๆเลยหล่ั

    บ้ายบายยยยยยยยยยยย



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×