คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 ::ツ First Kiss Of Us
Chapter 5
ข้าวผัดเปลือย? มันคือเมนูอะไรว่ะ? กูรู้จักแต่ข้าวผัดหมู ไก่ เป็ด ทะเล กุ้ง หมึก ไข่ดาว แล้วไอ้ข้าวผัดเปลือยมันคืออาร๊าย ย ย อ๊ะ... ข้าวผัดเปลือย?
เดี๋ยวๆ ชื่อกูชื่ออะไรหว่า... กูชื่อข้าวผัด ใช่ๆ แล้วเปลือยหมายถึงชุดวันเกิด คือ... มึงอยากแดกกู? หมายถึงมึงอยากตับๆ กู..? ป่ะขึ้นห้อง เอ๊ย ย ไอ้หื่น น กริ๊ด ด
“ไอ้หื่น ไอ้บ้า ย้าก ก”
ผมตะโกนด่ามันก่อนจะหยิบแตงกวาในถุงปาใส่หัวมัน หนอย ย เสี่ยวใส่กูใหญ่เลยนะควาย ย
“หึๆ”
มันหัวเราะหึๆ ก่อนจะเอาถุงผัก ถุงเนื้อไปล้าง ไอ้หื่น น ไอ้ลามก อี๋ๆๆๆๆ แล้วทำไมใจกูต้องเต้นแรงว่ะนั้น กูเป็นโรคหัวใจเร๊ะ? แล้วไอ้ปากบ้ามึงจะยิ้มหาส้นตีน? แล้วแก้มกูทำไมต้องแดง ง ไม่เข้าใจ จ ข้าวผัดไม่เข้าใจ จ
ผมเดินหนีออกจากห้องครัว แล้วมานั่งสงบสติอารมณ์ มันก็แค่หยอกแล่น มันไม่ได้คิดจริงจังอะไร เมื่อกี้เราเองก็เหมือนกัน สงสัยพูดถึงหมึก แล้วเกิดอาการแพ้ ต้องใช่แน่ๆ ใช่แน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (เริ่มบ้าแล้วกู)
“ข้าวผัดมานี่หน่อย”
เสียงตะโกนของไอ้พี่ชาจากในครัว ไม่เอาไม่ไป เผื่อมึงมาหื่นใส่กู จับกูกดในครัวล่ะ
“ข้าวผัดไวๆ อย่าให้กูโมโห”
ขู่กูตลอด ด พ่อก็ไม่ใช่ แม่กูเหรอ? ปากก็บ่นไปงั้นแหละ เพราะสุดท้ายก็เดินมาหามันในครัว
“มาชิมสิ โอเคยัง”
พี่มันพูดก่อนจะตักข้าวผัดในกระทะมาชูกลางอากาศ กลิ่นหอมจัง ง แต่ขอฟอร์มไว้หน่อย
“จะกินได้เหรอ?”
“เลยให้มึงกินคนแรกไง”
หนอย ย คิดจะให้กูเป็นหนูทดลอง ถ้ากูตายมากูจะมาหลอกมึงคนแรกเลย ย
“หึ... กูไม่ให้มึงตาย จนกว่ามึงจะเสร็จกูหรอก”
น้าน น ไอ้คำพูดหื่นๆ ของมึงถูกพ่นออกมาอีกแล้ว ว ไอ้หื่นกามเอ้ย ย แล้วแม่งแก้ม ปาก ใจ มึงเป็นอะไรอีก ก กูยังไม่ได้พูดถึงหมึกเลย มึงไม่ต้องเต้นเร็ว แก้มมึงไม่ต้องแดง ปากน่ะปากไม่ต้องยิ้มเลย ย
“อะ... ไอ้บ้า”
ผมพูดกระตุกๆ กูมีโรคใหม่อีกแล้ว ว ก่อนจะยื่นมือเพื่อจะฉกช้อนมันมากิน แต่พี่มันก็ชูช้อนขึ้นเหนือหัว ไหนมึงบอกจะให้กูชิมไง แล้วมึงเอาขึ้นไปสูงขนาดนั้นกูจะแดกได้ไง?
“ให้ชาป้อนนะครับ”
ตึกๆ
แง้ ทำไมต้องมีคง มีครับ ทำไมมึงต้องแทนตัวเองว่าชา ทำไมใจกูยิ่งเต้นเร็ว ฮือ อ ไม่เอาแบบนี้
“อะ.. อือ”
แล้วทำไมกูต้องทำเสียงแอ็บแบ๊ว ไม่เข้าใจตัวเองเลย ย วันนี้กูเป็นอะไร ร ใครสิงร่างกู ใครสิงร่างพี่มัน น ผมอาปากกว้างจนเห็นลิ้นไก่ แล้วพี่มันก็ป้อนใส่ปากผม ร้อน น ควาย ย ทำไมมึงไม่เป่าก่อน น
“ร้อนๆๆๆ”
ผมพูดรัวๆ ก่อนมือจะโบกลมใส่ปาก ที่มึงพูดดีๆ เพราะมึงวางแผนมาแล้วใช่มั้ย ย หนอย ย
“ขอโทษๆ พี่ลืมเป่า”
แล้วมันก็ย่อตัวมาเป่าลมตรงปากผม เฮ้ยๆ มึงคิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย ย แล้วตาน่ะ... ไม่ต้องมาทำสายตาเป็นห่วงกูด้วย
“หายร้อนยังครับ?”
“อะ.. อืม”
แล้วผมก็รีบเดินออกจากตรงนั้น อะไรว่ะเนี่ย ย ทำไมจู่ๆ พี่มันก็เปลี่ยนไป ตอนแรกมึงยังกัดๆ กับกูไม่ใช่เหรอ? ตอนแรกๆ มึงยังใช้ภาษาพ่อขุนรามคำแหงอยุ่ไม่ใช่เหรอ?
‘หายร้อนยังครับ?’
ชิส์ ทำไมต้องนึกถึงคำพูดมันด้วย ย ฮึมๆๆๆ แล้วทำไมต้องรู้สึกดีใจลึกๆ ด้วยว่ะที่ผมมันเป็นห่วง ชอบเหรอ... ไม่หรอกม้าง ง กะ... ก็แค่โรคหัวใจกำเริบ... เลิฟ ฟ ขอเป็นโฟร์มดหนึ่งวันแล้วกัน น คิกๆ
“ข้าวผัดมากินข้าว”
พี่มันเดินมาบอก แล้วผมเพิ่งสังเกตว่ามันใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย ย แล้วผ้ากันเปื้อนลายโดเรม่อนด้วย กล้าดียังไงมาใส่โดเรม่อนของผม กาก เกลื้อนจะขึ้นมั้ยเนี่ย ย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างเงียบ ผมกับไอ้พี่ชาไม่ได้พูดอะไรกัน แต่แปลกมันกลับไม่รู้สึกอึดอัด ถึงมันจะเงียบก็เถอะ ในจานของผมมีกุ้ง กับหอยเพียบ มันรู้รึเปล่าหว่าว่าผมชอบกินกุ้งกับหอยมาก ก ดูสิตักมาให้เต็มจานเลย คึๆ แต่... ผักมันก็ตักมาเยอะเหมือนกัน ผมก็เขี่ยออกสิ ผักไม่อร่อยสักนิด ขมก็ขม ไม่ชอบ อี๋
“ทำไมไม่กินผัก?”
พี่มันถาม ในจานมันตอนนี้ว่างเปบ่าเรียบร้อย นี้มึงกินหรือยัดว่ะ?
“ก็ผักมันไม่อร่อย”
ผมพูดในขณะพยายามเขี่ยผักออกให้หมดจากจาน อี๋ๆ ออกไปเสียเจ้าผัก ก
“ผักมีประโยชน์นะ กินให้หมด”
เรื่องอะไร ขนาดพ่อกับแม่บังคับผมยังไม่กินเลย แล้วมันเป็นใครกล้ามาสั่ง ง
“ไม่เอา ไม่กิน ข้าวผัดไม่ชอบ..”
ต้องเปลี่ยนคาแร็กเตอร์ใหม่ หึๆ ถ้าโวยวายไปมีหวังโดนจับกดใส่ผักแน่ ต้องทำท่าน่ารักๆ ทำเสียงอ้อนๆ เดี๋ยวพี่มันก็ใจอ่อน หึๆ ทำแก้มพองนิดๆ ปากจู๋นิดหน่อย นั้นแหละ... ออสก้าอยุ่ใกล้แค่เอื้อม ม ม
“เฮ้อ...”
พี่มันถอดหายใจ ก่อนจะยิ้ม... คราวนี้ไม่ใช่แสยะยิ้ม แต่มันเนชป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น... ดูจริงใจ ผมชอบรอยยิ้มพี่มันจัง... พี่มันไม่ค่อยชอบยิ้ม ชอบทำหน้านิ่งมันคนอุจจาระไม่ออก พอมันยิ้มเหมือนโลกสดใสขึ้นเยอะเลย ดูเหมือนผมจะหลงรอยยิ้มพี่มันนะเนี่ย ย
แล้วพี่มันก็ลุกจากเก้าอี้เดิม แล้วมานั่งข้างผม ก่อนจะยิ้มช้อนตัวเอง มึงจะมาแย่งกุ้ง กับหอยกูใช่มั้ย? อย่าหวังเลยว่าจะได้ แล้วพี่มันก็ตักผักที่ผมเขี่ยใส่ช้อนจนเต็ม จะกินผักก็ไม่บอก เอาไปเลยๆ
“กินนะครับคนดี กินผักเยอะๆ จะได้โตไวๆ”
แค่นี้ก็โตพอแล้วล่ะ 168 ซม. ถือเป็นส่วนสูงมาตรฐานของเคะเรา ! ไม่เอาไม่อยากโตแล้ว ว
“ไม่เอาข้าวผัดไม่กิน”
แอ็บแบ๊วต่อไป ท่องไว้ๆ อย่าเผลอแอ็บแตก แตกเมื่อไหร่โดนจับยัดเข้าปากแน่ แค่คิดก็สยองแล้ ว ว เหตุผลที่ผมเกลียดผักเหรอ? ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ตอนเด็กๆ ผมเคยกินผัก ตอนนั้นก็อร่อยอยุ่หรอก แล้วสักพักผมก็อ้วกออกมา ถ้ามีครั้งเดียวก็ดีอยู่หรอก แต่ทุกครั้งที่กินผักผมก็อ้วกออกมาเลย ผมเลยเลิกกินผักไปเลย เสพแต่เนื้อ แต่อุจจาระของผมยังคล่องอยู่ เพราะกินน้ำผัก ผลไม้แทน ทำไงได้ล่ะฮะ... กินของสดๆ ไม่ได้ ก็ต้องแปรรูปมันแทน
“ชารู้ครับว่าผัดแพ้ผัก... แต่เชื่อชานะ แต่ผัดกินคำนี้ผัดจะไม่อ้วกแน่ๆ”
ก็อยากจะเชื่อยู่หรอก แต่บังเอิญมุขนี้ไอ้พี่ข้าวต้มเคยใช้มาแล้ว แล้วเป็นไง... โดนผมอ้วกใส่เลยสิ
“แต่เดี๋ยวผัดอ้วกใส่ชานะ...”
อ้อนเข้าไป ท่องไว้ๆ ทำตาวิ้งค์ๆ ทำตัวหน้าสงสาร ทำเสียงเศร้าๆ แหลเยอะๆ ฮ่าๆ
“คำเดียวก็พอนะครับ”
แล้วผมก็เผลอไปจ้องตาพี่มันเข้า ตาพี่มันเต็มได้วยคำวิงวอนขอให้ผมกินผัก เอ่อ... คือกูต้องแดกให้ได้ใช่มั้ย? มึงแอบผสมอะไรไว้ในนี้ใช่มั้ย? แต่แปลก... แค่จ้องตามันเหมือนทำให้ผมมีกำลังใจกินผัก ผมค่อยๆ เอื้อมหัวไป เอาว่ะ... แค่คำเดียว ถึงอ้วก ก็อยู่บ้านไม่มีใครเห็น อ้วกก็อ้วกใส่พี่มัน
อ้ำ!
แล้วผักคำแรกก็เข้าปากผม ผมเริ่มเคี้ยวก่อนจะพบว่าอ้วกมาจ่อที่คอเรียบร้อย อ้าก ก
จุ๊บ
แล้วจู่ๆ ปากของไอ้พี่ชาก็ประกบลงมาที่ปากผม ก่อนลิ้นร้อนๆ ของพี่มันจะแทรกเข้ามาในโพรงปากผม แล้วดันเหล่าผัก และอ้วก... ของผมให้จมสู่กระเพาะ ผักที่ผมเคยกินจากรสขม มันเปลี่ยนเป็นรสหวาน หัวใจของผมที่เคยว่างเปล่า มันเหมือนถูกเติมเต็มอีกครั้ง ไม่ใช่ความรู้สึกแบบครอบครัว แบบเพื่อน... ผมกำลังรู้สึกเหมือนมันมีความรัก... รักแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน ผมชอบพี่มันเข้าไปแล้วเหรอ...
ผมไม่รู้ว่าจูบกับพี่มันไปนานเท่าไหร่ รู้แค่ใจผมกำลังเต้นแรง แก้มผมกำลังแดง และสติผมเหมือนมันจะเลือนๆ ภาพที่ผมเห็นเป็นสีขาว ภาพเดียวที่ผมเห็นคือ... ภาพของไอ้พี่ชาทำกำลังจูบผม... ไม่รู้ว่าผมคิดไปคนเดียวรึเปล่า แต่เหมือนพี่มันหน้าแดง ใจพี่มันเต้นแรงมาก... แรงกว่าผมด้วยซ้ำ
“ข้าวผัดจานนี้... มีน้ำชากินได้คนเดียวนะครับ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer : Talk
จูบแล้ว ว จูบกันแล้ว ว เย้ๆ เจอพี่ชา กับน้องข้าวผัดโหมดใหม่ ให้นักอ่านอึ้งกันเล่นๆ โปรดระวัง ยิ่งนับตอนน้องข้าวผัด และพี่น้ำชาจะหวานขึ้นกว่านี้แน่นอน!
ความคิดเห็น