คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10 ::ツ Friend Not Friend (Special : NamWan)
Chapter 10
(Special : NamWan - Part)
เคยแอบชอบเพื่อนสนิทมั้ยครับ? ทำไมผมถึงถามแบบนั้นน่ะเหรอ? ใช่ครับ... ผมกำลังแอบชอบเพื่อนสนิทอยู่ คำว่าเพื่อนมันไม่เคยปรากฏขึ้นในหัวผม... แต่ผมต้องเอาคำว่า ‘เพื่อน’ ขึ้นมา เพื่อให้ผมได้ใกล้ชิด ได้ดูแลเขา บางครั้งมันก็อึดอัดนะครับ... ผมทำอะไรไม่ได้เลย ไม่มีสิทธิ์แม้จะหวง หรือหึง บางครั้งผมก็อยากจะบอกความรู้สึกที่แท้จริงไป... แต่ผมกลัว กลัวว่าเขาจะไม่คิดแบบผม กลัวว่าถ้าเขารู้แล้วรับความรู้สึกของผมไม่ได้แล้วเขาจะรังเกียจผม กลัวว่าถ้าบอกไปแล้ว... ผมจะเสียเขาไปตลอดการ
“หวาน หวาน หวาน !”
“ห๊ะ?”
“ปั้นเรียกหวานตั้งนานแล้วนะ มั่วเหม่ออะไรอยู่?”
“ขอโทษที มีอะไรเหรอ?”
วันนี้เพื่อนสนิทที่สุดของผมมานอนด้วย... ผมสนิทที่ผมไม่อยากเป็น ผมไม่เคยคิดกับเขาเป็นเพื่อน ผมชอบเขา ผมชอบข้าวปั้น จนตอนนี้อาจจะเรียกว่ารักเลยก็ได้ ที่ผมกับข้าวปั้นสนิทกันมากที่สุดก็ไม่ใช่อะไรหรอก... ผมกันทุกคน ทุกๆ คนที่จะมาเข้าใกล้ข้าวปั้น ผมกลัวว่าเขาจะสนใจคนอื่นมากกว่าผม ผมกลัวเขาจะมอบรักที่เขาให้ผมคนเดียวให้กับคนอื่น ถึงความรักนั้น.. จะเป็นแค่แบบเพื่อนก็ตาม
“ปั้นเห็นหวานล้างผักมาจะสิบนาทีแล้วนะ จะให้ปั้นหั่นผักได้รึยัง?”
ข้าวปั้นถามยิ้มๆ นี่ผมเหม่อขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ความจริงตอนแรกผมก็ไม่ได้กะจะมาทำอาหารหรอก คุณป้าแม่บ้านก็อยู่ แต่ข้าวปั้นนี่สิบอกอยากทำอาหารให้ผมทาน บอกได้สูตรใหม่มาเลยอยากให้ผมชิม ดีใจมันก็ดีใจหรอกนะครับที่เป็นคนแรกที่คิดถึง แต่ได้ชื่อคนแรก... เข้าโรงบาลจะได้ออกมั้ยเนี่ย
“โทษทีๆ มั่วแต่เหม่อ”
ผมวางผักใส่ถาดก่อนจะเดินไปวางให้ข้าวปั้นหั่น เฮ้อ... เมื่อไหร่ผมจะเลื่อนขั้นจากเพื่อนเป็นแฟนน้า
“ยิ้มอะไรน่ะ?”
“ดีใจที่ข้าวปั้นมานอนกับน้ำหวานน่ะครับ”
ผมแอบเห็นน่ะข้าวปั้นหน้าแดง ถ้าชอบก็บอกมาสิ จะขอเป็นแฟนเลยนะ กิ๊วๆ
“เหรอ อ โอ๊ย !”
ผมรีบเดินไปตามเสียงของข้าวปั้น ก่อนจะเห็นแผลตรงนิ้วของข้าวปั้น เลือดออกด้วย ให้ตายเถอะ
“กดแผลไว้ เดี๋ยวเลือดจะไหล เดี๋ยวหวานไปเอากล่องปฐมพยาบาลก่อน”
ผมรีบวิ่งขึ้นห้องตัวเอง ก่อนจะเดินไปค้นตู้หากล่องปฐมพยาบาล จำได้ว่าเมื่อวานก่อนๆ เพิ่งทำแผลให้พี่ชาแล้วเก็บไว้ในนี้นะ... เจอแล้ว !
ผมวิ่งลงตรงมายังห้องครัว ก่อนจะเห็นห้องเต็มไปด้วเลือด ! <<<อย่าเวอร์ แผลเล็กๆ ของข้าวปั้นมีเลือดออกเยอะมาก ก็กดแผลแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเลือดออกได้ว่ะเนี่ย
“ทำไมข้าวปั้นไม่กดแผล!?”
ผมตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย ความจริงแล้วผมไม่ได้ตั้งใจนะ แต่คนมันเป็นห่วงมากหนิ ข้าวปั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ให้ตายเถอะ... ผมเผลอตัวอีกแล้วสินะ
“กะ.. ก็ ขะ.. ข้าวปั้น ฮึก”
ผมหยิบมือข้าวปั้นเบาๆ ก่อนจะครอบริมฝีปากไปยังแผลของข้าวปั้น
“อ๊ะ... เอ๋”
ผมได้ยินเสียงข้าววปั้นอุทาน ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ข้าวปั้นจะทำหน้ายังไง จะทำหน้าตาเฉยๆ ทำหน้าตารังเกียจในสิ่งที่ผมทำให้รึเปล่า แต่ผมก็หวังว่าเขาอาจจะหน้าแดง เขินในสิ่งที่ผม เหมือนกับที่ผมกำลังเขินรึเปล่า
“แสบหน่อยนะ”
ผมเงยหน้าพูด ก่อนจะเปิดกล่องปฐมพยาบาล คว้าเอาสำลีกับแอลกอฮอร์มาชุบ ก็จะทาไปบริเวณรอบๆ แผลของข้าวปั้น จากนั้นก็ย้อดไอโปดีนใส่ที่แผล แล้วปิดพลาสเตอร์
“อะ... เอาลายโปเกม่อนนะ”
ผมแอบขำนิดๆ ขนาดเป็นแผลยังห่วงเอกลายพลาสเตอร์อีก แต่ก็นะ... ถ้าเพื่อข้าวปั้นผมทำได้หมดแหละ ดีนะซื้อมาตุ้นไว้เป็นสิบกว่าแพ็ค
“เสร็จแล้ว คราวหน้าระวังด้วยเข้าใจมั้ย?”
“อืม แล้วข้าวปั้นไปหั่นผักต่อได้รึยัง?”
ผมแทบจะกระโดดงับคอข้าวปั้นเลยล่ะ ได้แผลตรงนิ้วเลือดอาบทั่วห้อง ผมคงให้หั่นหรอกนะ
“ไม่ต้องเลย ไปนั่งรอเลย วันนี้เดี๋ยวให้หวานโชว์ฝีมือเอง”
“แต่ข้าวปั้นอยากทำอาหารให้หวานกินหนิ...”
เฮ้อ... ผมข้าวปั้นต้องเป็นเพื่อนกับผม ทำไมเราไม่เป็นคนที่ไม่รู้จักกัน อะไรๆ มันอาจจะง่ายกว่านี้นะ
“ไว้ครั้งหน้าที่มานอนด้วยกันสิ... หวานจะให้ข้าวปั้นแสดงฝีมือเต็มที่เลย”
“จริงนะ !?”
ข้าวปั้นตะโกนเสียงดัง สีหน้าของข้าวปั้นแสดงออกว่ามีความสุข เหมือนคู่สามีภรรยาเลยว่ามั้ยครับ? หึๆ สักวันผมจะทำให้มันเป็นจริง
“ถ้าครั้งหน้าข้าวปั้นไม่โดนมีดบาดอีกนะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมทำกับข้าวง่ายๆ ครับ ผัดผักรวมมิตร ผักบุ้งไฟแดง ยำทะเล ผมกับข้าวปั้นเรากินใช้เวลานานมาก เพราะกินไปคุยไป แถมออกแนวจะเผาๆ ไอ้พี่ชา กับพี่ข้าวผัดด้วย ผมว่าไอ้พี่ชายตัวดีของผมต้องชอบพี่ข้าวผัดแน่ๆ ไม่งั้นไม่ยอมไปนอนด้วยหรอก ก แถมตอนไปกินเลี้ยงวันเกิดผมนะ... ผมเห็นนะว่าพี่มันไปคุยกับพี่ข้าวผัดสองต่อสอง ปกติเคยที่ไหน เวลาจะพูดนะแถบจะนับคำได้เลย แถมสีหน้าปกติชอบทำหน้านิ่ง แต่ตอนอยู่กับพี่ข้าวผัดผมเห็นไอ้พี่ชายตัวดียิ้มแทบจะทุกครั้งเลย
หลังกินข้าวเสร็จผมกับข้าวปั้นก็ช่วยกันเก็บจานไปล้างจนเสร็จ สงสัยเดือนนี้ผมคงต้องหักเงินเดือนคุณป้าแม่บ้านแล้วมั้งเนี่ย ~ <<<คุณหนูอย่าทำร้ายป้าแบบนี้สิค่ะ !! TT ^ TT
เราแยกย้ายกันไปอาบน้ำก่อนจะมารวมตัวกันที่ห้องนอนของผม คิดว่าจะทำอะไรกันเหรอครับ? แค่ทำการบ้านกันเฉยๆ ถึงผมจะไม่อยากทำแค่การบ้านก็เถอะ(?)
“ไอ้สมการ X ที่มัน ~!@#$%^&*()_)+ ต้องเอาไปทำกับ Y แล้วจะได้คำตอบเท่ากับ Zใช่มั้ย?”
“น่าจะใช่นะ”
เรานั่งช่วยกันทำการบ้านกันไม่นาน จากการบ้านกองเท่าภูเขา ตอนนี้ก็เสร็จหมดทุกวิชาแล้ว ผมเงยหน้ามองนาฬิกาก่อนจะเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาประมาณเกือบๆ สี่ทุ่มแล้ว นี่เวลาผ่านไปไวขนาดนี้เลยเหรอ... พรุ่งนี้เช้าผมก็ต้องไปส่งข้าวปั้นกลับบ้านแล้วสินะ ผมไม่อยากให้เวลาไหลผ่านไปเลย ผมอยากจะหยุด... หยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ ณ ขณะนี้เลยก็ได้ เพราะไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าผมจะได้อยู่กับข้าวปั้นแบบสองต่อสอง
(P’ NamCoke)
ผมก้มมอง Iphone 4S Black ด้วยความดีใจ พี่ชายของผมโทรมา เย้ ! ผมขอแนะนำพี่ชายคนโตหน่อยนะครับ พี่คนโตของผมชื่อ ‘น้ำโค้ก’ ครับ พี่โค้กอายุ 25 ปีแล้ว เป็นพี่ชายคนโตของบ้าน ตอนนี้รับช่วงธุรกิจต่อจากป๊า พี่โค้กเลยย้ายไปอยู่คอนโด เพราะว่ามันค่อนข้างสะดวกกว่าที่บ้าน เพราะที่บ้านของครอบครัวเรา... มีปาร์ตี้กันแทบทุกวัน มีหวังกวนพี่โค้กไม่ได้ทำงานพอดี
“พี่โค้กคิดถึงจังครับ”
ผมกรอกน้ำเสียงด้วยความดีใจ ผมกับพี่โค้ก แล้วก็พี่ชาเราสนิทกันมากๆ เลยครับ คุยกันออกจะแนวเหมือนเพื่อนมากกว่าพี่น้องซะอีก
(หึ... เหมือนกันน้องชาย)
“โทรมามีอะไรรึเปล่า?”
ผมถาม เพราะถ้าไม่มีธุระมีเหรอที่พี่ชายคนนี้จะโทรมา
(รู้ใจพี่ตลอดเลยนะ)
ก็สนิทกันมาตั้งแต่จำความได้หนิครับคุณพี่ชาย
(พี่แค่อยากพาไปเลี้ยงน่ะ แล้วก็...)
(พี่โค้กฮะจะอาบน้ำเลยมั้ยฮะ?)
เสียงอะไรน่ะ? ดูเหมือนจะเป็นเสียงเด็กผู้ชายซะด้วย อย่าบอกนะว่า...
(อืม... เตรียมน้ำไว้รอเลยนะ จะได้อาบพร้อมกัน)
เสียงพี่โค้กตอบกลับไป เสียงที่แสนอบอุ่น และใจดีเนี่ยผมแทบจะไม่ค่อยได้ยินจากปากพี่โค้กเลยนะครับเนี่ย !
“จะพาคนพิเศษไปเปิดตัวสินะครับ”
ผมถามเสียงกวนนิดๆ ดูถ้าคนนี้จะจริงจังนะครับเนี่ย ถึงขั้นพามาเปิดตัวเลย
(อืม... เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะพี่คงต้องไปอาบน้ำแล้วล่ะ)
ติ๊ด
พี่โค้กกดตัดสายไป ก่อนผมจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แล้วเดินไปเก็บสมุด หนังสือใส่กระเป๋า พรุ่งนี้เรียนอะไรบ้างน้า
ติ๊ดๆ
(ไปชวนพวกน้ำชามาด้วยล่ะ ไปกันเยอะๆ จะได้สนุก อีกอย่างหนึ่ง... อย่าลืมพาข้าวปั้นสุดที่รักนายมาด้วยล่ะ หึๆ)
ไอ้พี่โค้กบ้า ! มาหาแซวน้องแซวนุ้ง เดี๋ยวเจอกันเมื่อไหร่จะแซวคืนเลย
“พี่โค้กโทรมาเหรอ?”
ข้าวปั้นถามตอนกำลังโดดขึ้นเตียง ผมเคยพาข้าวปั้นไปกินข้าว แล้วเจอพี่โค้กพอดี พี่โค้กก็ถามนู้น ถามนี้จนสุดท้ายก็รู้ว่าผมแอบชอบข้าวปั้น...
“อืม ชวนไปงานเลี้ยงน่ะ พี่โค้กเขาอยากเปิดตัวแฟน”
“แฟน? ว้าว พี่โค้กมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย เห็นว่านิ่งๆ ออกแนวเย็นชา นึกว่าจะสนใจแต่งานซะอีก”
ผมก็คิดเหมือนข้าวปั้นนะ เห็นวันๆ พี่แกก็ทำแต่งาน งาน แล้วก็งาน เอาเวลาไปเจอกันตอนไหนเนี่ย? ช่างเถอะยังไงก็ขอให้รักกันนานๆ แล้วกัน
ผมลุกขึ้นไปปิดไฟ ก่อนจะกระโดดลงบนเตียง แต่ดูเหมือนว่าผมจะกระโดดแม่นไปหน่อย เลยทับข้าวปั้นพอดี
“ทับมาได้ หนักนะ”
ข้าวปั้นบ่นอุบอิบ ในขณะที่ผมพลิกตัวลงไปนอนข้างๆ
“โทษทีๆ”
ผมพูดขอโทษก่อนจะโอบแขนกอดข้าวปั้นแน่น
“กอดข้าวปั้นทำไมเนี่ย?”
“ตอนเด็กยังกอดได้เลย อีกอย่างไม่ได้กอดข้าวปั้นนานแล้ว คิดถึง”
ผมพูดในขณะที่เพิ่มแรงกอดแน่นขึ้นไปอีก จนได้กลิ่นสบู่เด็กหอมจางๆ เลยมาเตะจมูก
“น้ำหวานคนบ้า!”
แล้วข้าวปั้นก็ก้มมางับจมูกผม โอ๊ย! เจ็บนะเนี่ย
“เล่นแรงนะ เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอนแน่ !”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Wtiter : Part)
ตัดฉับ อยากรู้แล้วล่ะสิ ว่าที่มาของรอยแดงๆ ของน้องข้าวปั้นมาได้ยังไง? ไม่บอกหรอก ไว้รอสเปเชี่ยลฉบับหน้า ฮ่าๆ น้ำหวานน้อยที่น่ารัก ทั้งๆ ที่น่ารักขนาดนี้ทำไมน้องข้าวปั้นถึงยังไม่รักนะ?
ปล.อยาลืมเชียร์คู่ข้าวปั้นกับน้ำหวานเยอะๆ นะฮัฟ
ปล.เปิดตัวอลังการ พี่โค้กพี่ชายคนโต !!!
ความคิดเห็น