คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 ::ツ This Is Love?
Chapter 7
อาย อาย อาย ฮึก ไอ้เรานึกว่าจะปล้ำ สุดท้ายแค่เข้ามาช่วยเฉยๆ เองเหรอ? (เสียดายรึไง?) แถมเอาอีกแล้วจะจุ๊บปากผมบ่อยอะไรนักหนา ถึงมึงจะหล่อ หุ่นดีน่าปล้ำ แต่ยังไม่ใช่ผัวกู กูไม่ยอมโว้ย ย
หลังจากที่พี่มันช่วยผมเสร็จ พี่มันก็เดินออกไปรอข้างนอกห้องรอผมแต่งตัวเสร็จ อาย... ไม่อยากมองหน้าพี่มันเลย ด่าพี่มันซะเยอะ แถมคิดว่าพี่มันจะปล้ำ ทั้งๆ ที่แค่จะเข้ามาช่วย
“ไม่ต้องคิดมากหรอกพี่ไม่ถือ”
งั้นคราวหน้ากูจะปาขวดแชมพู สบู่ ให้แม่นกว่านี้ เอาให้โดนหัวมึงเลยเป็นไง มึงจะได้เป็นไรซักที ดีที่ผมปาไม่แม่น ความจริงผมเป็นแชมป์ปาเป้ามาสามปีซ้อนนะ ไม่น่าปาพลาดเลย
“ผัดขอโทษ... ผัดนึกว่าพี่ชาจะ..”
เอ๊ย ย ก็ไม่ได้อยากจะคิดนะ แต่ตอนนั้นไม่ล่อแหลมหนิ ผมเองก็โป๊อยู่ด้วย หน้าตาผมก็ยิ่งหล่อๆ อยู่ เผื่อพี่มันเกิดคึกมาปล้ำผม ผมผู้ซึ่งแรงน้อยๆ จะสู้ได้ไงล่ะ
“คิดว่าพี่จะทำอะไรเหรอครับ?”
พูดแล้วทำไมต้องยิ้มฟ่ะ? มึงพูดหน้าตายบ้างได้ม่ะ? แล้วไม่ต้องเดินมาไกล รังเกียจ ใจป่ะ?
“ปะ... เปล่า”
“อย่าโกหกสิ...”
มึงไม่ต้องมาเป็นนักจับคนโกหกตอนนี้
“ผัดพูดจริงๆ นะ อ๊ะ”
จู่ๆ พี่มันก็ก้มมาหอมแก้มผม ฮือ อ เสียเอกราชแก้มไปแล้ว ว แก้ม ปากไปแล้ว เหลือแต่ซิง ขอให้เสียต่อจากนี้ เอ๊ย ย ขอให้ไม่เสียด้วยเถอะ~
“อย่าน่ารักบ่อยสิข้าวผัด”
ก็อยากจะหยุดน่ารักนะ แต่แบบคนมันหน้าตาหน้ารัก นิสัยดี ฉลาด เพอร์เฟ็คแบบนี้หาอีกได้ป่ะ ก๊าก ก แต่ก็ได้แต่คิดในใจ เพราะการแสดงออกของผมต้องเป็นนางเอกเท่านั้น น ทำแก้มแดง บิดเอียง ทำท่าอายๆ ฮา ท่าตัวเองชะมัดเลยวุ้ย
“พี่ชาออกไปได้แล้ว ผัดจะนอน”
รบกวนเวลานอนกูมานานล่ะ โปรดปล่อยกูนอนเสียที ง่วง ง นอนไม่ครบ 8 ชั่วโมงเดี๋ยวสิวขึ้น ผิวเสีย หน้าแก่ สุขภาพจิตเสื่อม คนรักสุขภาพเข้าใจมั้ย?
“ใครบอกพี่จะนอนคนเดียว?”
ก็กูนี่แหละบอกให้มึงนอนคนเดียว
“คืนนี้พี่จะนอนกับข้าวผัดนะครับ... หึๆ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Oh! My Gods !!!!
OMG!!!
กริ๊ด ด เอ๊ย ไม่ใช่ๆ ต้องเป็น เฮ้ย ย!!!!!
ไม่จริงเมื่อกี้ผมหูฟาดไปใช่มั้ย พี่มันบอกจะนอนกับผม โกหกหลอกลวง ง ถึงเตียงผมจะกว้าง แต่มันเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมี ตุ๊กตาโดเรม่อนครบ Collection ไม่เอาโว้ย ย ที่นอนก็เหลือจิ๊ดเดียวพอนอนแค่หนึ่งคนเอง ไม่นอนเบียดหรอก บ้านกูก็มีห้องนอนตั้งหลายห้องทำไมต้องมานอนห้องกู
“ตะ... เตียงข้าวผัดเหลือที่นิดเดียวเองนะ พอนอนได้แค่หนึ่งคนเอง”
ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ เอาว่ะเพื่อเอกราชน้องซิง ยังไงเสียซิงของเรา เราจะเสียให้คนที่ชื่อว่าแฟนเท่านั้น น ซึ่งตอนนี้เรามิมีแฟน เฉกเช่นนั้นเราจะมิยอมเสียเอกราชเป็นอันขาด ! (ภาษาไทยมาเอง)
“งั้นก็เอาตุ๊กตา...”
“ไม่เอา ! ผัดไม่ให้คนตุ๊กตานอนพื้นนะ !!”
ผมตะโกนแทรกขึ้นมาก่อนที่พี่มันจะพูดจบ แหงล่ะตู๊กตาลูกรักของผมจะไม่ได้นอนพื้นเด็ดขาด เรื่องอะไรซื้อมาตั้งแต่ผมยังสิบขวบ ฝุ่นไม่ให้ใกล้ ไรมิให้ตอม พื้นไม่เคยสัมผัส นอนแต่เตียงสปริง ไม่มีทางที่ลูกรักของผมต้องไปนอนพื้นแข็งๆ อยุ่อย่างลำบากยากเข็น ไม่มีทาง ง
“งั้น... เราคงต้องนอนเบียดแล้วล่ะ”
ไม่ต้องมาทำเจ้าเล่ห์มึงวางแผนอะไรฟาย ย บ้านกูมีตั้งหลายห้อง ทำไมมึงต้องเลือกห้องกู
“บ้านผัดมีตั้งหลายห้อง ไปนอนห้องพี่ข้าวต้ม...”
“ไม่ พี่จะนอนห้องข้าวผัด โอเคนะครับ”
ถึงกูจะบอกมึงว่าไม่โอเค แต่ถ้ามึงจะนอนกูจะขัดอะไรได้ล่ะว่ะ?
“นี่เหรอห้องนอนข้าวผัด...”
เห็นพี่มันพึมพำเบาๆ ตกใจอะไร แค่วอลลายโดเรม่อน ชุดเครื่องนอนลายโดเรม่อน ตุ๊กตาโดเรม่อนครบทุก Collection มีทุกขนาด แต่แต่ขนาดกล้องจุลทรรศน์ส่อง ไปจนขนาดก็อตซิล่า (เว่อร์)
“ถ้าจะชอบโดเรม่อนมากเลยนะ”
“ใช่... ผัดชอบโดเรม่อนมาก ก”
ผมพูดอย่างอารมณ์ดี เวลาที่ไอ้พี่ข้าวต้มมาห้องผมชอบบ่นว่าปัญญาอ่อน กูชอบโดเรม่อนแล้วปัญญาอ่อน ทีมึงชอบดูบาร์บี้กูยังไม่เคยว่า หึๆ
“แล้วพี่กับโดเรม่อนชอบอันไหนมากกว่ากันล่ะ?”
จู่ๆ เหมือนห้องมีอุณหภูมิสูงขึ้น ควาย ย ถามบ้าอะไรฟ่ะ แล้วหน้าไม่ต้องมายิ้มด้วยกูไม่ชอบ
“กะ... ก็ต้องโดเรม่อนอยู่แล้ว”
ร้อนจริงวุ้ย หนีไปนอนดีกว่า ผมรีบโดนขึ้นเตียงปิดหน้าแดงของตัวเองไว้ ทำไมต้องหน้าแดงว่ะ... แล้วทำไมต้องรู้สึกขัดใจตัวเองด้วยว่ะที่ตอบไปว่าชอบโดเรม่อนเนี่ย ย
“เสียใจเลยนะเนี่ย...”
แล้วพี่มันก็ล้มตัวมานอนข้างผม สมน้ำหน้า เสียใจจนตายไปเลยมึง... แต่ทุกผมจะชอบโดเรม่อนมากกว่า... แต่รู้สึกเหมือนรักพี่มันมากกว่าโดเรม่อนแฮะ.. โว้ย ย คิดบ้าอะไรเนี่ย นอนๆ
กลางดึก
ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรมายุกยิกแถวลำคอ และเหมือนมีอะไรหนักๆ มาปาดเอวผม เฮ้ย ย ผีอำ ไม่จริง ง ที่เตียงผมยังมีโดเรม่อนเวอร์ชั่นบวชเป็นพระอยู่นะ แถมได้รับการปลุกเสกสิบวันสิบคืนมาด้วยนะ ทำไมผีถึงเข้ามาได้
ผมค่อยๆ ขยับพลิกตัวเพื่อจะดูผีอำ ก่อนจะพบผีหล่อ ไอ้พี่น้ำชานั้นเอง แขนพี่มันกำลังกอดเอวผมไว้อยู่ ส่วนหน้ามันก็ซุกคอผม โอ๊ยจี้
“พี่ชา... พี่ชา”
ผมเรียกชื่อพี่มันเบาๆ ดูว่าพี่มันหลับ หรือตื่น ก่อนจะพบว่าพี่มันหลับ ลมหายใจสม่ำเสมอนั้นทำให้ผมเชื่อว่าพี่มันหลับ หลับตาพริม แถมปากก็ยิ้มนิดๆ สงสัยฝันดี... แล้วฝันดีของพี่มันจะมีผมในนั้นมั้ยนะ...
เย้ย ย ชอบคิดอะไรแปลกๆ อีกแล้วกู เลิกคิดๆ ตอนนี้หน้าพี่มันขยับอีกแล้วฮะ ตอนนี้มันหันมาซุกอกผม ดีนะไม่บ้าจี้ แขนจากที่กอดหลวม เริ่มรัดแน่นขึ้นแต่ไม่อึดอัด มึงฝันว่าตัวเองเป็นงูเหลือมรึไงว่ะ
จู่ๆ ตาของผมก็เหลือบไปมองหน้าพี่มันก่อนจะเริ่มสำรวจ หน้าขาว ปากแดง จมูกโด่งเป็นสัน อิจฉาเว้ย ย ทำไมดั้งผมแหมงี้ฟ่ะ? ต้องรีบไปเกาหลีเสริมดั้งซะแล้ว ว แล้วทำไมใจผมถึงเต้นตึกๆ นะ ทำไมไอ้พี่ชาถึงได้หล่อนักนะ... ทำไมจู่ๆ ผมก็เริ่มรู้สึกหวงพี่มันขึ้นมา ไม่อยากให้ใครมาเอาพี่มันไปจากผม ไม่อยากให้พี่มันสนใจคนอื่นนอกใจ อยากให้อ้อมกอดของพี่มันเป็นของผม อยากให้พี่มันเป็นของคนเดียว.....
“นี่... ผมชอบพี่รึเปล่านะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Writer : Talk)
ในที่สุดน้องข้าวผัดก็เริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว ว คู่นี้ยิ่งนับวันยิ่งหวาน น นะเนี่ย ถ้าน้องข้าวผัดชอบพี่น้ำชา แล้วพี่น้ำชาของเราล่ะ? คิดไงกับน้องข้าวผัดเน้อ อ
ปล.ขอโทษที่อัพชานะฮัฟ ติดเรียน
ปล.ขอโทษที่ตอนนี้สั้นนะฮัฟ
ความคิดเห็น