สักวัน2

เนื้อเรื่อง

ในมุมนึงของเมืองหลวง ยุพานั่งน้ำตาซึมอยูคนเดียวเพราะคิดถึง"เขา"คนนั้น ทำไมน๊าเขาถึงยังไม่มาหา หรือ เขาจะอยุ่กับใครคนนั้น ยิ่งคิดยิ่งเตลิดไปไกล หญิงสาวส่ายหน้าเพื่อที่จะพยายามหยุดความคิด "ใช่นี้นา เรามาทีหลังเขานิ" ยุพาพูดออกมาเบาๆแล้วหยิบรูปที่หัวเตียง เป็นรูปที่ถ่ายคู่กับเขาตอนไปเที่ยวด้วยกัน เขาชื่อสุรเดช เป็นเจ้าของโรงงานเย็บผ้าที่หล่อนทำงานอยู่ สุรเดชเป็นคนหน้าตาดี ยิ้มเก่ง คารมไม่เป้นรองใคร ทำให้เป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งในและนอกโรงงาน แม้ชายหนุ่มจะมีคู่ครองแล้วก็ไม่ทำให้สาวๆเลิกสนใจในตัวเค้า พวกเพื่อนๆของยุพาชอบพูดคุยถึงเรื่องของเจ้าของโรงงานว่า หล่ออย่างนู้น เท่อย่างนี้ บ้างครั้งก็หันมาถามหญิงสาวมั้งว่าคิดเห็นยังไง ตัวยุพาเองก็ไม่เคยเห็นหรอกว่าหน้าตาคนที่เพื่อนๆพูดเป็นยังไง จึงทำเป็นเออออไปตามน้ำ ไม่นานนั้นก็ได้เจอกับตาปิ๊งตั้งแต่แรกเห็นทันที แต่ก็ไม่ได้แสดงออกไรมากมายเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมีคู่แล้ว แต่แล้วโชคชะตาจะช่วยเรื่องความรักหรือจะแกล้งกันก็ไม่รู้ ในวันที่โรงงานจัดทัวไปเที่ยวชายทะเล กลุ่มของยุพาได้สมาชิกเพิ่มอีกคนคือ สุรเดชนั้นเอง หญิงสาวใจเต้นแรงโดยเฉพาะเวลาที่เขายิ้มให้ ตอนกลางวันเล่นน้ำทะเลกันสนุกสนาน ตกตอนกลางคืนมีเกมส์รางวัลให้เล่น ทุกคยก็เข้าร่วมกันแต่
ยุพาไม่ค่อยชอบเลยนั้นดู พอถึงเกมส์วิ่งสามขาสุรเดชเข้ามาจับมือกึ่งลากกึ่งจูงเพื่อให้อีกฝ่ายเล่นด้วย ในที่สุดก็ต้องเล่นเพราะถูกจับผูกขาเอาไว้แล้ว ฝั่งผู้ชมก็แซวว่าอิจฉาได้ใกล้ชิดกับสุดหล่อของงานเล่นเอาหญิงสาวอายหน้าแดงเสียงสตาร์ดดังขึ้น หญิงสาวรีบวิ่งเพื่อตามเขาให้ทันและแล้วทั้งคู่เข้าเป็นที่หนึ่ง เวลาผ่านไปเลยเที่ยงคืนไปสักพักทุกคนก็เริ่มแยกย้ายกันนอน วันรุ่งขึ้นจืงนั่งรถกับพอถึงโรงงานสุรเดชบอกว่าวันนี้ให้ทุกไปพักตามสบาย ขณะที่กลุ่มของหญิงสาวกำลังจะกลับที่พัก ชายหนุ่มเดินมาชวนไปกินข้าวยุพาจะตอบปฎิเสธแต่ก็เห็นเพื่อนๆตกลงกันหมดเลยจำใจไปด้วย
สุรเดชพาไปร้านอาหารรมน้ำบรรยากาศสวยมาก ชายหนุ่มมักจะส่งยิ้มให้หญิงสาวทุกครั้ง แต่ยุพาทำเป็นก้มหน้าไม่ได้มองทั้งๆที่หน้าแดงแล้วแดงอีก พอกินกันเสร็จสุรเดชก็ไปส่งทุกคนที่บ้านทุกอย่างดูเหมือนจะถูกเจาะจงไว้ทางที่ไปส่งบ้านของหญิงสาวอยุ่ไกลสุดจึงจำเป็นต้องิดรถเป็นคนสุดท้าย ชายหนุ่มชวนคุยสารพัดแต่เจ้าหล่อนกับพูดคำตอบคำ เขาจึงถาม "ผมคุยไม่สนุกหรอ" "...เปล่าค่ะ" "แล้วทำไมถึงไม่ค่อยคุยกับผมละ" ชายหนุ่มถามต่อ อีกฝ่ายเงียบสักพักจึงตอบ "เออ ฉันเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกะใครนะคะ" "แล้วคุณยุพาชื่อเล่นชื่อไรหรอ" "ชื่อโน๊ตคะ" หญิงสาวตอบเหมือนโชคช่วยตอบเสร็จก็ถึงบ้านพอดี หลังจากวันนั้นชายหนุ่มก็มาหาหญิงสาวที่บ้าน แต่ยุพาก็บอกไปบ้างว่าเขามีครอบครัวแล้วไม่ควรจะมาเดี๊ยวใครเขาพูดกัน แต่ชายหนุ่มมั้งจะตอบว่าไม่เป็นไรนิแค่มาหาเพื่อน คำว่าเพื่อนมันทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บปวดเพราะความจริงแล้วเธออยากเป็นมากกว่านั้น แต่ก็ช่วยทำให้คิดได้ว่าไม่ควรรู้สึกเป็นอื่นนอกจากเพื่อน ความคิดที่สับสนกลายเป็นปัญหาเล่นเอาหล่อนปวดหัวหลายครั้ง เวลาได้พบกับชายหนุ่มทั้งดีใจและเจ็บปวดอยุ่เสมอจนวันนึงชายหนุ่มชวนหญิงสาวไปกินข้าวที่ภัตตาคารตอนมืด หยิงสาวสงสัยจึงถามว่า "ไมกินมากินที่นี้ละ" "เปล่าเปลี่ยนบรรยากาศมั้ง" ทั้งคู่กินไปคุยไปสักพักอยุ่ๆชายหนุ่มจึงทำหน้าตาซีเรียสแล้วพูดขึ้นมา "โน๊ต คือผมมีอะไรจะบอกคุณถึงแม้พูดไปมันจะดูไม่ดีดูว่าไม่ควรแต่ผมห้ามใจไม่ไหวแล้ว ผมรักคุณ" คำที่พูดออกมาทำเอาหญิงสาวงงงันชะงักค้างไปดีใจมากที่ได้ยินคำนี้แต่ เขามีเมียแล้วสิ่งนี้เรียกสติกลับมา "แต่ว่าคุณ..."หล่อนพูดตะกุกตะกักไม่ทันพูดจบเขาก็แย้งทันที "โน๊ต คุณเองก็รักผมใช่ไหมละ" ยุพารู้สึกอยากจะปฎิเสธแต่หล่อนพ่ายแพ้ความต้องการของตัวเองไม่สามารถปฎิเสธได้จึงพยักหน้า และชายหนุ่มก็ได้คำตอบที่ตนต้องการเช่นกัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ แต่ความรักของหญิงสาวเป็นความรักต้องห้ามไม่อาจจะเปิดเผยให้ใครรู้ แม้ปากจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ลึกๆก็ยังคงเจ็บปวดที่ไม่สามารถได้สุนเดชมาไว้ข้างกายตลอดเวลา จนนั้นวันนึงหล่อนลองถามเขาดู "ทำไมไม่มาอยู่ด้วยกันเลยละ" อีกฝ่ายนิ่งแต่สักพักจึงตอบ "โน๊ต ยังไงๆผมก็รักคุณมากกว่าเพชร(ชื่อของภรรยาเขา)แต่ก็นะมันมีปัญหาอยู่เรื่องนึง" "เรื่องไรหรอ"
"ผมมีเจ้าตัวเล็กอยู่ที่บ้านนะไม่อยากให้ลูกผมเป็นเด็กมีปัญหานะ" เขามีลูกมีภรรยาอยู่ที่บ้าน ทำไมเราถึงหน้าด้านหน้าทนแย่งของๆเขามาได้ความคิดสับสนกลับมาอีกครั้ง หลังจากวันนั้นยุพายังอยุ่ในความสับสนเช่นเดิม รักเขาก็รักแต่ทางนู้นก็ต้องการเขาเช่นกัน "ความจิงก็ไม่ต้องคิดอะไรมากมายนี้นา เพราะยังไงๆเขาก็มีลุกมีเมียแล้วความสุขตลอด6เดือนที่ได้รับคงพอแล้วความสุขที่แลกกับความทุกข์ของคนอื่นควรจบได้แล้ว" และแล้วหญิงสาวก็คิดได้ หญิงสาวขอเลือกเป็นฝ่ายไปและจะไปโดยไม่ลาเพื่อไม่ให้เจ็บปวดไปมากกว่านี้เทอเขียนจ.มไว้ที่เตียงมีเนื้อความว่า "ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" เมื่อทุกสิ่งพร้อมหมดแล้วยุพาถือกระเป๋าเดินทางเดินออกไปนอกบ้าน "ลาก่อนสิ่งดีๆที่เกิดขึ้น และลาขาดสิ่งร้ายๆที่ได้เคยทำ" หญิงสาวพูดลอยขณะหันมามองในบ้าน นับแต่นี้สิ่งต่างๆที่เคยเกิดขึ้นจะลืมมันให้หมด ไม่ว่ายากแค่ไหน สักวันสิ่งดีๆจะปรากฏขึ้น    /  จบ  ติชมตามความจริง