สักวัน

เนื้อเรื่อง

รุ่งเช้าพระอาทิตย์ขึ้นจวบจนถึงยามพระอาทิตย์ตกดิน เขาไม่สามารถที่จะหนีความเหงาในโลกชองความเป็นจริงได้
สิ่งที่พอจะทำได้ คือ นอนอยู่บนเตียงเปิดเพลงซึ้งๆฟังพยายามข่มตาให้หลับ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ความเหงาไม่ได้จางหายไปไหน ชายหนุ่มนอนต่อสักพักจึงลุกไปอาบน้ำทำตัวให้สดชื่นเพื่อที่จะหลีกหนีบรรยากาศเดิมๆ ก้าวแรกที่ก้าวพ้นประตูบ้าน พลันเกิดความคิดถึงคนๆนึงต้นเหตุของความความเหงาที่เกิดขึ้น เมื่อก้อนมักจะออกไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอแต่ปัจจุบันเธอคนนั้นได้หายไปนานแล้ว เขารู้สึกหม่นหมอง ดวงตาเหม่อลอย มองท้องฟ้าที่ไร้ดาวช่างหดหู่นัก
2เท้ายังก้าวไปไม่หยุดแม้เจ้าตัวยังไม่รู้ว่าจะไปที่ใด เวลาผ่านไปไม่นานความรู้สึกเจ๊บแปลบที่หน้าอกปะทุขึ้นมา เพราะว่าดวงตาทั้ง2ข้างกับเห็น หนุ่มสาวคู่รักควงกันบ้าง โอบกอดกันบ้าง จู๋จี๋กัน หลากหลายข้างทางซึ่งมันทำให้ความเจ็บปวดที่คิดว่าทำไมเราไม่เป็นอย่างนั้นบ้าง ทำไมมีแต่เราที่ไม่มีใคร ฯลฯ คำถามที่ตอกย้ำประดังเข้ามา ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาเดินต่อพยายามทำเป็นไม่มอง แต่ก็ยังอดเห็นไม่ได้ทำให้รู้สึกเหนื่อยล้านักว่าจะหาที่นั่งพักสักที่ แต่ทว่า ความทุกข์ยังคงซ้ำเติมไม่พอกระมั้ง ร้านคอฟฟี่ช็อปข้างทางที่เขาเห็นคือสถานที่ที่จบความรักของเขา และเป็นจุดกำเนิดของความเศร้าตลอด3เดือนที่ผ่านมา ชายหนุ่มยืนมองสักพักจึงเดินเข้าไปในร้าน โต๊ะนั้นที่เข้ากับเธอคนนั้นชอบนั่งด้วยกัน
เธอมักจะชอบสั่งเอ็กเพสโซ ท่าทางเวลาดื่มดูน่ารักดี รอยยิ้มช่างประทับใจนักทุกอย่างยังคงติดตา รวมทั้งภาพเหตุการณ์ในวันนั้น ชายหนุ่มดื่มกาแฟแล้วแหงนหน้าขึ้น พยายามข่มน้ำตากลั้นไว้ไม่ให้ไหล ภาพในอดีตยังคงไหลมาเรื่อยๆ เขานิ่งอยู่สักพักจึงเรียกเด็กเสิร์ฟมาคิดเงิน แล้วลุกออกจากร้าน ความเศร้าโศกยังคงวนเวียนอยุ่รอบกาย เหมือนผีร้ายคอยซ้ำเติม เมื่อก้าวออกจากร้านสิ่งที่เห็นคือเธอคนนั้นที่เขารักสุดหัวใจกำลังเดินควงแขนกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ภาพนี้นช่างบาดตายิ่งนัก ปวดร้าวอย่างยิ่ง น้ำตาที่ถูกสะกดไว้เอ่อล้นไหลออกมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มรีบวิ่งเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าตนเองน่าสมเพซเพียงใด 2เท้าวิ่งไม่หยุด น้ำตายังคงไหลไม่หยุดเช่นกัน ไม่นานนักก็ถึงบ้านเขาตรงไปที่ห้องน้ำเปิดฝักบัวปล่อยให้ความเย็นของน้ำราดรดร่างกาย เพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ เวลาผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ล้มตัวลงนอน "ยะๆ ยังไม่ตื่นเหรอ" เสียงของหญิงสาวดังขึ้น "เกดมาเช้าจัง" เขาตอบแล้วบิดขี้เกียจ "ต๊ายแล้ว ตายแล้ว ยะไม่ใส่กางเกงนอน" เกดทำเป็นปิดตาแต่ก็มองลอดระหว่างนิ้ว "บ้าสิ ใส่กางสั้นตะหาก" ยะทำเสียงสูงล้อเลียน ทั้งคู่หัวเราะคิกคัก เขาคิดว่าคงไม่มีคู่รักคู่ใดหวานชื่นเหมือนเขาแน่ เวลาไปเที่ยวที่ไหน หล่อนมักจะมาหาเขาที่บ้านแต่เช้าเข้ามาปลุกเขาทุกที ยะรู้สึกดีเสมอเวลามีเกดมาอยุ่ข้างกาย  วันที่ 22 พ.ย. นี้เป็นวันเกิดของเขา ชายหนุ่มจึงชวนคนรักขิงตนตักบาตรทำบุญด้วยกันแล้วค่อยไปเที่ยว หญิงสาวตอบไปว่า "แล้วจะมาทำบุญด้วยแต่คงไม่ได้ไปเที่ยวน๊า" ยะหน้าหงอยลงแต่ก็บอกไปว่าไม่เป็นไร วันรุ่งขึ้นเกดมาบ้านยะแต่เช้าเหมือนทุกครั้งมาปลุกเขาเหมือนทุกที หญิงสาวลงมือหุงข้าวทำกับบ้านตักบาตรเอง ไม่นานนักของทุกอย่างก็เสร็จ
ทั้งคู่นิมนท์พระแล้วตักบาตรรับฟังพร เวลาผ่านไปสักครู๋ เกดคว้ากระเป๋าแล้วบอกยะว่า "เดี๊ยวเจอกันน๊า" ยะเปลี่ยนใจไม่ไปเที่ยวแล้วแต่จะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ดีกว่าว่าแล้วก็ขี่นูโวคันโปรดไปหาครอบครัวทันที เวลาผ่านไปเร็วนักแปปๆก็มืด ยะจึงขอพ่อ-แม่กับบ้านก่อน ไม่นานนักก็ถึงบ้านที่น่าแปลกคือเกดวิ่งออกมาต้อนรับที่หน้าบ้าน เกดลากตัวยะเข้าบ้านพร้อมกับบอกว่ามีเซอร์ไพร์ส ภายในบ้านมืดจนมองไม่เห็นอะไรพอกดสวิตท์ไฟ จึงมองเห็นฝาผนังที่ติดกระดาษสีสวยว่า สุขสันต์วันเกิด ยะสุดที่รัก" บนโต๊ะมีกบัข้าวน่ากินทั้งนั้น ตรงกลางโต๊ะมีเค้กชิ้นใหญ่ตั้งเด่นเปงสง่า ชายหนุ่มจึงถามว่าไหนไปธุระไง หญิงสาวตอบกลับมาว่า "ก็ไปซื้อของพวกนี้ไงจ๊ะ" ทำเสียงหวาน หน้าตาทะเล้น แต่เวลาของความสุขมันเร็วนัก และแล้วความรักของทั้งคู่ที่รวมกันสะสมกันมาเริ่มจะจบลง เหมือนประติมากรรมน้ำแข็งที่สวยงามกำลังจะละลาย
เกดเริ่มเปลี่ยนไปมีท่าทีเหินห่าง ซึ่งยะก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแม้ตนจะพยายามถามแต่เกดมักจะตอบว่าเปล่า แววตาเฉยชา น้ำเสียงเหมือนเบื่อหน่าย ไม่น่ารักเหมือนแต่ก่อน ยะก็ทนกับความหมางเมินของคนรักมาตลอด แต่แล้ววันที่เป็นจุดจบของความรักก็มาถึง เกดโทรไปหายะที่บ้านบอกใยมาที่คอฟฟี่ช็อปร้านประจำ ไม่นานนักชายหนุ่มก็ไปถึง เกดนั่งรออยุ่ในร้านแล้ว เด็กเสิร์ฟเดินมาถามว่ารับอะไรไหม ยะจึงบอกว่าขอกาแฟดำแก้วแล้วหันไปมองเกด เกดส่ายหน้า สักพักนึง เกดจึงเริ่มต้นพูด "ขอโทษนะยะ คือว่าเกดไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้กันไว้ได้ที่ให้ไว้ได้ คือเมื่อเดิอนก่อนคนๆนั้น คนที่เกดรักก่อนหน้าที่จะเจอกับยะ เค้าเพิ่งเรียนจบมาจากนอก เกดพยายามที่จะทำเป็นไม่สนใจแล้วแต่เค้าบอกว่าตลอดเวลาเค้ารอที่จะพบกับเกดมาตลอด มันทำให้เกดรู้สึกหวั่นไหว เวลาเก่าๆที่เกดอยุ่กับเค้ามันหวนกลับมานะยะ
เกดขอโทษจิงๆ" หญิงสาวร้องไห้พร่ำบอกว่าขอโทษ "ที่เกดต้องการจะบอกผมคือเกดจะขอกลับไปหาคนๆนั้นใช่ไหม"
ยะรู้สึกว่าเหมือนอะไรบางอย่างติดคอพูดลำบากนัก เกดไม่ตอบแต่ใช้การพยักหน้าแทนคำพูด " เอ่อ.. เกดไม่ต้องร้องเลยนะผมเข้าใจ เราเป้นเพื่อนกันก็ได้ ผมไม่โกรธเกดหรอกนะ" ชายหนุ่มพยายามที่จะยิ้มทั้งๆทียิ้มไม่ออกแล้วจะร้องไห้ด้วยซ้ำ "น้องครับ คิดเงินครับ"ชายหนุ่มเรียกเด็กเสิร์ฟมาคิดเงิน" "ยะเกดจะไม่ลืมยะเลย ขอบใจนะ" เกดกอดยะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจากไป ทันทีที่หญิงสาวเดินจากไปน้ำตาของยะไหลทันทีกลั้ยไว้ไม่ไหวแล้ว เขาจึงทำแค่เพียงวิง่ วิ่งหนีไปจากตรงนี้ไปไหนก็ได้ยิ่งไกลยิ่งดี แต่นั้นเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มคิด แต่ความจริงคือเขายังไม่ได้ไปไหน ยังอยุ่ที่เดิมยังคงร้องไห้อย่างน่าสมเพซ  ยะเริ่มรู้สึกตัวว่าตนได้หลับไป ยังคงฝันถึงเนื่องเดิมๆ ชายหนุ่มเช็ดหน้าเช็ดตามอง
พระอาทิตย์ขึ้นตอนรุ่งอรุณ ในใจของเขายังคิดเหมือนทุกๆวันว่า แล้วสักวันนึงเค้าจะลืมสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นเพื่อพร้อมที่จะเผชิญรักครั้งใหม่   จบ/      ติชมตามความจริงนะครับ