หนุ่มอาร์ตติสสะกิดหัวใจยัยหน้าโหด

บทนำ

   "แกจะไปไหนก็ไป สมใจแกหรือยังล่ะ!!?? วันนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว แม้แต่ข้าวจานเดียวก็ยังไม่มีจะกิน!"

   
   "พ่อ...ผม..."
   
   "ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันอยากอยู่คนเดียว"
   
   "เชิญครับ"
   
   ผมเดินออกจากห้องรับแขกที่ตอนนี้ไม่เหลือแม้กระทั่งโซฟาสีแดงตัวโปรดของผม เมื่อหลายวันก่อนมีจดหมายมาหาพ่อว่าบ้านนี้กำลังจะถูกยึด ไม่นานนักก็มีจดหมายจากศาล ซึ่งหลักใหญ่ใจความคือพ่อโดนฟ้อง'ล้มละลาย' ผมเคยมีทุกสิ่ง ผมเคยได้รับทุกอย่าง ตอนนี้,,ผมไม่เหลือสักอย่าง 
   
   ผมมีความฝันว่าอยากจะเป็นนักวาดการ์ตูน ผมกำลังทำแอนิเมชั่นเรื่องหนึ่งส่งเข้าประกวด ซึ่่งแน่นอนล่ะครับ คนอย่างพ่อไม่เห็นด้วยกับผมแน่ โดยให้เหตุผลว่า ศิลปินไส้แห้ง แต่ผมก็ยังเห็นพวกดารานักร้องก็ยังอยู่ดีมีสุขดี -*-
   
   ผมเดินขึ้นมาบนห้องนอนอย่างช้าๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จัดการหอบเสื้อผ้าในตู้ใส่กระเป๋าเดินทางใส่แต่ของที่จำเป็นเท่านั้น แล้วเอาเงินติดตัวไปนิดหน่อย ก่อนจะวางเงินที่ผมเก็บมาตั้งแต่เล็กลงบนโต๊ะก้อนหนึ่ง หวังจะให้พ่อเอาไปใช้หลังจากที่ผมไม่อยู่ ผมไม่ได้จะทิ้งท่านนะ แต่แค่ไม่อยากให้เป็นภาระ หลังจากที่พ่อย้ายออกจากบ้านนี้ไปแล้ว พ่อก็คงไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด อาจจะไม่ถูกกันบ้างแต่ในยามจำเป็นยายก็ไม่เคยทิ้งลูกเขยคนนี้ไปไหน
   
   "พ่อครับ ผมไปแล้วนะ"
  
    ไม่มีเสียงตอบรับ 
  
    ผมเดินออกจากบ้านก่อนจะโทรเรียกเพื่อนสนิทของผมให้มารับ เวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไหร่ คนที่ผมโทรเรียกก็มาถึงหน้าบ้านก่อนจะถามอย่างสนิทกัน
  
   "มึงจะไปไหนว้ะ?"
  
   "กู...ไม่มีที่ไปแล้ว"
   
   "อะไรของมึง ช่วยอธิบายให้กูเข้าใจด้วย มึงยิ่งติสแตกอยู่"
    
   "เออน่ะ พากูไปหาบ้านเช่าถูกๆก่อนแล้วกัน"
   
   ไอ่เชนนั่งจ้องหน้าพลางเลิกคิ้วข้างเดียวเหมือนหมาสงสัย ก่อนจะออกรถไปจากหน้าบ้าน สายตาผมเหลือบไปเห็นพ่อยืนมองอยู่หน้าบ้าน ผมสงสารพ่อนะ แต่ในเมื่อผมต้องเลือกการตัดสินใจของผมมันดีที่สุดแล้ว ผมคิดว่าถ้าผมชนะการประกวดผมจะกลับไปอยู่กับพ่อ และหวังว่าวันนั้นพ่อคงจะเข้าใจผมสักที
   

   ฉันไม่เข้าใจกับป้าข้างห้องของฉันจริงๆเลย ทำไมต้องทะเลาะกันเสียงดังเอะอะโวยวายด้วยนะ! ทำลายสมาธิการเขียนนิยายของฉันหมด ตอนนี้ฉันขอออกจากอพาตเม้นต์นั่นแล้ว แล้วคราวนี้ฉันจะไปซุกหัวอยู่ตรงไหนดี!? ฉันมันโง่จริงๆ ขอย้ายออกทั้งที่ยังไม่มีห้องพัก= = 
   
    "อ๋อ มีจ่ะเหลือหลังสุดท้ายแล้ว ท้ายซอยโน่นเลย"
  

   "เอิ่ม..ป้าคะ มีห้องเช่าว่างมั้ยคะ"
   
   "อ๋อ ไม่ว่างแล้ว! ไปที่อื่นโน่นเมื่อกี้เพิ่งมีคนเช่าไปเอง ไม่มีอะไรไปเลย แกะกะร้าน"
   
   อ๊ายยย ทำไมป้าไล่หนูอย่างกับหมูกับหมาแบบนี้ ไม่มีก็ไม่มีสิ่ไม่ได้ง้อซะหน่อย เชอะ!! T^T กรรมละ คราวนี้ฉันจะไปที่ไหนต่อดีหล่ะ คนไม่มีที่ไปมันเป็นแบบนี้นี่เอง TT
   
   "ไอ่หนู มีบ้านเช่าอยู่ซอยถัดไปน่ะ ลองไปถามดูเผื่อมีว่างให้เช่า!!" 
   
   ป้าหน้าโหดเดินกลับมาบอกฉันที่ทำหน้าเป็นหมาหิว ป้านี่น่ารักที่สุดในโลกเลย!! ^____^ ฉันเดินไปซอยถัดไปตามที่ป้าบอกและแล้วก็เจอป้าย 'บ้านเช่าถูกๆ' ฉันรีบเดินปรี่เข้าไปถามทันที 
   
   "ป้าคะ/ป้าครับ"
   
   อ๊ะ! สายซ้อน? ฉันหันไปทางต้นเสียงเป็นผู้ชายร่างสูงแต่งตัวดีมีฐานะ หน้าตาต้องขอบอกว่าโคตรหล่อค่ะ>< และเขาก็สุภาพบุรุษมากที่เปิดโอกาสให้ฉันพูดก่อน ขอบคุณนะคะเจ้าชาย!

   "ป้าคะ มีบ้านเช่าถูกๆมั้ยคะ!?"

   "ห้ะ! หลังสุดท้าย" o_o

    เขาทำหน้าอย่างกับเจอผีซะอย่างนั้น อ่าวว นายนี่พูดถึงบ้านเช่าที่ฉันถามนี่ 

   "นาย เป็นอะไรอ่ะ??" ฉันถามอย่างใสซื่อ
   
   "ผมกำลังหาบ้านเช่าอยู่ เมื่อกี้ผมมาก่อนผมก็ควรจะได้มันใช่มั้ย"
 
   "แต่นายให้ฉันพูดก่อนสิทธิ์นั้นก็ควรจะเป็นของฉันนะ!!" สุภาพบุรุษเมื่อกี้หายไปไหนเนี้ยยย,,
   
   ฉันกับเขาจ้องตากันเขม็ง เหมือนไฟกำลังจะลุกท่วมเป็นแบล็คกราวน์อยู่ด้านหลัง  ก่อนที่ป้าเจ้าของบ้านเช่าจะอดรนทนเราสองคนไม่ไหวจึงยืนข้อเสนอที่ฉันรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด
   
   "ก็นอนด้วยกันเลยสิ่!! นี่มันก็จะมืดค่ำแล้วนะ ถ้าออกไปหาไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่า อันตรายด้วย" 
   
   "O[]O" << เราทั้งคู่
   
   "ป้าคะ สั่งให้หนูไปตายง่ายกว่าให้หนูมานอนกับนายนี่อีก"
   
   "งั้นเธอก็ไปตายไป"
   
   "ไอ้บ้า!! นรกยังไม่รับคนดีๆอย่างฉันตอนนี้ นายนั่นแหละจะไปตายไหนก็ไปเลยไป๊!!"
   
   "ป้าครับ สรุปเราจะอยู่ด้วยกันนะครับ ค่าเช่าบ้านเท่าไหร่ครับเดี๋ยวผมจ่ายก่อน"
   
   "ไม่ได้นะ!! ฉันไม่นอนกับนาย ไอ้หน้ากบ!"
   
   "พันสองจ้ะ"
   
   นายหน้ากบจับมือที่ฉันตะเกียกตะกายจะไม่ให้ป้ารับเงินไว้ ไม่เอานะไม่เด็ดขาด ฉันได้แต่ดิ้นไปมาอยู่อย่างนั้นก่อนที่นายหน้ากบจะรับกุญแจมาแล้วลากฉันมุ่งหน้าไปยังบ้านเช่าท้ายซอยตามที่ป้าบอกไว้