THE SIN HAREM .. [Yaoi 18+]

ลำดับตอนที่ #2 : Act 0 : INTRO

Act.0

INTRO

 

ในโลกปัจจุบัน ได้มีเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับปีศาจต่างๆ  บ้างก็เชื่อว่าเป็นเรื่องหลอกลวง บ้างก็บอกว่าเป็นเรื่องที่ไม่สามารถสรุปได้ แต่หารู้ไม่ว่า ในโลกนี้ .... 'มีปีศาจอยู่จริง'

ไม่ว่าจะเป็นปีศาจชั้นต่ำถึงชั้นสูง ก็ล้วนอยู่ร่วมกับมนุษย์

มนุษย์เป็นเพียงแค่อาหารให้กับเหล่าปีศาจเท่านั้น

แต่มนุษย์นั้น .. ช่างโง่เขลาสิ้นดี ปากบอกว่าเป็นสัตว์ที่ประเสริฐ แต่โง่ที่สุดในบรรดาเหล่าสัตว์ทั้งปวง

ทั้งทำลายทรัพยากรธรรมชาติ ที่เป็นสิ่งที่สำคัญต่อโลก ทำลายผืนป่า ปล่อยควันมลพิษ และผลิตเครื่องอำนวยความสะดวกให้ตนเองสบาย

หึ .. เพราะอย่างงั้นแหละ มันจึงทำให้เกิดบาปทั้ง7ประการ ซึ่งพวกมนุษย์เหล่านั้นสร้างมันขึ้นมา

ความโทสะ .. ความโกรธแค้นต่อผู้ที่ทำร้ายตนและต้องการที่จะแก้แค้นพวกคนเหล่านั้น

ความตะกละ .. กินอย่างไม่ลืมหูลืมตา สนองความต้องการด้วยอาหารที่มากเกินไป จนไม่เห็นถึงคนรอบตัว

ความโลภ .. ความต้องการที่จะให้ได้มาทั้งทรัพย์สินและอำนาจที่เหนือกว่าผู้อื่น 

ความริษยา .. ไม่ยอมรับตัวตนของตัวเอง ไม่ยอมรับถึงความดีเด่นของผู้อื่นที่มีมากกว่าตน

ความตัณหา .. ตัณหาต่อสิ่งเร้ารอบข้าง ความต้องการทางเพศที่มีมากจนกู่ไม่กลับ

ความเกียจคร้าน .. คิดจะสะดวกสบายอยู่คนเดียว โดยพึ่งคนอื่นให้ทำงานหนักเพื่อตนเอง

ความหยิ่งยะโส .. เห็นตนเองสำคัญกว่าผู้อื่น คิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสำคัญและอำนาจเหนือผู้อื่น

สิ่งเหล่านี้ล้วนเกิดมาจากพวกมนุษย์โง่เขลานี่ทั้งนั้น จนทำให้เกิดปีศาจแห่งบาปทั้ง7ขึ้น

มันคอยกัดกินชีวิตผู้คน จนทำให้ผู้คนนับล้านตาย ผู้คนจึงจำเป็นต้องส่งเครื่องบรรณาการหรือที่เรียกว่า'เครื่องสังเวย'ให้เหล่าปีศาจพวกนี้

'เครื่องสังเวย'เป็นมนุษย์ที่มีความกล้าแกร่งและมีพลังเวทย์ที่เหนือมนุษย์ เขาจึงไปนำครอบครัวหนึ่งมาบูชายัญให้เหล่าปีศาจ

จนนานไปเป็นพันปี ครอบครัวนี้ได้ถูกลืม ไม่มีใครรู้ว่ายังมีผู้สืบสกุลอยู่รึเปล่า ไม่รู้ว่าหายตัวไปไหน และไม่มีใครขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกเลย

จนกระทั่งชาวบ้านวิตกกังวลอย่างมาก ว่า ......

...................

"เฮ้อออ .." ผมถอนหายใจออกมายาวเหยียด แล้ววางหนังสือเล่มเก่าๆขาดๆไว้บนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ

ทำไมผมถึงไม่อ่านต่อเหรอ ?   ก็..หน้าถัดไปมันดันถูกฉีกออกไปแล้วน่ะสิ ผมเลยไม่เคยรู้เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป

"ทำอะไรอยู่ ?" เสียงทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา เสียงนี้มัน... เอเดน !

ผมรีบหันควับไปหาเจ้าของต้นเสียงก็พบกับชายหนุ่มร่างสูง ผมสีดำขลับ ดวงตาคมเข้มสีฟ้าประกาย ใบหน้าเรียวได้รูป กำลังยืนพิงประตูทางเข้าห้องสมุดเล็กๆนี้ เอเดนกอดอกเดินเข้ามาหาผม

"อ-อ่านหนังสืออยู่ครับ ...ล-แล้วเอเดนมาทำอะไรที่นี้ล่ะ ? " ผมถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก เพราะเอเดนกำลังยืนคร่อมร่างผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้น่ะสิ จ..จะมาไม้ไหนอีกนะ !!!

เอเดนชำเลืองมองหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วหันมาสบตากับผม เขามองต่ำลงไปที่เป้ากางเกงผม

หน้าผมขึ้นสีแดงระเรื่อ ผมรีบเอามือปกปิดเป้ากางเกงไม่ให้อีกฝ่ายมอง 

"เอเดนลามก ! ย-หยุดเลยนะ เลิกมองได้แล้ว !" ผมตวาดเสียงดังเพื่อขู่อีกคนให้เลิกทำสายตาลามกนั้น แต่มันก็ไม่ได้ผล มันทำให้อีกฝ่ายกลับนึกสนุกขึ้นมาซะอีก 

เอเดนไม่พูดอะไรก่อนจะอุ้มผมพาดบ่าเดินออกจากห้องสมุดเล็กๆนั้น

"นี้ ปล่อยผมนะ! .. เอเดนบ้า! ปล่อยน้าาาา" ผมทั้งทุบทั้งตีทั้งถีบแผ่นหลังของเขา แต่เอเดนกลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลยแม้แต่นิด

"ถ้าไม่เลิกหุบปาก ฉันจะยัด'ไอนั้น'เข้าปากนาย" เมื่อได้ยินประโยคนี้ ผมถึงกับชะงัก เงียบกริบไม่ตอบโต้อีกคนเลย .. 

"เอเดน ทุเรศ ที่สุด" ผมตั้งใจจะพูดให้มันเบาที่สุด เพื่อไม่ให้เอเดนได้ยิน

"ว่าอะไรนะ ?"

"ป-เปล่าครับๆ ไม่มีอะไรครับ"