ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Story2
หลังจากที่พี่แจ็คสัน [เค้าบอกชื่อผม] ทายาให้แล้วผมก็มานั่งหง๋อยอยู่สระน้ำสีใส ผมไม่เข้าใจว่ามาร์คพูดเรื่องอะไรกับพ่อผม มาร์คไม่เหมือนเจ้าหนี้ทั่วไปแต่เค้าเหมือนโกรธเกลียดพ่อมานานแสนนาน
"หึ คิดถึงพ่อจนต้องมานั่งปั้นน้ำตาเลยเหรอ" คำพูดแบบนี้มีคนเดียวแม้จะเพิ่งรู้จักกันแต่คำพูดกัดกินคงเป็นใครไม่ได้นอกจาก
"มาร์ค" ผมเรียกชื่อเค้าเสียงแผ่วก่อนผมจะลุกและกำลังเดินเข้าบ้าน
"เห็นหน้าฉันนี่ต้องรีบหนีเลยเหรอ" ผมกลัวคุณต่างหาก
"ผมไม่มีอะไรจะคุยนี่ครับ" ผมบอกและกำลังเดินแต่ความไวยิ่งกว่าของมาร์คดึงแขนผมให้กลับไปมองหน้าเค้า
"เหรอ...งั้นนายคงคิดถึงพ่อนายมากสิ่นะ" ผมได้แต่ก้มหน้า
"พ่อผมไปทำอะไรให้คุณนักหนาถึงต้องทำกับพวกเราแบบนี้" ผมตะคอกออกไปด้วยอารมณ์ที่กำลังเสียใจอย่างสุดขีด
"หึ...นายดูฉลาดนะ แต่ตอนนี้นายมันยิ่งกว่าโง่ซ่ะอีก" ตู้มมม!!! ไม่พูดเปล่ามาร์คผลักผมตกลงไปในสระว่ายน้ำซึ่งแน่นอนว่าผมด้อยมากเรื่องการว่ายมาก
"ช...ช่วย ผ...ผมด้วย" ผมตะเกียกตะกายไปมาผมว่ายน้ำไม่เป็นแถมยังเจ็บขาอีกด้วยยิ่งทำให้ผมแย่ลงกว่าเดิม ตอนนี้ผมกำลังเริ่มหมดสติแต่วินาทีนั้นมาร์เค้า...
21:33 เวลา ณ เกาหลีใต้
ผมปวดหัวมากจึงสะบัดหัวไปมาสองทีก่อนจะกุมขมับ
"ปวดหัวเป็นบ้าเลย" ผมบ่นอุ้บอิ้บอยู่คนเดียวในห้อง ตื้ดดด ตื้ดดด ตื้ดดด เสียงโทรศัพท์ผมสั่น
"ว่าไงยูคยอม" ผมพยายามปรับเสียงไม่ให้มันดูป่วยจนเกินไป
(แบมแบมทำไมเสียงนายเป็นแบบนั้น ไม่สบายเหรอ) ยูคยอมยิงคำถามรัวใส่ผมอีกแล้ว
"เปล่าปกติ นายมีอะไร" ผมถามยูคยอมไปแต่เหมือนตอนนี้สมองผมมันเริ่มเบลอผมต้องรีบหาทางวางสายยูคยอมให้ได้
(พรุ่งนี้นายห้ามหยุดนะแบมแบม) ยูคยอมย้ำผมเรื่องที่คุยกันเมื่อกลางวัน
"ไม่ลืม แค่นี้นะ" ผมกดวางสายทันทีและเหมือนอาการเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ทำให้ผมง่วงเป็นพิเศษ ผมจึงเผลอกหลับไป
เช้า
ผมรีบวิ่งลงบันไดลงมา เหมือนเช่นเวลาผมกำลังไปโรงเรียนแต่ก็ถูกดักทางด้วยเสียงเดิม
"แบมแบม" เดาไว้ไม่มีผิด
"ผมรีบนะครับ" ผมตอบกลับไม่โกรธไม่แค้นเหมือนไม่มีเรื่องเมื่อวานเกิดขึ้น
"หายดีแล้วงั้นเหรอ" มาร์คถามผมหน้านิ่ง
"ครับหายดีแล้ว" ผมตอบพรางยิ้มให้มาร์ค
"งั้นให้คนไปส่ง" จะว่าไปก็แอบใจดีแหละสงสัยวางมาดโหดให้ลูกน้องกลัวจนผมเองก็กลัว เมื่อผมก็นั่งคิดนะการที่เค้ายึดบ้านผมคงไม่แปลกหรอกเพราะเค้าเป็นเจ้าหนี้ แต่ผมแค่ไม่เข้าใจเรื่องพ่อ
ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนถึงโรงเรียนที่มียูคยอมยืนรออยู่ตรงหน้าตูโรงเรียน
ณ โรงเรียน G
"ไงยูคยอม" ผมทักยูคยอมก่อนเพราะปกติเจ้านี้จะเรียกผมก่อนเสมอ
"โอ้โหแฮะนี่นึกว่าจำทางไม่ได้แล้วซ่ะอีก" ยูคยอมพูดก่อนที่เราสองคนจะหัวเราะพร้อมกัน
"ฉันมีเรื่องเล่าให้นายฟัง" ผมไม่รู้ว่าเจ้ายูคอยากฟังหรือเปล่าแต่ตอนนี้ผมลากมาหลังโรงเรียนและจัดการเล่าทุกอย่างให้ฟัง
#จบไปกับอีกหนึ่งตอนถ้ามันไม่สนุกก็ซอรี่ด้วยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น