[Mark x Bam2x] The Story

ลำดับตอนที่ #1 : The Story1

ฟิ้วววว จ๋อม~ ฟิ้วววว จ๋อม~ ผมโยนก้อนหินลงน้ำแบบนี้มาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วถ้าถามว่าทำไมเหรอ ผมบอกได้เลยว่ามันเป็นปกติของผมครับผมจะมานั่งโยนก้อนหินแบบนี้ทุกครั้งเวลาผมเบื่อ เบื่อ แต่ดูเหมือนผมจะเบื่อทุกวัน เพราะผมมานั่งตรงริมสระหลังบ้านทุกวัน
 

"แบมแบม!!!!" เสียงที่คุ้นเคยเรียกผมจากด้านหลังอย่างเช่นทุกครั้ง 
 

"ว่าไงยูคยอม" เพื่อนสมัยประถมของผมเราสนิทกันมากจนเหมือนพี่น้องในครอบครัวเดียวกันไปแล้ว
 

"ทำไมวันนี้นายไม่ไปเรียน" ยูคยอมถามผม จริงๆแล้วผมควรจะลาออกไปเลยหรือไม่ก็โดนไล่ออกไปเลยด้วยซ้ำก็ผมเล่นไม่ไปเรียนตั้งหนึ่งอาทิตย์
 

"อืม...ขี้เกียจอ่ะ" ผมตอบคำเดิมทุกครั้งเวลายูคยอมถามว่าทำไมผมไม่ไปเรียน จริงๆแล้วผมไม่ได้ขี้เกียจหรอกแต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มีคนคุยหรือเล่นกับผมนอกจากยูคยอม

"โถ่ว.นายไม่ต้องเฉไฉและนายควรไปเรียนด้วยพรุ่งนี้ฉันต้องเห็นหน้านายที่โรงเรียน" ยูคยอมยิ้มกวนประสาทให้ผมก่อนจะวิ่งแจ้นออกไป ผมคงต้องเข้าเรียนแล้วล่ะพรุ่งนี้ ผมลุกขึ้นเดินมาทางประตูหน้าบ้านก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน
 

"แบมแบม" พ่อเรียกผมเสียงสั่นก่อนจะร้องไห้ออกมาจริงๆนะผมไม่ชอบให้พ่อไห้เลย
 

"เราล่มละลายแล้วนะลูก" พ่อบอกผมและเดินมากอดผมใจเย็น
 

"พ่อครับอย่าล้อเล่นสิ่ ฮ่ะ ฮ่ะ " ผมทำทีขำเพราะคิดว่าพ่อผมคงล้อเล่น
 

"เรา..." ก่อนพ่อผมจะพูดบางคำก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างใจเย็นก่อนจะนั่งลงตรงโซฟาข้างหน้าผมกับพ่อและมีผู้ชายอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนนั้นหล่อมากผมสีควันบุหรี่ที่แสนมีเสน่ห์แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมต้องชื่นชมเขา
 

"คุณเป็นใคร ออกไปจากบ้านผมนะ" ผมบอกก่อนจะชี้นิ้วไปที่ประตูบ้านที่เปิดออก
 

"หึ บ้านนายงั้นเหรอแต่ก่อนหน่ะใช่แต่ตอนนี้...เป็นบ้านฉัน" เขาบอกผมทันใดนั้นพ่อผมก็นั่งขอร้องอ้อนวอนให้อย่าเพิ่งไล่เราออกจากบ้าน
 

"รู้อะไรม่ะถ้าลูกคุณเป็นผู้หญิงคงช่วยได้เยอะเลยนะแต่...ฉันไม่ชอบผู้ชาย" เข้าพูดพรางมามองหน้าผม ผมได้แต่ยืนงงทำอะไรไม่ถูก
 

"แต่ถ้าฉันจะลองเปลี่ยนรสนิยมดูล่ะ" เขาใช้นิวมือเรียวลูบใบหน้านิ่มๆของผม ผมเลยเบือนหน้าหนี
 

"ผมขอร้อง" พ่อผมอ้อนวอนจนผมทนดูไม่ไหวผมนั่งลงกอดพ่อผมเพื่อนเป็นการปลอบใจ
 

"ทีพ่อฉันขอร้องแทบตายคุณยังไม่ปราณี หึ ลูกคุณคนเดียวฉันเลี้ยงได้ส่วนคุณ ไปทำงานที่บ่อนผมแทนแล้วกัน" เขาพูดอะไรของเขาพ่อผมไปทำอะไรให้พ่อเขาทั้งๆที่พ่อผมไม่เคยทำอะไรให้ใคร 
 

"เอาพ่อของเจ้าเด็กนี่ออกไปได้แล้ว" นั้นจะเอาพ่อผมไปไหนหน่ะ อย่าเอาพ่อผมไปนะเอาพ่อผมคืนมาผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากมืออันแข็งแกรงของชายตรงหน้า

"เฮ้นายจะดิ้นอะไรนักหนาห่ะพ่อนายไม่ตายหรอก!!!!!" เขาตะคอกใส่หน้าผม จนผมต้องนิ่งในทันทีทำไมผมรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้จัง
 

"ผมไม่เชื่อปล่อยผมนะ" ผมไม่ได้ดิ้นเหมือนเมื่อกี้แต่ผมพยายามบอกห้เขาปล่อยผมไปหาพ่อ
 

"ทำไมกลัวพ่อนายตายหรือไง" เขาพูดเสียงเรียบแต่รู้ได้เลยว่าเค้ากำลังเยาะเย้ยผมอยู่
 

"ปล่อยผมนะ" ผมพูดในแนวขึ้นเสียงนิดๆเพื่อให้เขาปล่อย แต่ก็ตามที่ผมคาดไว้
 

"ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิ์ออกคำสั่งไม่ใช่นาย!!! อ้ออีกอย่างรอรับคำสั่งจากฉันได้เลย หึ" เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะผลักผมล้มลงไปกับพื้นแล้วเข้าก็เดินหายขึ้นชั้นสองไป ทำไมๆๆๆๆๆ ชีวิตผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ยย

ผมค่อยๆเดินขึ้นห้องช้าๆเพราะแรงผลักของคนนั้นแรงเกินไป โอ้ยยนี้ก้นผมจะหักหริอป่าวนะ
 

"นายเดินไหวหรือเปล่า" ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพยุงผมที่กำลังากสังขารตัวเองขึ้นห้อง
 

"ฝีมือมาร์คแน่ๆ" ผมไดิยินเค้าพูดเบาๆแต่ที่แน่ๆผมได้ยินเค้าเรียกชื่อคนนั้น ชื่อ .... มาร์ค นี่เอง


#หว่าาา ไรท์ซอรี่ที่แต่งสั้น แต่ไรท์ง่วงจริง ติดตามต่อตอน2น้าา