[FIC Banglo] Just แค่นี้เท่านั้น

ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4 ความรู้สึกดีๆ

 

 

    just แค่นี้เท่านั้น 4

   

    "ไม่ได้เรื่องเลย นายเรียกมันว่าเพลงงั้นหรอ?" ยงกุกฮยองหมุนตัวมาทางผมที่นั่งอยู่ที่โซฟาด้านหลังห้อง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่

    ไม่เข้าหูเอาซะเลย ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง==

    "ห๊ะ!! อะไรนะ นายพูดว่าอะไรนะ" ผมอยากจะบ้าตาย เพลงนี้ประธานก็ฟังแล้วพี่ๆในวงก็ฟังแล้วก็ไม่มีใครคัดค้านอะไร

    แต่คนที่เพิ่งมาใหม่ไม่ถึงวัน กลับว่าเพลงผมไม่ได้เรื่อง  แล้วตัวเองเก่งนักรึไง ผมว่าเราจะทำงานด้วยกันดีๆแล้วนะ 

     กลับทำตัวไม่น่าคบแบบนี้!!

    "ฉันบอกว่า มัน-ไม่-ได้-เรื่อง!" ยงกุกฮยองพูดต่อก่อนจะเน้นประโยคสุดท้าย โอ้ย! ผมแทบไม่อยากจะเรียกเขาว่าฮยองเลย

     (แกก็เรียกฮยองแค่ลับหลังไม่ใช่หรอ-ไรเตอร์)   ผมไม่ได้ขอให้เขามาวิจารณ์เพลงผมนะ

    "นายมีสิทธิ์อะไรมาวิพากษ์วิจารณ์เพลงฉัน!" ผมลุกขึ้นและตะคอกใส่เขาผมไม่สนแล้วว่าเขาจะอายุมากกว่าหรืออะไร 

     แต่การที่มาวิพากษ์วิจารณ์เพลงคนอื่น ด้วยถ้อยคำพวกนี้มันไรมารยาทจริงๆ

    "แล้วใครเป็นคนที่ไปขอร้องให้ฉันมาเข้าวงและช่วยแต่งเพลงห่ะ!!" มันเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอคำพูดที่ผมคิดไว้ถูกกลืนไปจนหมด

   ที่เขาพูดมันเป็นความจริงทุกอย่าง

     แล้วผมจะทำอะไรได้ 

    เท้าของผมค่อยๆก้าวถอยหลังมาทีละนิดๆ

    พรึ่บ!!

    ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก บวกกับสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวรู้ตัวอีกที หน้าผมก็กระแทกเข้ากับแผงอกกว้าง มิหนำซ้ำมือหนายังโอบรอบ

    เอวผมไว้อีก    อยู่ดีๆผมก็รู็สึกร้อนๆที่หน้ายังไงไม่รู้

    "ระวังหน่อยดิ ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจะทำไง?"ยงกุกฮยองค่อยปล่อยผมออกจากมือที่พันธนาการผมไว้ น้ำเสียงที่ดูเย็นชาและดุดันเมื่อครู่ 

    กลับกลายเป็นเสียงที่ดูอ่อนโยน และห่วงใย

    "......." ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้สมองของผมมันว่างเปล่าไปสะแล้ว

    "ฉันว่าวันนี้นายกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะ วันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง ค่อยมาคุยกันใหม่พรุ่งนี้ละกัน"ฮยองพูดแค่นั้น

                                                    'อปป้า ระวังหน่อยสิ ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจะทำไงอ่ะ?'

    ประโยคที่คุ้นเคย ภาพเด็กผู้หญิงที่คุ้นตา มันผุดขึ้นมาในหัวผมอีกแล้ว ตลอดเวลาตอนนี้ในหัวผมมีแต่ประโยคนี้ที่ดังแล้วดังอีก

    เหมือนกับเทปที่ถูกเปิดซ้ำไปซ้ำมา......

    .

    .

    . 

    .

    . 

    .

    [DAEHYUN]

    ไอเจลโล่ มันหายหัวไปไหนแต่เช้า เหลือแต่ จงออบที่เดินงัวเงียออกมาจากห้อง ในสภาพบ็อกเซอร์ตัวเดียว   ก็รู้ว่ามึงมีซิ๊กแพ็กอ่านะ 

     แต่ไม่ต้องโชว์ได้ป่ะ กูอิจฉา พวกเราเช่าห้องที่ใกล้กับโรงเรียนและมหาลัย'ไว้และแชร์ค่าห้องกัน พวกเราก็เลยอยู่ด้วยกัน ส่วนฮิมชานฮยอง

    กับยองแจ ก็เช่าห้องอยู่ด้วยกันไม่ไกลจากหอที่ผมพักสักเท่าไร

    "อ่าว ฮยองตื่นแล้วอ่อครับ" จงออบ เดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวตรงข้ามกับผม แล้วจัดการหยิบแซนวิสที่ผมทำไว้ขึ้นมากัดคำใหญ่ๆ

    "เออ ใครจะไปเหมือนแกละ ตื่นมาก็ไม่ยอมไปอาบน้ำแปรงฟัน มานั่งกินแซนวิส หน้าตาเฉย" 

    "โฮ้ ฮยอง== ฮยอง ไออับอนออบไอ้อ่อยอิ" มันพูดทั้งที่แซนวิสเต็มปาก

    "ห่ะ แกเคี้ยวให้หมดก่อนแล้วพูดใหม่" ผมเห็นมันกินแล้วแม่งเอาซะเหมือนแซนวิสผมอร่อยมว๊ากกกก (วิบัติเพื่อให้เห็นภาพ555)

    " อึก ฮยอง ไปรับผลสอบให้หน่อยดิ" มันกลืนแซนวิสลงคอก่อนจะพูดอีกครั้ง

    "ได้ แต่ตอนนี้แกไปอาบน้ำก่อนมั๊ย??"

    .

    .

    .

    .

    .

    . 

    [ZELO]

    "ฮยอง ทำไมต้องมาที่โรงเรียนด้วยละฮะ" ผมถามยงกุกฮยองที่เดินอยู่ข้างๆหลังจากที่ส่ง sms มาปลุกผมตั้งแต่เช้าให้มาที่ โรงเรียนมัธยม

    เมื่อวานกว่าผมจาะกลับถึงห้องกว่าจะได้นอนเล่นมาปลุกตั้งแต่เก้าโมง มันไหวมั๊ย?? นี่ผมก็ออกมาโดยไม่ได้บอกจงออบฮยอง 

   กับแดฮยอง ไว้ พวกเขาต้องเป็นห่วงแน่เลย 

    "ยอมเรียกว่า ฮยองด้วยอ่อ??" นั้นเรียกฮยองดีๆก็ไม่ยอมช้ะ ฮึ่ยยย

    "........" ผมขอ NO COMMENT ละกัน 

    "ในเมื่อเพลงนายมันเกี่ยวกับโรงเรียนเราก็ต้องมาที่โรงเรียนดิ" ฮยองเอามือมือยี้หัวผมจนยุ่ง ก่องจะยิ้มร่าเดินต่อไป เขาไปอารมณ์ดี

       มาจากไหน

    "ผมก็ไปโรงเรียนอยู่ทุกวันอ่ะ" ผมเบื่อจะตาย

     "แล้วฉันมาด้วยหรอ???"  ฮยองพูดจบก็ถือวิสาสะมากอดคอผมแล้วก็ลากไปนู้นไปนี้อยู่ได้ แต่วันนี้ผมเห็นแต่รอยยิ้มฮยอง 

      มันทำให้ผมพลอยอารมณ์ดีและยิ้มไปด้วย

     "นี่! โอจองโฮ ตื่น!!" ผมได้ยินเสียงของอาจารย์คนนึงมาจากห้องที่เรากำลังจะเดินผ่าน มันทำให้เราสองคนหยุดชะงัก

     "นี่ โอจองโฮ เธฮจะมาโรงเรียนทำไม จะสอบแล้วแต่เธอกลับเอาแต่นั่งหลับ" อาจารย์คนนั้นยังคงพูดต่อ แต่ นักเรียนคนนั้น

     กลับไม่เป็นเดือดเป็นร้อน   แถมยังแสดงอาการโกธรด้วยการ

      ปัง!

      เตะโต๊ะ-0-  ผมแอบสะดุ้งเล็กน้อย ฮยองที่กอดคอผมอยู่เลยกระชับผมเข้าหาตัวฮยอง เหมือนเป็นการปลอบผม

      "เรียนไปทำไมครับ ภาระชัดๆ" แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องเลย ผมกับฮยงมองหน้ากัน3วิ ก่อนจะเดินต่อไป ฮ่าฮ่า

      "ฮยอง ผมหิวอ่ะ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า" เพราะฮยองนะเนี่ย ผมรีบวิ่งมาเลยไม่ได้กินข้าวเช้าเลย

      "อ่า งั้นไปร้านหนมปังแถวๆนี้ละกัน" ผมว่าวันนี้บรรยากาศระหว่างเรามันแปลกๆนะ ทำไมเราไม่ทะเลาะกันเลย (ดีแล้วโล่-ไรเตอร์)

      "อื้มมมม" แล้วเราสองคนก็เดินไปที่ร้ายหนมปังกัน

       .

       . 

       .

       .

       [DAEHYUN]

       "ทำไม แกได้คะแนนน้อยจังว่ะ"ผมถามจงออบ เมื่อพอผมเห็นใบคะแนนผลสอบ มันก็ไม่ใช่คะแนนที่ย้ำแย่หรอก แต่มันไม่ใช่คะแนน

       ที่คนอย่างจงออบควรจะได้อ่ะ

       "ฮ่าฮ่า ไม่รู้สิ ฮยอง"จงออบ หัวเราะกลบเกลื่อน

       "ทีหลังเดี๋ยวพี่สอนละกัน งั้นไปหาไรกินปลอบใจละกัน ไปๆ"

       .

       .

       .

       .

       [YONGGUK]

       ผมพาเจลโล่มาที่ร้านหนมปังใกล้ๆกับสนามเด็กเล่น พอเจลโล่เห็นขนมปังหรือเค้กที่อยู่ในตู้เท่านั้นละ เขาก็เดินเข้าไปเกาะตู้สะเหมือนเด็กๆ

       เจลโล่สั้งเค้กกับโก้โก้เย็นมานั่งกิน ไม่พูดไม่จาสักคำ 

       "เปื้อนแล้ว" ผมเอื้อมมือไปเช็ดเค้กที่ติดอยู่ที่มุมปากของเจลโล่

       "น่าแดงเชียวเป็นไรป่าว" ผมถามต่อเมื่อเห็นเจลโล่น่าเริ่มแดง ผมเอามือไปแตะที่หน้าผากเขา

       "ตัวก็ไม่ร้อนนิ" 

       "ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย ปล่อยได้แล้ว"เจลโล่ปัดมือผมออก และเริ่มกินเค้กต่อ

       ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นเด็กผู้ชายคนนึง ยืนแอบอยู่หลังเสา มองอะไรบางอย่าง พอผมมองตามไปก็เห็นเด็กผู้หญิงน่ารักคนนึง

       ฮ่าฮ่า คงจะแอบชอบอยู่ละสิ  ผมลุกขึ้นเพื่อจะไปซื้อหนมปัง

       "ฮยองไปไหนอ่ะ?"  เจลโล่เงยหน้าขึ้นมาถามผม น่ารักจริงๆ เฮ้ย ผมคิดอะไรเนี่ย

       "เดี๋ยวมา"ผมตอบและเดินตรงไปซื้อขนมปังมาก้อนนึงก่อนจะเดินออกไปนอกร้าน

       [ZELO]

       ผมมองตามยงกุกฮยองไป ก็เห็นเขาเดินตรงไปทีเด็กผู้ชายคนนึง และยืนขนมปังนั้นให้ ก่อนจะพูดคุยอะไรกันนิดหน่อย 

       แต่รอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างนั้นมัน ดูตรงข้ามกับบุคลิกของเขามาก เขาดูอ่อนโยนและใจดีเมื่อพูดคุยกับเด็กและยิ้มให้

       ผมเดินออกมาจากร้านและตรงเข้าไปหายงกุกฮยอง ก็เห็นเด็กผู้ชายคนนั้น เดินตรงเข้าไปหาเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึง

       "อ่ะ เราให้" เด็กผู้ชายคนนั้นให้หนมปังกับเด็กผู้หญิง เด็กผู้หญิงยิ้มอย่างเขินอาย ก่อนจะเอ่ยถาม

       "ให้เราหรอ?" 

       "อื้ม" สิ้นสุดบทสนทนา หน้าของทั้งคู่ก็กลายเป็นสีแดง เด็กผู้หญิงบิดไปมาอย่างเขินอาย 

       ผมหันมามองหน้ายงกุกฮยอง ฮยองยิ้งให้ผมก่อนจะจับมือผมและเดินนำไป

       "กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวไปส่ง"ฮยองพูดก่อนจะค่อยๆปล่อยมือผมออก

       "ฮยอง มีรถอ่อ"ผมถามไป

       "ใบขับขี่ยังไม่มีเลย ฮ่าฮ่า" ฮยองหัวเราะลั่น ผมเองก็อดหัวเราะไม่ได้

       "ตอนเด็กๆผมก็เคยเป็นแบบนั้นนะ"อยู่ดีๆผมก็พูดขึ้นมาผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงพูดเรื่องนี้ออกมา

       "หื้ม??" ฮยองทำหน้าแปลกใจ

       "ผมก็เคยแอบชอบเด็กผู้หญิงน่ารักแบบนั้นเหมือนกัน ฮ่าฮ่า มันนานมาแล้ว เธอเป็นคนน่ารักมากเวลาอยู่กับคนที่เธอสนิทแต่เวลาที่

        เธออยู่กับคนแปลกหน้าเธอจะเย็นชามากกกกกกก" ผมกางแขนออกและทำเป็นรูปวงกลมเพื่อแสดงว่ามันใหญ่มากจริงๆ

        เราสองคนหัวเราะลั่น

        [YONGGUK TALK]

              ผมไม่รู้ว่าทำไมเจลโล่ถึงพูดเรื่องพวกนี้ให้ผมฟัง ผมรู้สึกเหมือนว่าเขาจะเริ่มไว้ใจผมมากขึ้นทีละนิดๆแล้วละ

       แต่ว่านะ  ผมก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า เด็กผู้หญิงคนนั้น จะเป็นคนเดียวกับในรูปหรือป่าว เพราะรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขา เผยออกมาอีกแล้ว

     ............................................

[talk นิดนึง]
ขอโทดน้า ที่หายไปนานมากกกก กลับมาอัปให้อ่านแล้วยาวขึ้นมั๊ย
ตอนนี้มีน้องแด้ และจงออบบี้มาด้วย 
อาจจะมีเอ็นซีเร็วๆนี้เป็นการไถ่โทษ
เม้นให้เราเยอะๆนะ จะได้มีกำลังใจมาอัปให้ต่อ
ถ้าเราไม่มีเวลาจริงๆจะพยายามมาอัปอาทิดละครั้ง
บ๊ายบายยยยยย
ps.ติดตามต่อกันว่าสรุปแล้ว ฮยอนจินคือใครและทำไมต้องอยากให้เจลโล่เจอยงกุกและรักแรกของโล่คือใครรรรรร