คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 battle love(?)
Just แค่นี้เท่านั้น 2
ผมก้าวเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาว กับแสงไปสลัวๆและเสียงบีสท์หนักๆที่ดังคลอมาจากอุโมงค์ใต้ดิน ซึ่งจะพาผมไปเจอกับคนๆนึง ‘บังยงกุก’
‘นี กา โบ โก ชิพ พอ จี มยอน นี กา ดอ คือ รี วอ จี มยอน’
(ถ้าหากว่าฉันคิดถึงเธอ ถ้าหากฉันคิดถึงเธอมากขึ้น)
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ ทำให้ผมต้องควานหามือถือภายในกระเป๋าเสียงโค้ท ก่อนจะก้มลงมองชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอ
-แดฮยอน-
“ว่าไงครับ?” ผมเอ่ยถามอย่างรู้ทัน เหอะ นานๆที คนอย่าง แดฮยอง จะโทรหาเขาสักที
มีหรอที่จะไม่รู้ว่าโทรมาเรื่องอะไร
(คือไม่ทราบว่าคุณจุนฮงอยู่ไหนครับ) ปลายสายเอ่ยถามด้วย น้ำเสียงกวนโอ๊ย
“อยู่โซลไงครับ” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนไม่แพ้กัน พลางก้าวเดินไปใกล้อุโมงค์มากขึ้นเรื่อยๆ
(ตอบได้ดีมาก หึหึ คือกระผมจะเรียนถามว่า ไอคุณจุนฮงเนี่ย เจอ ยงกุกฮยองรึยังครับ)
“ กำลังจะเจอนี่ไงเหล่าครับ” เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นเรื่อยตามระยะทางที่ลดลง ก่อนที่ผมจะรีบบอกลาพี่ชายสุดกวน
“แค่นี้ก่อนนะ ฮยอง เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
(เออๆ ลากมันมาให้ได้ละ) แดฮยอง ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะตัดสายไป
ผมรีบเก็บมือถือลงกระเป๋าดังเดิม และเริ่มมองหา ‘บังยงกุก’ ด้านในอุโมงค์เต็มไปด้วยเสียงเพลงและเสียงคนที่พูดท้าทายกัน มันทำให้หูของผม เริ่มอื้อซะแล้ว
วื้ดดดดดดด!
เสียงไมค์หอนดังขึ้นก่อนที่เสียงของผู้ชายใต้ฮู้ดจะเอ่ยทักสาวกของเขา
“He-yo! What’s up?” ผู้ชายร่างสูง ถอดฮู้ดออกเผยให้เห็นใบหน้าและรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เหมือนฮยอนจิน...ซะเหลือเกิน เขาคือ.. ‘บังยงกุก’
“เอ๊ะๆ รู้สึกว่าวันนี้ จะมีน้องชายคนใหม่ของผมมาเยี่ยมเยือนนะครับ ฮ่าฮ่า”
เขาเอามือป้องตาเพื่อบังแสงไฟที่กระทบตาเต็มไปหมด ก่อนที่จะ..จะ..ชี้มาที่ผม!
“นั้นไงครับ น้องชายคนใหม่ของผม” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แต่แฝงด้วยความจริงใจ(?)(เพราะเห็นเหงือกและฟันครบ32ซี่ใช่มั๊ยจ้ะ55-ไรเตอร์)
ก่อนจะค่อยๆเดินลงมาจากเวที ผู้คนแหวกทางให้เขา ราวกับ น้ำในมหาสมุทรที่แหวกทางให้เหล่าเทพ แต่ในทางกลับกัน เขาเหมือนซาตานมากกว่า...
หมับ!
มือหนาคว้ามือของผมไปจับ ก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากผมตรงไปที่เวที
“จะทำอะไรอ่ะ ผมพูดเสียงเบาพอให้เราได้ยินแค่2คน แต่มันคงเบาเกินกว่าที่คนตรงหน้าจะได้ยิน
เฮ้!
เสียงเฮดังขึ้นทันทีที่ ยงกุกฮยองและผมก้าวขึ้นบนเวที ยังไม่ทันทีผมจะตั้งจัวกับแสงไฟหลากหลายสีที่พากันผลัดมาแย้งตาผม ลมหายใจอุ่นๆก็รดอยู่ที่หลังหูผมซะแล้ว
“นายชื่ออะไรนะ เด็กน้อย ฮ่าฮ่า” ยงกุกฮยองถามขึ้นอย่างแผ่วเบา
“จุนฮง ผมชื่อจุน...” ผมพูดขึ้นขณะที่กำลังจะหันหน้าไปตอบคำถาม แต่เมื่อหันไป ผมก็ต้องหัวใจเต้นแรง เพราะหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึง2เซน จนปากของเราแทบจะแตะกันอยู่แล้ว-///- แล้วผมจะเขินทำไมเนี่ย ผมเป็นผู้ชายนะ
“ ฮ่าฮ่า เข้าใจแล้ว งั้นฉันขอสั่งให้นายคือ หุ่นยนต์ เจลโล่ของฉันนะ”
ยงกุกหันหน้าไปก่อนจะพูดใส่ไมค์อีกครั้ง
“เอาละครับ ผมขอแนะนำน้องชายคนใหม่ของผมให้รู้จัก เขามีชื่อว่า ‘เจลโล่’ ครับ วันนี้เขาจะมา RAP BATTLE กับผม”
“ห๊ะ??” เมื่อกี้เขาพูดว่าไงนะ RAP BATTLE เนี่ยนะ ผมคิดถูกรึป่าว ที่เลือกเขามาเป็นสมาชิกวง
“ในเมื่อตอนนี้ นายก็กลายเป็นหุ่นยนต์ตัวใหม่ของผมแล้วงั้นฉันให้โอกาสนายเริ่มก่อนละกัน” (ไหน ตอนแรกบอกน้องชายคนใหม่ไงค่ะ ยงกุก-0- -ไรเตอร์)
ยงกุก ยื่นไมค์มาให้ตรงหน้าผม อะไรเนี่ย ยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าผมจะแข่งอ่ะ แต่ก็นะ ไหนๆก็ไหนๆ แข่งก็ได้ว่ะ!
“Yeah! คึนากิน ซาอุมเม มกกี มารีน คือเดดึลรีน วีเฮ นัลรีนึน punch”
(หมัดนี้เพื่อนคนที่กระหายในการต่อสู้มานานอย่างคุณ)
“ซอโรกา การือโก พยอนนีล คารือโก คือ มารี กท มูจิฮัน ซารามดึล มารีโก”
(ต่างคนก็ต่างกัน มีฝ่ายเป็นของตน และคำพวกนั้นมันสำหรับคนโง่เท่านั้น)
“ชิมจังเง อุลรีนึน เน มารี นี มัลกวา การือนี ฮวากานานี ทือรอ เนมารี จันโชรี”
(เสียงที่ก้องในใจของผมกับคุณมันต่างกัน ผมเริ่มโมโหละนะ ฟังดูละกัน คำด่าของผมใน4ห้องเพลง)
“ได้แค่นี้หรอ??” อ้าก! อะไรนะ ปมอยากจะคว้างไมค์ใส่หัวเขาเหลือเกิน แค่นี้งั้นหรอ
“นอฮีนึน ควีรึล มักโก อิบพึน มักโก”
(ปิดหูและปากของคุณซะ)
“นี แพ แชอุกี พาปา ทา แพซซอนึน role”
(ก็คุณมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องปากท้อง กับบทบาทของการขโมยทุกสิ่งทุกอย่าง)
“เดคัลโกมานี ชอรอม ดน ควอนรยอก มยองแยดึลรึน อัน พยอนฮานึน role”
(เหมือนกับเดคัลโกมานี ที่ตามหาแต่เงิน ฐานะทางสังคม เกียรติยศ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย)
“อุมชิกกยอ แตกา ดเวซซอ คังชาวา ยัคจา คือ พันนึล พุซุล anthem”
(นี่เป็นเวลาแห่งการเคลื่อนไหว คนที่อ่อนแอกว่าจะต้องถูกกำจัดออกไป)
“ฮยอกมยอง อีกอน guernica flow”
(มันคือการปฏิวิติ ซากปรักหักพังเหล่านั้น)
“คือรอนีกา โมดุ keep your head up”
(แต่ทุกคนก็ต้องเดินหน้าต่อไป)
ปากก็rapนะ แล้วเท้าจะก้าวเข้ามาทำไม?! นี่เขาคิดจะทำอะไรเนี่ย
ตึก ตึก ตึก พรึ่บ!
หลังจากที่ร่างสูงต้อนผมจนติดผนัง ผมก็ทรุดตัวลงไปที่เก้าอี้หวังจะหนีให้พ้นจากใบหน้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ผมคงคิดผิด เพราะใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมเสียอีก
“นายแพ้แล้วละ หึ” ยงกุกฮยอง โน้มหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหู
“แพ้ยังไง” ผมตอบกลับไปก่อนหลบสายตาของเขา เพราะตอนนี้หน้าของเราใกล้กันมากจนเกินไปแล้ว
“แพ้ตรงนี้ไง ริมฝีปากของเขาค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมหลับตาเพื่อนหลีกหนีความจริงที่กำลังจะเผชิญ (เว่อร์ละ โล่55-ไรเตอร์)
“คิดอะไรอยู่หรอ ฮ่าฮ่า” ยงกุกฮยองขยับตัวออกก่อนจะพูดต่อกับคนนับร้อยที่ดูเรา..จะ....จูบ..เอ้ย! rap กัน
“เอาละครับ สรุปผลการแข่งขันในวันนี้ ฮ่าฮ่า แน่นอนว่า ผมชนะอีกแล้วครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ช่างเป็นเสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายมากแต่ผู้คนกลับส่งเสียงเชียร์ สะอย่างนั้น
‘คิดอะไรอยู่หรอ ฮ่าฮ่า’
นั้นสิ....เราคิดอะไรอยู่นะ?
___________________________________________________________________________
2 BE CONTINOUSOUS
COMMENT,PLS :) 
ความคิดเห็น