คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 การสูญเสีย
just แค่นี้เท่านั้น 1
“จุนฮง!” เสียงตะโกนเรียกของชายวัยกลางคนดังมาจากปลายทางเดิน
“คุณอา!” ร่างของเด็กวัย10ขวบ วิ่งตรงเข้าหาบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นอาของตน
ก่อนจะถูกยกเหวี่ยงไปมาบนอากาศ และตามด้วยเสียงหัวเราะของคนทั้ง2
“ทำไม วันนี้คุณอาถึงเป็นคนมารับผมละครับ”
“อาก็แค่อยากมาเจอหน้าหลานไม่ได้หรอไง?”อาพูดติดตลกก่อนจะแค่ส่งยิ้มให้จางๆ
รอยยิ้มทีแฝงไปด้วยความรู้สึก กังวลใจกับอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เด็กน้อยคนนี้ยังไม่รู้
.
.
.
“ทำไม คุณอาถึงพาผมมาที่โรงพยาบาลละครับ” จุนฮงถามด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใด กลับมาไขข้อข้องใจทั้งหมด
กึก ! แอร๊ด!
ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็น ร่างของใครบางคน ที่นอนราบอยู่บนเตียงสีขาว ใครบางคนที่เขารู้จักดี
“...พ่อครับ...แม่ครับ” เด็กน้อยค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างไร้วิญญาณ ก่อนจะเขย่าร่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี พร้อมน้ำตาที่เริ่มคลอ เมื่อเขารับรู้ได้ ว่าเขากำลังสูญเสียทุกอย่างไป..
“แม่ครับ..ฮึก..แม่ตื่นขึ้นมาสิครับ...พ่อครับ!..ตื่นมา..คะ..คุยกับผมก่อนสิครับ ฮื้อ ฮื้ออ”
น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ก่อนที่จุนฮงจะกอดรัดร่างของคนตรงหน้าไว้และฟุบหน้าลงไปกับฟูก ผู้เป็นอาได้แต่ยืนนิ่งๆ มองดูหลานชายที่กำลังร้องไห้คร่ำคราญร้องหาผู้เป็นพ่อแม่ มันคงเป็นเรื่องเลวร้ายมาก สำหรับเด็กอายุแค่ 10 ขวบ ที่ต้องมาเสียทั้งพ่อและแม่ในวันเดียวกัน แถมยังไม่ทันได้บอกลาพวกเขา สักคำ.... ตอนนี้เขาคงรู้สึกเหมือนไม่เหลือใครแล้ว ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
“ไปอยู่กับอาที่เกาหลักันเถอะนะ จุนฮง” รอยยิ้มอบอุ่นค่อยๆถูกคลี่ออก ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปหาร่างเล็ก ร่างเล็กค่อยๆหันมามอง ก่อนจะสวมกอดกันอย่างแนบแน่น
“ไม่เป็นไรนะ จุนฮงยังมีอาทั้งคน” มือใหญ่ค่อยๆลูบผมปลอบ ก่อนที่ทั้งห้องจะเหลือไว้เพียงเสียงสะอื้นของ เด็กน้อย...
. . . . . . . . .
5 ปีมาแล้ว ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาสูญเสียคนที่เขารักที่สุดไป ถึง2คนในเวลาเดียวกัน
และวันนี้เมื่อปีที่แล้ว ที่เขาสูญเสียเด็กสาวผู้เป็นที่รักยิ่ง ในวันเดียวกันกับที่พ่อและแม่ของเขาตาย... นี่มันอะไรกัน มันเป็นคำสาปหรือไง ที่ทำให้คนที่เขารักต้องจากไปในวันนี้ ทุกคน....วันนี้คือวันที่แย่ที่สุดสำหรับเขา วันที่เขาเกิดการสูญเสียครั้งมหัน
ร่างสูงจ้องมองหลุมศพทั้งสามอย่างเลื่อนลอย ก่อนที่คำพูดของใครบางคนที่ผ่านมาไม่นานจะผุดขึ้นมาอีกครั้ง
‘จุนฮงอ่า เมื่อไรจะทำสปาเกตตี้ให้ฉันกินละ’
‘นี่! จุนฮง ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยสิ’
‘นี่ๆ จุนฮงอ่า เราต้องได้เดบิวต์พร้อมกันนะรู้ไหม’
ภาพของเด็กสาวและรอยยิ้มสดใสที่เหมือนแสงแดดแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิที่แสนอบอุ่น เด็กสาวที่เขาไม่เคยลืมและเป็นคนเดียวที่ทำให้เขายังอยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้
น้ำตาถูกปลดปล่อยออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำ
“นี่! ฮยอนจิน ความฝันของพวกเรา..ใกล้จะสำเร็จแล้วนะ ขอเพียงแค่ฉันหานายนั้นให้เจอ ฉันก็จะสามารถ..ปล่อยเพลงของพวกเราได้แล้วนะ”
ร่างสูงคุกเข่าลงไปช้าๆ และวางดอกกุหลาบสีขาวลงอย่างเบามือ
‘รอหน่อยนะ...ฮยอนจิน..ฉันจะต้องหาเขาให้เจอ หา บังยงกุก ให้เจอ’
.........................................................................................................................................................................
เป็นไงมั้งหนุกมั๊ย 555
เริ่มบทแรก ก็ร้องไห้สะแล้ว
ติดตามบทต่อไปด้วยน้า
ความคิดเห็น