Change มหาสงครามล่าข้ามภิภพ

ลำดับตอนที่ #2 : พิสูจน์

“เดี๋ยวนายก็รู้”

 

เกรวี่พาจิมมายังบ้านหมู่บ้านหนึ่งซึ่งอยู่ไกลออกมาแถบชานเมือง บ้านเดี่ยวหลายๆหลังเรียงรายกันเต็มหมู่บ้าน ทุกๆหลังมีลักษณะคล้ายๆกัน มีสองชั้น พร้อมกับโรงรถ เกรวี่นำรถของเธอมาจอดไว้ในโรงรถซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของตัวบ้าน รถเฟอร์รารี่คันงามถอยเข้าจอดและนิ่งอยู่ในโรงรถ ประตูโรงรถค่อยๆเลื่อนปิดลง

 

“ทำไมคุณพาผมมาที่นี่” จิมถามโดยไม่มีความเกรงกลัวใดๆเลย “ผมไม่มีเวลามาเล่นสนุกซะด้วย”

 

“เอาล่ะ ฉันก็เหมือนกัน ฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง”

 

เกรวี่พูดจบก็ลงจากรถโดยมีจิมตามออกมาด้วย เกรวี่เดินรอบๆรถมือก็ลูบไล้ไปตามตัวรถ แล้วพูดต่อไป “รถคันนี้น่ะมันไม่ได้เป็นแค่รถธรรมดาๆหรอกนะ”

 

“คุณพูดเรื่องอะไร”

 

“มันเป็นพาหนะย้อนเวลา หรือที่เรียกกันว่า ไทม์แมชชีนไงล่ะ”

 

“หึ ถ้ามีเวลาเล่นตลกแบบนี้ ผมว่าคุณน่าจะเอาไปแต่งนิยายดีกว่านะ”

จิมกอดอกพร้อมกับสายตาของจิมที่ทำท่าไม่เชื่อแล้วยังยิ้มเยาะด้วยซ้ำ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็มาจากโลกอนาคตสิ”

 

“แน่นอน นายคงไม่อยากจะเชื่อสินะ ถ้าอย่างนั้น จะลองพิสูจน์ไหม”

 

“ไม่ล่ะ ขอบใจสำหรับการนั่งรถเล่น” จิมพูดจบก็หันหน้าเดินกลับไปทางประตูโรงรถ เขาพยายามจะเปิดประตูโรงรถแต่มันก็นิ่งสนิทไม่ขยับแต่อย่างใด

 

“เปิดประตูโรงรถเดี๋ยวนี้ก่อนที่ผมจะโกรธ” เสียงของจิมเริ่มเข้มขึ้น

 

“คงไม่ได้ ทางเดียวที่นายจะออกไปจากนี่ คือใช้รถคันนี้”

 

“ว่าไงนะ”

 

“เอาล่ะ ทดลองหน่อยก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ”

 

จิมหยุดนิ่งสมองเขาพยายามประมวลผลก่อนตัดสินใจทดลองเรื่องไร้สาระของสาวน้อยคนนี้ เขาได้เพียงแต่คิดว่าทดลองให้มันจบๆไปและจะได้กลับไปเรียนเสียที

 

“’งั้นก็ขึ้นรถ” เกรวี่เชิญชวนจิมพร้อมกับรอยยิ้ม

 

ทั้งสองคนกลับขึ้นรถอีกครั้ง เกรวี่ใช้นิ้วกดปุ่มที่อยู่ใต้พวงมาลัยรถ ทันทีทันใด คอนโซลรถธรรมดาๆก็ค่อยๆถูกพับเก็บแล้วพลิกอีกด้านออกมา มันเต็มไปด้วยปุ่มควบคุมมากมายดูแล้วเริ่มจะไม่เหมือนรถทั่วไปแล้ว มีจอมอนิเตอร์อยู่ตรงกลางคอนโซล เกรวี่ใช้นิ้วมือสัมผัสหน้าจอเปลี่ยนเป็นโหมดควบคุมด้วยเสียง

“ไทม์เมชชีนโหมด” เกรวี่ป้อนคำสั่งด้วยเสียง

 

“ขณะนี้เครื่องกำลังปรับเข้าสู่โหมดไทม์แมชชีน” เสียงที่ฟังดูคล้ายเสียงหุ่นยนต์ตอบกลับมา ไม่นานนักการเปลี่ยนโหมดก็เสร็จสิ้น

 

“นี่มันบ้าชัดๆ” จิมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

“รถคันไหนมันก็ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก

แล้วนี่ก็ไม่ใช่รถด้วยแค่โครงร่างหน้าตาเหมือนรถเท่านั้น”

 

เกรวี่ใช้นิ้วกดปุ่มที่คอนโซลด้านหน้าอีกสองสามครั้งก่อนที่จะเริ่มบทสนทนาใหม่

 

“นายอยากไปไหนล่ะ”

 

“เอาล่ะ ถ้านี่เป็นไทม์แมชชีนจริงๆล่ะก็ ย้อนเวลากลับไปซักครึ่งชั่วโมงที่แล้วก็แล้วกัน”

 

“ย้อนกลับสามสิบนาที มหาวิทยาลัยZ” เกรวี่ป้อนคำสั่งโดยใช้เสียงอีกครั้ง

แรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยเกิดขึ้นก่อนจะมีแสงสีขาวอาบไปทั้งคันรถจากนั้นโรงรถนั้นก็ว่างเปล่า

 

 

 

 

--- มหาวิทยาลัยZ สามสิบนาทีก่อนหน้า ---

 

แสงสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง รถเฟอร์รารี่สีแดงก็มาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถมหาวิทยาลัยZ

 

“ฉันเข้าสู่โหมดไทม์แมชชีนแบบรี้ดโอนลี่(Read-only mode)แล้วย้อนกลับมาเมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้าแล้ว” เกรวี่เอ่ยทำลายความเงียบงัน

 

“ไม่น่าเชื่อจริงๆนั่นล่ะ แต่ยังไงก็ต้องเชื่อ” สีหน้าที่เคยยิ้มเยาะกลายเป็นความงงงัน

 

“รี้ดโอนลี่โหมดที่ฉันว่านี่ นายจะออกไปจากไทม์แมชชีนได้โดยไม่มีใครเห็น พูดง่ายๆก็คือมันเป็นแบบดูอย่างเดียว มืออย่าต้อง หรือถ้านายพยายามจะสัมผัสกับใครมันก็ไม่เป็นผล”

 

ทั้งสองเดินลงจากรถมายังห้องเรียนวิชาฟิสิกส์ พอผ่านมุมตึกไปจิมมองเห็นตัวเองยืนหันหลังให้และอยู่หน้าห้องฟิสิกส์พอดี เขายืนตะลึงกับสิ่งทีเกิดขึ้นเพราะว่าคงไม่มีใครเคยมองตัวเองแบบนี้แน่ เกรวี่หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ขยำเป็นก้อนกลม แล้วปาไปที่จิมซึ่งยืนอยู่หน้าห้องฟิสิกส์

 

“นี่เธอทำอะไรน่ะ” จิมห้ามเกรวี่ไว้แต่ช้าเกินไป กระดาษก้อนนั้นหล่นไปตกลงด้านหลังของศีรษะจิมอีกคนที่หน้าห้องฟิสิกส์ เขาหันกลับมามองและทำหน้างง 

 

“นั่นไง นายเห็นไหม ใช่นายจริงๆด้วย ทีนี้คงเชื่อแล้วนะ เอาล่ะหมดเวลาแล้ว”

“เดี๋ยวสิ ยังไม่หนำใจเลย ขอเข้าไปทักทายหน่อย”

 

ทันใดนั้นแสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นที่ตัวทั้งสองคนชั่วอึดใจเดียวทั้งสองคนนั้นก็อันตรธานหายไป

 

 

--- โรงรถบ้านเกรวี่ ---

 

แสงสีขาวปรากฏขึ้น ทั้งเกรวี่และจิมกลับมานั่งอยู่ในรถและโรงรถของบ้านเกรวี่อีกครั้ง

“เมื่อกี้มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ”

 

“ฉันบอกแล้วว่า ฉันมีเวลาไม่มาก ฉันตั้งเวลาไว้ว่าให้ย้อนกลับไปเป็นเวลาเท่าไร ก่อนจะกลับมายังจุดเดิมแบบอัตโนมัติ ทีนี้นายจะเชื่อได้รึยัง”

 

จิมกำลังงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาลงจากรถและเดินพิจารณารถไปรอบๆ มือก็ไล้ลูบไปตามตัวรถ ไม่นานนักเกรวี่ก็ตามลงมาพร้อมกับชวนขึ้นไปนั่งในบ้าน เพื่อที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น จิมเดินไปตามหลังสาวน้อยไปตามทางเพื่อเข้าบ้าน ในหัวเขาได้แต่คิดไปต่างๆนานาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทฤษฎีย้อนเวลาทำได้จริงหรือ แล้วยายคนนี้เธอเป็นใคร เธอต้องการอะไรกันแน่