ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เกรวี่
“พร้อมแล้วนะ” เสียงเรียบๆจากชายชราคนหนึ่งก้มหน้าลงบอกกับผู้ขับภายในรถเฟอร์รารี่สีแดงสด ท้ายรถมีสลักอักษรตัวเล็กๆคำว่า “Change” เอาไว้ราวกับว่าไม่อยากให้ใครเห็น
“ค่ะ” สาวน้อยในชุดนักศึกษาอายุราว 17 ตอบรับด้วยใบหน้านวลใส ไร้ริ้วรอยใดๆนอกจากรอยยิ้มแห่งความมั่นใจ สายตาเธอจ้องไปข้างหน้าพร้อมกับกระชับมือเข้ากับพวงมาลัยให้แน่นขึ้นอีก
ณ ห้องเรียนบรรยายรวม มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
“ทฤษฏีสัมพัทธภาพทั่วไปเป็นทฤษฏีเชิงเรขาคณิตที่ใช้หลักว่ามวลและพลังงานทำให้เกิดการโค้งงอของกาล-อวกาศและการโค้งนี้มีส่งผลต่อเส้นทางการเคลื่อนที่ของอนุภาคอิสระรวมทั้งแสง”
ชายวัยกลางคนพูดจบก็หันหน้ากลับมาที่โต๊ะตัวเดียวตรงหน้ารวบหนังสือสองสามเล่มเข้าด้วยกัน
นักศึกษาส่วนใหญ่เริ่มทยอยกันเดินออกจากห้องเพื่อไปยังห้องเรียนต่อไป แต่จิมยังคงนั่งอ่านชีทตรงหน้า พร้อมกับท่าทางครุ่นคิด คิ้วขมวด ปากบ่นพึมพำ เมื่อเห็นว่าไม่สามารถคิดอะไรได้มากกว่านี้ จึงส่ายหัวเบาๆแล้วเก็บสัมภาระต่างๆลงกระเป๋าสะพายข้างสีดำแล้วเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย
เขาหยุดอยู่หน้าห้องคนเดียวแล้วหันสังเกตซ้ายขวา มีคนเดินผ่านไปผ่านมาประปรายแต่สังเกตแล้วไม่ใช่เพื่อนร่วมห้อง ถึงแม้จะเป็นวันแรกที่เข้าเรียนแต่จิมก็พอจะจำหน้าเพื่อนในห้องได้บ้างหลังจากเรียนมาด้วยกันสองชั่วโมงแรก
“ปุ้ก” เศษกระดาษก้อนหนึ่งถูกขยำและปาใส่หัวของนายจิมจากด้านหลัง จิมหันไปมองแต่ก็ไม่เห็นใคร เมื่อหันหน้ากลับมาอีกทีก็พบกับสาวน้อยคนหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“นี่เธอ อยู่กลุ่มสามรึเปล่า” สาวน้อยคนหนึ่ง เข้ามาพูดคุยกับจิม เธออยู่ในชุดนักศึกษา มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าอีกข้างถือสมุดแนบไว้กับอก หน้าตาคม ผิวขาวเนียนละเอียด รูปร่างสมส่วน ไม่ต้องเดาเลยว่าถ้าเรียนไปอีกสักพักคงได้เป็นดาวมหาวิทยาลัยอย่างไม่ต้องสงสัย
ถึงจิมจะยังงงอยู่ว่าจะไปทางไหนต่อ เขาก็รับคำตอบกลับไปว่า “ใช่ครับ”
“ไม่เข้าไปเรียนเหรอ มายืนทำไมหน้าห้อง” สาวสวยชวนคุย
“ผมกำลังจะไปเรียน ผมเรียนห้องนี้เสร็จแล้ว”
“วิชาฟิสิกส์รึเปล่า”
“ใช่ครับ” จิมตอบอย่างสุภาพ
“อ้าว วิชาฟิสิกส์หมดคาบเรียนแล้วเหรอ”
“ใช่ครับ”
“นี่นาย พูดคำอื่นบ้างก็ได้นะ” สาวน้อยเริ่มหงุดหงิด “คนที่นี่เค้าชอบพูดคำนี้กันรึไงนะ”
“คุณไม่ใช่คนกรุงเทพเหรอครับ”
“ใช่สิ คนกรุงเทพนะ”
“แปลกจัง”
“แปลกยังไงเหรอ”
“ก็คุณพูดคำว่า คนที่นี่ แสดงว่าคุณไม่ใช่คนที่นี่น่ะสิ” จิมอธิบายให้สาวน้อยคนนั้นฟัง
“ก็ถูกของนาย ช่างเถอะ ฉันจะพูดยังไงมันก็เรื่องของฉัน แล้วนายจะไปเรียนได้รึยังหรือจะยืนอยู่อย่างนี้”
“ก็อยากจะไปอยู่หรอก แต่ผมไม่รู้ว่าคาบต่อไปเรียนห้องไหนน่ะครับ”
“นายนี่ไม่เตรียมตัวอะไรเลยนะ ไป ฉันจะพาไปเอง ไหนดูซิวิชาต่อไปเรียนอะไร” พูดจบก็ก้มหน้าลงดูแผ่นกระดาษในมือ “วิชาคณิตศาสตร์ ห้อง 702”
“งั้นเราก็รีบไปกัน”
“เดี๋ยว”
“อะไรเหรอครับ”
“นายจะเดินไปเหรอ ตึกเจ็ดนะ ไกลไม่ใช่เล่น”
“หรือคุณมีวิธีทีุ่ดีกว่านี้”
“ไปรถฉันก็ได้ ฉันจอดไว้ใกล้ๆนี่เอง”
จิมหยุดคิดไปเสี้ยววินาทีก่อนจะตัดสินใจไปกับเธอ ทั้งสองคนเดินมาด้วยกันออกจากตึกมาทางด้านข้างของตึกซึ่งเป็นที่จอดรถ รถเฟอร์รารี่สีแดงสด สะท้อนกับแสงแดดยามสายขับให้มันดูสวยงามสมราคาหลายล้านของมัน ด้านท้ายรถมีสลักอักษรตัวเล็กๆไว้ว่า “Change” ทั้งสองเดินขึ้นรถเมื่อรถขับออกมาบทสนทนาก็เริ่มขึ้น
“ชื่อของคุณคือ...” จิมหยุดไว้แค่ไหนเพื่อให้รู้ว่าเป็นคำถาม
“เกรวี่” สาวน้อยตอบรับพร้อมกับขับรถมองทางไปเรื่อยๆ
“ผมชื่อจิม”
“รับทราบ” เกรวี่ตอบโดยที่สายตาก็ยังคงมองถนนหนทางรอบข้างเพื่อมองหาตึกเจ็ด
“รถคุณสวยไม่ใช่เล่น คงเป็นของขวัญสอบเข้ามหาวิทยาลัยสินะ”
“ก็ไม่เชิงนะ เรียกว่าใช้ทดลองมากกว่า”
“ทดลองอะไรเหรอครับ”
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก”
“ผมเองก็อยากมีรถแบบนี้บ้าง แต่คงแพงน่าดู”
“ทำนองนั้นล่ะมั้ง แต่สำหรับฉันก็ไม่ได้แพงอะไรมากมายนะ”
“คุณคงรวยมากสินะ” จิมพูดพร้อมกับกอดอก
“ก็ไม่ได้รวยมากอะไรหรอก ใครๆเขาก็ขับรถกันทั้งนั้น”
“อาจใช่...แต่นี่มันไม่ใช่รถราคาถูกๆ แล้วที่สำคัญไม่มีใครหรอกที่ขับเฟอร์รารี่แล้วบอกว่าไม่มีเงิน”
กว่าจะรู้ตัวอีกทีทั้งสองคนก็ออกมาอยู่ที่ถนนหน้ามหาวิทยาลัยแล้ว
“เกรวี่ คุณออกมาจากมหาวิทยาลัยแบบนี้ไปตึกเจ็ดไม่ได้แน่”
“ฉันก็ไม่ได้อยากไปตึกเจ็ดนั่นสักหน่อย”
จิมทำถ้าฉงนพร้อมกับพูดว่า
“แล้วคุณ………จะไปไหน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น