คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เล็กหมูน้ำตก : ชามที่ 9 2O%
ร่างสูงนอนแผ่อยู่บนเตียงภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เคยมานอนเป็นประจำ
ดวงตากลมไล่มองสำรวจภายรอบห้องว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง
เพราะหลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้มาที่บ้านของแทฮยองเลยจนกระทั่งวันนี้
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม จองกุกก็ค่อยๆ หลับตาลงเพื่อพักสายตารอเวลาให้ร่างบางอาบน้ำเสร็จ
10 นาทีผ่านไป
“จอนตื่นมาอาบน้ำก่อนเร็ว
พี่จะได้เอาเสื้อนักเรียนไปซักให้ พรุ่งนี้จะได้มีใส่ไปเรียน”
มือเรียวเขย่าไหล่ของคนที่หลับอยู่เบาๆ
“หืม....”
“จอนลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำ
จะได้มาทำการบ้าน บอกพี่ว่ามีการบ้านเยอะไม่ใช่รึไง”
“อื้ม.... ครับ”
ร่างสูงงัวเงียพูดในลำคอ
ก่อนจะใช้มือหนาดึงตัวร่างบางเข้ามาใกล้ จนทำให้อีกคนที่ไม่ทันตั้งตัว เสียหลักล้มลงมาตามแรงดึงจนใบหน้าหวานซบลงที่อกแกร่ง
ทันใดนั้นจองกุกก็ใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดรัดตัวคนน่ารักเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน
อะไรมันจะเสียหลักล้มลงมาซบอกจอนพอดีอย่างกับในละครแบบนี้ล่ะครับ!!
“จอน! อย่าดื้อนะ
ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้”
“แฟนอาบน้ำให้จอนหน่อยได้ไหมครับ”
ร่างสูงพูดอ้อน
“ไม่ได้! แผลก็หายแล้วนะจอน
ไปอาบน้ำเองเลยไป!!!” แทฮยองดุอีกคน
“พี่วีครับ
อาบน้ำให้จอนหน่อยนะ นะครับคนดี”
จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
ดวงตากลมจ้องมองคนน่ารักตรงหน้าด้วยตาเป็นประกาย ร่างสูงพลิกตัวให้แทฮยองนอนราบไปกับเตียงแทนแล้วดันตัวเองขึ้นคร่อมเจ้าของห้องไว้
“จอน! ลุกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ร่างบางขึ้นเสียง
“จอนคิดถึงพี่วี”
“อื้อ พี่รู้แล้ว
แต่ช่วยลุกออกไปก่อนได้ไหมล่ะ”
คิดถึงเหมือนกัน
แต่นายจะมาคุยกับพี่ในท่าที่มันล่อแหลมแบบนี้ไม่ได้นะ...
“พี่วีไม่คิดถึงจอนเหรอครับ
เมื่อคืนไม่ได้นอนกอดพี่วีจอนฝันร้ายเลยนะเนี่ย”
จองกุกพูดจบก็ขยับหน้าเข้าไปใกล้คนข้างล่างจนปลายจมูกชนกัน
ร่างบางเบือนหน้าหนีหลบสายตาด้วยความเขินอาย
แทฮยองรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่ใบหน้า ตอนนี้แก้มของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“ค.. คิดถึงสิ แต่จอนลุกออกไปก่อนได้ไหม
พี่จะได้นั่งคุยกับจอนได้ไง”
“นอนคุยก็ได้ครับจอนไม่ถือ5555555555555555555555”
“ไหนบอกให้พี่อาบน้ำให้ไง
ลุกไปแล้วพี่จะได้อาบน้ำให้ไงจอน”
แทฮยองตัดสินใจหันหน้ากลับมาสู้คนข้างบน
ดวงตาคู่สวยมองจ้องอีกคนด้วยสายตาอ้อนกลับเช่นกัน ร่างบางลูบไล้อกแกร่งก่อนจะเลื่อนไปคล้องคออีกคนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“พ..พี่วี”
“ลุกเร็วจอน ไปอาบน้ำกัน...”
ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงหวานก่อนจะยิ้มกว้างให้
ทำเอาจองกุกถึงกับผงะไปชั่วครู่กับการกระทำของคนน่ารัก
หลังจากที่เรียกสติกลับมาได้ ร่างสูงก็ดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ
โดยมีแทฮยองเดินตามหลังไป
ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ก็จะไม่ยอมลุกสินะ
ไอ่เจ้าเด็กแว๊นซ์นี้มันร้ายกาจครับทุกคน!!
“พี่วีจะอาบน้ำให้จอนจริงอ่ะ”
จองกุกหันไปถามเพื่อความแน่ใจ
“หึ ฝันไปเถอะไอ่เด็กทะลึ่ง!”
ทันทีที่พูดจบ
มือเรียวทั้งสองข้างก็ดันตัวอีกคนให้เข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบปิดประตูไว้
แต่ด้วยความไวกว่าของร่างสูง
มือหนาคว้าแขนคนน่ารักไว้แล้วดึงตัวมากอดแน่นจนทำให้อีกคนไม่สามารถหนีออกไปได้
หลังจากนั้นจองกุกเอาเท้าถีบไปยังประตูห้องน้ำเพื่อปิดมัน
“พี่วีพลาดแล้วล่ะครับ55555555555555555555”
“จอน! ปล่อยพี่นะ” ร่างบางพยายามแกะมือของคนที่กอดเขาไว้
“พี่วีจะหลอกให้จอนดีใจเหรอครับ
บอกจะอาบน้ำให้จอนแล้วก็ต้องทำด้วยสิครับ”
“แต่จอนหายแล้วนี่นา อาบน้ำเองได้แล้ว
พี่ไม่ต้องช่วยก็ได้”
“แต่จอนอยากให้พี่วีอาบให้นี่นา... นะครับ”
ร่างสูงพูดอ้อนข้างหูแทฮยอง
ก่อนจะเลื่อนจมูกโด่งสัมผัสไปที่แก้มนิ่มของคนน่ารัก
กดจมูกสูดดมความหอมจากอีกคนจนชื่นใจแล้วจึงผละออกมา
“จอนอ่า... ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ”
“พี่วีครับ อาบน้ำให้จอนหน่อยนะ
จอนสัญญาว่าจะตั้งใจเรียนเลยถ้าพี่วีอาบน้ำให้”
จองกุกพูดพลางเอาคางเกยไหล่ร่างบางไว้
“อาบน้ำมันเกี่ยวกับตั้งใจเรียนตรงไหนอ่ะจอน
อย่ามามั่วนะ!”
“ไม่รู้แหละ พี่วีต้องอาบน้ำให้จอน
เข้ามาขนาดนี้แล้วจอนไม่ให้พี่วีหนีไปหรอกครับ”
จองกุกพูดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะดันตัวร่างบางไปติดผนังห้องน้ำ
แล้วล็อคอีกคนไม่ให้หนีไปไหนไว้ด้วยสองแขนแกร่งของตนเอง
ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าหวานของคนรักและพวงแก้มสีชมพูระเรื่อเพราะความเขินอาย
ร่างสูงปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคนตรงหน้านั้นน่ารักจนทำให้เขาแทบบ้า
ตึกตัก... ตึกตัก...
พี่วีจะรู้ไหมว่าจอนต้องใช้ความอดทนขนาดไหนเพื่อหักห้ามใจทุกครั้งที่จอนอยู่ใกล้พี่วี...
“เออ อาบให้ก็ได้
ขยับออกไปสิ”
“พูดแล้วนะครับ
ห้ามหนีล่ะ”
ร่างสูงเลื่อนหน้าเข้าไปหอมแก้มนิ่มอีกฟอดก่อนจะลดแขนลง
คนน่ารักได้แต่ทำหน้าบึ้งที่ถูกขโมยหอมไปอีกครั้ง
ก่อนจะใช้มือเรียวฟาดไปยังออกแกร่งเบาๆ
“ถอดเสื้อให้หน่อยสิครับ”
“อื้อ”
แทฮยองตอบรับก่อนจะใช้มือเรียวยื่นไปปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของอีกคนออกทีละเม็ดตั้งแต่คอลงมาถึงเอวจนหมด
หลังจากนั้นก็จองกุกก็ถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วพาดเอาไว้ที่ราวแขวน ร่างสูงหันกลับมามองคนน่ารักตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังหลบสายตาของเขา
หันหน้ามองไปทางอื่น
“พี่วีครับ”
“อะไร” ร่างบางขานรับโดยไม่หันมามอง
“หันหน้าหนีจอนทำไม เขินจอนเหรอครับ55555555555555555”
“ก็ใช่น่ะสิ! ยังจะมาถาม”
“ก่อนหน้านี้ก็เช็ดตัวให้จอนทุกวัน
ยังจะเขินอีกเหรอครับ หืม?”
ร่างสูงใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้มอีกคนให้หันหน้ามาหาตนเอง
ดวงตาคู่ปะทะเข้ากับผิวขาวอันเปลือยเปล่าของคนตรงหน้า จากใบหน้าที่แดงอยู่แล้วตอนนี้กลับมากขึ้นกว่าเดิมจนลามไปยันหู
แทฮยองรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวที่ใบหน้าของตน
ผมเขินจนแทบจะละลายเป็นของเหลวแล้วไหลไปตามท่อระบายน้ำเลยครับ
“จะอาบน้ำก็รีบอาบให้เสร็จ พี่จะได้ไปทำอย่างอื่น”
“อย่างอื่น? พี่วีจะทำอะไรกับจอนหรอครับ555555555555555555”
“ไอ่บ้า ไอ่เด็กทะลึ่ง พี่หมายถึงจะได้ไปซักผ้า
ไปทำการบ้าน อ่านหนังสือโว้ย” ร่างบางขึ้นเสียง
“จอนก็หมายถึงอย่างนั้นแหละ
ยังไม่ได้คิดทะลึ่งอะไรเลยนะจ้ะ555555555555”
“จอน!!”
“จ๋าจ้ะ”
“จะอาบน้ำดีๆ หรืออยากโดนพี่กระทืบตายคาห้องน้ำ”
แทฮยองพูดหน้านิ่ง
“จอนไม่อยากตายคาห้องน้ำ
จอนอยากตายคาอกพี่วีมากกว่าจ้ะ5555555555555555555555555”
“ไอ่เด็กลามก ตายคาตีนก่อนไหมล่ะ อาบเองเลยไป”
“ดุเหลือเกินแฟนจอน ได้ไงอ่ะ ไหนบอกจะอาบให้จอนไง”
“หยุดแกล้งพี่ได้แล้ว อาบน้ำเองเลยนะ
ถ้านายยังดื้อ คืนนี้พี่จะไปนอนกับคุณแม่!”
“เห้ยพี่วี ได้ไงอ่ะ
ไม่เอาดิอย่าทำแบบนี้กับจอนนะครับ” ร่างสูงพูดเสียงอ่อน
“ให้เลือกระหว่างอาบน้ำเอง หรือจะนอนคนเดียว
นับหนึ่งถึงสาม”
“แต่พี่วี...”
“สอง!”
“เห้ย หนึ่งไปไหนอ่ะพี่วี”
จองกุกถามด้วยความสงสัย
“พี่ข้ามโว้ย เลือกมาเร็ว จะนับสามแล้วนะ”
ร่างบางพูดขู่
“ยอมแล้วครับแฟน
จอนอาบน้ำเองก็ได้แต่พี่วีต้องนอนกับจอนนะ ห้ามหนีไปนอนกับคุณแม่ยายนะครับ”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าอ้อนวอน
“อื้อ ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น พี่รู้ว่าแอคติ้ง
รีบอาบล่ะพี่รอข้างนอกนะ”
ร่างบางพูดจบรีบเดินออกจากห้องน้ำไปแล้วปิดประตูกลับดังเดิม
เพื่อปล่อยให้อีกคนอาบน้ำเพียงลำพัง แทฮยองกระโดดลงบนเตียงนุ่มก่อนจะเอาหน้าซุกหมอน
โอ้ย เขินจนตัวจะระเบิดตู้มเป็นโกโก้ครั้นช์ จอนนะจอน
ชอบแกล้งให้ผมเขินดีนัก คอยดูนะผมจะต้องเอาคืนให้ได้เลย!
.
.
.
.
.
“กว่าจะหยุดร้องไห้นะมึง
เล่นเอาซะกูปลอบจนเหนื่อย”
โฮซอกพูดกับอีกคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
ร่างอวบเผลอหลับไปหลังจากที่ผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลาหลายชั่วโมง
ดวงตาเล็กบอบช้ำใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
มือหนาดึงผ้ามาห่มให้เพื่อนรักของตนก่อนจะลูบหัวร่างอวบอย่างแผ่วเบา
“กูไม่อยากเห็นมึงต้องเสียใจแบบนี้เลยนะไอ่หมู”
โฮซอกขยับตัวขึ้นไปนอนข้างคนที่หลับอยู่
ก่อนจะค่อยๆ ยกหัวอีกคนให้นอนทับแขนของตนเอง เพราะเตียงที่ห้องของจิมินมีขนาดเล็กกว่าเตียงนอนที่คอนโดของเขามาก
จึงทำให้เขาสองคนต้องนอนเบียดกันในท่านี้เป็นประจำเวลาที่เขามานอนค้างที่ห้องของเพื่อนคนนี้
“ฮือ...”
ร่างอวบสะอื้นเบาๆ ในลำคอ
“ขนาดหลับยังร้องไห้เลยเหรอว้ะเนี่ย
เฮ้อ กูจะช่วยมึงให้กลับมาเป็นไอ่หมูคนเดิมยังไงดีล่ะจิมิน หืม...”
เมื่อพูดจบก็ดึงตัวเพื่อนรักมากอดไว้ด้วยความเป็นห่วง
จิมินเองก็ซุกกอดอีกคนทั้งที่ยังหลับอยู่ โฮซอกใช้มือปัดผมหน้าม้าของร่างอวบออกก่อนจะก้มลงหอมที่หน้าผากของคนในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา
“มึงรีบกลับมาเป็นจิมินที่สดใสเถอะนะ...”
สิ้นสุดคำพูดโฮซอกก็กระชับกอด
ก่อนที่เปลือกตาของเขาจะค่อยๆ
ปิดลงเพื่อให้ร่างกายได้นอนหลับพักผ่อนไปพร้อมกับเพื่อนรักของตนเองเช่นกัน
.
.
.
.
.
2O%
ขอกำลังจรุยหน่อยจย้า T - T
สงสารจิมินแล้วก็สงสาร รต. โหน่ยยยยย
นี่อัพชามแปด1OO% กับชาวเก้า 2O% ให้เลยนะเหวยยยยย
พี่มาร์คจะทำอะไรกับของรักของน้องจอน?!
แล้วจิมินจะเคลียกับยองแจและพี่เจบีได้รึเปล่า
(แอบมีโฮปวีนิดนึง เพื่อนรักรักเพื่อน555555555555555)
ไอ่จอนจะได้นอนกอดพี่วี หรือ ตายคาตีนพี่วี
อยากรู้ๆๆๆๆๆอ่ะดิๆๆๆๆๆๆอยากให้อัพไวไวก็เม้นเป็นกำลังใจกันหน่อย
อ่านคอมเม้นแล้วมีพลังจีจีนะ T - T <3
ความคิดเห็น