คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
“พี่แทฮยอง ระวัง!!!”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
โครม!!!!!!!!!!
“ฮยองวอน!!!!!!!!!!!!!” ร่างบางสะดุ้งตัวขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ
“อ่า…. ฝันหรอกเหรอ ถ้ามันเป็นแค่ฝันจริงๆ
ก็คงจะดีสิ”
ร่างบางพึมพำกับตัวเองแล้วหันไปมองกรอบรูปที่ฝาผนังห้อง
รูปเด็กชายอายุไล่เลี่ยกันในชุดเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลายกำลังกอดคอยิ้มให้กล้อง
มือเรียวปาดเหงื่อที่แก้มของตัวเองก่อนจะเอื้อมไปหยิบสมาร์ทโฟนตรงหัวเตียง
ทันทีที่นิ้วเรียวสไลด์หน้าจอก็ปรากฏเวลา 06:45 ร่างบางรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย จากนั้นค่อยๆ
ลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป
สิบนาทีต่อมา
ร่างบางออกจากห้องน้ำเดินมายืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก
มือเรียวหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกรีดมาอย่างดี
กางเกงสแลคสีดำเช่นเดียวกับเนคไทสวมเข้ากับร่างกายและแต่งตัวอย่างถูกระเบียบของมหาลัย ผมสีน้ำตาลกำลังถูกจัดแต่งทรงจนเข้าที่เข้าทาง ดวงตากลมโตจ้องไปยังคนที่อยู่ในกระจก
“ยิ้มเยอะๆ นะ แทฮยอง” ผมพูดกับตัวเองก่อนจะยิ้มกว้าง
ตือดึง!
เสียงเตือนจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่ใครๆ
ก็ต้องมีไว้ในโทรศัพท์มือถือ แทฮยองเดินไปหยิบมากดเช็คว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา
JeonJK
: จอนรออยู่หน้าบ้านพี่วีแล้วนะจ้ะ
ผมถอนหายใจก่อนจะส่ายหัวให้กับเจ้าของข้อความนี้ ก็ไอ่เจ้าเด็กบ้านี่เล่นเอาโทรศัพท์ผมไปแอดไลน์
เซฟเบอร์ของตัวเองซะเสร็จสรรพโดยที่ผมไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ
รู้อีกทีก็ตอนที่ข้อความจากแอพไลน์เด้งมากวนประสาทผมทุกวันนี่แหละ
เคยบล็อกไปแล้วเจ้าเด็กตัวดีก็สมัครใหม่แอดมาอีก จนผมยอมแพ้ในความพยายาม
เด็กอะไรน่ารำคาญชะมัด
แถมยังกวนประสาท ขนาดเพิ่งรู้จักกันไม่นานกลับมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตผมแทบจะทั้งวัน
กึก!
เสียงเครื่องยนต์ดับลงหลังจากที่ร่างสูงบิดกุญแจรถก่อนจะจอดรถมอเตอร์ไซค์สีแดงเบาะปาดเรียบสีดำที่ถูกเปลี่ยนให้เข้ากับหมวกกันน็อคแบบเต็มใบปิดใบหน้าของผู้ขี่
ถ้าในหมู่เด็กแว๊นด้วยกันคงมองว่ารถคันนี้เท่ห์สุดๆ ไปเลย
แต่สำหรับสายตาคนอื่น
คงมองว่ามันดูไม่สมเหตุสมผลที่จะเสียเงินไปกับการแต่งรถมอเตอร์ไซค์แค่คันเดียว
ร่างสูงค่อยๆ
ถอดหมวกออกก่อนจะใช้มือขยำผมสองสามทีเพื่อจัดให้เข้าทรง บ่าที่ดูแข็งแรงนั่นถูกสวมด้วยเสื้อยืดสีแดงทับด้วยแจ็คเก็ตหนังแขนยาวสีดำ
ผิวขาวตัดกับเส้นผมสีดำสนิทที่เป็นสีเดียวกับดวงตากลม
ทำให้เขาดูหล่อเท่ห์ยังกับนักร้องเกาหลีเลยทีเดียวเชียว
ร่างสูงยิ้มอย่างภูมิใจในความหล่อของตัวเองหลังจากที่ได้ดูตัวเองในกระจกรถคู่ใจ
“เฮ้ย แม่งหล่อว่ะ! หล่อกว่าจองกุกบังทัน
ก็จอนเบาะปาดนี่แหละ 55555555555555555555555555555” ร่างสูงเอ่ยชมตัวเองก่อนจะยืนพิงรถคันสีแดงแล้วฮัมเพลงเพื่อเป็นการค่าเวลาในระหว่างที่กำลังรอใครสักคนอยู่
เธอน่ารักไม่ต้องสงสัย
คิดถึงทีไรก็เพ้อ
ก็เลยรักจนหมดหัวใจ
เป็นตายยังไงก็ต้องมีเธอ
เฝ้าแอบฝันไปไกลถึงไหน
ว่าเธอมีใจเสมอ
แต่ในความจริงมันจะเป็นได้ไหม
มีเพียงทางเดียวก็ต้องถามเธอ
คำว่ารักฉันพูดมาตลอดเลย
อย่างที่เธอเคยเคยได้รับฟัง
แต่เธอก็รู้
คนเรามันตบมือข้างเดียวไม่ดัง
ฉันเลยต้องมา
มาขอความเมตตาซักครั้ง
เธอจะรักฉันได้ไหม
ถ้าเธอยังไม่รักใคร อยากให้เธอเปิดใจให้กัน...
“หึ จอนรู้ จอนเห็นนะ ว่ามีคนแอบฟังจอนร้องเพลงอยู่หลังประตู”
ร่างสูงหยุดร้องเพลงแล้วตะโกนบอกอีกคนที่สะดุ้งตัวโยนเมื่อถูกจับได้
ร่างบางก้าวขาออกมาจากหลังประตูบ้าน ก้าวเดินออกมาจนจองกุกเห็นหน้าหวานๆของอีกคนชัดเจนขึ้น
ร่างบางหันไปล็อคประตูรั้วหน้าบ้านแล้วเดินผ่านจองกุกไปเหมือนอีกคนเป็นเพียงแค่อากาศ
แต่ไม่ทันที่ร่างบางจะเดินพ้น ร่างสูงยื่นมือไปคว้าตัวอีกคนมาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง
“พี่จะหนีจอนไปไหนอ่ะ จอนไม่ให้ไปหรอก!”
“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ปล่อย!!!” ผมตอบพลางดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดจากแขนแกร่ง
“แต่เรื่องของพี่วีก็คือเรื่องของจอน” จองกุกตอบกลับหน้าตาเฉยแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“ปล่อยนะไอ่เด็กบ้า!! นายจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันทำไมเนี่ย?!”
“อยากให้ปล่อยพี่ก็อย่าดิ้นดิแล้วก็อย่าดื้อโอเคป่ะ?” ร่างสูงสั่งคนในอ้อมกอดที่ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน
ตัวก็บางแค่เนี่ยแรงเยอะชะมัด
“ฉันจะไปเรียนสายเพราะนายเนี่ย ไอ่เด็กเวร ปล่อยฉัน!!” แทฮยองยังคงออกแรงดิ้นต่อ
“ถ้าพี่วีไม่หยุดดิ้น จอนจับจูบจริงๆ นะ
เช้าแบบนี้เราต้องมอร์นิ่งคิสกันสักหน่อยนะจ้ะ” ทันทีที่จองกุกพูดจบร่างบางก็หงุดชะงักทันที
คำขู่ของเขามันได้ผลเร็วทันใจดีจริงๆ
“ฉันไม่ดิ้นแล้วก็ปล่อยดิว้ะ” ผมเริ่มจะโมโหเจ้าเด็กนี่ซะแล้ว
กูจะไปเรียนสายแล้วโว้ยไอ่เด็กฟันจอบ!!! อยากจะด่าให้อีกคนหน้าหงายแต่ทำได้แค่เพียงบ่นในใจ...
“โถ่ อดมอร์นิ่งคิสเลย ไม่เป็นไรไว้จูบตอนค่ำ กู๊ดไนท์คิสก็ได้555555555555555555555”
ร่างสูงหัวเราะลั่น
แล้วคลายวงแขนออกปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ
“ไอ่เด็กเวร ไอ่เด็กลามก ไอ่เด็กบ้า!!!”
“คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก จอนโตแล้วนะ ไม่เชื่อดูได้” จองกุกพูดก่อนจะยิ้มมุมปากให้อีกคน
“ดูอะไร ไอ่เด็กทะลึ่ง!!!!!” ร่างบางพูดจบก็เอากระเป๋าฟาดอีกคนเต็มแรง
“ดูหัวใจผมไงพี่วี โห่ววววววววว พี่อ่ะแหละทะลึ่ง คิดไปถึงไหนอ่ะ555555555555555555555555555”
“นายนี่มัน... หึ่ย!! ฉันไม่มีเวลามาเถียงด้วยหรอกนะ
จะไปเรียนสายแล้วโว้ย”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
ตอนนี้ทั้งเสียหน้าที่โดนแซวแถมยังโมโหเจ้าเด็กกวนประสาทตรงหน้านี่อีก
ไม่รู้ว่าความรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้านี่เพราะเขินหรือโมโหกันแน่
“สายก็รีบขึ้นรถสิหรือจะให้จอนอุ้ม? ถ้าอุ้มนี่ไม่อุ้มขึ้นรถหรอกนะ
จอนจะอุ้มขึ้นเตียง5555555555555555555555555555”
ร่างสูงยังไม่วายที่จะกวนคนตรงหน้า
ก็เวลาที่ร่างบางเขินน่ะมันน่ารักมากเลยทีเดียว
ไหนจะท่าหงุดหงิดเวลาโดนแกล้งนั่นอีก
โอ๊ย! หมั่นเขี้ยว
อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
“ไอ่เด็กบ้า!!!!” ผมตะโกนด่าไปอีกคำก่อนจะยกขาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์แต่โดยดี
“อื้อหืออออออออออออ นั่งซะปลายเบาะ
ถ้าตกไปกลางทางจอนไม่เก็บนะพี่วี”
จองกุกเตือนร่างบางที่นั่งซ้อนอยู่สุดปลายเบาะ
ทันทีที่เขาขึ้นคร่อมรถของตนเองก็สตาร์ทรถ
หยิบหมวกกันน็อคสวมหัวตนเองและอีกใบหันหลังใส่ให้อีกคน
จากนั้นร่างสูงบิดแฮนรถออกตัวไปด้วยความเร็วทำเอาร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวตอนนี้ไถลลงมาจนอกแนบกับแผ่นหลังกว้างของตัวเอง
“ขับเร็วขนาดนี้รีบไปตายรึไงห้ะ?!” ร่างบางตะโกนบอกคนข้างหน้า
“จอนไม่ได้รีบไปตาย จอนกำลังรีบส่งคนที่จอนรักไปเรียน555555555555555555555555555555”
จองกุกยังคงพูดจากวนประสาทร่างบางที่ตอนนี้กอดเอวเขาแน่น
ร่างสูงยิ้มด้วยความพอใจในเบาะปาดเรียบที่ทำให้ร่างบางไถลลงมาชิดกับเขาแบบนี้
ภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีทั้งสองก็มาถึงยังมหาวิทยาลัยของแทฮยอง
“ขอบใจ” ผมพูดเบาๆ ทันทีที่ลงจากรถ
“เปลี่ยนจากคำขอบใจเป็นจูบได้ไหมอ่ะพี่?” จองกุกพูดแล้วทำปากจู๋
“จูบไม่มี มีแต่ตีนจะเอาไหม?”
“โหยยยยยย สวย ดำ ดุ จริงๆ เลยพี่วีเนี่ย”
“ไอ่เด็กปากหมา!!!” แทฮยองสวนกลับทันทีด้วยความโมโห
ว่าอะไรไม่ปวดใจเท่าคำว่า ดำ
กูไม่ได้ผิวดำโว้ย
เขาเรียกผิวสีแทนเซ็กซี่!
“พี่วีชอบหมาไม่ใช่เหรอ จอนเลยเลี้ยงหมาในปากไว้ให้พี่ไง” จองกุกยิ้มกวนประสาท
“จะไปไหนก็ไปเลย ไอ่เด็กบ้า!!”
ผมพูดจบก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้น
ทันที นี่เป็นวันเปิดเรียนมหาลัยวันแรกของผมนะต้องมีเรื่องดีๆ สิ
แต่ทำไมกลับมาเจอไอ่เจ้าเด็กกวนประสาทนี่ตั้งแต่เช้า ทำเอาผมโมโหจริงๆ
หลังจากที่รอจนแทฮยองเดินพ้นสายตาไป
จองกุกก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับไปอย่างอารมณ์ดี
.
.
.
.
.
ผมชื่อ จอน จองกุก ครับ
ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่สอง แต่ผมไม่ค่อยได้เข้าเรียนหรอก
การเรียนกับผมเราเป็นศัตรูกัน แต่มิตรแท้ของผมนี่คือความเร็วกับการได้ซิ่งรถ
ผมไม่ใช่เด็กแว๊นนะ
ให้เกียรติหน้าหล่อๆ ของผมด้วย โปรดเรียกผมว่า นักแข่งรถนอกสถานที่ เข้าใจป่ะ? หล่อขนาดที่ไปไหนก็มีแต่สาวๆ โบกเรียกให้จอด
คิดดูดิครับ หล่อขนาดนี้เป็นเด็กแว๊นได้ไง มีแต่คนซ้อนท้ายผมไม่ซ้ำหน้าเลยนะ
ผมน่ะใช้เวลาว่างจากการโดดเรียนให้เกิดประโยชน์ด้วยการเป็นวินมอเตอไซค์
เจ๋งอ่ะดิครับ อึ้งเลยดิ 5555555555555555555555555555 แต่ตอนนี้กำลังจะเลิกขับวินไปขับรถรับส่งว่าที่แฟนในอนาคตแทนแล้วล่ะ
คนที่ผิวสีแทน
ตัวบาง ปากร้ายๆ ที่ด่ากราดผมเมื่อเช้านั่นแหละครับ คนอะไรขนาดด่ายังน่ารักเลย
รั้นๆ ร้ายๆ แบบนี้แหละครับโดนใจจอน เห็นแล้วหัวใจมันเต้นเป็นจังหวะสามช่า
อยากจะดึงร่างบางนั่นมากอดแล้วฟัดแก้มเนียนๆ นั่นสักสองสามที โอ๊ย! แค่คิดก็ฟินแล้ว แอร้ยยยยยยยยยยย
TBC
ความคิดเห็น