คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อดีตที่ควรลืมไปเลย
อดีตที่ควรลืมไปเลย
ครูวันนิภาได้พานักเรียนไปดูสัตย์ที่ได้เอามาดองเก็บไว้หลายร้อยปีในห้องทดลอง มีสัตย์มากมายหลายชนิดเต็มไปหมด
“เอ้า........นักเรียนมาดูนี่นะ นี่คือปลากระพรุนดองจ๊ะ”
“อึ๋ย........น่ากลัวจังเลยค่ะ”
ชมพูกลัวจนตัวสั้น เร่งให้แตงโมกับพลอยเดินหน้าไม่อยากมอง
“นี่ก็เป็นลิ้นมนุษย์ในยุคโบราณนะ”
“แต่ครูค่ะโบราณแล้วเอามาได้ยังไงกันล่ะค่ะ”
แตงโมแปลกใจกับลิ้นมนุษย์ที่ดูไม่เหมือนเลย มันดำจนมองไม่ออกว่าเป็นลิ้นมนุษย์ หล่อนรู้สึกว่าท้องเริ่มปั่นปวน เหมือนมันจะออกมาทางปาก
“ครูล่อเล่นนะเป็นแค่ลิ้นตาย.........”
“ห๋า.......ไปกันใหญ่แล้วค่ะ.........หนูไม่ไหวแล้วค่ะ....ขอไปห้องน้ำก่อนนะค่ะ”
“เดียวซิมณีรัตย์ ยังอธิบายไม่จบลิ้นสุนัขที่ตายแล้วต่างหาก มณีรัตย์นี่จริงๆเล้ย”
ครูวันนิภานึกขำกับท่าทีของลูกศิษย์ตัวเอง บางครั้งหล่อนก็แกร่ง แต่บางครั้งก็อ่อนแอจนดูน่ารัก มิน่าหนุ่มๆถึงได้หลง ถ้าครูเป็นผู้ชายคงชอบมณีรัตย์แน่ๆเลย ขนาดเป็นผู้หญิงครูยังรักลูกศิษย์คนนี้เลย
แตงโมวิ่งผ่านหน้าชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งโดยเจ้าตัวไม่รู้ตัว หล่อนไม่ไหวแน่ถ้าอยู่ที่นั้นนานๆมีหวังเป็นลมคาที่แน่ๆ
“เอ้ย.........เหนื่อยใจจังเลย อ้วกๆ ๆ”
แตงโมอิดโรยกับสิ่งที่เห็นทนไม่ได้ต้องอาเจียนออกมา หล่อนวิ่งไปได้แค่ที่อ่างล้างหน้าเท่านั้น ถ้าไปห้องน้ำมีหวังตายแน่ๆ
“ไงจ๊ะน้องโมสุดสวย เพิ่งเห็นพี่เมื่อไม่นานแค่นั้น ท้องแล้วเหรอจ๊ะที่รัก”
นาวินอมยิ้มขำๆกับสภาพของหล่อนที่เห็นในตอนนี้ เขาว่างตัวนั่งข้างหล่อน แต่ภายในจิตใจนั้นอดเป็นห่วงหล่อนไม่ได้ กลัวว่าถ้าหล่อนเป็นอะไรไปเขายังช่วยได้ทันเวลา
“นายจะบ้าเหรอ............ฉันไม่ใช้ปลากัดนะย่ะ เห็นหน้าแค่ไม่กี่วันแล้วจะท้องได้น่ะ”
“เหรอ......แต่ผมคิดว่าขนาดคุณไม่ใช้ปลากัดยังกัดได้เจ็บขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นปลากัดจะไม่ชนะตัวผู้ทุกตัวเหรอไง”
“นายนี่มัน......จำเอาไว้ก่อนเถอะ ถ้าฉันมีแรงจะสู้กับนายค่อยดู”
“ยิ่งความจำเสื่อมอยู่ด้วย”
นาวินดีใจที่อย่างน้อยหล่อนยังมีฤทธิ์หลงเหลืออยู่ ดีที่หลอกให้ด่าได้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมากค่อยหายห่วงหน่อย แต่กับขำที่ตัวเองต้องคอยเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้ หล่อนหน้าตาจัดได้ว่าสวยอย่างกับนางฟ้าที่เขาตามหา ผมสลวยของเธอชุ่มไปด้วยน้ำที่เธอล้างหน้า หน้าตอนนี้ที่ไม่ได้แต่งสวยกว่าตอนเธอแต่งมาก ดวงตาเธอเวลามองระยิบระยับ แต่เขาอยากรู้ว่าดวงตาหล่อนแฝงความไม่ไว้ใจชายตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก ทำไมกัน
“มองหน้าฉันทำไมกัน มีอะไรข้องใจเหรอ”
“คุณเป็นหมอดูหรือไงกัน ถึงเที่ยวช่วยใครต่อใครได้น่ะ เดาใจคนเก่งนักลองเดาซิว่าผมคิดอะไรอยู่”
เขาดุใส่หล่อนแววตาเริ่มเย็นชาจนหล่อนรู้สึกเจ็บแปลบในใจอย่างลึกๆ เขาเป็นอะไรของเขานะ
“ฉันไม่รู้......... และไม่อยากรู้ด้วย ทำไมต้องดุด้วยละ ฉันทำอะไรผิดอีกเหรอไง”
“ผม ขอโทษนะผมผิดเอง นันเขาบอกผมว่าคุณหว่านเสน่ห์ผู้ชายในห้องน่ะ ผม .....ก็ไม่เข้าใจใจตัวเองเหมือนกัน ผมแค่ไม่ชอบเวลาคุณเดาใจน่ะ มัน......อธิบายไม่ถูก”
แตงโม มองหน้าเขา ทำให้หน้าเขาเริ่มแดงออก
“ฉันขอโทษนะที่เดาใจคุณเมื่อวันนั้น....ถ้าฉันไม่เดาใจคุณ ฉันจะรู้เหรอว่าใครผิด แม้ฉันจะเป็นแค่ผู้หญิง ฉันก็อยากสู้ สู้ด้วยความสามารถ ไม่ใช่เงิน ฉันไม่ใช่หมอดูแค่คาดคะแน ความน่าจะเป็นในเชิงคณิตน่ะ”
“ผมเข้าใจแต่คุณรู้ไหมว่ามันเป็นผลเสียต่อตัวคุณนะ แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีใครสนใจและเข้าใจ แต่ผมรู้ผมเข้าใจ ทำไมคุณชอบทำตามอำเภอใจด้วย”
“ฉันก็ไม่อยากทำแต่มันจำเป็นนี่น่า คุณรู้ไหมฉันเจ็บมามากแล้ว ไม่ยอมเจ็บเป็นหนที่สองอีกแน่นอน ทำไงได้ฉันเป็นพวกเจ็บแล้วจำ”
น้ำตาเจ้ากรรมของหล่อนเริ่มไหลลงเมื่อหล่อนสบตากับเขา ทำไมเขาถึงให้ความรู้สึกที่ดีได้ขนานนี้นะขนาดที่ทั้งแตงโมและนาวินคุยกันอยู่นั้นมีเสียงเอะอะดังมาที่ห้องทดลอง แตงโมหล่อนรีบวิ่งอย่างสุดชวิตหล่อนได้ยินเสียงของชมพูและมนัสนัน โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่วิ่งตามมา นาวินพอจะเดาออกว่าทำไมเธอถึงรีบอย่างนี้ หล่อนมาทันเวลาที่มนัสนันจะตบหน้าของพลอย
“หยุดเดี๋ยวนี้นะยายนัน”
แตงโมวิ่งไปจับมือที่จะตบหน้าของพลอยไว้ทัน เพื่อนในห้องตลอดจนครูวันนิภาโล่งใจที่แตงโมมาทัน ครูวันนิภาอยากให้นักเรียนเคลียกันให้จบแม้จะต้องลงไม้ลงมือก็ตาม เธอเข้าใจจิตใจของวัยรุ่น
“เธอกล้าตบหน้าพลอยเชียวเหรอ.........เธอมีอะไรทำไมต้องลงที่คนอื่น”
“ยายนี่ดันมาขึ้นเสียงกับฉันทำไมล่ะ”
“ไม่ใช้นะโม เขาหาว่าเราสำออย เห็นอะไรหน่อยทนดูไม่ได้จะอาเจียนออกมา”
“แล้วมันจริงไหมล่ะ”
“จะจริงหรือไม่ เธอไม่มีสิทธิมาก้าวก่าย ........... คนอย่างเธอคงไม่รู้จักคำว่าเหตุผลหรอกซินะ รั้งแต่จะใช้กำลังในการตัดสิน”
แตงโมยิ้มหยันที่มุมปากทำเอามนัสนันหน้าเสียไปตามๆกัน
“เธอคิดเหรอว่าใครๆจะรักเธอหมดทุกคน เธออยากรู้ไหมคนที่ยุยงให้แฟนเธอเข้าใจผิดคือใคร”
“ทำไมจะไม่รู้...........คนอย่างแตงโมไม่ใช้กบในกะลาที่จะโง่เหมือนผู้ชายพวกนั้น มีแต่คนสิ้นคิดเท่านั้นแหละที่กล้าทำในสิ่งชั่วๆนี้ได้ เป็นคนอิจฉาตาร้อน ชอบของที่คนอื่นเขาใช้แล้วอย่างเศษสวะ”
ผู้ชายที่แตงโมกล่าวถึงคือพวกผู้ชายที่คบกับแตงโม เห็นแค่ความสวยของเธอไม่ใช้เห็นจิตใจผู้ชายเหล่านั้นเมื่อได้ยินพากันเงียบหมด แต่มีอยู่คนหนึ่งที่รักแตงโมอย่างจริงใจ เขามาพร้อมกับเสียงปรบมือ
“ด่าได้ดี ไม่มีคำไหนที่ไม่ทำให้ใจดวงนี้เจ็บเลย ผมยอมรับว่าผมผิดที่โง่มาโดยตลอดหลงชื่อคนที่ผมไม่ได้รัก แต่กลับทำร้ายจิตใจคนที่ผมรัก กับมาเถอะโม ผมรอรับคุณอยู่เสมอนะ”
“ขอบคุณสำหรับความหวังดีของพี่บาสมาก แต่ขึ้นชื่อว่าโมแล้ว มันสายไปแล้วล่ะสำหรับคนอย่างพี่ ฉันจะไม่กลับไปเอาเหยื่อของยายนันเป็นอันขาด เพราะฉันไม่ใช่สวะ”
“แหม...........อย่าพูดอย่างนั้นซิจ๊ะโม พี่เขาตั้งใจมาง้อเธอเต็มที่เลยนะ เธอจะใจร้ายเหรอ”
“เธอชักชอบละซิยายนัน ปั่วหัวผู้ชายเล่นแบบนี้นี่”
“นี่ว่าฉันเหรอ........แล้วเธอล่ะปั่นหัวพี่นาวินเล่นน่ะสนุกละซิ”
มนัสนันยุให้แตงโมผิดใจกับนาวิน เพื่อที่เขาจะได้เข้าไปแทนที่หล่อนได้ แต่แตงโมรู้ทันหล่อนไม่อ่อนข้อให้มนัสนันต่อไปแล้ว แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้เป็นอะไรกับนาวินก็ตาม เมื่อแรงมาก็จะต้องแรงตอบเช่นกัน แตงโมหล่อนเดินไปหาเขาแล้วจับมือเข้ามาตรงกลาง สาวๆพากันกรี๊ดยกใหญ่ นาวินทำตาดุให้สาวๆที่กรี๊ดใส่แตงโม สาวๆเงียบกันจนหมด เขาอยากรู้เหมือนกันว่าหล่อนจะทำยังไง
“เธอบอกว่าฉันปั่นหัวเขาเล่นเหรอ............ให้ฉันจูบพิสูทธิ์เอาไหมมันสะใจดีนะ”
แตงโมมองหน้ามนัสนันแล้วหันมาด้านที่นาวินยืนอยู่ จิตใจของแตงโมตอนนี้กล้าๆกลัวๆถ้ามนัสนันไม่ร้องห้ามหล่อนต้องจูบจริงเหรอนี่ ไม่เอาน่า แล้วเขาล่ะจะว่าอะไรบ้าง นาวินกลับทำหน้าตาเฉยเขารู้ว่าหล่อนแกล้งมนัสนัน เพื่อช่วยหล่อนเข้าเป็นฝ่ายโน้มตัวเข้ามาจะจูบ
“หยุดนะ..........พี่วินหยุดได้แล้ว”
มนัสนันร้องไห้น้ำตาของเธอไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
นาวินจำต้องหยุดทั้งที่ไม่จำเป็นแต่จิตใต้สำนึกบอกให้เขารู้ไว้ว่า ต้องห้ามใจก่อนมันจะแย่ไปกว่านี้ แตงโมจะได้ไม่เจ็บมาก
“เธอเห็นหรือยัง การที่เธอแย่งของรักของคนอื่นเธอรู้สึกยังไง มันเจ็บมาก มันเจ็บตรงนี้เธอเข้าใจไหม”
แตงโมเอามือของหล่อนกุมที่หัวใจ
“อืม............. ฉันรู้แล้ว แล้วฉันก็ขอโทษด้วยฉันผิดเอง สมควรแล้วที่มันเป็นแบบนี้”
“เธอไม่ผิดหรอกฉันต่างหากที่โง่เอง เลือกคบคนไม่เป็น ดีแล้วที่เธอทำให้ตาสว่างดีมาก ดีมากจริงด้วย”
แตงโมเดินกลับหลังออกไปจากห้องโดยมีบาสเดินตามมาติดๆ ไม่พ้นที่นาวินจะตามมาด้วยเขาคิดไว้แค่ว่าจะไม่ทำให้เธอเจ็บอีกแน่ๆ
“โมคับ ฟังพี่พูดก่อนซิ เดี๋ยวซิคับโม”
“ตามมาทำไมกันค่ะ เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว”
หล่อนหันหลังพูดจึงมองไม่เห็นนาวินอยู่ข้างหลัง
“แต่พี่ อยาก..............”
“ไม่มีอีกแล้วค่ะ และไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกฉันจะอ้วก”
หล่อนยิ้มบ่งบอกได้เลยว่าเย้ยหยัยเต็มทน หล่อนยังไม่หันกลับมาจนเขาไปไกลลับ น้ำตาของหล่อนก็ไหลเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“นาย มาทำไม หัวเราะซิสะใจนายไหมล่ะ”
“บ้า เหรอผมจะสะใจคนที่ช้ำไปทำไมกัน มันไม่มีเหตุผลเลย”
นาวินเข้าไปกอดปลอบโยนหล่อน ถ้าเขาเจอหล่อนช้ากว่านี้หล่อนคงหลุดมือเข้าไปแล้วแน่ๆ นึกแล้วก็ดีใจที่มันไม่สายเกินไป
“ดีใจเรื่องอะไรหึ...............”
“อย่ามาเดาใจผมซิ แล้วหยุดร้องเมื่อไหร่เนี้ย คนเขารึอุส่าปลอบใจกะจะเป็นฮีโร่ในใจเธอซักหน่อย”
“บ้า.................”
“อยากร้องก็ร้องซิ................มันอาจจะทำให้คุณกลับมาเหมือนเดิมได้ไง เป็นน้องโมคนเดิมน่ะ”
ภายในใจหล่อน บอกได้เลยว่าตอนนี้เขาเป็นคนดีมาก ไม่ว่าจะให้กำลังใจเหรอให้อะไรก็ตาม
“เดี๋ยวเสื้อก็เลอะหรอก น้ำตายิ่งเป็นสีม่วงอยู่ด้วย”
“เป็นอะไรน้ำตาสีม่วง” นาวินเกิดอาการงงเล็กน้อย
“เป็นคนอกหักไง”
*******************************************************************
สาหวัดดีค่า!!!!!!!!!ฮัดชิ้วววว …… เราม่ายด้ายมาอัพตั้งนานอ่ะเนี้ย กี่ปีได้แล้วเนี้ย ขอโทษท่านผู้อ่านมากๆๆๆๆค่า ก่อนอื่นก็ขอบอกไว้เลยว่าแม้ชื่อที่แต่งว่า “วิมานบนดิน” จะดูเช้ยยยย แสนจะเชยก็ช่างมานเหอะ แต่เนื้อเรื่องม่ายเชยระเบิดอย่างงี้น่ะจ่า เอาเป็นว่าถ้าท่านติดตามอ่านรับรองว่าจะไม่ผิดหวังแน่ๆๆๆนอนค่า ขอบคุณน่ะค่าที่ติดตามกานไงก็ช่วยลงความเห็นด้วยน่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งขึ้นมา มันแฝงความประทับใจไว้ หวังว่าท่านคงเข้าใจ ขอบคุณด้วยรอยยิ้มและความจิงใจมอบให้แด่เธอ บายค่า
ความคิดเห็น