คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แจกันเป็นเหตุ (เพราะนายเองแหละ)
ชั่วโมงเรียนที่สามสาวต้องเรียนในตอนนี้คือวิทยาศาสตร์ ทั้งสามจะไม่ปล่อยเวลาว่างให้เสียเวลา สาวสาวจะหยิบหนังสือเรียนมาทบทวนให้ก่อนจะได้เรียนชั่วโมงนี้ แต่สักพักก็มีเสียงอะไรบางอย่างกระทบลงกับพื้นเสียงดัง
“เสียงอะไรนะโม”
“ก็อยู่ด้วยกันใครจะไปรู้ล่ะ”
“อ้าว......พูดงี้เลยเหรอกวนตีนดีนักนะย่ะ”
“โอ้โห้......พูดขนาดนี้เลยเหรอยายพริ้งค์”
“หยุดทะเลาะกันได้แล้วนะ ไปดูกันเถอะว่าเสียงมาจากไหน ไม่เห็นมีใครซักคนที่อยู่แถวนี้นะ”
“จริงด้วยเอาไงดีล่ะที่นี้”
“เราว่านะไปที่ห้องวิทย์ เสียงมาจากห้องวิทย์นั้นล่ะ”
“รู้ดีจริงนะคุณโม”
“แน่ล่ะ คนเขาเก่งนี่นา”
“อย่าเพิ่งทะเลาะเลยรีบไปเร็วเข้า”
ภายในห้องวิทย์ที่มีแต่อุปกรณ์ทดลองต่างๆมากมาย แต่ในห้องกลับไม่มีใครอยู่สักคนเดียว ในขนาดนั้นแจกันใบโปรดของอาจารย์ที่แตกเรี่ยราดวางอยู่กับพื้นเป็นเวลาที่แตงโมอยู่กับพริ้งค์และพลอยช่วงเวลาล่อเล่นกับพริ้งค์ก็ประมาณ 5 วินาทีได้ แต่ทำไมคนที่ทำแจกันสุดโปรดของอาจารย์ ชำนาญ หายไปได้รวดเร็วขนาดนี้น่ะ เมื่อเล่นจะโยนความผิดให้กันแบบนี้ต้องแก่เผ็ดคนนั้นซักหน่อยล่ะ แตงโมนึกค้อนใส่
“ใครกันน่า....ที่บังอาจทำแจกันสุดโปรดของอาจารย์ ชำนาญแตกได้ถ้าไม่ออกมาล่ะก็จะเอาเป็นสองเท่าเลยค่อยดู”
“พูดกับใครเหรอยายโม”
ภายในมุมลับมีร่างชายหนุ่มรูปงามอยู่หนึ่งคนไม่ยอมออกมาแสดงตน แต่เมื่อได้ยินชื่อโม เท่านั้นละจิตใจของเขาก็กระสับกระสาย เนื่องจากหล่อนเป็นผู้หญิงที่เอาจริงในเรื่องนั้นเสมอ
“เอาละถ้าไม่ยอมออกมาจะเริ่มทำการเฉือนทีละนิดละนะ 1................. 2.................. จะออกเหรอไม่ออก สงสัยต้องลากคอไปประจานซะแล้ว”
“ออกมาแล้วคร๊าบ สาวพวกนี้ดุชะมัด”
“นายเป็นใคร”
“ไม่รู้จักป๋มเหรอ เชยชะมัดญาติ”
“อ๋อ.....รู้แล้ว คุณภาคินใช่ไหมค่ะ”
ชมพูยิ้มแววตาแฝงความชื่นชม
“ถูกต้องแล้วคร๊าบ”
“แล้วไปหลบทำไม..............หน้าอย่างคุณภาคินคงมีเงินจ่าย กะอิแค่แจกันใบเดียว ราคาแค่ไม่กี่บาท”
ภาคินกลับนิ่งไม่สนใจคำถามของหญิงสาวแต่อย่างใด ถ้าเขายอมรับว่าทำผิดก็ไม่สนุกซิ ดูซิน้องแตงโมจะทำอย่างไรกับเรื่องแค่นี้ เหตุผลที่ไม่ยอมรับมีแค่อย่างเดียวคือเจ้าของแจกันใบนี้ล่ะที่จะทำให้เราซวย แกล้งทำเป็นว่าไอ้วินทำแตกดีกว่าอย่างน้อยไอ้วินจะได้ชอบน้องเขาบ้าง เราคงเป็นพ่อสื่อที่ดีได้จริงๆ ภาคินคิดในใจพลางหัวเราะขำกับวิธีการตัวเอง
“หัวเราะอะไร หึ.............ตอบมา”
“หัวเราะก็ไม่ได้ ใจย้ายแย้วคุ๋ณ”
“จะใจรง ใจร้ายยังไงก็ตาม ตอบมา ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”
“ดันรู้ทันซะได้...คือว่านะ ผมไม่ได้ทำหรอกคับ เพื่อนผมต่างหากที่ทำแตกน่ะครับ”
“ใคร แล้วอยู่ที่ไหนตอนนี้น่ะ”
“อ๋อ เขาชื่อนาวิน ตอนนี้เขาไปที่อื่น มันไม่รู้หรอกว่ามันทำแตกน่ะคับ”
“อ๋อเหรอ คุณรับผิดชอบละกันนะค่ะ”
แตงโมยิ้นหยันที่มุมบาง นายคนนี้จะเอายังไงกันแน่ต้องทำให้เผยตัวให้ได้
“ได้ไงล่ะคับคุณ ไอ้วินซิที่ต้องรับผิดชอบ”
“ก็ได้.........ไม่ทันซะแล้วล่ะ ดูซิอาจารย์มาแล้วให้ทำไงล่ะค่ะคุณภาคิน”
“ทำไงดีล่ะคุณ ผมคิดไม่ออกบอกไม่ถูก”
“ฉันเชื่อเลย กับคารมอันเลศหรูของคุณ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“จะทำอย่างไงคับ”
“ให้คนผิดยอมรับไง”
“ไอ้วินมันไม่ยอมรับหรอกคุ๋ณ”
“คุณว่าอะไรนะ”
ภาคินนึกอยากตบปากตัวเองจริงๆดันเผลอได้ จะต้องทำให้แนบเนียนกว่านี้
“ผมหมายถึงไอ้วินน่ะมันไม่ยอมรับหรอก เพราะมันไม่รู้ว่ามันเป็นคนทำ อีกอย่างนะ อาจารย์ไม่มีทางเชื่อหรอก เชื่อผมซิ”
อาจารย์ชำนาญ มุ่งหน้ามาทางห้องวิทยาศาสตร์ อาจารย์เป็นคนดูแลห้องวิทย์โดยตรง ของทุกอย่างที่อยู่ในห้องวิทย์ล้วนแต่มีราคามากโขทีเดียว อาจารย์คนนี้จัดได้ว่าไม่ชอบนักเรียนหญิงเพราะนักเรียนหญิงมักยุ่งวุ่นวาย แต่ดันไปสนใจนักเรียนชายโดยเฉพาะหนุ่มหล่อเหลา อาจารย์คนนี้ดีตรงที่ไม่ลำเอียง เวลาจะให้คะแนนจะใช้ความสามารถของนักเรียนเป็นเกณฑ์เสมอ ใครเก่งก็จะได้คะแนนดีกว่าคนที่ด้อยกว่า
อาจารย์ชำนาญมายืนอยู่ตรงประตูทางเข้าของห้องวิทย์ จึงไม่ได้เห็นแจกันของตนเองแตกลง ดีที่มีตู้ว่างอุปกรณ์เคมีคั้นไว้
“พวกเธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้”
“มาเรียนวิทย์ค่ะ”
“ยังไม่ถึงเวลา ออ....... หรือว่ามาพลอดรักกัน ไม่น่าเชื่อเลยนะนภาคินว่าจะเป็นคนแบบนี้ได้”
“ผมไม่ได้มาพลอดรักนะคับ อาจารย์พูดงี้น้องเขาก็เสียหายนะซิครับ”
เมื่ออาจารย์เดินเข้ามามองไปด้านล่างก็เห็นแจกันของตนแตกเรี่ยราด กระจัดกระจาย ใบหน้าของอาจารย์เริ่มแดงด้วยความโกรธ ดวงตาฉายแววว่าโกรธมาก จะไม่ให้โกรธได้ไงของรักที่เพิ่งซื้อมาไม่กี่วันแตกอย่างง่ายดาย
“มันแตกได้ยังไงกันหึ............อธิบายมาซิมณีรัตย์”
“หนูไม่รู้ค่ะ”
“ไม่รู้เหรอ.......เธอตอบอย่างนี้ได้ยังไงกัน”
“ถ้าอาจารย์จะถามทำไมไม่ถามคุณภาคินละค่ะ หนูเข้ามาก็เห็นคุณภาคินอยู่ในนี้แล้วให้หนูตอบว่าไงล่ะค่ะอาจารย์”
“เอ้า........ตอบให้อาจารย์ชื่นใจหน่อยซิภาคินว่าไม่ได้อยู่ในนี้ตอนที่มณีรัตย์มา”
“คือ..........ว่า..............ผมอยู่ในนี้จริงคับ แต่.............”
“แต่คุณนาวินเป็นคนทำแตกค่ะอาจารย์”
แตงโมรีบแทรกก่อนที่ภาคินจะพูดไม่ออก
“ห๋า...............นาวินไปเกี่ยวอะไรด้วย เป็นไปไม่ได้”
“แต่มันเป็นไปแล้วละค่ะ”
แตงโมเดาว่านาวินต้องอยู่ในนี้แน่นอน ตอนนี้นักเรียนมามุ่งดูเต็มอย่างกับเขาแสดงโชว์ให้ดูสักอย่าง สังคมที่เห็นเงินเป็นพระเจ้าแบบนี้ไม่เห็นมีความสุขเลย ยังไงหล่อนจะลองสู้โดยไม่ใช้เงินเอาชนะสักตั้ง ถ้าหล่อนจะชดใช้มันง่ายมากกะอิแค่พลิกฝ่ามือ แต่ไม่ทำแม้จะล้มสักเพียงใดก็ขอสู้ล่ะ ไม่ว่าผลจะออกมาในรูปแบบใดก็ตาม
“ตัวเองเป็นคนผิดแท้ๆทำไมไม่ออกมาล่ะ กลัวหรือไงเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ดันขี้ขลาดแบบนี้มันใช้ได้เหรอ”
“ฉันไม่ได้กลัว.........และฉันก็ไม่คิดกลัวด้วยถ้าทำผิดจริง”
แตงโมมองแววเสียงที่ดังออกมาท่ามกลางผู้คน เขาดูโดดเด่นมากแม้จะมีคนนับกี่คนก็ตาม ดวงตาของเขาคมเข้ม คิวหนาใบหน้าเข้ารูป ทุกสัดส่วนของเขาดูเท่ห์กว่าคนที่เคยคบกับหล่อนมาก เขาจัดได้ว่าหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียวถึงเขาจะดูหล่อราวแทบบุตรยังไงก็ตามหล่อนจะไม่ท้อกับแค่รูปร่างดูซิจะทนหล่อนได้แค่ไหนกัน
“ไม่รู้ล่ะ ก็นายคนนี้บอกว่านายเป็นคนทำ นายจะใจร้ายให้ผู้หญิงชดใช้เหรอไงกัน”
“ผมชื่อภาคินนะคับน้องแตงโม”
ภาคินพยายามบอกให้เพื่อนรู้ว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่พิชิตใจหนุ่มๆให้ลุ่มหลงไปตามๆกันตอนที่อยู่โรงยิม
“คุณนั้นเอง แตงโม”
นาวินยิ้มอย่างอดทนกับเธอที่ดูถูกเขา
“พวกเธอจะเอาไงล่ะครูเบื่อเต็มทนแล้วนะ งั้นเอาอย่างนี้ให้มณีรัตย์รับผิดชอบไปละกันนะ”
“ได้ไงกันล่ะค่ะ หนูไม่ผิด ถ้าหนูผิดจะไม่ว่าอะไรซักคำ ทำไม่อาจารย์ถึงไม่ให้คุณคนนี้รับผิดชอบล่ะค่ะ อาจารย์ไม่ยุติธรรมเลย”
แตงโมมองหน้านาวินแล้วหันมาทางอาจารย์
“ผมก็ไม่ผิดนะครับ ผมไม่ได้ทำ”
นาวินบอกอย่างจริงใจ แววตาของเขาบ่งบอกได้เลยว่าที่เขาพูดมาเป็นความจริง มันมีอะไรบางอย่างที่แฝงออกมาให้หล่อนได้ล่วงรู้ แม้หล่อนจะเพิ่งเห็นเขาก็สามารถล่วงรู้แล้วว่าใครคือตัวจริง
“ทำไมนายต้องโกหกฉันด้วยล่ะหึ..........”
“ผมไม่ได้โกหกนะคุณนี่”
นาวินเป็นเดือดเป็นร้อน
“ฉันไม่ได้ถามนาย ฉันถามเพื่อนที่แสนดีของนายต่างหากล่ะ”
“ถามฉัน”
ภาคินแปลกใจที่อยู่ๆแตงโมก็วกกลับมาที่เขา เขาว่าตัวเขาแสดงได้ยอดเยี่ยมไม่มีที่ติแล้วนะ หล่อนทำอย่างไงถึงล่วงรู้ได้ว่าเขาเป็นคนทำ หรือว่าหล่อนมีพลังจิตสะกดจิตได้ แต่ท่าทีดูไม่ใช้อย่างนั้นเลย แล้วเขาจะทำไงดีล่ะทีนี้ เห็นที่ต้องส่งซิกให้ไอ้วินรู้ซะแล้ว
“ใช่.........นี่ไม่ใช้เวลามาเล่นแล้วนะ จะเอาอะไรกับฉันห๋า ถึงได้โกหกกันแบบนี้”
แตงโมมองหน้าอย่างเอาเรื่อง นึกว่าจะรอดตัวเหรอไง รู้ฤทธิ์ยายแตงโมน้อยไป๋
“พอแล้ว ผมจะรับผิดชอบเอง เท่าไหร่คับ”
“ได้ไง ฉันไม่ยอมนะ ฉันจะเอาให้ตายคาที่เลย”
แตงโมไม่ท้อเธอเป็นฝ่ายรุก แต่ชมพูกับพลอยที่รอดูเหตุการณ์ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนทนดูไม่ไหว พวก หล่อนรู้ว่ายายโมไม่ยอมง่ายๆแน่เนื่องจากแตงโมไม่ชอบคนโกหกเอามากๆ
“พอทีเถอะโม เดี๋ยวไม่ทันน่ะมีธุระไม่ใช้เหรอไงเรานะ”
ชมพูต้องใช้ข้ออ้างที่จะพาแตงโมไปทานอาหาร แตงโมชอบทานที่ร้านนี้มาก
“ก็ได้ เห็นแก่พริ้งค์หรอกนะ”
“เมื่อตกลงกันได้แล้ว เป็นอันว่าฉันจะจ่ายเอง เท่าไหร่คับอาจารย์”
นาวินจำต้องออกรับแทน แต่สายตาที่นาวินมองภาคินบ่งบอกให้แตงโมรู้ได้เลยว่าพวกเขาเล่นอะไร
พิเรนกันอยู่
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ 30,000 เอง”
“ห๋า แจกันแค่นี้ เนี้ยนะ30,000 แค่ 3,000ก็ดีถ่มไปแล้วค่ะอาจารย์”
ชมพูแปลกใจอย่างสุดฤทธิ์ เพราะที่บ้านของเธอชอบสะสมของโบราณ มีแจกันมากมายที่ดีกว่านี้ และสวยกว่านี้นับได้ว่าหลายบาทเลยทีเดียว เพื่อนที่มุ่งดูพากันโวยวายใหญ่
“ก็ฉันซื้อมาแพง ใครจะทำไมล่ะ”
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เงียบหมด จนนาวินเป็นผู้ที่คลายความเงียบ เขาไม่ชอบอาจารย์ชำนาญ อาจารย์ที่เห็นแก่เงินเขาไม่ชอบ รวมถึงผู้หญิงที่เห็นแก่เงินด้วย
“งั้นผมจ่ายให้เลยผมไม่ได้เอาเงินสดมาเป็นเช็คจะรับไหมคับ ผมเอาให้ 40,000 บาทถ้วนครับ”
“ก็ได้ ดีมากที่ครูชื่นชอบเธอ วินนชัย”
แตงโมมองหน้าอาจารย์ชำนาญ หล่อนอยากจะด่าให้แหลกเลยดีนะที่ติดว่าเป็นอาจารย์ ใจดีจะม่ว่าอะไรสักอย่าง ใจงกอย่างกับหินดูไม่ได้เลย อีตาโง่นั้นอีกจ่ายให้ตั้ง 4หมื่น เป็นฉันนะ 2พัน ยังพอว่า แตงโมนึกค้อนนาวินกับอาจารย์
“กลับกันเหอะ ไปธุระต่อดีกว่า”
แตงโมยิ้มชวนเพื่อนของหล่อนไปทานอาหารที่ร้านสุดโปรดของเธอ
“เดี๋ยว แล้วชั่วโมงเรียนฉันล่ะ”
“มันหมดไป15นาทีแล้วนะค่ะอาจารย์อยากให้พวกหนูฟ้องผอ. หักเงินเดือนอาจารย์หรือไงกันค่ะ”
“จะไปไหนก็ไป”
นาวินและภาคินยื่นงงเมื่อแตงโมกับเพื่อนๆของเธอไปไกลลับ เขาไม่ใช้คนผิดแท้ๆคำขอโทษสักคำก็ไม่มี มากล่าวหากันลอยๆแบบนี้มันน่านัก ในขนาดเดียวกันนั้นมนัสนันเมื่อทราบข่าวก็เข้ามาหานาวิน ให้พาไปทานอาหารที่แม่ของเขาให้มาชวนเขาพาไป เขาจำต้องยอมพาหล่อนไป แต่ก็ยังมีข้อสงสัยจากเพื่อนสนิท
“นี่นายคิน ฉันไปทำแตกเมื่อไหร่ว่ะ”
“ขอโทษว่ะเพื่อนฉันทำแตกเอง แค่วางแผนแกล้งน้องแตงโมนิดหน่อยไม่น่าเชื่อ ว่าจะเก่งสมคำล่ำลือ แถมเอาจริงซะกูถอนตัวไม่ทัน แยกไม่ถูกเลย กูว่ากูเก่งแล้วนะ น้องเขาเก่งยิ่งกว่ากูอีก ยอมแพ้ทั้งตัวและหัวใจเลยว่ะ สวยเก่งแบบนี้กูยอมว่ะ”
“ยอมอะไรว่ะ”
นาวินอยากรู้จากเพื่อน
“ยอมให้ตายคาที่อย่างน้องเขาว่าไงว่ะ เอ่อน้องเข้าคงมีพลังจิตแน่ๆเลยเดาใจแกเก่งชะมัด”
“แหม......พี่ภาคินหลงเสน่ห์แม่นั้นอีกคนแล้วน่ะ แม่นั้นนะเก่ง ใช่ แต่อ้อนผู้ชายในห้องพากันรุมล้อมเต็มไปหมด นันนี่ทนดูไม่ได้เลย มีพลังจิตเหรอ ไม่ใช่หรอกค่ะแบบว่าชำนาญเรื่องอย่างว่ามากกว่าค่ะ”
“นี่นัน คุณว่าให้คนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน คุณรู้มากกว่าตัวเขาเองรู้ได้ยังไง ผมไม่ชอบที่คุณว่าให้เขาแบบนั้น เข้าใจไหม”
นาวินเดินหนีมนัสนันอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจหล่อนอีก เขาก็ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันทำไมถึงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนผู้หญิงที่สวยเพียบพร้อมแบบนั้นได้ เมื่อเขาสบตาหล่อนทีไรใจของเขาก็อยู่ไม่เป็นสุข อยากอยู่ใกล้ๆหล่อนให้มากกว่านี้ หล่อนช่างสวยอย่างนางฟ้าเลยจริงๆ
“น้องนันคับ พี่ว่าพี่ไม่ได้หลงเสน่ห์ของน้องแตงโมหรอกคับ พี่ล่อไอ้วินมันเล่น พี่ชอบเพื่อนของน้องแตงโมมากกว่า พี่ว่าไอ้วินมันโกรธน้องนันที่ไปว่าให้นางฟ้าของมันเข้านะซิ”
“ใครค่ะนางฟ้า อย่าบอกว่าเป็น.......”
“น้องนันเข้าใจถูกต้องแล้วครับ ไอ้วินคงเริ่มชอบน้องแตงโมแล้วล่ะ”
“นัน......ไม่ยอม ไม่ยอมเป็นอันขาด”
“น้องนันจะทำอย่างไงล่ะในเมื่อไม่ยอม”
“นัน จะแย่งมาให้ได้ พี่ภาคินรู้ไหมค่ะนันเคยแย่งแฟนยายโมมาเป็นของนันแล้วหลายราย แต่กับพี่วินนันไม่ยอม นันรักของนัน นันสะใจที่ได้แย่งของยายโมมาเป็นของนัน”
*******************************************************************
ความคิดเห็น