วิมานบนดิน

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อมิตรภาพก่อตัวขึ้น(ทีละนิดๆๆ)

          แสงแดดอ่อน อ่อน สาดส่องเข้ามาภายในห้องที่มีขนาดไม่ใหญ่จนเกินไป  ในห้องมีแต่หนังสือเรียน ตำรับ ตำราต่างๆมากมายเรียงกันเป็นแถวในตู้ ทำให้บรรยากาศในห้องดูอบอุ่น เต็มไปด้วยความรู้ของผู้ที่เป็นเจ้าของห้องนอน มณีรัตย์  พัฒนาทรัพย์ หญิงสาวที่ อายุเพียง17 นอนซมอยู่กับห้องนอนเพราะตลอดคืนยุ่งแต่อ่านหนังสือเรียน เมื่อมีเสียงเคาะประตูที่มาปลุกภวังค์อันหรูหราให้ตื่นรับแสงอรุณ

         “ลูกโม.....ตื่นได้แล้วลูก..........สายแล้วนะ”

         ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ที่ถูกเรียกใดใดทั้งสิ้น

         “ยายโม....บอกให้ตื่นไง.......เดี๋ยวเถอะลูกคนนี้นี่....”

         แววเสียงที่แปลงมาเริ่มเข้มข้นจนคนที่อยู่ในห้องต้องมาเปิดประตูทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่ 

         “มีอะไรเหรอแม่.....”

          “ยังมามีอะไรอีก...นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วหึ... ไปโรงเรียนไม่ใช้เหรอเรา”

         เมื่อเสียงสิ้นสุดลง ผู้เป็นลูกตื่นจากภวังค์อย่างรวดเร็ว

         “08.00 น. แล้ว ตายแน่...เดี๋ยวหนูตามลงไปแม่ หนูอาบน้ำแป๊บหนึ่ง”

         “เร็ว เร็ว เข้าล่ะ 5 นาทีนะ”

         “ค่ะ”

         5 นาทีต่อมา แตงโม ก็เดินลงจากบ้านพร้อมกับกระเป๋าที่สะพายไปโรงเรียน หล่อนสะพายกระเป๋าหนังสือ วิ่งลงมาหาผู้เป็นมารดา

           “มากินอาหารเร็วซิลูกมันสายมากแล้วนะ”

         “ไม่ละแม่ ขนมปังชิ้นเดียวก็ดีถ่มไปแล้วละน่า”

         “ได้ยังไงกันล่ะ... เดี๋ยวโรคกระเพาะถามหา..... แล้วจะเรียนไม่รู้เรื่องนะลูก...”

         “ไม่ล่ะไว้ทานโรงเรียนก็ได้....หนูไปก่อนนะค่ะแม่ ...”

         นาง ปราณี  ยังไม่ทันจะห้าม ลูกสาวคนเล็กก็ไปไกลลิบซะแล้ว นาง ปราณี    พัฒนาทรัพย์  มีลูกสาว สองคน ลูกชาย หนึ่งคน ลูกสาวคนโต มาย  มัสถวีไปทำงานที่เมืองนอกได้หลายปี ยังไม่ได้ติดต่อกลับมา ปล่อยให้ผู้เป็นมารดาต้องอยู่แต่ในบ้าน สามีไปทำงานตั้งแต่เช้า จะกลับบ้านมาก็ดึกดื่น เมื่อนางไม่มีอะไรจะทำก็จะโทรไปหาลูกชาย ถ้าโทรไปหาลูกสาวคนโตก็มัววุ่นแต่กับงานจนไม่มีเวลาให้ผู้เป็นมารดา ลูกชายคนเดียวของนาง ชื่อ มาร์ค  มาลัยวุติ อายุก็ 19 แก่กว่าน้องคนเล็ก เพียงสองปี ไปอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัด นางจะไม่ค่อยเป็นห่วงลูกทั้งสองคนมากนัก ทั้งสองก็โตเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว ที่นางยังอดห่วงไม่ได้ก็คือลูกสาวคนเล็กของครอบครัว พัฒนาทรัพย์ นี้เอง

         แตงโมวิ่งอย่างสุดชีวิตเมื่อมาถึงหน้าประตูโรงเรียน ยามที่บอกอายุได้เลยว่าแก่พอสมควรแล้วทำหน้าที่อย่างที่เคยทำประจำ อีก 15 นาทียามก็จะปิดประตูแล้ว

            “สวัสดีค่ะพี่ยามสุดหล่อ......”

         “สวัสดีจ๊ะหนูโม......วันนี้อารมณ์ดีเชียวนะ....”

         ยามประตูด้านซ้ายกล่าวทักตอบอย่างเป็นกันเอง 

         “ค่ะ….หนูเข้าไปก่อนนะเดี๋ยวพี่ยามจะปิดประตูซะก่อน...เดี๋ยวหนูจะแย่”

         ยามทั้งสองพากันหัวเราะกับท่าทีของหญิงสาว ยามก็เตรียมจะปิดประตู

         “หอบมาเชียวนะย่ะยายแตง......”

         ชมพู กล่าวทักทาย เพื่อนในตอนเช้าอย่างเป็นกันเอง

         “แน่ล่ะ......ตื่นสายนี่....... เฮ้ย ! เหนื่อยชะมัด”

         “พี่ยามค่ะให้หนูเข้าไปเถอะนะค่ะ.........สายนิดเดียวเอง”

         “ไม่ได้ กฎ ก็คือ กฎ”

         เสียงที่เปล่งออกมาเริ่มแตกต่างจากที่ทักทายแตงโมที่ผ่านมา

         “หนูว่าให้เขาเข้าเถอะค่ะพี่ยาม”

         แตงโมวกกลับมากับชมพูเพื่อขอร้องสองยาม

         “แต่กฎก็คือกฎนะหนูโม”

         “ค่ะ...โมเข้าใจ... แต่อภัยให้ซักครั้งเถอะค่ะ เขาต้องเป็นนักเรียนใหม่ ไม่รู้ระเบียบวินัยของโรงเรียนนี้หรอกค่ะ”

         “จะดีเหรอ.....หนูโม”

         “ดีซิค่ะ.....ก็ตอนนี้ยังเหลือเวลาตั้ง 5 นาที ยังทันนะค่ะพี่ยาม”

         “ก็ได้........เห็นแก่หนูโมหรอกนะ........เข้าไปซิ”

         “ขอบคุณพี่ยามมากนะค่ะ เอ่อแล้วก็......”

         “อ๋อ...เราชื่อแตงโม เรียกเราว่าโมก็ได้...ส่วนยายนี่ชื่อ พริ้งค์”

         “ค่ะ...ขอบคุณทั้งสองมากนะ”

         “ไม่เป็นไรจ๊ะ”

         “นี่ เธอ....เราไม่ได้ชื่อพริ้งค์นะ เราชื่อชมพู ยายโมนี่ ชอบเรียกเราเป็นชื่อแปลก แปลกอยู่เรื่อยเลย”

         “อ้าวมันเพาะดีนี่ ใช่ไหมจ๊ะ เอ่อ.....”

         “พลอยไพลิน.....เรียกเราง่าย ง่าย ว่าพลอยก็ได้ค่ะ”

         “ว่าแต่ว่า......สายมากแล้วไปดูบอร์ดห้องเรียนกันเถอะ”

         ชมพูขัดจังหวะการสนทนา ทั้งสามคนเดินไปในโรงเรียนอย่างราบรื่น

         นักเรียนจำนวนกว่า 20,000 คน มุงดูบอร์ดประจำโรงเรียนกันยกใหญ่ มีที่จัดไว้แค่แห่งเดียว ทำให้เกิดผลล่าช้าต่อผู้ที่มาทีหลัง คนข้างหน้าก็มัวแต่ไล่ดูชื่อของตน วิจารณ์ไปต่าง ต่างนานา เนื่องจากเหตุผลเดียว คือไม่ได้อยู่ร่วมห้องเดียวกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน

         “ดูซิ ขนาดวันเปิดภาคเรียนแท้ แท้ ยังมุงดูขนาดนี้”

         ชมพูเกิดความสลดใจ

         “มันก็ธรรมดาของทุกทุกปีละน่า อย่าคิดมากไปเลยเพื่อน เดี๋ยวจะแก่เร็วนะ แล้วจะหาว่าสวยไม่เตือน”

         แตงโมช่วยปลอบเพื่อนอย่างเห็นใจที่อยู่ด้านหลัง แต่ไม่ทันไรผู้คนก็เริ่มหลีกทางให้แตงโมอย่างง่ายดาย

         “พี่โมเข้าไปดูก่อนก็ได้นะค่ะ”

         เด็กสาวอายุเพียง 15 กว่าทักทายอย่างคุ้นเคย

         “ขอบคุณนะจ๊ะ”

         แตงโมยิ้มอย่างคุ้นเคย               

         “มากับเธอนี่ไม่เสียเที่ยวเลยนะยายโม......”

         “พูดมากน่า”

         “โมกับพริ้งค์เคยเรียนที่นี่เหรอค่ะ”

         “ใช่ เราเรียนมา 1 ปีแล้ว ตอนม.4 น่ะ”

         ชมพูยิ้มให้พลอย

         “งั้นตอน....นี้ก็อยู่ม.5 ใช่ไหมค่ะ”

         “ใช่จ๊ะ.......แล้วพลอยล่ะมาเรียนชั้นไหนเหรอ”

         “เราก็ม.5เหมือนกันค่ะ”

         ทั้งแตงโมและชมพูมองหน้าอย่างงง งง

         “แต่นี่เขารับแค่ ม.4   ม.6   และปริญญาไม่ใช้เหรอ”

         ชมพู เกิดความสงสัย ในขณะเดียวกัน แตงโมคิดว่าต้องเป็นเด็กที่มีอันจะกินเหมือนกันถึงเข้ามาเรียนได้ เนื่องจากโรงเรียนนี้ถ้าจะเรียนต้องใช้เงินไม่ใช่น้อยทีเดียว แล้วพลอยก็ต้องถูกอบรมมาดีจากถ้อยคำที่พูดมีคำลงท้ายว่าค่ะ ค่ะ ทุกคำ ทั้งที่อายุก็เท่ากันแท้ แท้

         “ฉันคงเป็นเด็กเส้นมั้งค่ะ”

         พลอยตอบพลางยิ้มให้แก่หญิงสาว

         ว่าแล้วเชียว แตงโมนึกในใจ หล่อนชำนาญในเรื่องการเดาใจคน หล่อนเดาใจถูกได้หลายต่อหลายคน แต่ใจตนเองยังเดาไม่เคยถูกซักที

         “เอางี้ ถ้าพลอยยังไม่มีเพื่อน ก็เป็นเพื่อนกับพวกเราก็ได้น่ะจ๊ะ”

         แตงโมรอคอยคำตอบจากพลอย หล่อนอ่านเกมตั้งแต่แรกแล้วว่าพลอยคนนี้ต้องไม่เคยมีเพื่อนแน่แน่เลย แม่ของเธอคงดุน่าดูทีเดียว

         “เพื่อนเหรอ....จะบอกให้นะค่ะ คือ.....ว่า..... เราไม่เคยมีเพื่อน.....เลยล่ะค่ะ”

         บิงโกเหรอ แตงโมอมยิ้มอย่างน่ารัก หล่อนเป็นคนที่ถ้าจะต้องการสิ่งไหน ก็ต้องได้สิ่งนั้น เว้นแต่มันไม่ใช้ของหล่อนเอง

         “ถ้าไม่เคยมี...ก็มีตอนนี้แล้วไง........อย่าคิดมากซิ พวกเราไม่คิดเรื่องอดีตหรอก รู้ไหม ว่ามันเปลื่องสมองมากแค่ไหน กับการที่ต้องคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง จำไม่เป็นเรื่อง ไม่สบายใจอย่างน้อย น้อย เราจะได้ช่วยกันแก้ไขยังไงล่ะ”

         “แต่ว่า....”

         “ไม่มีคำว่าแต่ สำหรับคนเริ่มตนใหม่....เอ่อ แล้วก็ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องพูดลงท้ายประโยคว่า ค่ะ กับพวกเราหรอกนะจ๊ะ มันดูห่างไกลยังไงชอบกล ก็พูดจาให้มันกระด้างอย่าง พริ้งค์ นั้นนะเป็นกันเองดีออก”

         แตงโมอมยิ้มไปกับท่าทีของชมพู

         “อ้าว...ไหงมาลงที่เราละยายโม เดี๋ยวเหอะ”

         “ที่เราบอกพลอยนะ เราไม่ได้สอนพลอยหรอกนะ ไม่ว่าพลอยจะถูกให้สอนมาในแง่มุมไหน เราก็แค่ต้องการตัวตนที่แท้จริงของพลอยเท่านั้นละจ๊ะ ไม่ว่าอะไรเรานะ”

         “จ๊ะ...เราไม่คิดเลยว่าเราจะมาเจอเพื่อนที่ดีอย่างโมนะ.....ถ้าเป็นคนอื่นหนีเราไปหมดไม่เว้นแม้แต่คนที่เรารัก”

         “อย่าคิดมากซิเพื่อน”

         พลอยถึงกลับน้ำตาตกอย่างน่าประหลาด เธอเป็นคนเข้มแข็งมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นสักครั้ง แต่ทำไม กับผู้หญิงน่าตาสวยคนนี้กลับมีพลังที่สามารถทำให้เธอรู้สึกได้ว่าคือที่พึ่งพาได้มากเลยทีเดียว

         “พอ พอ ซึ้งกันพอแล้ว....เดี๋ยวเราก็ไปซึ้งด้วยอีกคนล่ะ ดูห้องเรียนกันเถอะ”

         ชมพูพูดพลางมองดูบอร์ดอย่างละเอียดถี่ถ้วน

         “เจอแล้ว”

         “ไหน.....”

         แตงโมพลางตื่นเต้นไปกับชมพู

         “นี่ไงล่ะ.........ยายแตง เธออยู่ห้อง 5/3 น่ะ”

         “แล้วเธอละพริ้งค์”

         “เห้ย......ทำไม ทำไม ไม่จริง”

         “อะไร....ห้องไหน”

         แตงโมอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

         “ฉันอยู่ห้อง 5/3 เหมือนเธอเลย เย้ ดีใจจังเลย ฉันจะลอกการบ้านเธอซะให้เข็ด”

         “นี่เธอ...มันเพื่อนลอก ชัด ชัด เลย”

         “แล้วฉันละจ๊ะพริ้งค์”

         พลอยอยากรู้บ้าง

         “พลอยไพริน... เดี๋ยวนะ.....เจอแล้ว”

         ชมพูวิ่งไปกอดเพื่อนอย่างดีใจ

         “เราอยู่ห้องเดียวกันนะ”

ทั้งสามคนมีความสุขไปตาม ตามกันที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน

*******************************************************************

      สาหวัด(ฮัดชิ้ว)ดีดี๊ดีค่าทุกคน เป็นเดกใหม่แต่ไฟแรงแบบม๊ากมากเลยค่ายังไงก็ขอติดตามผลงานของฮานะจังด้วยน่ะค่า ขอบคุณม๊ากๆๆๆๆๆของม๊ากที่สุ๊ดเล้ยค่า ^o^