=) Your Smile ... KRAY Series

ลำดับตอนที่ #2 : =) Your smile is my hero

=) Your smile is my hero

 

 

 

 

ร่างสูงเดินลงมาจากชั้นบน ตรงดิ่งมายังคนที่นั่งจมกองหนังสืออยู่หน้าทีวีกลางห้องนั่งเล่น

 

คริสทิ้งตัวยาวพาดผ่านหมอนใบเล็ก ๆ 2-3 ใบที่เลย์เอาลงมากองไว้เตรียมนอน(?) ใบหน้าหล่อเกยกับหมอนสีน้ำตาลและทำตาวิ้ง ๆ อย่างขอความเห็นใจ....(ตัวอะไร??)

 

 

 

"หิว ทำไรให้กินหน่อย"

 

 

"อ่านหนังสืออยู่"

 

 

 

 

".........................." เห็นเพื่อนรักตั้งหน้าตั้งตาอย่างผิดวิสัย คริสเลยหรี่ตาแล้วหยิบปากกาแท่งยาว ๆ สีชมพู(?)

 

เอ่อะ....เลย์มันใช้ของผู้หญิงแบบนี้ด้วยเหรอ=___=??

 

 

แล้วยื่นมือไปจิ้มเข้าที่หน้า

 

 

อีกฝ่ายปัดป่ายอย่างรำคาญ แต่ดูเหมือนคนตัวยาวที่นอนคว่ำอยู่ยังไม่พอใจ เลยยิ่งยื่นไปจิ้มลงเรื่อยมาตั้งแต่หัวไล่ไปถึงท้อง

 

 

 

"อู๋อี้ฝาน!!"

 

 

"ครับผม!" ไอ้หน้าหล่อยังมีน่ามาทะเล้นอีกนะ เลย์นึกอยากจะให้สาว ๆ และคนอื่น ๆ มาเห็นซะจริง คริสในอารมณ์กวนตีนแบบนี้ เป็นกับเขาคนเดียวในโลกหรือไงนะ!!??

 

 

 

"น่า...อยากกินข้าวผัด นะ"

 

หน้าระรื่นไป จิ้มแก้มขาว ๆ ไป จนเลย์ทนไม่ได้

 

 

 

"เออ ๆ ใส่กุ้งไหม?"

 

 

คริสพยักหน้ารัว ๆ 

 

 

"ไม่มี ออกไปซื้อเลย" เลย์ไล่ เพื่อนตัวสูงจึงยอมที่จะออกไปแทน แถมร่างเล็กยังวิ่งตามออกมาสั่งอะไรอีกหลายอย่าง วันนี้ทั้งวันคงอยู่จมกองหนังสือ เพราะพรุ่งนี้มีเทสต์ย่อย 

 

 

คริสบ่นอุบ สั่งอย่างเดียวแต่ไม่ส่งเงินมาด้วย

 

ถ้ารู้อย่างนี้ ต้มมาม่าใส่ใข่สักฟองดีกว่า....เฮ้อ~

 

 

 

 

 

"สายแล้วแน่เลย"

 

 

".................." คริสมองอาการเพื่อนที่ลุกลี้ลุกลน ไปเคาะประตูเรียกให้ตื่นตั้งแต่เช้าแต่ก็ไม่ยอมลุกสักที จะเปิดเข้าไปดูก็ไม่ใช่เรื่อง จนต้องไปตามอีกรอบ ถึงได้รู้ว่าเกือบจะหลับคาห้องน้ำ =__=

 

 

 

"ตั้งใจสอบ ตกมาตายแน่"

 

 

เสียงทุ้มและดุตามสไตล์สั่งเข้ม เลย์รู้ดีว่าคำสั่งสายฟ้าฟาดนั้น ไม่ใช่จะมีเขากับคริสคนเดียวเสียเมื่อไหร่ หากพ่อกับแม่รู้ว่าเขาทำคะแนะไม่ได้เรื่องแล้วล่ะก็ เรื่องเรียนที่นี่ก็ต้องจบกันเลยทีเดียว

 

 

"เออ ๆ รู้แล้วน่า มารับด้วย"

 

 

"ครับคุณนาย!"

 

ตอบกวนได้น่าหมั่นไส้ แต่ไม่มีเวลาจะคิดอะไรต่อ สองขาจึงรีบวิ่งเข้าไปในตัวตึกทันที

 

 

 

 

 

 

"ทำได้ไหมอ่ะ?"

 

 

"ได้บ้างไม่ได้บ้าง จะรอดมั้ยไม่รู้"

 

เลย์บ่นกับลู่หาน เขาเตรียมตัวมาน้อย ไอ้ที่อ่านนี่ไม่ได้สักครึ่งของที่ออกสอบเลย ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งอย่างสุดซึ้ง

 

 

"ช่างเถอะ ยังไงก็ยังมีรายงานอีกชิ้น ไม่น่าเป็นไรน่า"

 

 

"เมื่อไหร่จะเก่งเหมือนนายนะเสี่ยวลู่" เลย์เรียกชื่อเรียกกันเล่น ๆ ระหว่างเพื่อน

 

 

"เอาน่า นายก็ขยันแล้วล่ะ"

 

 

 

 

"เนอะ สมองไม่ค่อยมี แค่หน้าตาดีไปวัน ๆ ก็พอเนอะ"

 

 

เอากะเลย์สิ =__= เศร้าอะไรได้ไม่นานจริง ๆ เล้ยยย เพื่อนคนนี้.....

 

ลู่หานยิ้มด้วยความจริงใจ ก่อนจะชวนไปหาอะไรทานที่ห้างสรรพสินค้าใกล้มหาวิทยาลัย

 

 

 

 

 

วันนี้วันหยุด แต่สองหนุ่มเพื่อนร่วมบ้านเช่า ไม่ได้ออกไปไหนไกล คนตัวเล็กนั่งจองที่หน้าทีวีอย่างเคย แถมกระดาษอะไรมากมายเยอะแยะล้นโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก ปลิวไปมาจนแทบจะหาอะไรมาวางทับไม่ทัน

 

 

"......ขอบใจ"

 

 

เลย์เงยหน้าเมื่อคนที่เดินเข้ามายื่นกระดาษที่ช่วยเก็บมาให้

 

 

ร่างสูงนั่งลงแถว ๆ นั้น อยู่พักใหญ่ และไม่มีวี่แววว่าคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้าจะสนใจ คริสชะโงกไปดูลายมือยึกยือที่ปลายปากกา 

 

อืม...วรรณคดีอังกฤษ

 

 

แลดูเพื่อนตั้งใจ คริสเลยเพิกเฉยเหมือนคนที่กำลังคิดจะกลั่นแกล้ง แต่ก็ล้มเลิกความคิดไปงั้น ก่อนมือยาว ๆ จะคว้าเอาจอยสติ๊กมาไว้ในมือ แล้วบรรจงใส่แผ่นเกมส์ที่ได้มาใหม่จากชานยอลเข้าไปในเครื่องเล่น

 

 

 

ฟิ้ว ตูม ปัง ปัง ฟิ้ววว ตู้มมมม!

 

 

Level 2

 

 

 

Level 3

 

 

..

 

 

Level 12

 

 

 

ชายหนุ่มปรายตามาที่คนนั่งก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่ทักไม่คุย แล้วค่อย ๆ เขยิบตัวเข้าไปใกล้ ๆ

 

 

 

 

 

 

ฟุ่บ

 

หมอนใบเก่า ๆ ในห้องนั่งเล่น ถูกเกยไว้บนขาของคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ อย่างไม่ต้องรอการอนุญาต

 

 

 

ตุ้บ 

 

คราวนี้หัวใครบางคนก็ล้มลงมาเกยบนหมอนนิ่มนั่น

 

 

 

40 นาทีที่ผ่านไป เลย์เพิ่งหันมามองหน้าคนที่มายุกยิกจุ๊กจิ๊กอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็กลับไปสนใจรายงานตรงหน้าเช่นเดิม

 

 

 

 

"......................................."

 

 

แอคติ้งโอเว่อร์มาก เมื่อมือทั้งกดยิงผู้ร้ายทิ้งอย่างเมามันส์

 

คือมันจะไม่อะไร ถ้าหัวของคนที่กำลังมันส์ มากระแทกบนต้นขาอยู่เป็นระยะ

 

 

จะอ้าปากโวยวายก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้นอนบนตักเขาซะหน่อย

 

จะเขยิบก็ไม่ได้เพราะทั้งกองหนังสือ กองรายงาน กองกระดาษ บลา ๆ อีกมากมายก็อยู่รอบ ๆ ตัวไม่ให้กระดิกไปทางไหนได้เลย

 

(แล้วไอ้หัวทองนี่มันแหวกมานอนใกล้ ๆ เขาได้ยังไงฟ่ะ = =?? : เลย์คิดในใจ)

 

 

 

"เฮ้ย!"

 

คนเล่นเกมส์เข้าสู้ขั่นวิกฤต พลังชีวิตตัวสุดท้าย กำลังถูกเอาออกมาใช้!

 

 

 

 

"รัววววววว!!!!!!!"

 

 

ถ้าจะมันส์ขนาดนี้แล้วล่ะก็ หันไปทางมันแล้วให้มันนอนหนุนตักแล้วช่วยมันกดปุ่มยิงเลือดสาดเลยดีไหม...?

 

 

 

 

 

 

"อู๋ อี้ ฝาน !"

 

 

 

 

 

 

 

"............"

 

เจ้าของชื่อพลิกตัวกลับมามองหน้าคนเรียก เครื่องหมายคำถามมีอยู่ตัวโต ๆ ที่หน้าผาก

 

 

คือมันน่าจะรู้บ้างนะ ว่าเวลาที่เลย์จงใจเรียกชื่อจริง ๆ ที่เป็นชื่อจีนของคริสนั้น คือเป็นอารมณ์ที่ค่อนข้างไปทางเดือด หรือไม่พอใจ แล้วอ่ะ

 

แต่ดูเหมือนคริสก็ยังตีหน้านิ่งอย่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

"จะกินอะไร?"

 

 

ก็รู้อยู่แล้วว่าในที่สุด เลย์ก็จะเข้าใจว่าเขาต้องการอะไรสักที ^ ^ อิอิ

 

 

 

 

 

"มาม่าผัด ใส่ปลาหมึก"

 

 

 

"โอเค จบบทนี้ก่อนได้มั้ย?"

 

 

"....^ ^...."

 

คริสยิ้มรับข้อต่อรอง ก่อนจะหันกลับไปนอนลงที่เดิมต่อ

 

 

แต่คราวนี้มันทำให้คนที่นั่งอยู่รู้สึกเหน็บกินยังไงชอบกล ="=

 

 

 

 

กรุบ!

 

 

"โอ๊ยยย"

 

 

"เฮ้ย เป็นไรอ่ะ?"

 

เลย์เอ่ยอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

 

 

"นายจงใจแกล้งป่ะเนี่ย โอยยยยย" คนบ่นเอามือกุมแก้มด้วยความร้าวในปาก

 

"ฉันโดนวางยารึเปล่า....อูย"

 

 

 

"จะบ้าเหรอ ใครจะไปทำอย่างนั้น ดูหน่อย ๆ"

 

ร่างเล็กกว่าเดินไปบังคับให้คริสอ้าปาก สงสัยของที่ทำมันมีพวกกรวดหรือหินหล่นผสมลงไปแน่ ๆ

 

 

 

"เจ็บ"

 

ดูเหมือนว่าจะเจ็บจริง ๆ หน้าตายู่ยี่ แถมน้ำตาก็จะไหลแหล่ไม่ไหลแหล่ ยิ่งทำให้คนที่ทำรู้สึกผิด

 

 

 

"ฟันหักมั้ย?"

 

 

"ไม่ แต่...ร้าวมาก"

 

เจ็บไปถึงกรามเลยทีเดียว

 

 

"โอเค เดี๋ยวทำข้าวต้มให้ก็แล้วกัน นะ"

 

เลย์มองตาละห้อยตามแผ่นหลังเพื่อนรักที่เดินไปนอนที่โซฟา สงสารก็สงสารอยู่หรอกนะ เพราะคงจะเป็นความสะเพร่าของเขาเอง แต่ถ้าคิดในอีกแง่ คงจะเป็นเพราะกวนคนอื่นมากไป สวรรค์เลยลงโทษ _"_

 

 

สม!

 

=__=

 

 

 

 

เช้าของอีกวัน เลย์เตรียมข้างของมาทำงานเหมือนเดิม เหลือบมองนาฬิกาแล้วก็ต้องลูบท้อง นี่มันสิบโมงกว่าแล้ว นั่นสิถึงได้หิวไส้จะขาดแบบนี้

 

 

กริ๊งงงงง

 

 

เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กในบ้านดังขึ้น คนที่เดินออกมาจากห้องครัวขมวดคิ้ว เพราะปกติโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ค่อยดังนักหรอก ปกติคนในบ้านก็ใช้โทรศัพท์มือถือกันอยู่แล้ว

 

 

 

"ครับ" เลย์กรอกเสียงลงไป

 

 

 

"เลย์ป่าว ไอ้คริสอ่ะ?"

 

 

"ไม่รู้สิ ยังไม่ตื่นมั้ง ไม่โทรเข้ามือถือล่ะ"

 

 

"โทรแล้ว มันไม่รับ ตายไปยังไม่รู้ ฝากบอกมันด้วยว่าไม่รอแล้ว เดี๋ยวตลาดวาย เท่านี้นะ"

 

 

"อืม"

 

 

 

มาไวไปไวสมเป็นชานยอล สงสัยคริสคงจะนัดกันออกไปข้างนอก แต่ไม่ได้ไป เขาเหลือบมองไปที่หน้าบ้าน รถช้อปเปอร์คันเก่งก็ยังจอดอยู่ หรือว่าจะออกไปโดยไม่ได้เอารถไป

 

 

คิดไปคิดมาก็ลองเดินขึ้นไปเรียกที่ห้องดูดีกว่า มันก็น่าแปลกที่คริสตื่นสายขนาดนี้

 

 

 

"คริส"

 

 

ก๊อก ก๊อก

 

 

 

"คริส!"

 

 

ก๊อก....ก๊อ..

 

 

 

"....??"

 

คริสเปิดประตูอย่างงง ๆ

 

 

 

"เอ่อ ชานยอลโทรมา บอกว่าจะไปกันแล้วอ่ะ แล้วนี่....."

 

 

เลย์จะเดินเข้าไปจับที่ใบหน้ายู่ยี่ของอีกฝ่าย ตอนนี้มันกลายเป็นบวมตุ่ยไปข้างนึงแล้ว

 

 

 

"เจ็บมากป่าวอ่ะ? ไปหาหมอมั้ย?"

 

 

ร่างสูงส่ายหัว แล้วก็พยักเพยิดให้เลย์เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร

 

 

 

"หิว เดี๋ยวลงไป"

 

 

ร่างสูงพูดอย่างไม่มีเสียง เลย์อ่านปากได้ก็รีบพยักหน้าแล้ววิ่งลงไปเตรียมอาหารเช้า(?)ของพวกเขาทั้งคู่

 

หลังจากจัดการเรื่องอาหารเช้าแล้ว คนตัวเล็กก็รีบเริ่มทำรายงานของตัวเองที่ค้างอยู่ เพราะต้องส่งวันพรุ่งนี้แล้ว หากแต่ระหว่างก้มหน้าก้มตาอยู่นั้น ก็ยังไม่วายจะหันไปมองคนที่นอนยาวอยู่ข้าง ๆ ถัดกองหนังสือไป

 

 

เลย์นั่งคิดถึงเมื่อวานที่มีคนมากวนใจ...แต่เขากลับทำรายงานเสร็จไปเกือบครึ่ง

 

แต่พอไม่มีคนมาคอยกวนแล้ว ทำไมมันไม่ค่อยจะคืบหน้าเลยนะ = =;;

 

 

แถมเมื่อคืนก็นอนดึกอีกด้วย สมองยังบูทไม่สมบูรณ์ก็ยิ่งทำให้คิดอะไรไม่ออกเข้าไปใหญ่....เฮ้อ~

 

 

 

"นอนไม่หลับเหรอ?"

 

ก็หันไปมองอยู่เพลิน ๆ พอคริสขยับตัว เลย์จึงรีบถาม

 

 

ชายหนุ่มพลิกตัวกลับมามองนาฬิกา เหมือนได้งีบไปสักครึ่ง ชม. ได้ แต่ยังรู้สึกปวดหัวอยู่เล็กน้อย

 

 

 

"ปวดมากไหม ยาช่วยอะไรมั้ย?"

 

 

"........." คริสส่ายหัว ไม่รู้ว่าตอบในคำถามไหน แต่เลย์ก็เข้าใจว่าคงไม่เจ็บอะไรมาก

 

 

 

"หมดหล่อเลย"

 

คริสส่ายหน้าอีกที แล้วก็มองด้วยหางตาอย่างเคือง ๆ เหมือนจะตอบกลับมาว่า ก็เพราะใครล่ะ?

 

 

 

"ฮ่า ๆ สิ้นฤทธิ์ไปแล้วพี่ดื้อ....ฮ่า ๆ ๆ" 

 

 

เลย์ล้ออย่างกวน ๆ

 

 

คริสเลยเขวี้ยงหมอนใส่เข้าให้ ก่อนจะลากสังขารตัวเองมาฟุบลงบนหมอนใบเมื่อกี้

 

 

 

 

 

แน่นอนว่ามันวางอยู่ข้าง ๆ เลย์....

 

 

 

 

 

 

 

"เห็นว่าป่วยหรอกนะ" ถึงได้ยอมให้มาคอยกวนอยู่ใกล้ ๆ เนี่ย -3-

 

คนตัวเล็กยิ้มจนลักยิ้มระบายบนแก้ม

 

 

 

"นึกถึงตอนฉันไม่สบาย นายก็ชอบมาแหย่อยู่เรื่อย ทำให้ไม่ได้พักเลย คุณแม่เลยลงโทษเราทั้งคู่"

 

สองหนุ่มสมัยยังเยาว์นั้น มีวีรกรรมร่วมกันมากมาย จนทำให้ผู้ปกครองของทั้งคู่เหนื่อยหน่ายในความดื้อความซนอยู่เสมอ ๆ แต่ด้วยความน่ารักน่าเอ็นดูในยามที่ไม่ซนมากของทั้งคู่ ก็มักจะได้รับการให้อภัยอยู่เสมอ ๆ

 

 

"ตัวป่วน"

 

คริสเขียนลงบนมือของเลย์ เหนื่อยที่จะพูด เพราะตอนนี้รู้สึกปวดและร้าวไปถึงคอแล้ว

 

 

เลย์ยิ้ม เมื่อนึกถึงเวลาที่แม่ของเขาชอบว่าเขาอยู่เรื่อย...ตัวป่วน

เฮอะ คุณแม่จะรู้บ้างไหมว่า หลังจากนั้นมาไอ่คนที่ป่วนกว่าเขาน่ะ ยังมีอยู่นะ

 

 

มองที่ตัวป่วนต้นฉบับแล้วก็อดสงสารไม่ได้

 

"ไปหาหมอมั้ย?"

 

 

คริสส่ายหัว 

 

 

"นายนี่ดื้อสมชื่อจริง ๆ"

 

แขนยาว ๆ ชูขึ้นแล้วโขกลงบนศีรษะของคนที่พูด...มาก

 

 

 

"เจ็บนะ! ยังไม่สิ้นฤทธิ์อีก"

 

คนประทุษร้ายแกล้งเอามืออุดหู ดูเหมือนคนที่นั่งอยู่จะตั้งท่าบ่นไม่เลิก

 

 

 

"ไม่เจ็บเหรอ?"

 

มองดูแก้มตุ่ย ๆ แล้วก็อดจะคอยถามไม่ได้ 

 

 

คริสจับมือเลย์หงายแล้วก็เขียน x ลงบนกลางฝ่ามือ

 

 

"มันบวมมากเลยนะ ไปหาหมอเถอะ"

 

 

คริสตอบคำถามอีกครั้งด้วยการเขียน x ลงไปเหมือนเดิม

 

 

 

"เห็นมั้ย จะคุยยังคุยได้ไม่ได้เลย"

 

คริสยังคงหลับตาอยู่เหมือนเดิม แต่มือกลับย้อนขึ้นไปจี้ที่เอวเลย์

 

 

 

"อะไรอ่า?" เลย์สะดุ้ง นึกขำ ๆ อาการของเพื่อนตั้งแต่เด็ก

 

 

คือเหมือนจะเข้าใจอยู่หรอก ร่างเล็กยิ้มแล้วนึกถึงตอนเด็ก ๆ พวกเขาไม่ค่อยยอมที่จะไปพบหมอ แน่นอนว่าโตจนถึงป่านนี้แล้ว นอกจากจะใกล้จะตายจริง ๆ ไอ้ประเภทที่ต้องหอบตัวเองไปหาหมอนั่นคงจะไม่มีเป็นแน่ = = เพราะพวกเขาสองคนมีอาการเหมือนกัน เมื่อยามที่เห็นผู้ชายชุดกาวน์แล้วก็จะจินตนาการไปถึงในมือที่ถือเข็มอยู่

 

 

บรึ๋ยยยส์ นึกแล้วก็เสียววูบ >//////<

 

 

 

"นายยังเชื่อเรื่องแบบนั้นอยู่อีกเหรอ?"

 

 

เลย์ถามลอย ๆ คนที่หลับก็ยิ่งจี๋เข้าที่เอว เหมือนจะเร่งให้เลย์ทำอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

"ทำแล้วอย่าไปบอกใครนะเว้ย อายคนว่ะ"

 

 

 

 

 

 

..............

 

 

 

 

เลย์จับที่มือคริส แล้วหงายฝ่ามือขึ้น

 

 

 

 

"ถ้าไม่หาย ต่อไปนี้จะเลิกทำ!"

 

 

เสียงบ่นงึมงำ แล้วก็ตีไปที่มือของอีกฝ่าย ก่อนจะไม่สนใจคนที่ชอบเรียกร้องความสนใจ(เท่าไหร่เลย์ก็ไม่รู้ตัว) ก้มหน้าก้มตาทำรายงานต่อไป

 

 

ส่วนพรุ่งนี้คริสจะหายหรือไม่หายนั้น มันก็เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ล่ะนะ.....

 

 

 

ช่างหัวมันเถอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

11 ปีที่แล้ว 

 

 

เด็กชายจางอี้ชิง 7 ขวบ
 

เด็กชายอู๋อี้ฝาน 7 ขวบ

 

 

 

"คุณป้า อี้ชิงยังไม่หายอีกเหรอฮะ"

 

 

"ยังจ้ะ ป้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามมาเยี่ยม 2 วัน หรือจนกว่าน้องจะดีขึ้น"

 

 

 

"ก็...ผมเป็นห่วงน่ะฮะ"

 

 

 

"คริส อันนั้นป้ารู้จ้ะ แต่คริสมาทีไร น้องก็งอแงเอาแต่จะเล่นทุกที อีกอย่าง ป้าไม่อยากให้คริสไม่สบายติดน้องด้วยนะจ๊ะ เข้าใจมั้ย?"

 

 

"...ครับ" เด็กหนุ่มคอตกรับคำด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ

 

 

ใบหน้ารั้น ๆ ดื้อหน่อย ๆ ทำให้นางอดขำไม่ได้ ขนาดห้ามไม่ให้เจอ ก็ยังขยันมา เช้า กลางวัน เย็น

ขาดลูกคู่ไปคนนึงนี่ ไม่เป็นอันทำอะไรเลยนะ เฮ้อ....

 

 

 

"5 นาที ไม่เกิน จับเวลา"

 

 

สิ้นเสียงสั่งขายาว ๆ ก็วิ่งปรู๊ดดดดดดดด ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน เสียงปิดประตูดังปัง ทำให้คุณนายจางยิ้ม และรู้ว่าลิงสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันแล้ว นางเลยคอยจ้องไปที่นาฬิกาบอกเวลา ถ้าเกินที่กำหนดแล้วล่ะก็ สงสัยต้องออกกฏใหม่

 

 

 

"ยังไม่หายอีกเหรอ"

 

 

"อือ" คนนอนบนเตียง โผล่ออกมาแค่ลำคอ พยักหน้ารัว ๆ

 

 

 

"นายไม่ยอมไปหาหมอ"

 

 

คราวนี้ส่ายหัวยิก

 

 

 

"ไม่อยากไปเล่นด้วยกันเหรอ?"

 

 

"อยาก แต่ไม่ไปหาหมอ นายไปเป็นเพื่อนสิ"

 

 

"หึ ไม่เอา" ขานี้ก็เอาซะที่ไหนล่ะกับโรงพยาบาล = =

 

 

 

 

"อยากหายไว ๆ"

 

 

 

 

 

"รักษาให้ไหม"

 

 

"นายเป็นหมอเหรอ?"

 

 

 

"ไม่ต้องเป็นก็รักษาได้"

 

เด็กหนุ่มข้างบ้านยักคิ้ว

 

 

"จำในโทรทัศน์มา เอามือมาสิ"

 

 

 

 

 

 

.....คนนอนรีบเอามือซ้ายซ่อนเข้าไปในผ้าห่ม ราวกับว่าสิ่งที่คริสทำให้มันจะหายไป.....

 

 

 

 

"พรุ่งนี้ก็วิ่งปร๋อ โอเคป่ะ"

 

 

"อือ" เลย์พยักหน้ารัว ๆ อีกที แล้วก็หุบยิ้มเมื่อเสียงแม่ของตัวเองตะโกนเรียกคนมาเยี่ยมไข้

 

 

 

 

 

ร่างเล็กเตรียมพร้อมจะนอนหลับเมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่จะได้วิ่งปร๋อดังที่เพื่อนสนิทว่า

 

 

พร้อมกับกำมือด้านขวาอีกข้างไว้แน่น ๆ เช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทั้ง ๆ ที่ในฝ่ามือข้างขวานั้น....ไม่ได้มีรูปหัวใจที่คริสเขียนให้ซะหน่อย!

 

 

 

 

 

 

 

เด็กหลอกง่ายชะมัด ; P

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-จบตอน-

 

 

 

 

 

 

ไม่สนุกต้องทำใจ #แอนตี้สไตล์จ่ะ =___=

วศ.