คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Kid’s Day { Feat. Baby’Luhan & Baby’Minsoek }
Kid’s Day { KRAY Feat. Baby’Luhan & Baby’Minsoek }
:
***เรื่องนี้เคยเป็น SF ของ บอมฮยอกมาก่อนนะคะ ใครอ่านแล้วไม่ต้องอ่านก็ได้ เพราะมารีเมคให้เป็นคริสเลย์ค่ะ***
:
วันหยุดของเอ๊กโซเอ็มอีกหนึ่งวัน ตรงกับวันเด็กแห่งชาติพอดี (ชาติไหน?)
“เด็กชายเล่ยเล่ย!”
“ครับ”
เลย์ที่กำลังนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ต้องหยุดลงก่อน
เพราะเสียงเรียกของพี่ใหญ่ประจำวง
“ออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์ข้างนอกให้หน่อยสิ”
“ครับ คร้าบ~ พี่ซูโฮจะเอาอะไรบ้าง”
“อ่ะ พี่จดไว้ให้แล้ว กลับมาเร็ว ๆ ล่ะ”
“ครับ”
ร่างบางใส่รองเท้าแล้วเดินลงจากหอพักจนถึงหน้าประตูทางเข้า กำลังจะหันหน้าเดินไปทางปากซอย แต่กลับถูกแขนนึงเกี่ยวกระชากไปอีกทาง
“เฮ้ย! อ่า....พี่คริส มาดึงผมทำไม?”
“มาเถอะน่า” เอาอีกแล้ว หัวหน้าวงมาดักเจอแบบนี้ เป็นต้องได้ถูกพาไปโน่นมานี่ตลอด
“นี่!! เดี๋ยว! ผมต้องไปซื้อของให้พี่ซูโฮนะ”
“ไม่ต้องซื้อหรอก ไปกับฉันนี่แหละ”
“......” อ่า จะพูดอะไรได้ครับ ท่านตุ้ยจ่างกระชากลากถูลู่ถูกังเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ อยู่อย่างนี้
“ขึ้นรถสิ”
“จะไปไหนอ่ะ? บอกก่อน”
“.........”
จะถามไปให้ได้อะไรเนี่ย? ยังไงท่านหัวหน้าแสนเอาแต่ใจ(กับเขา)คนนี้ก็ไม่เคยบอกอะไร
ทำอะไรก็เอาแต่ใจตัวเองอยู่แล้วนี่!!
เฮ้อ ขึ้น ๆ ไปเถอะเลย์ ขัดใจเค้าไปก็เปล่าประโยชน์ << ไม่เคยชนะ --”--
รถคันงามพอแค่ใช้งานแล่นเข้าจอด ตุ๊กตาหน้ารถทำหน้าเอ๋อ ๆ เล็กน้อย
ก่อนจะเอ่ยออกมา
“สวนสนุก?”
“อืม”
“พาผมมาสวนสนุก?”
“อืม ก็เห็นอยู่”
“............” เฮ้อ จะอะไรกันอีกอ่ะเนี่ย
“ลงมาสิ” นั่นสิ จะคิดถามไปทำไมนะ ตาม ๆ ไปดีกว่า
ชายหนุ่มเดินจับข้อมือบาง ๆ ของเลย์ไปตลอดทาง ไม่อายประชาชีเลย U_U ก็แน่ล่ะ ตัวเองแต่ชุดแจ๊กเก็ตใส่หมวกมาเรียบร้อย ถ้าไม่เดินเข้ามาจ้อง คงไม่รู้หรอกว่าใคร
ส่วนเขาสิ แต่งตัวเหมือนอยู่บ้านธรรมดา ๆ หน้าตาก็ไม่ได้แต่ง จะดูได้มั้ยเนี่ย?? แต่ก็นั่นแหละ ทำให้ใครต่อใครไม่ได้สนใจตัวเขานักหนา
ปกติถ้าเป็น เลย์'เอ๊กโซเอ็ม แล้วล่ะก็ เดินอยู่กลางสาธารณชนแบบนี้ เสียงกรี๊ดคงกระหึ่ม ^ ^ (เหรอ?? = =)
“บัตรสองใบ”
ตุ้ยจ่างจัดการเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินผ่านกลุ่มเด็ก ๆ ที่ออกันอยู่หน้า กองอำนวยการถัดจากทางเข้า
เลย์มองเข้าไปก่อนจะหยุดยืนฟังทั้ง ๆ ที่อีกมือก็พยายามจะลากเขาเข้าไป
แต่เรื่องเด็ก ๆ แล้วล่ะก็ เลย์สู้สุดฤทธิ์ >.<~!!
“ช่วงนี้เป็นช่วงที่จะให้ท่านผู้ใจบุญ มาพาเด็ก ๆ ของเราไปเที่ยวเล่นนะครับ ขอเชิญเลือกเด็ก ๆ เหล่านี้ไปได้เลยครับ ขอแค่ช่วยให้เขาได้สนุกสนานร่วมไป กับท่าน และพามาส่งอย่างปลอดภัยเท่านั้น นอกจากเด็กเหล่านี้จะมีความสุขในวัน ของพวกเขาแล้ว ท่านยังได้บุญอีกนะครับ”
“อย่ามามองอย่างนั้น”
ชายหนุ่มพูดเมื่อรู้สึกถึงสายตาวิงวอนของคนที่พามาด้วย
“น่า นะ พาน้องเค้าไปเล่นกับเราด้วยเถอะ นะฮะ”
“...........” ก็นะ ชายหนุ่มจะไปขัดอะไรได้
แค่เห็นเด็ก จางอี้ชิง ก็จ้องตาเกือบถลนอยู่แล้ว
“จะทำอะไรก็ตามใจ”
มาแปลกแฮะ เลย์ไม่คิดว่า อู๋อี้ฟาน จะใจดีอย่างนี้
“ขอบคุณครับ”
:
“ทำไมต้องพามาตั้งสองคน!”
เสียงทุ้มที่บ่งบอกถึงอาการหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยแอบถามเบา ๆ
“ก็สงสารน้องเค้านิ ถ้าพี่ไม่ชอบ ผมเอาไปคืนก็ได้”
“.......” คนฟังจิ๊ปากอย่างขัดใจ จะให้ทำอย่างนั้นได้ไง เขาเหลือบไปมองเด็กคนนึง ที่มองเขาอย่างใสซื่อ
แม้อีกคนจะมองเขาแปลก ๆ ก็เหอะ ไหน ๆ ก็พามาแล้วนี่
เลย์นะ เลย์ เขากะจะพามาเดทที่สวนสนุก เพื่อแค่มาดูเด็ก ๆ อย่างที่ ร่างบางชอบเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าต้องมาพาเด็กถึงสองคนไปเดทด้วย ---”---
“ชื่อไรกันมั่งน่ะเรา?” พยายามทำตัวเป็นมิตรจะดีกว่านี้มั้ยนะ?
“ป้ายชื่อมี อ่านหนังฉือไม่ออกเหยอ?” เด็กน้อยตาตี่เงยหน้าตอกชายหนุ่ม
“....!!...” เกือบต่อยเด็กแล้วมั้ยล่ะ ถ้ามือบาง ๆ ไม่รั้งเขาไว้
“พวกหนูชื่ออะไรกันครับ?” เลย์นั่งยอง ๆ ถามทั้งคู่
“ลู่หาน” / “หนูชื่อมินซอก”
เด็กน้อยวัยอนุบาลตอบออกมาพร้อมกันอย่างฉะฉาน
คริสตาคว่ำ ทีเมื่อกี้เขาถามไม่เห็นจะบอก
“พี่คนฉวยนี่ของเรา!” เด็กน้อยตากลมโตนามว่า ‘ลู่หาน’ พูดเสียงดัง
พร้อมกับหันไปมองหน้าอีกคนอย่างไม่พอใจ
“มินซอกไม่ได้แย่งของลู่หานนะ”
“แล้วมาตอบพี่เค้าทำไม?”
“อ่า....พี่ถามทั้งคู่แหละจ้ะ แล้วก็พี่ไม่ใช่พี่คนสวยด้วยนะ พี่ชื่อ เลย์”
“......” คริสแอบลอบยิ้ม ทั้ง ๆ ที่เคืองใจอิตอน ‘พี่คนสวยของเรา’ นั่นแหละ เจ้าเด็กนั่นมองหน้าเขาอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ เพราะอย่างนี้นี่เอง
ฮึ เดี๋ยวก็รู้ว่าของ ๆ ใคร!!!
“แล้วหมอนั่นล่ะ คนขับรถเหยอ?”
“....!!....”
เลย์มองห้ามด้วยสายตาอีกรอบก่อนจะพูดแทรก
“ลู่หาน เด็กดีเค้าไม่เรียกผู้ใหญ่ว่า ‘หมอนั่น’ หรอกนะครับ พี่คนนั้นชื่อ พี่คริส”
“หวัดดีพี่คริส” เสียงของหนูมินซอกเอ่ยทัก
“อืม”
“หวัดดีคริส เลย์ไปกันเถอะ ลู่หานอยากเล่นม้าหมุน”
“............”
เจ้าเด็กนี่! ร้ายกาจจริง ๆ ลากเลย์เดินไปโน่นไปแล้ว
“ไปกันเถอะพี่คริส”
หนูมินซอกเดินมาส่งมือให้คริสพาไปบ้าง ถึงเขาจะไม่ถูกกับเด็กเท่าไหร่ แต่กับมินซอกที่ดูเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก ไม่ปากจัดเหมือนเด็กนั่น เขาก็พอจะรับได้
“เค้าจาเล่นอันน้านน”
เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ที่เจ้าหนูลู่หานตัวร้ายกาจเรียกร้องเอาแต่ใจกับเลย์
ขานั้นก็ไม่มีจะปฏิเสธหรอก ตามใจเด็กบ้านั่นไปซะทุกอย่าง
จนต้องคิดว่าวันนี้ ใครเดทกับใครกันแน่??
ถ้าเป็นคริสคงจะจับเจ้าเด็กบ้านั่นตีก้นส่งกลับบ้านไปนานแล้ว
“พี่คริสเล่นด้วยกันมั้ย?”
“ไม่อ่ะ พี่ไม่ชอบเล่น”
“พี่คริสไม่เมื่อยเหรอ?”
“หือ?” เจ้าเด็กมินซอกนี่ก็ช่างพูดช่างคุยกับเขาซะเหลือเกิน
รบกวนเวลามองเลย์หมด --”--
“ก็ทำหน้าอย่างงี้ง่ะ” --”-- เด็กน้อยทำตาตี่ ๆ ขมวดคิ้วเลียนแบบชายหนุ่ม
ถึงอยากจะขำที่เด็กรู้ทัน ก็ขำไม่ออก
“อยากเล่นมั้ย?” คริสไม่แก้ตัว แต่กลับเอ่ยชวนแทน
“อืม อยากเล่น ๆ”
“ไป” คริสจูงมือเด็กน้อยขึ้นไปเล่นม้าหมุนเครื่องใหญ่ ชายหนุ่มอุ้มเด็กมินซอก นั่งม้าที่เจ้าหนูเลือก เลย์อมยิ้มเมื่อเห็นภาพอย่างนั้น อย่างน้อยมินซอกคงจะ ชนะใจคริสได้ไม่มากก็น้อย
นี่ถ้าให้คริสเล่นกับเจ้าหนูลู่หานนี่ละก็ โอย~ ไม่อยากจะคิด Y_Y
“ลู่เหนื่อยแล้วเลย์ คริส น้ำ”
“อ้าว เฮ้ย เวลาจะเล่นเรียกเลย์ เวลาจะใช้เรียกฉัน?”
“ก็ลู่ไม่อยากให้เลย์เหนื่อย”
“อืม ๆ ไปซื้อน้ำให้หน่อยสิ ผมก็เหนื่อย นะ”
เลย์ก็อ้อนวอน เขาไล่ตามลู่หานตลอดเวลา ขอพักหน่อยเถอะ
“เห็นมั้ย พี่คนฉวยเหนื่อย ไม่เป็นฉุภาพบุรุษเลย”
“.....” คริสเหล่ด้วยสายตา ลู่หานรีบเดินไปหลบหลังเลย์
ถึงจะกล้ายังไง แต่ผู้ชายตัวใหญ่ ๆ หน้าโหด ๆ ก็ทำให้น่ากลัวได้เหมือนกัน
“เอาน้ำไร”
“มินซอกอยากกินน้ำส้ม”
“ลู่ไม่เอาน้ำฉ้ม เหมือนผู้หญิงเลย ลู่จาเอาแป๊บชี่”
“อย่ามาว่าเค้านะ” มินซอกโวยวาย ลู่หานเอาแต่ว่าเขาตลอดเลย
“ยัยหมีอ้วน แบร่~ ๆ”
“พี่คริส มินซอกไปด้วย~”
หนูน้อยวิ่งตามคริสไป คงเบื่อที่จะทะเลาะกับเพื่อนรุ่นเดียวกันอย่างลู่หานอีก
“ลู่หาน ทำไมชอบว่ามินซอกล่ะครับ?”
“ก็มินซอกเป็นลูกของคุณแม่บ้านนิ ทำไมลู่จะว่าม่ายด้าย” อ๋อ ด้วยเหตุนี้เอง ที่ดูเหมือนเจ้าหนูจะข่ม ๆ มินซอกอยู่ตลอด ใครช่างสั่งสอนนะ?
ส่วนมินซอกก็เฉย ๆ ซะจนคิดว่าไม่รู้สึกอะไร จริง ๆ แล้วคงจะอึดอัดใจน่าดู
“ลู่หานครับ ชอบพี่เลย์มั้ยครับ?”
“ชอบคับ”
“งั้นถ้าพี่เลย์บอกอะไรให้ฟัง ลู่หานจะเชื่อมั้ยครับ?”
“เชื่อคับ” เด็กชายพยักหน้าหงึก ๆ
“พี่เลย์จะบอกว่าเด็กดีทุกคนจะไม่พูดจาทำร้ายจิตใจเพื่อนนะครับ ถึงมินซอกจะเป็นแค่ลูกของคนในบ้านลู่หาน แต่มินซอกก็เป็นเพื่อนชั้นเดียวกับลู่หาน ลู่หานไม่ สงสารมินซอกเหรอครับ ถ้าหากมีใครมาว่ามินซอก?”
“ไม่อาว ลู่ไม่ให้ใครว่ามินซอก!”
“เห็นมั้ย? ลู่หานยังไม่ชอบที่จะให้ใครมาว่ามินซอก”
“ลู่ว่าได้คนเดียว” เป็นงั้นไป = =
“แล้วทำไมลู่หานถึงว่ามินซอกเองล่ะครับ?”
“.....” เด็กชายไม่มีคำตอบให้
“มินซอกคงจะรักลู่หานน่าดูเลย ถ้าลู่หานทำดีกับมินซอก”
“จิงเหยอคับ??”
“อืม พี่รับประกันได้”
คริสเดินถือน้ำมาสองแก้ว แน่นอนว่าเขาต้องยื่นให้เลย์ก่อนเจ้าหนูตัวป่วน
“เค้าจากินแก้วนี้”
“แก้วนี้ของเลย์” เสียงดุ ๆ เอ่ยตอบอย่างไม่ยอม
“เค้าจากิน เค้าจาอาว ๆ ๆ” มันน่าเตะก้นเด็กเอาแต่ใจนี่จริง ๆ เลย
“ลู่หานครับ เมื่อกี้พี่เลย์ได้ยินลู่หานสั่งเป๊บซี่นะครับ แก้วนี้ก็เป๊บซี่นะครับ”
“ก็ลู่อยากกินแก้วเดียวกันกับเลย์นี่”
“อ่า....ครับ ๆ งั้นเราแบ่งกันกินหมดนี่เลยดีมั้ย?”
“....” เด็กน้อยพยักหน้ารับ ขอให้ได้เอาแต่ใจเหอะ --”--
:
“มินซอกอยากเล่นอะไรมั้ยครับ?” เลย์หันมาถามเด็กชาย
“ไม่คับ มินซอกไม่ชอบเล่นของเล่น มินซอกอยากไปดูม้า”
“แบร่ ๆ~ มาฉวนฉนุกไม่เล่นของเล่นก็กลับบ้านไปจิ”
“ลู่หาน....” เลย์หันมาดุเจ้าตัวน้อย ทำให้มินซอกยิ้มคิกคิกออกมา
“ล้อเค้าเหยอ?”
“ป่าวน้า~” เด็กสองคนทำหน้ายู่ล้อใส่กัน
“เอาล่ะ ๆ จะไปไหนก็ไปกัน จะได้กลับเร็ว ๆ” น้ำเสียงของคริสหงุดหงิด จนเลย์หน้าเจื่อน นี่เขาพาเด็ก ๆ เล่นจนเพลิดเพลินเกินไป จนลืมดูแลตัวโต ๆ อีกคนนึงรึเปล่านะ
เลย์เหลือบมองหน้าคนพูดเมื่อครู่นิดนึง ก่อนจะพบว่าโดนเมินเข้าให้
อ่า....ข้อสันนิษฐานคงจะเป็นจริง
ชายหนุ่มสองคนพาเด็กชายตัวเล็กเดินเข้ามาในส่วนของสวนสัตว์ ที่งานนำมา แสดงโชว์ด้วยในวันนี้ เจ้าตัวเล็กทั้งลากทั้งจูงพี่ทั้งสองไปทางนั้นทีทางโน้นที จนเริ่มจะปวดหัวและเหนื่อยล้าไปหมด
ผู้ใหญ่นี่สู้เรียวแรงของเด็กตัวนิดเดียวไม่ได้เลย
ดีนะที่พวกเขาเป็นนักร้อง ที่ยามว่างโดนบังคับให้ออกกำลังกายบ้าง
ใกล้กรงสิงโต
“เลย์ ลู่จะดูฉิงโต”
“สิงโตหรอก” เสียงเด็กอีกคนแย้งขึ้น
“ฉิงโต ฉิงโตแล้วจะทำไม?” และก็โดนสวนกลับในทันที
“ครับ ๆ ดูสิงโตกันดีกว่านะ ทั้งคู่เลย”
ซ้ายลู่หาน ขวามินซอก เลย์ไม่รู้จะเลือกเข้าข้างฝ่ายไหน
เด็กสองคนนี่พูดกันไม่ทันจบประโยคก็ต้องมีเรื่องทะเลาะกันแล้ว จนบางครั้งก็ ต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากอีกหนุ่มที่มาด้วยกัน แต่ ณ ปัจจุบัน เลย์กลับเจอแต่สายตาไม่ยินดียินร้ายของชายหนุ่มแทน เขาเลยต้องเป็นกรรมการห้ามมวย คนเดียวต่อไปสินะ
“เลย์ไม่เห็น ๆ ไหนอ่ะไหน?”
“ตรงโน้นไงครับ นั่นไงออกมาแล้ว เห็นมั้ย?”
“ไม่เห็นอ่า เค้าบังอ่า”
ตอนนี้มีแต่คนมุงดูอยู่ จนทำให้เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างเขา ไม่สามารถมองเห็นสัตว์ ภายในกรงได้ เจ้าตัวเล็กบ่นกระปอดกระแปด จนเลย์เองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
“ไปดูม้ากันมั้ย?”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่คนที่เคยร่ำร้องว่าอยากดูม้า รู้ว่าคำถาม ของคริสนั้นถามใคร
“อือ” เด็กชายตอบรับ
“เหวอ~” มินซอกร้องเสียงหลง
เมื่อชายหนุ่มยกตัวเขาขึ้นขี่คอ เป็นวิธีการแก้เผ็ดได้ทั้งคนตัวเล็กตัวใหญ่เลย
คริสพามินซอกที่ขี่คอเขาเดินผละออกไปจากกรงสิงโต ทั้ง ๆ ที่ ลู่หานยังไม่ได้ดู
“เลย์ทำอย่างนั้นมั่ง”
“อ่า ลู่หาน พี่ไม่ได้ตัวใหญ่เหมือนพี่คริสนะ ไม่ไหวแน่ ๆ”
“เลย์ง่า~” เฮ้อ เด็กชายแสนงอนเดินตุ๊บป่องให้เขาตามง้อ แต่ก็ยังไม่ลำบาก เท่ากับคนตัวใหญ่ที่เดินงอนบุ้ย ๆ ไปทางโน้นก่อนแล้ว เจ้าหนูลู่หานนั้นแค่บอกว่าจะซื้อไอติมให้ก็หายงอนเป็นปลิดทิ้งแล้ว ส่วนอีกคน เลย์ยังไม่มีเวลาจะมาคิดงอนง้อเลย
ทั้งสี่คนยังคงเดินไประหว่างกรงสัตว์ต่าง ๆ จนเสียงประกาศมาตามสายว่า เหลือเวลาอีกแค่ 1 ชม. ที่ต้องนำเด็ก ๆ กลับมายังกองอำนวยการแล้ว
“อ๊า ยังไม่อยากกลับอ่ะ เลย์ไปขอปะป๊าว่ามาเที่ยวกับลู่หน่อยจิ”
“ได้ครับ ลู่หานต้องเป็นเด็กดีนะ”
“พ่อมีรถด้วย เลย์ต้องชอบปะป๊าแน่ ๆ ปะป๊าหล่อแล้วยังใจดีด้วย”
ประโยคหลังเหมือนประณามใครสักคน เด็กชายไม่กลัวตายยังพูดเจื้อยแจ้วต่อ
“แล้ววันหลังลู่จะให้ปะป๊าพามาอีก แล้วไปรับเลย์ด้วย เราไปเที่ยวกันฉามคนพ่อลูก”
คริสหันมาเหล่กับคำพูดของเด็กชาย เจ้าเด็กนี่พูดจาน่าจับตีก้นจริง
“อ่า....” เลย์ไม่รู้จะแก้ตัวกับเด็กยังไงดี ก็แค่ความคิดที่ใสซื่อเท่านั้น แต่ก็อดที่จะหันไปมองหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างไม่ได้ เมินเขาเสียสนิทเลย เฮ้อ~
จะไม่ให้โมโหได้ไง คริสได้ยินอย่างนั้นแล้วรู้สึกขุ่นเคืองใจขึ้นมาทันที
มันก็แค่ความคิดเด็ก ๆ ล่ะนะ
แต่คำพูดนั้นก็เหมือนเขากำลังจะถูกพรากของรักของหวงไปซะอย่างนั้นแหละ
Y_Y ถ้าไม่ติดที่เลย์ตามใจเจ้าเด็กนั่นอยู่ได้ ป่านนี้พ่อเตะตูดโด่งกลับบ้าน ไปกินนมนอนแล้ว ฮึ่ม!
“อ๊ะ! คริสนี่นา”
เสียงใสเดินทักเข้ามาประชิดตัวอู๋อี้ฟาน ชายหนุ่มทำหน้าเหวอ ก่อนจะยิ้มให้
“เป่ยเป่ย? มาได้ไง”
“เป่ยเป่ยมาโชว์ตัวที่เวทีน่ะคะ เลยชวนเพื่อน ๆ มาด้วย คริสพาหลานมาเที่ยวเหรอคะ?”
หญิงสาวหน้าตาดีหันมามองอีก 3 ชีวิต ที่ยังงง ๆ ด้วยแสงออร่าประกายวิ้ง ๆ ของสาวเจ้า
“อ่า ครับ” ไม่ต่อความยาว เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของคริส
“งั้นเป่ยเป่ยขอตัวคริสแป๊บนะคะ” หญิงสาวหันไปโค้งให้หนึ่งผู้ใหญ่และสองเด็ก ก่อนจะควงแขนลากชายหนุ่มออกไป
“ลู่ไม่ชอบเค้าเลยเลย์”
“หือ ทำไมล่ะครับ? พี่เค้าสวยออก”
“ใฉ่น้ำหอมเหม้น~เหม็น” เด็กชายทำหน้ายู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“เลย์น่ารักกว่าตั้งเยอะ” โดนเด็กชมก็เขินเหมือนกันนะ
แต่ความกังวลใจตรงด้านโน้น ทำให้เลย์ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นด้วยคำพูดเช่นนั้นเลย
ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมงานของคริส เป็นนางเอกมิวสิกวิดีโอ เป็นคนที่เรียกได้ว่าค่อนข้างจะใกล้ชิดคริสมากที่สุดคนนึง แถมหน้าตาเจ้าแก้มป่องนั่นก็ดูยิ้มแย้ม มากกว่าตอนที่เดินเล่นอยู่กับเค้าซะอีก
ใช่ซี๊~ มากับเค้าที่มีสภาพโทรม ๆ กับเด็กจอมกวนอีกตั้งสองคน (. . )
ก็คงอารมณ์ไม่ดีเหมือนกับได้เดินควงกับสาวหน้าใสเด้งอย่างดาราดังคนนั้นนิ
ชิ!
ยิ่งคิดก็ยิ่งทำหน้างอ
“เดี๋ยวพี่คริสก็กลับมา”
เสียงหนูมินซอกเอ่ยบอก นี่เขาแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกไปจนเด็กจับได้เหรอเนี่ย
“ไม่กลับมาแล้ว ไปกับแม่คนฉวยนั่นแล้ว” เสียงเด็กลู่หานร้องบอก
เด็กชายรู้สึกโล่งใจที่คริสไม่ได้สนใจพวกเขาตรงนี้
ต่อไปเขาจะได้ไม่ต้องมาคอยกลัวสายตาโหด ๆ ของคริสอีก ได้เที่ยวอย่างมี ความสุขซะที อิอิ
“เลย์ไปเถอะ ลู่อยากเล่นอันนั้น”
พักได้ไม่เท่าไหร่ก็เริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว เด็กชายจูงมือเลย์เล่นของเล่นแถวนั้นฆ่าเวลา เมื่อเริ่มรู้สึกว่าเลย์ไม่ได้สนุกกับเขาด้วยเหมือนตอนก่อนที่คริสจะไปคุยกับพวกพี่ดารา ลู่หานเริ่มหงุดหงิดคริสเช่นเดียวกัน ทำให้เลย์ของเขาซึมไป เขาเลยเล่นไม่สนุกเลย
“อ้าว ลู่หาน จะไปไหน??” เลย์ร้องขึ้น เมื่อเด็กชายวิ่งไปยังกลุ่มของ ดาราสาวสวยและเพื่อน
คำตอบอยู่ไม่ไกลนัก เด็กชายเดินดุ่ม ๆ เข้าไปกลางวงเม้าท์ของนักแสดง
“คริส ไปได้แล้ว”
“อ้าว นี่หลานคริสเหรอ? น่ารักจัง”
“ไม่ต้องมาจับเค้า” เด็กชายสะบัด
“อ่า....ทำไมล่ะคะ ไม่ชอบคนสวย ๆ อย่างพี่เหรอ?”
“ไม่ชอบ” ลู่หานตอบอย่างจริงใจ
“ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร งั้นก็ไปเล่นต่อกับพี่เลี้ยงเถอะจ๊ะ”
เป่ยเป่ยโบ้ยใบ้ไปทางเลย์ที่เดินตามมาพร้อมกับมินซอก
เลย์ได้ยินอย่างนั้น ก็รู้สึกเลือดขึ้นหน้าเช่นกัน เพราะดูกันไม่ออกเชียวรึ?? ว่าเค้าน่ะ จางอี้ชิง แห่งเอ็กโซเอ็มนะ ไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็ก!!
“คริส จะไปมั้ย?” เด็กชายถามย้ำอีกครั้ง
“โทษทีนะครับเป่ยเป่ย ผมต้องขอตัวก่อน”
“อ้าว คริส ไม่ไปต่อกับเป่ยเป่ยเหรอคะ? แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีกล่ะคะ?”
“ก็ไว้ถ่ายเอ็มวีคราวหน้าละกันครับ”
“ก็ได้คะ”
พูดร่ำลาอย่างเดียวไม่พอ ยัยเป่ยเป่ยก็เขย่งขึ้นหอมแก้มตูม ๆ ของคริส
เล่นเอาทั้งสามคนที่ยืนรออยู่อ้าปากค้าง
“ไว้เจอกันนะคะ”
เป่ยเป่ยหันมามองหน้าลู่หานทีนึงด้วยสายตายังไงไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่า เด็กชายลู่หานได้แลบลิ้นตอบไปก็เท่านั้น
“ชิ คนเจ้าชู้ ไปกันเหอะเลย์” ลู่หานจูงมือลากเลย์เดินออกไปห่าง ๆ ชายหนุ่ม
“เฮ้ จะไปไหนล่ะ รอด้วยสิ” ชายหนุ่มเดินตามจะมาสมทบ
“ไม่อาว ไม่รอ เลย์ลู่ฉันยาว่าจะไม่เจ้าชู้เหมือนหมอนี่ เลย์มาเป็นเจ้าฉาวให้ลู่นะ”
“เฮ้ย เกินไปแล้ว” คริสร้องส่ง
หนอย เจ้าเด็กนี่ คิดจะจองเลย์แต่เด็กเลยเหรอ
“ข้ามศพฉันไปก่อนเหอะ” ชายหนุ่มบ่นงึมงำ เลย์ชักหมั่นไส้
“ได้เลยลู่หาน พี่ก็ไม่อยากได้แฟนเจ้าชู้ไก่แจ้นักหรอก”
อ้าว?? ไหงไปตกปากรับคำอย่างนั้นล่ะ เกิดเด็กมันจำไปจนโต เขาไม่แย่เหรอ
“พูดไร ไร้สาระ” คริสพูดเบา ๆ แต่ให้เลย์ได้รับรู้
แต่ร่างบางตอนนี้ไม่ได้ว่าง่ายเหมือนก่อน แถมยังเชิดไม่มองหน้าเขาอีก
หึ งอนล่ะสิ....
คริสแอบยิ้มในใจ
“ไปเถอะมินซอก” ชายหนุ่มเฉไฉมาที่เด็กน้อยอีกคนที่ยังเหลืออยู่
“ไม่เอา มินซอกก็ไม่อยากไปกับผู้ชายเจ้าชู้”
“อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะ พี่ไม่ได้เจ้าชู้เลยนะ มินซอกก็เห็นว่าเค้ามาพาพี่ไปเอง”
“แล้วทำไมพี่คริสไม่บอกเค้าล่ะคับว่าพี่คริสมากับพี่เลย์”
“อ่า....ก็พี่เป่ยเป่ยเค้าไม่ปล่อยให้พี่พูดเลยน่ะสิ”
ไม่จริงหรอก ของอย่างนี้ถ้าอยากจะบอกก็บอกกันได้ เลย์ไม่ได้เชื่อคริสสักนิด แถมยังไม่สนใจเขาอีก
“มินซอก โตขึ้นแล้วอย่าขี้งอนเหมือนใครแถวนี้นะ ต้องหัดเข้าใจคนอื่นซะบ้าง” พูดกับมินซอกแต่ตาไม่ได้อยู่ที่เด็กน้อยหรอก
“คับ มินซอกจะไม่ขี้งอน”
“ดีมาก”
ยิ่งพูดอย่างนั้นเลย์ก็เริ่มจะโกรธบ้าง เห็นภาพอย่างนั้นตำตาแล้วยังมาถูกว่า ว่าขี้งอนอีก เชอะ!
“ลู่หาน เราไปกันเถอะ”
“คับ” เด็กน้อยไม่ลืมที่จะหันมาแลบลิ้นใส่คริสอย่างผู้ชนะ แล้วชายหนุ่มจะไปสู้ เด็กตัวกะเปี๊ยกอะไรได้ U_U
:
“มินซอกอยากได้อันนั้น”
มินซอกร้องบอก เมื่อมองเห็นตุ๊กตารูปหมีอยู่ตรงหน้า เลย์เดินเข้าไปถึงตัวมินซอกก่อน จึงเอ่ยปาก
“หืม ได้สิ”
“ลู่หานจะเอาด้วยมั้ย?”
“ไม่เอา ไม่อยากได้เหมือนมินซอก มินซอกบ้าตุ๊กตาหมี”
“ลู่หาน....” เลย์ดุด้วยสายตา ลู่หานเลยเงียบไป
“มินซอกรอแป๊บนะ เดี๋ยวพี่จัดการให้” เลย์เดินไปพูดกับคนคุมส่วนนั้น แล้วก็ได้ลูกดอกมาชุดนึง
ตั้งท่าจะปาให้โดนเป้า แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่โดนสักที เฮ้อ~
“ไม่ได้เรื่อง” เสียงคริสดังมาจากข้างหลัง ทำเอาเลย์ชะงัก
“อืม ผมมันไม่ได้เรื่อง” เลย์กระแทกชุดปาเป้าลงด้านหน้า
เป็นเชิงบอกให้คริสลองดูเองสิว่ามันยากแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
คริสเดินมาจัดการปาลูกดอกออกไป 5 ครั้ง โดนเป้าซะ 3 ครั้ง ได้ตุ๊กตาหมีมา 2 ตัว เหมือนกันเด๊ะ!
“เย้ ๆ มินซอกเอาอันเดียวคับ อันนี้ให้พี่คริสคนเก่งของมินซอก”
“ครับ เห็นมั้ยมินซอก บอกแล้วว่าอย่าขี้งอน คนขี้งอนทำอะไรไม่สำเร็จหรอก”
เลย์ยังเมิน ๆ เขาอยู่ก็เลยแกล้งว่าเข้าให้
“ไปกันเถอะลู่หาน” งอนหน่อย ก็พาเด็กชายเดินดุ่ย ๆ หนีไปอยู่เรื่อย
“พี่คริสอ่ะ ไปว่าพี่เลย์เค้า”
“.......” คริสไม่แก้ตัวแต่ยิ้มให้เด็กชาย มินซอกคงจะพอรู้เรื่อง(มากกว่าลู่หาน) คงจะเข้าใจอะไรได้ง่าย ๆ
“พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้แหละ”
“รู้ตัวก็ดีแล้วคับ รีบ ๆ ไปง้อนะคับ เดี๋ยวพี่เลย์เปลี่ยนใจ พี่คริสอกหัก เป็นหม้ายนะคับ”
“5555 พี่ไม่ยอมเป็นหม้ายหรอกมินซอก” คริสจับหัวเด็กน้อยไปมา
รู้สึกเอ็นดูในความน่ารักและฉลาด(ไม่ทึ่มเหมือนลู่หาน) พอจะทำให้เค้ารู้สึกรักเด็กขึ้นมานิดนึง
“พี่คริสคับ มินซอกอยากดูพลุ”
“หือ”
“ไปนั่งอันนั้นกัน จะได้เห็นพลุสวย ๆ”
เด็กชายชี้พร้อมลากมือคริสไปจนถึงชิงช้าสวรรค์อันใหญ่มหึมา ความสูงเกินกว่า ตึก 7 ชั้น เจ้าเด็กมินซอกนี่กล้าที่จะขึ้นไปด้วยเหรอ??? ตัวเล็กนิดเดียวดูถูกไม่ได้เลย
คริสหันไปมองอีกสองคน ซึ่งเลย์ก็ต้องจูงมือลู่หานตามไปโดยปริยาย
เลย์เลิกงอนชั่วคราวแล้วสายตาส่งไปอ้อน ๆ นิด ๆ แต่ดูเหมือนคริสจะทำไม่สนใจ ในคำเรียกร้องของเขาเลย คงจะนึกขำอยู่ในใจอ่ะดิ
นี่เขาต้องขึ้นไปข้างบนที่สูง ๆ ขนาดนั้นด้วยเหรอเนี่ย นับเป็นของเล่นที่เขาจะ เลือกเล่นเป็นชิ้นสุดท้ายเลยเชียว
“คริส จะอาวไอติม”
แม้ชายหนุ่มจะทำตาขมึงใส่ แต่ก็เดินไปซื้อให้แต่โดยดี
เห็นแก่ว่าเมื่อกี้มาช่วยชีวิตเขาไว้จากสาว ๆ ทั้งหลายเชียวนะเนี่ย
จำนวนกระเช้าหลายสิบอัน ห้อยโค้งเป็นรูปวงกลมใหญ่ พวกเขาทั้งสี่ขึ้นนั่งวนอยู่สองรอบ ก็ทำให้เจ้าตัวยุ่งเริ่มจะสงบปากซะแล้ว
จะไม่ให้ชวนง่วงได้ยังไง ทั้งลมที่แสนจะเย็นสบายพัดผ่านตู้กระเช้าที่ลอยเคลื่อน ขึ้นบนท้องฟ้า บวกกับความอ่อนล้าที่สั่งสมมาทั้งวัน
ถึงกระนั้น เด็กสองคนก็ยังไม่วายมีปากเสียงกันอีกรอบ
“ห้ามชุกเลย์นะ” เสียงเด็กชายลู่หานแหวใส่มินซอกที่ได้นั่งฝั่งข้างเดียวกับ
เลย์ ส่วนเขาต้องมานั่งทำหน้าบู้อยู่ข้าง ๆ พี่ชายหน้าโหด เนื่องจากว่าต้องกระจายกันนั่งเบียดกันสองฝั่งเพื่อถ่วงสมดุล
ถ้ามินซอกกับคริสอยู่ฝั่งเดียวกัน สงสัยกระเช้าได้เอียงไปตลอดรอบแน่ ๆ -- --”
“เลย์เป็นของเค้านะ”
“ตัวเองก็มีพี่คริสแล้วนิ” มินซอกโต้บ้าง
“ไม่เอาหรอก ไม่เอาคริสเป็นเจ้าสาวหรอก”
“เฮ้ย ๆ น้อย ๆ หน่อย”
ตามด้วยสายตาขู่เด็กว่าผมไม่ไปเป็นเจ้าสาวของนายหรอกเว้ย
“ปากเสียอย่างนี้ใครจะไปทนอยู่ด้วย” คริสงึมงำ
แต่เด็กเอาแต่ใจได้ยิน ทำหน้างอง้ำจะร้องไห้ที่มีคนว่า แต่ทำได้แป๊บก็ก้มลงสนใจไอติมในมือดีกว่า เพราะรู้อยู่แล้วว่าคริสไม่ปลอบแน่ ๆ
คนอย่างคริส เรื่องแบบนี้แม้แต่เด็กก็ไม่ยอมให้หรอก
เลย์ขึ้นมานั่งตรงข้ามแบบเข่าติดกันขนาดนี้ แต่ไม่มองเขาสักนิด
จะโกรธอะไรนักหนาเชียวนะ ไอติมก็กินอยู่คนเดียวไม่แบ่งเขาบ้างเลย
“อร่อยมั้ย?”
“อือ”
“หวานมั้ย?”
เลย์ขี้เกียจตอบ ด้วยอารมณ์หมั่นไส้เลยตักใส่ช้อนแล้วยื่นส่งให้คนตรงหน้า คริสหันไปมองหน้ามินซอกที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เลย์ เด็กชายอมยิ้มทะเล้น
ก่อนจะยกตุ๊กตาหมีที่เพิ่งได้มาหมาด ๆ มาปิด ๆ หน้าไว้
ส่วนเด็กชายอีกคนที่นั่งพิงอยู่กับเขา ชายหนุ่มจัดการเอื้อมมือไปจัดการ
“.........................”
“อ๊า....มาปิดตาเค้าทำไมอ่า~” เสียงลู่หานดังขึ้นทำให้ทุกอย่างในกระเช้าหยุดลง
“ก็หวานนี่นา”
หลังคริสพิสูจน์คำตอบเรียบร้อยแล้ว เลย์หันหน้าไปทางอื่นไม่กล้าสบตาเจ้าคนขี้ขโมย แก้มแดง ๆ ทำให้คริสแอบยิ้มไม่หุบ
เสียงพลุดังก้องไปทั่ว วิวที่ชมพลุได้สวยงามก็คงจะมีแต่บนนี้
เป็นภาพที่แสนจะน่าประทับใจ
เมื่อยามถึงเวลาที่ต้องจากกัน ลู่หานจะเอาโทรศัพท์ให้เลย์กดเบอร์ให้ บอกว่าจะได้โทรมาคุยกับเลย์ แต่หาโทรศัพท์ไม่เจอ
“โทรฉับลู่หาย” เด็กชายล้วงไปที่กระเป๋าทุกส่วน โทรศัพท์เครื่องเล็ก ๆ ที่ เคยอยู่ในกระเป๋ากางเกง บัดนี้ได้อันตรธานหายไปไหนแล้ว ตอนสำคัญซะด้วยสิ
“เอ้า อันนี้รึเปล่า?”
“อ่า ใช่ ๆ ขโมยของเค้าไปหยอ?”
“เด็กบ้า ดีแค่ไหนแล้วที่เก็บมาให้ นายทำหล่นไว้ในกระเช้า”
“ขอบใจ” เด็กชายรับมาจากมือคริส
“ฉันเมมเบอร์เลย์ไว้เรียบร้อยแล้ว”
“จริงเหรอ?”
“อือ ขอบใจที่นายไปช่วยฉันจากเป่ยเป่ย”
“อย่าเจ้าชู้อีกละกัน จะไปจัดการ” ลู่หานบอกอย่างภูมิใจที่ดูเหมือนคริสจะยอมเขาในเรื่องนี้ ใกล้จะจากกันอย่างนี้ ถึงเด็กชายจะไม่ชอบพี่หน้าโหดที่ชอบ ทำหน้าดุใส่เขาอยู่เรื่อย (ซื่อสมเด็กจริง ๆ)
แต่เขาก็รู้สึกเศร้าที่จะไม่ได้เจอกับพี่ ๆ อีกแล้ว
“ไว้ว่าง ๆ แล้วเราค่อยนัดเจอกันก็ได้ครับ” เลย์บอกเสียงหวาน
“เอาวันที่ฉันว่างด้วยล่ะ” คริสรีบต่อ
ไม่อยากให้เลย์ต้องมากับพ่อของเด็กชาย ไม่ไว้ใจ....
“เลย์อย่าลืมมาหาลู่นะ เอาคริสมาด้วยก็ได้” ประโยคท้ายพูดเบา ๆ ไม่อยากให้ชายหนุ่มได้ยิน
“แล้วเจอกันนะ”
คริสขำ ๆ กับท่าทีของลู่หาน เด็กชายเข้าไปกอดเลย์ ขานั้นก็น้ำตาซึมได้อีก จะอ่อนไหวไปไหนนะ
“เจอกันใหม่คับพี่คริส พี่เลย์ ขอบคุณคับ”
มินซอกกอดเลย์บ้าง แล้วก็กระซิบอะไรบางอย่างไม่รู้ รู้แต่ว่าหลังมินซอก พูดเสร็จเลย์ก็เงยหน้ามามองเขา
“พี่จะคิดดูอีกทีละกัน” เลย์ตอบเด็กมินซอกแค่นั้น
‘....หายโกรธพี่คริสนะคับ เดี๋ยวพี่คริสก็ให้ตุ๊กตาหมี....’
:
ความเชื่อของมินซอกคือถ้าได้ตุ๊กตาหมีแล้ว อะไร ๆ ก็จะดีขึ้นทุกอย่าง
ส่งเด็ก ๆ ด้วยน้ำตาท่วมจอทั้งสองฝ่ายแล้ว เลย์ก็ปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเดินเลี่ยงจากชายหนุ่มไป
“นอกจากขี้งอนแล้วยังขี้แยอีก” เสียงคริสบ่นมาตามลม เลย์ที่เดินนำหน้าหันควับกลับมา
“อือ ผมมันขี้งอนนิ” พูดแล้วก็เดินผละออกไป
คริสคว้าแขนเล็ก ๆ เอาไว้
“งอนเป็นเด็กไปได้น่า เอ้า นี่.....” คริสยื่นตุ๊กตาที่เขาได้มาจากการปาเป้า
เลย์นึกถึงคำพูดของเด็กชายแล้วก็อมยิ้ม
“หายโกรธรึยัง?”
“....ยัง”
“แล้วต้องทำไง...?” คริสชะโงกหน้าไปใกล้ ทำเสียงอ้อนถาม
“ไปไกล ๆ เลย”
“ขี้งอน ขี้แย แถมใจร้ายอีกต่างหาก”
“คนบ้า ก็ไปอยู่กับคนที่ไม่ใจร้ายสิ” คริสโดนตีด้วยตุ๊กตาหมีตัวใหญ่นั่น เจ็บน่าดูเลยมั้ง?
--”--
“จะอยู่กับเลย์”
เจ้าของชื่อเงยหน้า ตุ้ยจ่างบ้าแน่ ๆ พูดอะไรเถรตรงจนรับไม่ค่อยทัน ชอบทำให้เขาหัวปั่นอยู่เรื่อยเชียว ร่างบางเดินหนีไปเรื่อย ๆ กลบความเขิน
ก็มันอายได้อีก....
‘ทำไมมินซอกชอบตุ๊กตาหมี?’
‘พี่หมีทำให้มีความสุข’
‘จริงเหรอ?’
‘พี่คริสเก็บไว้ดี ๆ นะคับ’
‘พี่ไม่ชอบตุ๊กตาน่ะ’
‘เอาไว้ให้แฟนพี่คริสก็ได้คับ’
‘เค้าจะรับมั้ยน้า’
‘เอาไปง้อเค้าจิคับ รับแน่ ๆ’
ภาพเด็กชายที่หัวเราะทะเล้นยังไม่จางหาย เด็กชายมินซอกนี่ไม่ธรรมดาแน่ ๆ
พลันนึกไปถึงเด็กชายจอมแก่นอีกคน
หวังว่ามินซอกคงจะรับมือเจ้าเด็กแก่แดดนั่นอยู่นะ
“ตกลงหายโกรธแล้ว?” คริสเดินตามมาเรื่อย ๆ
“ไม่ได้โกรธ”
“งั้นก็หึง?”
“หึงบ้าอะไร ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เสียงเลย์อ่อยไป เขาจะพูดอะไรได้เต็มปากเต็มคำล่ะ ก็ระหว่างเขากับคริส ไม่มีอะไรกันสักหน่อย
แค่....จูบกันไม่กี่ครั้ง เขาจะไปมีสิทธิ์คิดหวงในตัวชายหนุ่มได้ยังไง
“หึงได้สิ”
“ไม่หึง”
“หวงนิดนึงก็ได้”
“ไม่”
“ใจร้าย ไปให้เป่ยเป่ยปลอบใจดีกว่า”
“เชิญเลย ไปปลอบใจกันจนเช้าเลยก็ไม่มีใครว่า”
“จริงหรือ? จะมีคนนอนร้องไห้รึเปล่าน้า~”
“มีก็บ้าแล้ว”
เลย์เหวี่ยงตุ๊กตาไปตีคริส คราวนี้ชายหนุ่มยึดไว้แล้วทำเป็นพูดกับมัน
“มินซอก ไม่มีใครเค้าเอาเราแล้วรู้มั้ย? พี่จะพาเจ้าหมีน้อยนี่กลับไปหามินซอกนะ”
“ไม่นะ เอามานะ”
เลย์เพิ่งรู้ตัวว่าตุ๊กตาหมีตัวนี้เป็นของน้องมินซอก ไม่น่าเอาไปตีเจ้าบ้านั่นเลย
คนตัวเตี้ยกว่าพยายามจะยื้อแย่งของในมือชายหนุ่มที่ค่อย ๆ ถอยหลังออกห่าง เลย์เดินเข้าไปแย่งจนตัวตกหลุมพรางชายหนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ มือแกร่งคว้ารวบเข้าที่เอวทางด้านหลัง กระชับร่างบางให้แนบชิดอกเขา
ร่างบางเพิ่งรู้สึกตัว ก่อนจะเงยหน้ามารับใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ของคริส
“ปล่อยนะ”
นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว คริสยังดันเขาให้ถอยหลังติดกับต้นไม้ใหญ่อีก
“เอามานะ”
“......” ตัวเล็กยังพยายามอยู่แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล ก็ร่างเขากระดิกไปไหน ไม่ได้เลย แขนคริสก็สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง
“เอามา เอามานะ”
“อยากได้ตุ๊กตานี่ หรืออย่างอื่น....?” คริสมองตาเลย์อย่างมีความหมาย
“อย่างอื่นไม่เอา”
“จริงเหรอ? ไม่เอางั้นทิ้งไว้แถวนี้ให้มีคนเก็บไปดีมั้ยนะ??”
“ก็ทิ้งไปสิ”
“ไม่อยากได้สักหน่อย”
“จะเอาไปให้ใครก็เอาไปเลย.....”
“อื้อ......”
“...............................”
“แฮ่ก.....เอามาเลยนะ”
เล่นเอาหมดลมหายใจขนาดนี้แล้ว ก็ยังจะหวงของได้อีก
“ไม่รู้ตัวเลยเหรอเลย์”
“มันอยู่ในกำมือของนายนานแล้ว”
ตุ๊กตาหมีอยู่ในมือเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“นายเป็นเจ้าของอยู่ตั้งนานแล้ว รู้ตัวบ้างมั้ย?”
“ช่วยรักษามันให้ดีด้วย”
ริมฝีปากยังคลอเคลียปากบาง ๆ ไม่ห่าง
“อย่าทิ้งอย่าขว้างนะ”
คำพูดที่แปลความหมายเป็นนัย ๆ ทำเอาเลย์นิ่งไม่กล้าสบตาชายหนุ่มที่คร่อมเขาอยู่นี่
“อย่าเจ้าชู้นักละกัน”
คำตอบอย่างเขิน ๆ ของเลย์ ดึงดูดให้ชายหนุ่มประชิดเข้าหาอีกครั้ง
“ดุเชียว”
“ก็เป็นพี่เลี้ยงเด็กนิ ต้องดุหน่อย ไม่งั้นจะกลัวเหรอ?”
“อยากเป็นเด็กมั่งแล้ว”
“โตจะตายอยู่แล้ว”
“ขอเป็นเด็กโง่”
“.........”
อืม อีกสักที....โดยไม่อายสายตาชาวบ้านเลย
เอาน่ะ ถือว่าหลบอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ไม่ใครเห็นคู่สวีทหวานแหววนี้หรอก
ต้องขอบคุณเจ้าหนูมินซอกจริง ๆ ^ ^
***************
หลังจากนั้น ผม จางอี้ชิง ก็กลับมาบ้านพักมือเปล่า
“เด็กชายเล่ยเล่ย ไปซื้อของถึงประเทศไหนกัน???? หือ???”
เสียงพี่ซูโฮบ่นไป ตีผมไป....
แล้วผมจะบอกพี่เค้าได้ไง ว่าผมหนีไปเที่ยวกับตุ้ยจ่างมา U_U
:
“ขอบคุณนะครับ” ปากอู๋อี้ฟานวาดเป็นประโยคส่งไปตามนั้น
“อิอิ รักนะเด็กโง่”
จากนั้น
“จริง ๆ แล้วพี่เอาตุ๊กตามาให้ผมทำไม? มินซอกให้พี่ไม่ใช่เหรอ?”
“มินซอกบอกว่าให้แฟนพี่คริส”
“ก็เอาไปให้เค้าสิ”
“ก็ให้อยู่นี่ไง”
“......”
^______________^
และ....หลังจากนั้น
“นี่ ๆ มินซอก มาดูรูปจิ ลู่ถ่ายเองกับมือ”
“ไหน ๆ”
“ดูเฉย ๆ อย่ามาแตะของเค้านะ”
“ไม่เห็นอ่ะ”
“นี่ไงล่ะ ตาถั่ว”
กริ๊ก
“นี่ไง รูปเลย์เล่นม้าหมุนกะลู่”
กริ๊ก
“นี่อีก ฉวยมั้ย?”
“อือ”
กริ๊ก
“อ๊ากกกก!! นี่มัน!! ไม่ยอมน้า ไม่ยอมอ้า~~
อ๊ะ ก่อนอื่นต้องโทรฉับไปถามเลย์ก่อน”
ตรู๊ดดดดด
“โหย๋”
“โหลอะไร?”
“อ๊ะ เลย์เหรอ?”
“ไม่ใช่ นั่นใคร?”
“แล้วใครพูด มารับโทรฉับเลย์ไม”
“แล้วใครโทรมา เลย์หลับอยู่”
“นาย คริสเหรอ?”
“ใช่ ใครอ่ะ?”
“ลู่หานไง”
“ลู่หานไหน?”
“ลู่หานของเลย์ไง”
“บ้าแล้ว ของ ๆ นายแต่มานอนกอดฉันอยู่เนี่ยนะ”
“คริสบ้า ฮืออออ เค้าจาไปฟ้องปะป๊า~!!! ปะป๊าาาาา~~~”
หึ เอากะคริสเซ่~
:
คนตัวเล็กวิ่งโร่ไปโน่นแล้ว
“เอ๋? รูปอะไรน้า อ๋อ....”
เด็กชายมินซอกถือโทรศัพท์(ที่ถูกทิ้งไว้) แล้วก็อมยิ้มนึกถึงตอนนั้น
เค้าไม่ได้ปิดตาซะหน่อย เค้าก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกันนะพี่คริส (“,)
The End
แฮปปี้วันเด็กล่วงหน้านะคะ ^ ^
วศ.
ความคิดเห็น