=) Your Smile ... KRAY Series

ลำดับตอนที่ #1 : =) Your smile is back of the door

=) Your smile is back of the door

 

 

 

บรืนนน......

 

 

เสียงมอเตอร์ไซค์หยุดจอดจากที่นั่งไปไกลพอจะทำให้ค้อนวงงามได้สักที

 

 

"ตัลหลอดอ่ะมันอ่ะ ไม่เคยหรอก จะบริการทั้งทีไม่เคยจะบริการให้มันยอดเยี่ยมถึงที่สักที!"

 

 

"ไปก่อนนะ"

 

เลย์ลุกขึ้นแล้วโบกมือให้เพื่อนตัวเล็กของเขา

 

"ระวังหล่นล่ะ"

 

ลู่หานบอกเตือน เขาทั้งคู่เพิ่งจะเป็นเพื่อนสนิทกันตอนเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้

 

ในคณะอักษรศาสตร์มักจะมีนักศึกษาหลายเชื้อชาติหลายภาษาเข้ามาเรียนปะปนกัน 

ทั้งเลย์และลู่หานมาจากประเทศจีนแผ่นดินใหญ่ทั้งคู่เลยสนิทสนมกันได้ทันทีที่เจอหน้า

 

 

"เฮ้ เลย์ อย่าลืมงานโปรเจคพรุ่งนี้ด้วยนะ"

 

ลู่หานตะโกนเรียกส่งท้าย 

 

เลย์พยักหน้าก่อนจะทำหน้ามุ่ยอีกรอบเมื่อเดินไปถึงมอเตอร์ไซค์คันเก่งของเพื่อนสนิท

 

 

 

ป้าบ!!

 

 

"เจ็บนะ..."

 

เสียงบ่นอุบอิบเล็ดลอดออกมาจากภายในหมวกกันน็อค เลย์หมั่นไส้หนักเลยแกล้งกระชากหมวกออก 

ยื้อยึดอยู่ตั้งนานฝ่ายที่ยอมก็คงไม่พ้นคนที่ยอมอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ

 

 

".........." ชายหนุ่มมองหน้า

 

 

"ไม่ต้องมาทำหน้าหล่อใส่เลย เดี๋ยวพ่อโบก! บอกกี่ครั้งล่ะว่าให้จอดที่หน้าคณะ ๆ"

 

 

"เดินหน่อยไม่ได้?"

 

คนอุตส่าห์มารับแล้วยังเรื่องมากอีก

 

"มันไกลว้อย!" 

 

 

ชายหนุ่มที่โดนเอ็ดยิ้มมุมปาก แล้วก็ยื่นหมวกกันน็อคใบประจำตัวให้อีกฝ่าย 

 

เมื่อรับมาแล้วกำลังจะสวม

 

 

"คริส"

 

 

 

"......หืม?"

 

เจ้าของชื่อหันหน้ามาหา เลย์มองหน้าอย่างชั่งใจก่อนจะบอกปัด

 

 

 

"ไม่มีไร ไปเหอะ หิวว่ะ"

 

 

เมื่อไม่พูด ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องถาม

 

ช้อปเปอร์คันไม่ใหญ่นักแต่พองามพุ่งทะยานออกจากบริเวณหน้าคณะของเลย์ ตรงสู่บ้านพักของทั้งคู่

 

 

 

ภายในบ้านไม้เล็ก ๆ ที่ทั้งคู่เลือกเช่าอยู่ร่วมกัน มีสนามหน้าบ้านกว้างพอที่จะเรียกเพื่อนมานั่งตั้งวงกันข้ามคืนได้สบาย ๆ 

สวนหย่อมสวย ๆ น่ารัก ๆ ก็ฝีมือของคริส เพื่อนสนิทของเลย์ ที่ย้ายไปอยู่แคนาดาช่วงหนึ่ง แล้วจึงกลับมาเรียนต่อที่เกาหลี 

 

ทั้งสองคนรู้จักมักจี่กันมาตั้งแต่เด็ก เลย์ต้องการเรียนต่อด้านภาษาที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของเกาหลี 

ครอบครัวของเลย์ไม่ยอมจนกระทั่งมีข้อต่อรองว่าต้องมาพักอยู่กับคริสเท่านั้น 

 

พ่อแม่ของเลย์รักคริสมากกว่าตัวเองหรือไงนะ!? ถึงไม่ยอมปล่อยให้เขาอยู่ห่างและใช้ชีวิตคนเดียว!!

คริสจึงต้องทิ้งสถาบันออกแบบที่ต่างประเทศมาเพื่อสอบเข้าคณะสถาปัตย์ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเลย์

 

และทั้งคู่ก็พักอยู่บ้านหลังเล็ก ๆ ที่พ่อของเลย์เป็นคนซื้อไว้ให้

 

 

"พรุ่งนี้ต้องไปทำโปรเจคแต่เช้า นายมีเรียนบ่ายใช่ป่ะ?"

 

 

"ก็ปลุกดิ"

 

"ไม่ต้องหรอก ออกแต่เช้าอ่ะ ไม่อยากกวนมาก"

 

เท่านี้ก็รบกวนจะแย่ ทั้งไปรับทุกวัน แถมเช้า ๆ ก็ต้องแวะไปส่งที่คณะ 

จนชานยอลเพื่อนในกลุ่มคริสมาเล่าให้ฟังว่า คริสเข้าห้องสายบ่อย ๆ เพราะเสียเวลาอ้อมไปส่งเขานั่นแหละ

 

 

"ไปอาบน้ำได้แล้วไป"

 

 

เลย์มองตามคริสที่ลุกขึ้นเก็บจานชามเข้าครัวอย่างครุ่นคิด 

เพื่อนของเขาคนนี้จะว่าเป็นคนดูยากก็ยาก จะดูง่าย ๆ ก็ง่าย 

คริสเป็นคนที่พูดน้อย เฉยเมย แต่จริง ๆ แล้วมีน้ำใจต่อเขามาก

 

 

ขี้เก็ก.... นั่นคือสิ่งที่คนภายนอกสรุปเมื่อเห็นคริสครั้งแรก แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นคนกวน ๆ ไม่น้อยเลยล่ะ

โดยเฉพาะเขาที่คบกันมานานนี่รู้ดีเลย =___=

 

ยิ่งเวลาเขาทำอะไรผิด หรือเกเรกับที่บ้านนะ หมอนี่จะเป็นคนจัดการจับผิดเขาจนได้แหละ

 

ไม่แปลกใจเลยว่า พ่อแม่เขาสับสนเรื่องลูกจนคิดว่าคริสเป็นลูกหรือเปล่าเนี่ย???

 

 

 

"ยังไม่ขึ้นไปอีก?"

 

 

"นี่...ถามไรหน่อยดิ"

 

 

"........" คริสเดินมาที่โต๊ะกินข้าวขนาดกลางแล้วนั่งลงตรงข้าม

 

 

 

 

 

 

"นาย...มีแฟนยังอ่ะ?"

 

 

 

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว คำถามแปลก ๆ ที่ถูกถามโดยเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมานาน เขาไม่คิดว่าเลย์จะมีช่วงเวลาที่อยากรู้อะไรแบบนี้ด้วยหรือ??

 

 

"ทำไม?"

 

 

 

"ก็...ถ้า...ถ้าเกิดมีคนที่นิสัยดี ๆ น่ารัก ๆ เข้ามาชอบนายล่ะ??"

 

 

คริสสั่นหัว แล้วก็ทำหน้านิ่งตามสไตล์แล้วยักไหล่

 

 

"ไม่ใช่เรื่องของฉัน"

 

 

 

 

เป็นคำตอบปกติที่ไม่มีอะไรตื่นเต้นเลย คริสมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ ต่อให้ใครเข้ามาไม่ว่าชายหรือหญิง 

เพื่อนขี้เก็กของเขาคนนี้ ก็จะไม่ยินดียินร้ายใด ๆ

 

สำหรับคริส...ไม่ชอบ ก็คือ ไม่ชอบ

 

ยิ่งถ้าใครมาวุ่นวายหนัก ๆ ด้วยล่ะก็ ความนิ่งเงียบของคริสจะทำให้อีกฝ่ายล่าถอยไปเอง

บางคนอดรนทนได้มากหน่อยนาน ๆ ก็เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ไปเอง จะให้คริสเปิดปากไล่ไปก็คงไม่ใช่

 

หมอนี่สุภาพบุรุษเป็นพัก ๆ = =

 

 

 

 

"แล้วถ้าเป็นคนที่ฉันแนะนำล่ะ เป็นคนดีนะ"

 

เลย์ขยับเก้าอี้ไปนำเสนอผลงานข้าง ๆ 

 

 

 

คริสขมวดคิ้ว แล้วผลักหันเลย์ออกห่าง

 

 

"ว้อยยย ไรวะ คุยดี ๆ นะเว้ย"

 

 

"ขึ้นไปข้างบนได้แล้ว"

 

คริสลุกขึ้นจากเก้าอี้ โดยไม่สนใจคนทำหน้ามุ่ยปากห้อยขอความเห็นใจอยู่

 

 

"โหยยยย ไอ้นี่นิ -"-!!"

 

 

มือเรียวลูบหน้าผากปอย ๆ ก่อนจะบ่นเบา ๆ

 

"ฉันก็พยายามเต็มที่แล้ว ขอโทษด้วยนะกวางน้อย...."

 

 

 

 

"เอ๊ะ"

 

เลย์เหมือนนึกอะไรขึ้นได้แล้วจึงรีบลุกแล้ววิ่งตามขึ้นไปจนถึงหน้าห้องของคริส

 

 

"มีไรอีก?"

 

 

 

"นายยังไม่ตอบฉันเลยนี่หว่า ว่านายมีแฟนหรือยัง? ตอบมาดิ ถ้าไม่มีฉันจะได้...."

 

 

 

 

 

"มี"

 

 

 

"ห๊ะ? จริงดิ" เลย์ขยับเข้าไปเขย่าแขนข้างนึงราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ร่างสูงพูด

 

"ไรอ่าาา ถึงจะบอกกันไว้ว่าห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัว แต่เรื่องนี้ เล่าให้ฟังหน่อยดิ นะ นะ" 

 

ยังตื้อแบบไม่ปล่อยมือออกจากแขนของร่างสูง

 

 

 

"ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเหรอ?"

 

 

"เออเดะ นี่มันเรื่องของนายนะ ไม่ใช่ชาวบ้าน"

 

ขานี้ก็เขย่งตัวเถียงชนฝา

 

 

คริสแกะมือของเลย์ออกก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของตัวเอง

 

 

ปัง! 

 

 

"มีไรปิดบังไงไว้รึไงนะ ไหน ๆ ไม่เห็นมีรูปแฟนสักใบ"

 

เลย์ผลักประตูจนกระแทกผนังแล้วจึงยื่นหน้าไปมองรอบห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ 

กวาดตาไปเห็นแต่ตู้เสื้อผ้า โต๊ะกระจก และโต๊ะเขียนหนังสือที่เห็นเพียงแค่ครึ่งตัว

 

คนตัวเล็กกว่าครุ่นคิด แล้วก็เดินดุ่ยเข้าไปยังโต๊ะเขียนหนังสือที่ว่า 

มองซ้ายมองขวาแล้วก็ไม่เห็นมีรูปหญิงสาววางอยู่สักใบ

 

 

 

"รูปหนุ่มไหนสาวไหนก็ไม่มี แล้วมาบอกว่ามีแฟน ชิ"

 

 

 

 

"หมดเรื่องยัง?"

 

 

เลย์ส่งสายตาค้อนให้คริสที่ยังยืนอยู่ที่บานประตู ก่อนจะนึกขึ้นได้! 

พวกเขาสองคนเคยตกลงไว้ว่า ห้ามเข้าห้องของอีกฝ่ายเด็ดขาด ถ้าไม่ได้รับอนุญาต 

นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เลย์ต้องเดินก้าวออกมา เพราะถือว่าครั้งนี้เขาหุนหันเข้าไปโดยที่คริสยังไม่ได้เอ่ยปาก

 

 

"เออ โทษที ๆ"

 

มือเรียวยกขึ้นลูบคอ ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า.... เริ่มรู้สึกตัวว่าผิดเต็มประตู(ดังปัง) 

ก็เลยรีบถอยล่าออกมา โดยมีเจ้าของห้องยืนส่งอยู่ตรงทางเข้าที่เดิม

 

คริสเหล่มองเพื่อนด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือปิดประตู

 

 

 

"ไรว้า...แค่นี้ก็ขี้งกไปได้"

 

เลย์เดินเข้าห้องตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเซ็ง ๆ 

 

 

 

 

"ฮ้าวว...ว.......ว" คนที่เดินลงมาอ้าปากกว้างหาวเป็นดาวเป็นเดือน แล้วก็ต้องหยุดกึก 

เมื่อมองเห็นอีกคนนั่งเหยียดขายาวอยู่บนโซฟา

 

เลย์ยกมือขึ้นเกาหัวครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ก็ต้องรีบผ่านน้ำลวก ๆ รีบแต่งตัวลวก ๆ 

แล้วก็เดินไปคาบขนมปังอย่างลวก ๆ ก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาเพื่อใส่ถุงเท้า

 

 

"นี่อาบแล้วแน่เหรอ?" คนที่นั่งอยู่ก่อนเหลือบมองสภาพของอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจจึงถาม

 

 

"อือ" ปากยังคาบขนมปังอยู่

 

"ตื่นเช้าจังนาย ไปแล้วนะ"

 

 

ดูมันทำ -"- คนอุตส่าห์ลงมารอตั้งแต่เช้า ทำขนมปังง่ายให้ทานทั้ง ๆ ที่ทำอะไรไม่เป็น

ยังไม่มีขอบคุณหรือถามอะไรสักคำ แถมยังเดินดุ่ยออกไปซะงั้น 

 

ชายหนุ่มลุกขึ้นปิดทีวีแล้วจึงเดินออกไปที่ช้อปเปอร์คันเก่งที่จอดอยู่ทางเข้าบ้าน

 

คริสสตาร์ทรถหลังจากที่เห็นหลังไว ๆ ของเลย์ที่รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่ง แล้วขับออกจากหน้าบ้าน

 

 

 

 

บรืน....
 

 

 

"เฮ้! นายจะไปมหาลัยป่าว? ไปด้วยดิ"

 

 

คริสหันหน้าแสร้งไม่สนใจในคำขอ ชายหนุ่มจึงเขยิบเข้ามาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

 

หากแต่ชายหนุ่มที่นั่งคาอยู่ที่พาหนะคู่ใจของตนเอง ยังคงตีหน้านิ่งมองตรงไปด้านหน้า

 

โดยไม่หันกลับมาสนใจเลย์ที่ยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่

 

 

 

ท้ายที่สุดคนที่ยืนหน้าจ๋องอยู่ก็ยกมือขึ้นเกาคางตัวเอง แล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ ไม่ดังนัก

 

 

 

 

"เมื่อคืนอ่ะ.....โทษ"

 

 

 

"นะ"

 

 

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ มือบาง ๆ จึงยื่นไปกระตุกชายเสื้อเล็กน้อย อยู่หลายครั้ง

 

จนคนที่เมินอยู่หันมามองหน้าแล้วถอนหายใจ ก่อนจะส่งหมวกกันน็อคให้

 

เลย์รีบคว้ามาใส่แล้วตะกายขึ้นซ่อนท้ายช้อปเปอร์คันงามด้วยความดีใจ

 

 

 

"โก โก โก !!"

 

 

หน้าหงอยไม่ถึง 5 นาที ก็กลายเป็นลิงโลดตามเคยอีกล่ะ

 

 

 

 

เสียงคล้าย ๆ เรือหางยาวหยุดลงที่หน้าคณะอักษรศาสตร์ เลย์ก้าวขาลงจากพาหนะก่อนจะคืนหมวกกันน็อคให้ 

 

"ขอบใจ ไอ้ขี้งอน" คนพูดยิ้มล้อ

 

ยังไม่ทันไรก็ยั่วให้เขาโกรธอีกนะ = = มันน่าเตะเพื่อนคนนี้สักที!!

 

 

 

"ฮะแฮ่ม! แหม คู่นี้หยอกเอินกันแต่เช้าเลยนะ"

 

เสียงแซวไม่คุ้น เมื่อหันไปดูก็พบกับชายหนุ่มสองคนที่เดินเข้ามาหา

 

 

คนนึงเขาคุ้นหน้าคุณตาดี ชานยอล เพื่อนร่วมคณะของคริส

และอีกคน....เป็นคนที่เลย์ไม่ค่อยอยากจะคุยด้วยสักเท่าไหร่

 

 

ไค... 

 

คนที่เข้าถึงได้ยาก

 

เพราะงั้น ไม่คุยด้วยดีกว่า U_U

 

 

"หยอกบ้าอะไร เพื่อนนายน่ะ หาเรื่องงอนฉันแต่เช้าเลย"

 

 

ชานยอลยิ้มขำ ๆ คู่นี้ชอบมีเรื่องทะเลาะกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้เสมอ

 

"เอาน่า ฉันก็ไม่เห็นไอ้คริสมันจะตีกับใคร นอกจากนายนี่แหละ"

 

 

"ว่าแต่ วันนี้เรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ?? งานก็ส่งเรียบร้อยแล้วนี่นา" ชานยอลแกล้งหรี่ตายิ้มล้อ เพราะวันนี้เขากับไคต้องแวะมาส่งงานแก้ในช่วงเช้า ก่อนจะมีเรียนในช่วงบ่ายตามปกติ 

 

 

"พูดมาก จะกลับคณะ หรือจะเหล่สาวต่อ?"

 

 

"เชิญก่อนเลยครับท่าน นาน ๆ ท่านจะมาเรียนทัน อิอิ"

 

พูดแบบนี้แสดงว่าสองหนุ่มคงจะป้วนเปี้ยนแถวโรงอาหารอักษร หาอาหารตาเสริมก่อนเข้าเรียนแน่นนอน

 

 

 

"ตามใจ"

 

คริสสตาร์ทรถ มุ่งไปหาที่นอนก่อนถึงเวลาเรียนจะดีกว่า

 

 

 

"งั้นฉันไปเรียนก่อนนะ" เลย์ยกมือลาชานยอล

 

แล้วก็หันไปสบตากับไคแว่บเดียว ก่อนจะรีบหันหลังเดินจากไป

 

 

 

 

"เพื่อนไอ้คริสนี่แปลก ๆ แหะ"

 

 

"ว่ามะ เหมือนเค้าเกรง ๆ นายไงไม่รู้ว่ะ?" ชานยอลกอดคอเพื่อนเดินไปยังโรงอาหาร

 

 

 

 

 

"ไร้สาระน่ะ"

 

 

 

แม้ว่าจะงง ๆ กับเพื่อนสนิทอีกคนที่มีนิสัยเรียบเฉยไม่แพ้กับไอ้หล่อคริส แต่ชานยอลก็ไม่ได้หนักใจอะไร แถมดีซะอีก เวลาที่เค้าพูด ๆ ๆ อะไรแล้วไม่ค่อยมีใครเถียงดี ^ ^"

 

 

 

 

"เดินหน้าตูมเข้ามาเลย มีไรหรือเปล่า?"

 

ลู่หาน เพื่อนสนิทที่นั่งรอเรียนอยู่สังเกตเห็นเลย์เดินหน้ามุ่ยมาก็เอ่ยทัก

 

 

 

"ไม่มี แค่เจอคนที่ไม่อยากเจอ"

 

 

"หือ? ใครอ่ะ??"

 

 

 

".........." เลย์ไม่ตอบ ได้แต่นึกถึงสายตาที่มองเขามาก่อนหน้านี้ มันน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

"มองอะไร อยากรู้ขนาดนั้นเชียว" เมื่อเลิกคิดแล้วหันมาก็สบตากับดวงตากลม ๆ ของเพื่อนรัก

 

 

"อืม เล่าดิ เล่า"

 

 

 

"ก็....ไอ้ เอ๊ย อิตาเพื่อนของคริสน่ะ"

 

 

"ใครอ่ะ คนที่ชื่อชานยอล อะไรนั่นเหรอ??"

 

"ไม่ใช่อ่ะ"

 

 

"เห?? งั้นใครอ่ะ หรือว่าคนนั้นอ่ะ สูง ๆ ผอม ๆ หน่อย ที่เต้นเก่ง ๆ ด้วย ฉันเคยเห็นอยู่ครั้งสองครั้งที่ซ้อมเต้นกับชานยอลที่ชมรมแดนซ์ซิ่งอ่ะ"

 

 

 

"นั่นแหละ ไค"

 

 

 

"ชื่อแปลกเนอะ อ่า...อาจารย์มาล่ะ"

 

ลู่หานทิ้งท้ายไว้เท่านั้น เพราะอาจารย์เดินเข้ามาสอนพอดี 

 

 

 

 

"ไปหาหนังสือที่ห้างกันไหม?"

 

ทั้งเลย์และลู่หานกำลังมองหาหนังสือสำหรับทำรายงาน แต่เล่มที่เกี่ยวกับนวนิยายแปลเรื่องใหม่นั้น ยังไม่มีเข้ามาในห้องสมุด เลย์จึงชวนลู่หานออกไปหาข้อมูลที่ห้างน่าจะดีกว่า

 

 

ครืดดดดด....

 

 

"ฮัลโหล"

 

 

เลย์กรอกเสียงไปตามสาย เมื่อรู้ว่าใครโทรมา

 

 

"อือ เลิกแล้ว จะไปห้างแถวนี้ ไปหาหนังสือ ลู่หาน"

 

เสียงเพื่อนรักไล่ตอบคำถามไปอย่างที่เดาได้ง่าย ๆ ว่าอีกฝ่ายคงจะไม่พ้นรูมเมทของเลย์

 

 

ได้เวลาที่คริสจะขับรถมารับเลย์กลับบ้าน แต่วันนี้กลับโทรมาก่อน คริสอาจจะไม่ว่าง หรืออาจจะมาช้า....

 

ทำไมลู่หานถึงเดาได้น่ะเหรอ?

 

 

ก็มักจะเป็นเช่นนี้อยู่เสมอนะสิ

 

 

 

 

ถ้าเขามีใครสักคนที่เอาใจใส่อย่างคริสก็คงดี

 

ถ้าเขาเป็นเลย์....ก็คงดี

 

 

ลู่หานปัดความคิดบางอย่างออกไป เมื่อเห็นเลย์ทำหน้าเบ้เชียว

 

 

"มีอะไรเหรอ?"

 

 

 

"ไม่เกินทุ่ม"

 

 

เลย์ยักไหล่ แบบไม่อยากเชื่อฟัง แต่ก็คิดว่าต้องทำตามคำสั่งนั้น เพราะทางนั้นคงยื่นคำขาด

 

ลู่หานยิ้มแล้วก็พยักหน้าบอกให้รีบออกไป จะได้มีเวลาเดินดูได้มากขึ้น

 

 

 

 

 

ทุ่มนึงเป๊ะ เลย์ก็ต้องรีบออกมารอที่หน้าห้าง ว่ารีบแล้วนะ แต่เขาก็เห็นช้อปเปอร์คันคุ้นตาจอดรอที่ริมถนนอยู่แล้ว

 

 

"เลทบ้างก็ได้นะ"

 

เลย์ค้อน เขารีบเลือกรีบจ่ายตังค์โดยที่ยังมีหนังสืออีกหลายเล่มที่ยังไม่ได้ลองเปิดเลือก แถมยังต้องรีบวิ่งตาตั้งโดยทิ้งให้ลู่หานเดินเล่นต่ออยู่คนเดียวอีก

 

 

"เพื่อนล่ะ?"

 

 

"ลู่หาน?"

 

 

"บอกฉันว่ามากับใครล่ะ?"

 

รู้อยู่แล้วว่าคริสถามถึงใคร =___= ก็กวนไปงั้น แต่กลับไม่เล่นด้วยซะนี่

 

 

 

"ทำไมล่ะ เขายังเดินเล่นอยู่ในห้าง จริง ๆ ถ้าว่าง ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนก็ดีน้า~"

 

 

คริสนิ่งไปตามสไตล์

 

 

"เอามั้ยอ่ะ ฉันหิว ฉันนั่งหาอะไรกินแถวนี้ก่อนก็ได้ นายไปเดินเล่นก่อนไหมอ่ะ?"

 

เลย์ทำตาปริบ ๆ โดยที่อีกฝ่ายก็ยังคงใช้ความนิ่งสงบสยบคำพูดเจื้อยแจ้ว สักพักหลังจากทนสายตารบเร้าไม่ไหวก็เลยต้องยอมเอ่ยปาก

 

 

 

"จะกลับบ้าน"

 

 

"โหยยย หิวอ่ะ" นั่นแหละคือประเด็น รีบมาแล้วก็ตรงดิ่งเข้าร้านหนังสือเลยไม่ทันได้แวะทานอะไรรองท้อง

 

 

"ซื้อไปทำกินเองที่บ้าน"

 

 

"ไรอ่ะ เป็นลมพอดี ทำมาม่าให้ด้วยเลย"

 

เลย์ยอมเสนออาหารหลักที่คริสทำเป็นอยู่อย่างเดียว อย่าล้อเล่นนะ มาม่าของคริสนี่อร่อยไม่เบาเลย ใส่เครื่อง ใส่น้ำร้อน อร่อยเหาะ #ประชดเบา ๆ = =

 

 

ก่อนจะได้ยินเสียงพูดอันแสนระรื่นหู คริสรีบเหวี่ยงหมวกกันน็อคให้เลย์ใส่

 

จะได้เงียบ =___=!

 

 

 

 

รถช้อปเปอร์คันไม่ใหญ่นัก แต่คริสก็รักมาก เพราะเป็นสมบัติชิ้นเดียวของพ่อที่มอบให้เขาไว้ดูต่างหน้า แล่นลิ่วไปตามถนนที่เลียบริมแม่น้ำฮัน

 

 

 

"พี่ดื้อ"

 

 

 

"............."

 

 

คริสเหลือบมองด้านข้าง เมื่อได้ยินเสียงเลย์เล็ดลอดให้ได้ยินแว่ว ๆ

 

แขนเรียวจากคนที่นั่งซ้อนท้ายสอดมาตามเอวของเขา แล้วคริสก็รู้สึกถึงแผ่นหลังกว้างถูกแนบลงมาอย่างอบอุ่น

 

สักพักเขาจึงค่อย ๆ ชะลอความเร็วลง เพราะรู้ว่าแขนที่กอดเขาแน่นอยู่เมื่อครู่นี้ ค่อย ๆ คลายออก หากแต่ยังคงแนบชิดอยู่กับเขา

 

 

 

....คงหลับ

 

 

 

บ่อยครั้งที่ต้องตื่นเช้า เรียนทั้งวัน เลิกเกือบค่ำ แล้วยังท้องว่างอย่างนี้อีก เลย์คงจะพักสายตาลงสักครู่ โดยไม่ต้องกังวลว่าจะหล่นลงมา เพราะรถของเขามีพนักพิงพร้อมอยู่แล้ว

 

 

คริสเริ่มขับรถได้ด้วยมือเดียว.....เพราะเลย์

 

 

 

 

 

 

"เฮ้"

 

 

 

"ชิง"

 

 

 

 

 

"อี้ชิง"

 

 

 

 

"หือ..อ?"

 

 

"ลงได้แล้ว"

 

 

"ถึงแล้วเหรอ"

 

 

"อือ"

 

คริสจอดรถที่หน้าบ้าน แล้วเรียกให้คนที่หลับมาตลอดทางลงจากรถก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป

 

 

 

"ต้มน้ำก่อน"

 

 

คริสบอกคนที่เดินมาฟุ่บลงที่โต๊ะกินข้าว จะง่วงแค่ไหน ก็คงต้องกินก่อนล่ะ

 

อย่างเดียวที่คริสทำได้ยามที่เลย์ไม่อยู่บ้าน นั่นก็คือมาม่าลวกน้ำร้อนเท่านั้น เพราะปกติแล้วเลย์จะเป็นคนทำกับข้าวให้ทานในยามว่าง ๆ หรืออารมณ์ดี

 

 

"พี่ดื้อ...เสร็จยาง"

 

 

"จะกินแบบดิบหรือไง"

 

ร่างสูงบ่นอุบอิบ เมื่อได้ยินเสียงบ่น ไม่รู้หิวจริงหรือละเมอไปแล้วก็ไม่รู้ ถึงได้จงใจเรียกเขาแบบนั้น

 

 

สองครั้งแล้ว....

 

 

 

 

 

กับคำเรียกสมัยเด็ก ที่เลย์มักจะเรียกเขาเช่นนั้นเสมอ

 

 

ก่อนหน้านี้อาจจะเป็นเหมือนคำล้อ เพราะพ่อกับแม่ของเลย์มักจะเรียกพวกเขาทั้งคู่ในยามที่ทำให้ไม่พอใจ

 

 

พี่ดื้อ คือเขา

 

และน้องขี้แย ก็คือเลย์

 

 

 

หลายปีแล้วที่ไม่เคยได้ยินจากคุณลุงคุณป้าเรียกเช่นนั้น แต่ก็มีคนคอยเรียกแทนอยู่บ่อย ๆ เป็นระยะ

 

 

 

"เอ้า กินได้แล้ว เป่าด้วยนะ"

 

คริสพูดเท่านั้น ก่อนจะปลีกตัวเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้คนงัวเงียจ้วงมาม่า 2 ห่อใหญ่อยู่ข้างล่างเพียงลำพัง

 

 

 

 

ร่างสูงเดินเช็ดหัวในชุดนอน ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อดูว่าด้านล่างปิดไฟหรือยัง และเมื่อเปิดไปก็เพิ่งเห็นเพื่อนสนิทของเขาเดินขึ้นมา

 

 

"อาบน้ำแล้วเหรอ?"

 

 

"อืม" คริสงึมงำในลำคอพอเป็นพิธี

 

 

"ขอบใจนะ" เลย์ยิ้มให้ ขอบคุณในทุกเรื่องสำหรับวันนี้

 

 

"อย่าซักแห้ง" คริสชี้นิ้วให้รู้ว่าคำพูดเขาเป็นการกึ่งบังคับ

 

 

"นอนด้วยเหรอ? จะรู้ได้ไงล่ะ" เลย์แลบลิ้นใส่

 

"อย่าให้รู้ละกัน"

 

"งั้นไปอาบห้องนายเอามั้ย?"

 

 

 

"ไม่ต้อง"

 

 

 

"โว๊ะ! อีกแล้วนะ ซ่อนสาวไว้หรือไง" 

 

พอเอ่ยจะเข้าห้องเป็นต้องเสียงดุใส่ เขาไม่เคยงกหากว่าคริสจะเข้ามาที่ห้อง มีแต่ห้องคริสเท่านั้นที่ล็อคอยู่เสมอในยามที่ออกไปข้างนอก เหมือนมีความลับที่ไม่อยากให้เขาได้รับรู้

 

แต่เขาก็ไม่อยากไปก้าวก่ายนักหรอก 

 

 

เดี๋ยวไปวุ่นวายแล้วโดนโกรธอีก ไม่คุ้ม....

 

 

 

"ราตรีสวัสดิ์"

 

เลย์บอกลาคริสก่อนจะเดินไปเปิดประตูเข้าห้องไป

 

 

ร่างสูงหันหลังจะเปิดประตูเข้าห้องเช่นกัน

 

 

"ก็บอกว่ามีแฟนแล้ว"

 

 

 

 

"หือ?"

 

คริสตกใจ ไม่คิดว่าเลย์จะยังไม่เข้าห้องไปอีก ส่วนเลย์ก็เดินเข้ามาจ้องหน้าแบบงง ๆ ว่าคริสบ่นอะไรเมื่อกี้

 

 

"อะไรอีก?"

 

 

"ยังไม่ได้ยินบอกราตรีสวัสดิ์อ่ะ?"

 

 

คริสหน้าตึง จะมาเซ้าซี้อะไรเหมือนเด็ก ๆ กันนะหมอนี่

 

"เอ่อ ๆ ตามนั้นแหละ"

 

 

 

"ขี้งก"

 

 

เลย์ปิดประตูดังปัง ไม่เคยเลยสักครั้งที่คริสจะเอ่ยราตรีสวัสดิ์หรือบอกฝันดีก่อนนอนกับเขา ตั้งแต่สมัยเด็กมาแล้ว คริสใจดีนะ แต่แค่พูดไม่กี่คำแค่เนี้ย ไม่เคยหลุดให้ได้ยินสักครั้ง!

 

แม้ว่าเขาจะบังคับ หรือ อ้อนวอนให้คริสพูดเท่าไหร่ก็ตาม ไม่เคยสำเร็จ =__=

 

 

ร่างสูงส่ายหน้าก่อนจะรีบเปิดประตูเข้าห้อง เดี๋ยวเจ้าเพื่อนตัวแสบก็ออกมาวุ่นวายให้ปวดหัวอีก

 

 

 

 

 

ห้องเรียบ ๆ ของชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบ ๆ เตียงกลางห้องที่ใหญ่พอสำหรับคนแขนยาวขายาวอย่างเขา ผ้าปูเตียง ผ้าห่มโทนสีน้ำเงินเข้มอย่างที่เขาชอบ

 

 

ชายหนุ่มล้มตัวลงนอน ก่อนจะตะแคงหันหน้าไปทางประตูห้อง 

 

 

 

 

แล้วเอ่ยออกมาเบา ๆ

 

 

"ฝันดี"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ดวงตาเรียวค่อย ๆ หลับลงขณะจ้องรูปใหญ่ขนาดครึ่งหนึ่งของบานประตู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

น้องขี้แยของคุณป้า....

 

 

 

 

 

 

-จบตอน-

*วศ เผ่นดีกว่า 5555555555555555555555555555*