คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มปฏิบัติการ $*$
“โอ๊ยย!!! เบาๆหน่อยไม่ได้รึยังไง มันเจ็บนะ”
“ไม่ต้องมาบ่นเลยยัยตัวดี” น้ำส้มทำตาดุขณะที่ใส่ยาแดงลงบนแผลถลอกที่หัวเข่าของทิชา
“ทำเป็นอวดเก่ง แผนเยอะหนักใช่ไหม” น้ำส้มเน้นเสียงที่ประโยคหลังพร้อมกดสำลีสงไปที่แผลแรงๆหนึ่งครั้ง คราวนี้ยัยตัวดีร้องลั่น รีบดึงขากลับ
“หมอนั่นน่ะหยิ่งจะตาย ทำฉันล้มขอโทดสักคำก้อไม่มี” ทิชาพูดพลางเป่าแผลที่หัวเข่า
“แกก้อเหมือนกันนั่นแหละ ฟ้าอุตส่าห์ส่งเขามาอยู่ตรงหน้าแก แกก็ยังไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ”
“ก็ตอนนั้นมันงงนี่หน่า คิดไม่ทันนี่” ทิชาแก้ตัวขณะที่น้ำส้มได้แต่ส่ายหัว
“แกคิดดูนะ ชนฉันล้มแล้วยังมีหน้ามาพูดว่า.....” ทิชากระแอมเล็กน้อย ก่อนพูดต่อด้วยเสียงที่ทุ้มกว่าเก่าเพื่อเลียนเสียงนายทีรวิช
“ถ้าคุณไม่ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ผมจะไปแล้วนะ”
“เชอะ พูดออกมาได้” ยัยน้ำส้มได้แต่ส่ายหัวไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนฉันเป็นไปได้ขนาดนี้
“เอาเหอะแล้วแต่แกแล้วกัน” ยัยน้ำส้มพูดจบก็ลุกไปหยิบกระเป๋า ทำท่าจะลุกกลับ
“จะไปแล้วใช่มะ” ทิชาเอ่ยถาม
“อืมม ถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวจะมืด” น้ำส้มพูดพลางมองผ่านหน้าต่างออกไปที่ท้องฟ้าข้างนอกที่บัดนี้เปลี่ยนจากสีฟ้าใสมาเป็นสีฟ้าคราม
หลังจากน้ำส้มกลับไปทิชาก็ทิ้งตัวนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน สมองก็กำลังครุ่นคิดว่าจะใช้แผน
อะไรดีถึงจะทำให้หมอนั่นหันมาสนใจ ถ้าโทรไปหา เขาก็คงไม่คุยกับเราแน่ ถ้าส่งของไปให้นายนั่นก็คงไม่สนใจอยู่ดีว่าใครส่งมา หรือว่าจะเดินเข้าไปหาตรงๆเลยดีนะ โอ๊ยยยย!!! ทำไมมันถึงยากอย่างนี่นะ แถมยิ่งคิดถึงหน้าหมอนั่นแล้วมันยิ่งแค้นนัก ถึงหมอนั่นจะหน้าตาพอไปวัดไปวาได้ โอเค โอเค ยอมรับก้อได้ว่าหน้าตาดีมาก ทั้งนัยน์ตาสีดำ ผมสีเกือบดำ ผิวสีขาวที่ดูละเอียดราวหิมะ องค์ประกอบทุกส่วนบนใบหน้าดูจะลงตัวไปซะหมด อย่างงี้เองนายนี่ถึงได้มีแฟนคลับเยอะแยะ เสียอยู่อย่างเดียว ก็คือ นิสัยที่ไม่ได้เรื่องเลยของหมอนี่ ผู้ชายอะไร ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักนิด
“เอาไงดีน้า” ทิชาบ่นพึมพำกับตัวเอง
เฮ้อ!!! ไม่เอาแล้ว วันนี้นอนเอาแรงก่อนดีกว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยเริ่มคิดกันใหม่
วันรุ่งขึ้นทิชาตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่อย่างสดใส สิ่งแรกที่ทิชาเลือกทำก็คือ เปิดซีดีเพลงของหมอนั่นที่น้ำส้มเอามาให้ ก่อนจะร้องคลอเบาๆตามจังหวะเพลง แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว นึกออกแล้ว ไชโย!!!!” เสียงทิชาร้องลั่น ก่อนรีบวิ่งออกมาแต่งตัวพร้อมรอยยิ้มที่บัดนี้ปรากฏอยู่บนใบหน้า แล้วก็ดูเหมือนจะยากซะด้วยที่จะให้เธอหุบยิ้มตอนนี้
“นายต้องตกหลุมฉันแน่ นายทีรวิช” ทิชาพูดกับรูปทีรวิชที่อยู่บนปกซีดี ก่อนจะเก็บมันลงไปในลิ้นชักข้างหัวนอน
......หากไม่ดูเป็นการรบกวนก็จะชวนมารวมหัวใจ ก็คิดว่าช่วยหน่อยก็แล้วกัน........
ทิชาร้องเพลงอย่างสบายใจระหว่างที่สำรวจตัวเองให้พร้อมที่จะออกไปข้างนอก เมื่อสำรวจทุกอย่างดีแล้ว ทิชาก็จัดการล็อคห้อง แล้วก็เดินลงจากคอนโดด้วยท่าทางลิงโลดกว่าทุกครั้ง
“ไม่มีจริงๆเหรอค่ะ”
“ไม่มีหรอกหนู”ป้าคนขายบอก ทิชาเป่าปาก ก่อนจะยิ้มตอบ
“ขอบคุณค่ะป้า” ทิชาพูดก่อนที่จะหันซ้าย หันขวา มองบรรยากาศรอบตัว
นี่ฉันเดินมาทั่วตลาดแล้วนะ เมื่อยก็เมื่อย ร้อนก็ร้อน เพราะอีตาบ้านั่นแท้ๆ
เฮ้อ!!! แล้วที่นี่จะไปไหนต่อดีล่ะฉัน ทิชาดูเหมือนจะหมดแรงซะแล้ว แต่เอ๊ะ นั่นไง ต้องไปที่นั่น!!!!
ในที่สุดก็สำเร็จ ตอนนี้ทิชาจอดรถอยู่ใต้คอนโดหรูของหมอนั่น ทิชาก้มลงมองนาฬิกา โห บ่ายสามแล้วเหรอเนี่ยต้องรีบหน่อยแล้วล่ะ
“ที่นี้ก็ต้องเอาอันนี้ไปด้วย แล้วก็กุญแจห้อง กระเป๋า โอเคเรียบร้อย” ทิชาพึมพำกับตัวเอง
“เฮ้ยเดี๋ยว เกือบลืม” ทิชาเอื้อมมือไปหยิบของสำคัญที่วางไว้หลังรถ ดีนะเนี่ยที่หามาได้ไม่งั้นก็ไม่เป็นตามที่คิดไว้น่ะสิ ทิชาก้มมองของในมือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แจ๋วจริงๆเลยนะเนี่ย
“ เอาล่ะ ลุยเลย” ทิชาสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้งแล้วก็เดินเข้าไปในตัวตึก
เฮ้ย!!!นั่นมันหมอนั่นนี่ ตายแล้วทิชา เอาไงดี ทิชาที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์มองซ้ายมองขวา หลบไหนดีล่ะ หลบไหนดี โอ๊ยตายล่ะสิ ไม่ทันแล้วหมอนั่นเดินมาทางนี่แล้ว เอาไงดีล่ะ ทิชาตัดสินใจดึงแว่นตากันแดดที่คาดอยู่บนผมลงมาใส่ แล้วก็ลูบผมสีน้ำตาลสลวยลงมาปิดหน้าด้านข้าง หมอนั่นเข้ามายืนข้างๆ วันนี้เขาใส่แค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนสีจืดๆแต่ก็ยังดูเท่ห์ไม่เปลี่ยน เขาหันมามองที่ทิชาแวบหนึ่ง แต่แล้วก็เลิกสนใจเพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฮัลโหล ครับ กำลังไปครับ”
ทิชาแอบหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจดเท้า นายนี่ยังขี้เก๊กไม่เปลี่ยนเลยแหะ แค่คุยโทรศัพท์แค่เนี่ยก็ต้องทำหน้าขรึมด้วย ชิ!! หมั่นไส้ชะมัด แต่ตอนนี้คนที่ถูกแอบมองคงจะรู้สึกตัวแล้ว เพราะหันกลับมามองที่เธอบ้าง ทิชารีบหันกลับ เขาหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ เธอแอบชำเลืองมองเขาเป็นระยะๆ เขาทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่าง แต่โชคดีชะมัด ลิฟท์มาแล้ว เขาก้าวเข้าไปในลิฟท์ พอลิฟท์ปิด ทิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถอยหลังไปพิงกำแพงก่อนยกแว่นกันแดดที่สวมอยู่เมื่อกี้ขึ้นคาดผมอย่างเก่า
“เกือบไปแล้วมั้ยล่ะยัยทิชา” ทิชาเหลือบตาขึ้นมองเพดาน ก่อนถอนหายใจอีกครั้ง
ยังไงก็ถือว่าโชคดี จะได้มั่นใจได้ว่าหมอนั่นไม่อยู่ในห้องตอนนี้
ทิชาหยิบกุญแจออกมาจากระเป๋า แล้วก็ค่อยๆสอดเข้าไปในรูกุญแจ เสร็จแล้วก็หมุน
..คลิก..
“เยส” ทิชาร้องเบา ก่อนจะค่อยๆผลักประตูเข้าไป
โอ้โห!!! ห้องอีตานี่กว้างชะมัดเลยแหะ สะอาดแล้วก็เป็นระเบียบเรียบร้อยมากๆด้วย เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นก็ดูหรูหราซะไม่มี
“คนอะไรบ้าตัวเองชะมัดเลย”ทิชาบ่นพึมพำเมื่อกวาดสายตาไปตามผนังรอบห้อง ทุกด้านหรือแถบจะทุกมุมก็มีแต่รูปของหมอนี่แขวนไว้
“เอาล่ะจะเอาเจ้านี่ไปไว้ไหนดีนะ”
……….
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ทิชานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
สี่ทุมสี่สิบห้า ทิชายังคงกลิ้งอยู่บนเตียง แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเอง
ห้าทุ่มห้าสิบ ทิชาดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง ยกมือถือขึ้นมาดูเวลาก่อนพิมพ์อะไรก๊อกแก๊กอยู่พักหนึ่ง เมื่ออ่านข้อความทวนจนแน่ใจ ทิชาคลี่ยิ้มน้อยๆ
“ยินดีที่ได้รู้จัก นายทีรวิช”
…………………………………
ความคิดเห็น