คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1 : So Hot ประเด็นร้อนซ่อนรัก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ว่าไงนะ?”
“นายได้ยินไม่ผิดหรอกจุนฮยอง ถ้านายไม่ยอมทำโปรเจคนี้ฉันจะถูกไล่ออก TT” เป็นอีกครั้งที่กีกวังต้องมาพูดเรื่องอนาคตอันน่าเศร้าของตัวเองให้บุคคลสำคัญในโปรเจคฟัง เขารู้ว่านี่มันออกจะกึ่งเป็นการบังคับไปเสียหน่อยแต่ว่านี่ก็เป็นทางเดียวที่จะทำให้ทั้งคู่ยอมร่วมงานในโปรเจคนี้
“ไอ้ประธานบ้านั่นต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ฉันไม่ยอมทำแต่กลับไล่นายออกเนี่ยนะ”
“แล้วนายจะยอมออกแทนฉันหรือไง”
“…” ความเงียบคือคำตอบที่กีกวังได้รับซึ่งเขาก็คาดไว้อยู่แล้วล่ะ จุนฮยองกำลังรุ่งมากๆในอาชีพนายแบบของตัวเองและเขาคงไม่ยอมออกจากวงการเพราะเรื่องแค่นี้แน่ ซึ่งถ้าเขาเลือกที่จะอยู่เขาก็ต้องยอม
“โอเค นัดวันคุยงานกันอีกรอบได้เลย”
“ว้าว ยอดไปเลยจุนฮยอง TT แต่...”
“แต่อะไร” ร่างสูงถามสั้นๆแล้วรอคำตอบจากกีกวังที่มีท่าทางอึดอัดใจอย่างมากในขณะนี้
“คือ...”
“นายพูดมาเถอะ มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ - -”
“ฮยอนซึงเขาก็เต็มใจจะรับงานนี้ถ้านายไปขอโทษเขาด้วยตนเองและยินดีรับข้อตกลงของเขา”
“ข้อตกลงอะไร”
“เรื่องนั้นฉันก็ยังไม่รู้หรอก เขาบอกว่าจะบอกนายเองหลังจากที่ยกโทษให้นายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
“เหอะ” จุนฮยองส่งเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความไม่พอใจ นักเขียนนั่นเรื่องมากจริงๆทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้เขียนหนังสือให้ฟรีๆสักหน่อย แต่กลับตั้งข้อตกลงปริศนาอะไรไม่รู้ให้มันวุ่นวายมากขึ้นไปอีก ที่สำคัญคือเรื่องการขอโทษนี่แหละ วันนั้นเขาโดนนักเขียนโรคจิตนั่นสาดน้ำใส่หน้าแท้ๆแต่เขากลับเป็นฝ่ายขอโทษ นี่มัน...แย่จริงๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ออด ออด
“ใครมาน่ะกีกวัง”
“ไม่รู้สิ เดี๋ยวฉันออกไปดูให้นะ” กีกวังบอกกับโยซอบที่นั่งอ่านบทละครเรื่องใหม่ที่กำลังจะเปิดกล้องอยู่ กับละครเรื่องนี้เหมือนว่าโยซอบจะตั้งใจมากจริงๆซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เพราะตั้งแต่กลับมาจากไปประชุมเรื่องละครเมื่อวันนั้นโยซอบก็เอาแต่มุ่งมั่นอ่านบทละครและพยายามทำความเข้าใจกับมันมาตลอด ถึงมันจะดูแปลกแต่กีกวังก็มองว่ามันเป็นเรื่องที่ดี
“สวัสดีครับ J”
“เฮือก!! O_O”
ปัง
กีกวังปิดประตูใส่หน้าผู้ที่มาเยือนทันทีหลังจากรู้ว่าคนๆนั้นคือใคร นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่ซนดงอุนเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขานับจากวันที่ไปเฝ้าจุนฮยองถ่ายแบบ
‘คบกับผมนะครับ ^________^’
ประโยคเดิมและรอยยิ้มในวันนั้นยังคงตามหลอกหลอนเขามาเสมอและแม้ว่ากีกวังจะปฏิเสธไปนับสิบๆครั้ง แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่ละความพยายาม ไม่สิ ต้องใช้คำว่าไม่ยอมเลิกตามตื้อเขาต่างหาก
“ตกลงใครน่ะกีกวัง”
“เอ่อ... ขะ เขากดออดผิดห้องน่ะ”
ออด ออด
“นายแน่ใจนะ - -” โยซอบถามพร้อมส่งสายตาจับผิดมาให้ซึ่งกีกวังก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มแห้งๆแล้วเดินหนีไป เสียงออดยังคงดังอย่างต่อเนื่องราวกับจะกดดันให้คนในห้องรำคาญจนต้องยอมมาเปิดประตูให้อีกครา แน่นอนว่าต้องมีคนรำคาญแน่แต่นั่นคงไม่ใช่อีกีกวังที่ความอดทนเป็นเลิศ
“นี่ ที่บ้านไม่มีออดให้กดหรือไงหา ถ้านิ้วมันว่างนักก็อมเข้าไปสิไม่ใช่เที่ยวมากดออดหน้าห้องชาวบ้านเขาเล่นแบบนี้ - -”
“เอ่อ...” ดงอุนที่มาพร้อมดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ยืนนิ่งไปเมื่อเจอคำด่าคอมโบเซตจากโยซอบ คนตัวเล็กยังคงยืนตาขวางอยู่หน้าประตูห้องอย่างคนที่พร้อมจะมีเรื่องได้ทุกเมื่อ
“สรุปนายเป็นโรคจิตใช่ไหม เท่านี้นะ สวัสดี” โยซอบตัดบทเอาเองและปิดประตูห้องเข้ามา แต่ดงอุนที่เพิ่งได้สติดูเหมือนจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น เพราะร่างสูงยื้อประตูห้องเอาไว้ก่อนที่มันจะถูกปิดอีกครั้ง
“อะไรอีก จะมาขายเครื่องกรองน้ำหรือไง บอกไวก่อนนะว่าฉันไม่ซื้อ - -”
“ไม่ใช่ๆ คือผมมาหาคน ผมมาหาอีกีกวังแฟนผม”
“แฟน? อีกีกวัง!!! >O<” โยซอบทวนคำก่อนที่จะเริ่มต้นโวยวาย จนคนด้านในอีกคนที่กำลังจะรอดอยู่แล้วกลับมาซวยอีกครั้งนึง บางทีอาจจะซวยกว่าตอนแรกเลยก็ได้
หมอนั่นหาเรื่องให้ฉันแล้วไงล่ะ TT
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โซฟาตัวยาวในห้องถูกคนสามคนจับจองด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน
ยังโยซอบ...อยู่ในอารมณ์โกรธจัดและพร้อมจะอาละวาดทุกเมื่อ
อีกีกวัง...อยู่ในอารมณ์เครียดจนยากจะคาดเดา และกำลังเตรียมรับมือกับปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
ซนดงอุน...อยู่ในอารมณ์มีความสุขจนน่าหมั่นไส้ เหมือนว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์นี้
“อธิบายมากีกวัง หมอนี่เป็นใคร - -”
“เขาคือ...”
“อย่างที่บอก ผมเป็นแฟนกับกีกวังครับเราคบกัน...”
“ถ้านายไม่ได้ชื่อกีกวังก็ช่วยหุบปากไปเลย - -” โยซอบบอกแล้วส่งสายตาอาฆาตชุดใหญ่ไปให้ดงอุน ดูเหมือนว่าร่างสูงจะเริ่มรับรู้ถึงสถานการณ์ตรงหน้าบ้างแล้ว
ตัวเล็กแต่โหดชะมัดเลย TOT
“เขารู้จักกับจุนฮยอง เป็นช่างภาพและพยายามขอคบฉันมาตั้งแต่วันที่ฉันไปเฝ้าจุนฮยองถ่ายแบบวันนั้น”
“อะไรกันฉันนึกว่าเราเป็นแฟนกันแล้วซะอีก”
“ใครให้นายพูด - -” แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ดงอุนต้องเงียบไปเพียงเพราะสายตาของโยซอบ
โอ๊ย อึดอัดชะมัดเลย TOT
“คือนายไม่ได้เป็นแฟนกับหมอนี่ใช่ไหม”
“อืม”
“นี่ แต่ฉันชอบกีกวังนะ ชอบมากๆเลยด้วย รักแรกพบน่ะนายเข้าใจไหม ถึงตอนนี้จะไม่ได้เป็นแฟนกันก็เถอะแต่สักวันเราต้องได้เป็นแฟนกันแน่ ตอนนี้ฉันก็พยายามตามจีบกีกวังอยู่ไง นี่กีกวัง ฉันชอบนายจริงๆนะ ><” กีกวังกับโยซอบได้แต่นั่งมองหน้ากันตาปริบๆหลังจากที่ได้ฟังดงอุนพูดเมื่อครู่นี้ กีกวังเบ้หน้าอย่างไม่ชอบใจนักในขณะที่โยซอบยิ้มกว้าง?
“โอเค ดงอุนฉันรู้สึกซาบซึ้งในความรักของนายนะฉะนั้นฉันจะให้โอกาสนายได้พิสูจน์ตัวเอง แต่วันนี้นายกลับไปก่อนแล้วกัน ตามนี้นะ” กีกวังหันขวับทันทีเมื่อได้ยินที่โยซอบพูด ตกลงเขาหรือโยซอบกันแน่ที่หมอนี่ตามตื้อเนี่ย - -
“โยซอบฉันว่า...” กีกวังลุกขึ้นตามโยซอบทันทีและเริ่มต้นที่จะเถียง แต่ร่างสูงข้างๆกลับคว้าตัวเขาไปกอดไว้แน่นเสียก่อน
“กีกวังขอบใจนะ ฉันรักนายๆ จุ้บ~ >3” แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ร่างเล็กได้แต่ยืนนิ่งให้ดงอุนหอมแก้มก่อนที่คนฉวยโอกาสจะเดินอย่างร่าเริงออกจากห้องไป โยซอบมองภาพตรงหน้าอย่างอารมณ์ดีแต่คนถูกกระทำนี่สิ...
“โยซอบ...” กีกวังเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยเสียงต่ำอย่างไม่ชอบใจนัก แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
“โอ๊ะ ไม่ต้องขอบใจฉันหรอกเรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวฉันจะไปอ่านบทต่อในห้องนะ ขอน้ำส้มแก้วนึงแล้วก็ผลไม้ด้วย J”
ปัง
แล้วโยซอบก็เดินหายเข้าห้องไปโดยที่กีกวังทำได้เพียงยืนถอนหายใจกับตัวเอง ดาราดังจะรู้ไหมเนี่ยว่าได้สร้างเรื่องวุ่นวายทิ้งเอาไว้ให้เขา ตอนแรกก็เหมือนว่าจะไม่ชอบหมอนั่นไม่ใช่หรอทำไมอยู่ๆถึงได้ยอมง่ายแบบนี้ แถมยังยอมโดยไม่ถามเขาสักคำด้วยว่าเขายอมเหมือนกันหรือเปล่า ซนดงอุนนี่มันฝันร้ายของกีกวังชัดๆ
เล่นจับคู่ให้คนอื่นมันสนุกมากใช่ไหมเนี่ย - -
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แล้วจุนฮยองก็ต้องมาที่คอนโดของนักเขียนคนนั้นโดยที่เขาไม่ได้เต็มใจแม้แต่น้อย เขาต้องนั่งทำใจอยู่บนรถนานเป็นชั่วโมงกว่าจะยอมขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะหากเขาไม่ทำโปรเจคนี้แล้วกีกวังต้องถูกไล่ออกอย่างไร้เหตุผล เขาจะไม่ยอมมาทำอะไรแบบนี้โดยเด็ดขาดเลย
ออด ออด
“มาแล้วครับบ ><” เสียงขานรับอย่างร่าเริงที่ดังมาจากในห้องทำให้อารมณ์ของจุนฮยองที่เคยดีกลับมาแย่ลงอีกครั้ง แค่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าราวกับผู้ชนะของนักเขียนนั่นเขาก็แทบจะสงบใจไว้ไม่อยู่แล้ว
“มาแล้วครับ เอ๊ะ ผมไม่ได้สั่งช่อดอกไม้นี่หน่าผิดห้องแล้วมั้งครับ” ฮยอนซึงที่เปิดประตูออกมาแล้วเห็นแต่ช่อดอกไม้ใหญ่(แบบที่คนเกาหลีชอบเอาไปให้ในงานสำคัญๆ)แต่ไม่เห็นคนถือจึงรีบปฏิเสธทันทีอย่างกลัวคนส่งดอกไม้จะเสียเวลา แย่ชะมัด เขานึกว่าจาจังมยอนที่สั่งจะมาส่งเสียอีกแต่กลบเป็นช่อดอกไม้นี่ไปได้
“ไม่ได้ส่งผิดหรอก ฉันตั้งใจจะเอามาให้นาย” ช่อดอกไม้ใหญ่ถูกคนที่นำมายัดใส่มือฮยอนซึง เมื่อไร้ช่อดอกไม้ที่บดบังหน้าตาฮยอนซึงถึงได้รู้ว่าใครคือคนที่มากดออดเรียกเขาเมื่อครู่นี้
“นาย! นายแบบในความดูแลของกีกวังนี่หน่า”
“ใช่ เหอะ ห้องนายนี่รกชะมัดเลยนะ” ยงจุนฮยองที่ไม่รู้ว่าแทรกตัวเข้าไปในห้องเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เริ่มต้นบ่น นั่นทำให้ร่างบางต้องรีบวิ่งกลับมาในห้องตัวเองอีกครั้งก่อนที่สงครามขนาดย่อมๆจะเริ่มเปิดฉากขึ้น
“นี่ ถือวิสาสะเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ฉันโทรแจ้งตำรวจได้นะ”
“แต่เมื่อกี้นายเปิดประตูให้ฉันเข้ามานี่ ฉันไม่ได้งัดเข้ามาซะหน่อย เหอะ กองหนังสือพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย มีแต่เล่มที่ฉันขึ้นปกทั้งนั้นเลยนี่หน่า” จุนฮยองคว้าหนังสือเหล่านั้นขึ้นมาเปิดดูก่อนจะพบว่าทุกเล่มที่วางอยู่มีแต่เล่มที่เขาขึ้นปก ไม่ก็มีบทสัมภาษณ์เล็กๆน้อยๆของเขาทั้งนั้น
นักเขียนนี่คิดจะทำอะไรของเขาเนี่ย หรือว่า...
“นายเป็นแฟนคลับของฉันงั้นเหรอ”
“หา?” ฮยอนซึงร้องออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำถามจากจุนฮยอง ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะคิดไปร้อยแปดพันเก้าแล้วว่าการที่ร่างบางทีนิตยสารที่เกี่ยวกับตัวเขาเต็มห้องจะแปลว่าฮยอนซึงชื่นชมในตัวเขาถึงขนาดเป็นแฟนคลับ
“นายแอบชอบฉันเหรอ”
“นี่นายคิดว่าตัวเองน่าพิศวาสขนาดนั้นเลยหรือไง ทั้งหมดเนี่ยฉันแค่หาข้อมูลมาเขียนหนังสือเหอะ ไม่ใช่ว่าฉันเป็นแฟนคลับหรือว่าชอบนาย บรื๋ออ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว” การแสดงออกอย่างชัดเจนของฮยอนซึงว่าไม่ได้คลั่งไคล้ในตัวเขาตามที่จุนฮยองคิด ทำเอานายแบบดังถึงกับหน้าซับสีอย่างช่วยไม่ได้
นี่มันน่าอายชะมัดเลย -///-
“ว่าแต่นายมีอะไรถึงได้มาหาฉันที่นี่ หรือว่านาย...”
“หรือว่านายอะไร... ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะฉันแอบชอบนายซะหน่อย” จุนฮยองรีบออกตัวปฏิเสธในขณะที่ฮยอนซึงยืนขมวดคิ้วแน่น
“ฉันก็ไม่ได้หมายความแบบนั้นซะหน่อย ไอ้หรือว่านายของฉันก็คือ หรือว่านายยอมมาขอโทษฉันแล้ว J” เจ้าตัวฉีกยิ้ม
“เหอะ ดอกไม้นั่นยังไม่ชัดพอหรือไง - -”
“โทษทีฉันลืมไปเลย อืมมมม ดอกไม้นี่สวยดีนะ คงแพงล่ะสิ”
“แน่นอน ถือว่าเราหายกันแล้วนะ ถ้าอย่างนั้นนายก็บอกข้อตกลงอีกข้อมาได้แล้ว”
“เดี๋ยวหายกันอะไร ยังไม่หายสักหน่อย ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่ายกโทษให้นายแล้ว” ฮยอนซึงอธิบายแทบจะในทันทีเมื่อจุนฮยองทำเหมือนว่าเรื่องราวทุกอย่างก่อนหน้านี้ระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว
หมอนี่จะจบเรื่องทุกอย่างโดยที่ตัวเองยังไม่พูดคำว่า ‘ขอโทษ’ ไม่ได้นะ >O<
“แล้วนายจะเอาอะไรอีก”
“ง่ายๆ ขอโทษฉันก่อนจากนั้นก็สัญญากับฉันข้อหนึ่ง”
“สัญญา? สัญญาอะไร”
“ถ้าอยากรู้ก็ขอโทษฉันมาก่อนสิ” ร่างบางยักคิ้วให้คนตรงหน้าอย่างคงที่ถือไพ่เหนือกว่า ในขณะที่จุนฮยองได้แต่ยืนหน้านิ่งและข่มความไม่พอใจเอาไว้ เขาต้องยอมสินะ
“ฉันขอโทษ”
“ก็เท่านี้แหละ J”
ปัง
ฮยอนซึงฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องที่จุนฮยองคาดว่าน่าจะเป็นห้องนอน เป็นเวลาเกือบสามสิบนาทีได้กว่าที่ร่างบางจะออกมาอีกครั้งพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบสองสามใบ?
“นายจะไปไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะหนีไปที่อื่นแล้วให้ฉันตามไปขอโทษน่ะ - -”
“ใช่ที่ไหนกัน เอ๊ะ ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าจะให้นายสัญญาอะไร”
“ใช่ และยังไม่ได้บอกด้วยว่าจะยกโทษให้ฉัน” จุนฮยองเริ่มทวง
“โอเค เรื่องที่นายจะต้องสัญญากับฉันก็คือ ไม่ว่าข้อตกลงของฉันจะเป็นอะไรนายห้ามปฏิเสธเด็ดขาด”
“หา?”
“ตามนั้นแหละ ถ้านายอยากจะให้ฉันยกโทษให้ก็สัญญามา ฉันจะได้พูดเรื่องข้อตกลงของเรากันต่อ” รอยยิ้มสวยยังคงระบายอยู่บนใบหน้าหวานนั่น ส่วนจุนฮยองในตอนนี้เขาแทบจะเก็บความไม่พอใจเอาไว้ได้อีกแล้ว นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ นักเขียนนี่ไม่เปิดโอกาสแม้จะให้เขาตัดสินใจเลือก
“อย่ามัวแต่ขมวดคิ้วสิ สัญญามา”
“ฉันสัญญา” จุนฮยองพูดห้วนๆ
“บอกข้อตกลงของนายมาได้ล่ะ”
“จากวันนี้จนถึงวันที่หนังสือเขียนจบ...ยี่สิบสี่ชั่วโมงของนายจะมีฉันอยู่ด้วยตลอดเวลา J”
“!!!”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk Talk Talk
ไรเตอร์รู้สึกเพลิดเพลินในการเขียนฟิคเรื่องนี้จัง จะทำอะไรมันก็ดูสนุกไปหมด
สำหรับพาร์ทนี้ดูจุนหาย เพราะแต่ไรเตอร์ไม่รู้จะจับเขาแทรกไปตรงไหนดี TT
เนื่องจากละครยังไม่เปิดดกล้องก็เลยต้องปล่อยให้หายไป เขาขอโทษน้า T/\T
แต่สัญญาค่ะว่าพาร์ทหน้าดูจุนจะคัมแบ็คแน่นอน(พร้อมกับซอบบี้ด้วย)
ยังไงก็รักฟิคเรื่องนี้ รักไรเตอร์ และรักบีสท์นานๆนะค่ะ J
ความคิดเห็น