คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Wolf Glamour - EP 01 เป็นหมา
Ebook มาแล้ววว ่วโพรโมั่น ราา 159 นะับ า 189 น๊า
ื้อผ่านเว็บโยรไ้ถูว่า Apple App นะ้าฟ ❤️❤️
Paranormal Love
Wolf’s Glamour
“ุื่ออะไรหรอะสุหล่อ ไม่เยเห็นหน้ามา่อนเลย ทำไมน่าินนานี้”
ไม่ว่าเปล่า ไอ์่อยๆ ใ้เล็บสีแอเธอไ่ไปามลำอผมไล่วนมาถึอ ผมลืนน้ำลายมอหน้าอหน้าใที่ระเพื่อมึ้นลที่แนบอ
“ผม... ไวล์รับ”
ผมสบถในใเมื่อสาวเ้าเริ่มปลระุมสามเม็บนสาบเสื้อผมลเพื่อล้วมือเ้ามาแะผิวายร้อนผ่าว เพื่อนผมแทบไม่หันมาสนใเพราะ
สาวนัเ้นบานเริ่มลมานั่อันแถวโ๊ะ ็ไม่อยาพูหรอว่า
ลุ่มผมหน้าาีนาไหนอะนะ
“เยี่ยมเลย ทีนี้เรารู้ัันแล้วนะะไวล์” ไอ์เลื่อนัวเ้ามาิ
ใบหูผม แ่มือ็ไม่หยุเปิสาบเสื้อเิ้ผมสัที “ุเป็นนแรเลยนะะไวล์ที่ทำให้ไอ์อยาินุะรนี้เลย… ไป่อันที่อื่นีไหมะ?”
“ผมว่า… ผมไปเอารถมารับุ้าในีว่า พอีไปอไว้ไลนะ” ลมหายใผมเริ่มหอบถี่เมื่อมือนนั้นมาลูบ่ว้นาผมนนลุไปหม
ไ้ยินแบบนั้นไอ์ไ้แ่หัวเราะิั่อนะประทับริมฝีปาสีแสลบนแ้มผมอย่าพอใในำอบ ่อนะยอมให้ผมลุึ้นไประิบบอับเพื่อนในลุ่ม ที่ถึับโห่แวับวามไวนี้
็ี ผมำลัหาทาระบายอารม์อยู่้วย รับรอว่าืนนี้อียาว
ผมิพลาเินเบียเสียผู้นที่เริ่มออมาเ้น้วยวามมึนเมาไปที่ประูทาออ้วยวามรีบเร่
ปั๊!! แว
“โอ้ย/เฮ้ยยย”
แ่่อนะออถึนอประู ผมลับโนนปั๊เ้าที่ลาอ ึ่ผมที่ไม่ทันั้ัวไม่ไ้่วยพยุนที่มานไว้แน่นอน แ่ไอ้เสียแวเนี่ยมันเิาเ้าอเสียใสที่พยายามืนัวเอไม่ให้ล้ม้วยารึเสื้ออผมไว้นร่าผมแทบะล้มลไปามแรึ สภาพอนนี้เลยแบบลมา เพราะนรอบๆ หันมามอันทันที
ีที่ยันผนัไว้ทัน ไม่ั้นทับยัยัวารนี่แบนแล้ว!
“เฮ้ยยย ัน... ันไม่ไ้ั้ใ ือ อโทษนะะ”
เ้าอเสียเยหน้ามามอผมหน้าหวาๆ แ่สายามีเหลือบมอลาอผมที่อนนี้เหลือระุมิอยู่สอเม็ เห็นไปนถึล้ามท้อผมที่ถูแอร์เย็นเป่านนลุัน เธอลืนน้ำลายลอมอลาอผมเม็นผมเือบหลุำ
“ุ… ปล่อยมือาเสื้อผม่อนเถอะรับ”
“อุ้ย! อโทษ่ะ!”
เธอรีบปล่อยแล้วสะบัมืออย่าับโนอร้อนนผมเลิิ้วใส่ หิสาวเยหน้ามอาผมปริบๆ ่อนะพู
“เสื้อุาเลย เี๋ยวันพาุออไปื้อเสื้อใหม่ีว่า่ะ พอะมีเบอร์มั้ยะ?” มุอเบอร์แบบใหม่รึเปล่าผมไม่รู้ แ่สาวเ้าที่มอแผ่นอว้าอผมวนให้รู้สึัเิน
“เอ่อ ไม่เป็นไรรับ แ่ระุมหลุหายไปสามสี่เม็เอ” ผมรีบปิเสธ่อนะมอฝ่าวามมืในผับโยใ้สายาหมาป่าเพื่อสัเใบหน้าเธอ
รูปหน้าเรียวเล็น่ารัประอบับมูโ่รั้นและริมฝีปาอิ่มที่ำลัเม้มแน่น วาลมโที่สะท้อนแสออมาายแววประหม่าเล็ๆ เหมือนำลัใ้วามิ
้วยวามสัริ เธอสวย น่ารัน่าฟัะมั แ่ทำไมผมรู้สึุ้นหน้าพิล
“ไม่้อเรใหรอ่ะ” เธอว้าหมับเ้าที่้อมือผม่อนะส่ยิ้มแห้ๆ มาให้ ่อนะออแรึเพื่อให้เินาม “เี๋ยวันื้อเสื้อให้ใหม่เลยีว่า เินโว์แบบนีู้ไม่ีนะะ”
“แ่ผมรีบอยู่อ่ะรับ… ผมว่าอย่า...”
“เฮ้ย! มึ เมื่อี้มึใ่มั้ยที่เมียูไปนั่ั”
ยัไม่ทันที่ผมะไ้อบเธอ ผม็โนระาไหล่า้าหลัโยผู้ายัวให่หน้าโหผมสินเฮนหนึ่ที่มาพร้อมนอีสามน โยมีแม่สาวที่ื่อไอ์ยืนหน้าีอยู่้าายผู้ายหน้าโห นโยรอบถึับแหวให้โยไม่้อนั
ผมถอนหายใรอบหนึ่ ่อนะเหลือบมอสาวหน้าหวาน้าผมที่ทำหน้าเหวอแบบๆ แ่็ไม่ยอมปล่อยมือ แล้วเลยไปมอหน้าผู้ายที่พุ่เป้ามาหา้วยท่าทีไม่เป็นมิรเพราะแอบามเมียมาับิ๊
“ใ่รับ ผมเอ” ผมยัิ้วให้อีฝ่ายพร้อมยนิ้วโป้ี้ไปที่สาวุแ “แ่เธอมานั่ัผมเอนี่ พี่็ไปเลียร์ับเมียเอสิ ผมไม่ไ้ทำอะไรัหน่อย”
“ไม่้อมาทำเนียนเลยมึ ูเห็นเมียูหอมแ้มมึ้วย”
ายร่ายัษ์ัฟันรอสะบัหน้าไปมอแฟนสาวที่ทำหน้าเหวอ ่อนเ้าหล่อนะหันมาแว๊ใส่ผม
“ัว ะบ้าหรอ เ้าไม่ไ้ทำอะไรแบบนั้นนะ! ็ผู้ายนนี้มาีบเ้า่อนนี่”
ผมถึับส่ายหน้าเอือม นี่แหละน้าผมถึไม่อบมาย่านแถวนี้ มีแ่นิอะไรไม่เริ แม่สาวนี่็อีน พอัวะวยนเียว็ไม่ยอม ะลาูไปวย้วยทำไมวะ นหล่อหนัใ
“มึะเอาไ็ว่ามา อยาเลียร์ับูใ่ไหม ั้นไปเอัน้านอ”
ผมบอพร้อมผหัวไปทาประู แล้วเินนำออไป่อน ยัยหน้าหวาน้าๆ เลยเินามมา้วยแบบๆ เพราะผมเลื่อนมือไปุมมือเธอไว้ ยิ่ไม่อยามีเรื่อืนนี้้วย ไม่อยาเผลอ่าใร
แ่เมื่อออนอประูมาไ้แปบเียว ผม็ระุมือสาว้าายนเธอหันมามอ เธอทำท่าะพูอะไรบาอย่าแ่ผมไม่รอฟั รีบพาออวิ่ไปทันทีแบบไม่รอ้า!
“เฮ้ยยย ะ… ุ ะ ะบ้าหรอ... พาันวิ่มา้วยทำไมเนี่ย” สาว้าายะโนแบบใสุี แ่็ยอมวิ่ามมานผมพาวิ่มาหลบแถวอึลานอรถ
“แฮ่ โอย ให้ายเถอะ เฮ้อ ทำูเหนื่อยฟรีอี” ผมสบถ่อนะทิ้ัวลไปนั่หอบบนพื้น แล้วหันไปหายัยหน้าหวานที่เอนพิผนัึหายใถี่ๆ อย่าน่าสสาร
ยิ่มาเห็นเธอเ็มๆ ท่ามลาแสไฟที่สว่าึ้นว่าในผับถึับทำผมลืนน้ำลายัเอื้อ มอไล่ั้แ่ลุ่มผมสีน้ำาลเ้มทิ้ัวเป็นลอนลื่นลอเลียอยู่แถวหน้าออิ่มในเสื้อเาะอรัรูปสีำ ส่วนเอวบาและเรียวาเพรียวถู่อนอยู่ในาเสินนี่สีเ้มนั่น็วน้นหา เธอหันวับมาสบาผมพร้อมหอบถี่ เหื่อที่ไหลลมาามรอบหน้าูเ็ี่สุใ
“เพิ่รู้นะะว่าุเนี่ย มีล้ามเอาไว้ประับเยๆ แ่เอาไป่อรับใรไม่ไ้” แ่สิ่ที่ริมฝีปาอิ่มเอ่ยออมาแทบทำผมหน้าหาย แบบนี้มัน
ูถูใ่มั้ย?
“อย่าไ้พูไปแบบนั้นินสวย ถ้าุไม่อยู่้วยแ่พวนั้นไม่ามือผมหรอ” ผมบอแบบเ็ๆ ้วยวามระอา ไม่ใ่ว่าผมสู้ไม่ไ้หรอ
แ่นี่ไม่ใ่ถิ่นผม แถมมียัยหน้าหวานนี่อยู่้วย นที่ะโนลูหล็เธอไม่ใ่รึไวะ
“อ๋อเหรอ”
เธอยิ้มำแบบน่ารัให้ สายาแอบเหลือบมอรอผมอีรอบ ทำไมรู้สึว่าเธอมอรำแหน่นั้นบ่อยั หรือเพราะเธอมอรอยสัอผมันนะ?
“็ใ่ไ... ว่าแ่เธอ ไปโนอะไรมาที่มือน่ะ เลือออแล้วนั่น”
“หา ริเหรอ??” เธอทำสีหน้าใแล้ว้มมอรฝ่ามือ มีรอยถลอเล็ๆ แ่เลือิบ
“สสัยอนวิ่ันมือไปปาเ้าับป้ายไม้อ่ะ”
“อ๋อ โอเ”
ผมอึๆ อัๆ แบบสะบัร้อนสะบัหนาว อยู่รนี้นานไปท่าะไม่ี ลัวเผลอไปปล้ำเาเอาริ ผมเลยยันัวลุึ้นยื่นมือไปส่ให้พร้อมพู
ับเธอ
“ั้นผมว่าเราแยันรนี้ีว่า ุลับเอไ้หรือเปล่า?”
“อ่า ไ้่ะ”
เสียหวานเอ่ยออมาพร้อมเยหน้ามอมือผม เธอทำสีหน้าลัเลเล็น้อย ่อนะใ้มือ้าที่ไม่เป็นแผลยมาุมมือผมไว้ ผมใ้แรระุึนิเียวร่าเธอ็ปลิวึ้นมาแล้ว แ่อยู่ๆ เธอ็เบี่ยัวหมุนมาทิ้ัวล้มใส่ผมเ็มๆ!
“ันอโทษนะะ”
เรือนร่าบาปลิวลมอโทษอโพยผมที่ทำสีหน้าวย านั้นเธอึทำสิ่ที่ผมถึับเหวอเมื่อเธอเอามือเปื้อนเลือมาแปะรำแหน่รอยสัรอ ่อนะหลับาปี๋พึมพำอะไรเบาๆ “มานนา โอธิลา นาอูธิ”
“อ่าว เฮ้ยย นี่เธอะทำอะ… เอ๋?”
“อ่ะ ว๊าย ายแล้ว ทำไม.. หมา!?”
เธอหายหลัลไปนั่้น้ำเบ้าบนพื้นในระับสายาเียวับผมอนนี้ นัยน์าหวานเบิว้าสะท้อนใบหน้าผมที่ำลัอ้าปาแยเี้ยวแบบใั้นสุ
“บรู๋ววววววว” ผมหอนเสียหลแบบน่าเวทนา
‘เี่ยยยยยยยยยยย ทำไมผมลายร่าเอวะ ิบหาย’
ความคิดเห็น