คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP 03 ตัวซวย [2]
อีบุ๊มาแล้วว ><
ฝา้วยนะะ มีโปรวันนี้วันสุท้าย 149 แบบ nc ัเ็ม <3
[PARANORMAL LOVE]
Wizard's Curse ำสาป (ไร้) รั
Versus’ s Talk
“เฮ้อ ยัยเ็น้อยนั่น ไม่ไหวเลย”
ผมส่ายหน้าระอาเมื่อมอภาพที่เห็นภายในห้อพัห้อหนึ่ารระเบีย พบสภาพอเนอนาถอสาวน้อยนนั้นนอนราบสลึมสลือไม่่อยมีสิอยู่บนพื้น โยมีเ้านายอเธอร่อมร่าบาเอาไว้อยู่้านบน พลาพยายามุไ้ลวนลามายบาที่ปัป้อ้วยแร้าว้ม
“ะว่าะไม่ยุ่ับพวนทั่วไปแล้วแท้ๆ ”
ไ้แ่บ่นไปั้นล่ะ ผมเป็นพ่อมาวอายุถึพันห้าร้อยว่าปี ผ่านโลและรู้เรื่อราวมาหลายยุหลายสมัย แน่นอนว่าเรื่อารเผือวะาาวบ้านผมทำบ่อยนี้เียะูวให้ใรแล้ว
เพราะารบิเบือนะานอื่นเาทั้ๆ ที่รู้อยู่แล้ว บารั้ผลลัพธ์มันอาะออมาเลวร้ายว่าเิม็ไ้
แ่ในเมื่อเห็นนสวยำลัว แถมแม่สาวน้อยนนี่็มีไอวิาที่ผมุ้นเยเหมือนเยเอที่ไหนมา่อน
เพราะั้นผมยื่นมือเ้าไป่วยัหน่อยละัน
แอ๊
“เฮือ ใร แเป็นใรเนี่ย”
ร่าเือยเปลือยอายหนุ่มผมบลอน์ผวาหนีห่าาร่าบาที่นอนหมเรี่ยวแรบนพื้น ่อนะหันมาพบับผมที่ลุมผ้าปิหน้านหม้วยุสีำที่เสออมา พาร่าลอยเ้ามาหยุเหนือเ้าหนุ่มนนั้นแล้วิ๊ปา
“นิสัยไม่ีเลยนะ รัแผู้หิแบบนี้ไ้ไ ไม่ลัวพระเ้าลโทษเหรอ”
“ผ..ผ…ผี!!” ยัไม่ทันที่เ้านั่นะไ้เสวนาับผม มันลับอ้าปา้าเส้นผมี้ั้ันอย่าน่าล ่อนะเป็นลมไปทั้แบบนั้นทั้ๆ ที่ผมยัไม่ทันทำอะไรเลย
“เอ้า ไ่อ่อนนานี้เลยเหรอ ไม่สมับพลัวิาล้าแ็ที่ัวเอมีเลย” ผมส่ายหน้าระอาปนสมเพ ่อนะเินไปหยุอยู่เหนือร่าเล็ที่นอนหลับาพริ้ม พลาเปิปรือมอผมา่ำเยิ้ม
“ุหล่อั ิ” ยัมีหน้ามามอี
“เธอมีอะไรพิเศษว่านอื่นใ่มั้ย? ”
ยิ่้มลมอพิศใบหน้านวลหวานาวระ่า็ให้รู้สึแปลพิลในอ ยามมือสัมผัสันเมื่อหัว่ำมันทำให้ผมรู้ว่าเธอสามารถูลืนไอวิาานอื่นไ้ และน่าะมีอะไรบาอย่าที่พิเศษว่านทั่วไป
ทว่าพลัแบบนี้ หาไม่ใ่ ‘ปีศา’ ็้อเป็นนประเภทเียวับผม นั่นหมายถึว่าเธออามีสายเลืออ ‘แม่ม’
“ไหนๆ ็ไหนๆ แล้ว ่วยไม่ไ้ พาลับไป้วยละัน หึ”
ิแล้ว็ยยิ้มแ้มมุมปา ่อนะ้มลอุ้มร่าบาอหิสาวเอาไว้ในอ้อมแน ทว่าเธอลับเอาแ่ปัป่ายมือไม้ไปามเนื้อัวผมราวับพยายามะลวนลาม
“ัวุอุ่นัเลย อื้ออ”
“เฮ้อออ ไอ้หมอนั่นป้อนยาอะไรให้ินเนี่ย” ถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย ่อนะีนิ้วใ้เวทมนร์บัับให้วยาแ้อาารสารพันึที่ผมพไว้ลอลอยมาอยู่รหน้า
ผมไม่รอ้าแบมือเอายานั่นมาถือไว้แล้วพยายามไปป้อนิริมฝีปาอิ่มที่เม้มแน่นพลามอหน้าผมาหวานหย
“อย่าื้อสิ ินเ้าไป นี่ยาแ้อีเลยนะ”
“อื้อ (ส่ายหน้าระพริบาปริบๆ ) ”
“เฮ้ออ ่วยไม่ไ้”
ในเมื่อไม่มีทาเลือ ผม็โยนยานั่นเ้าปาผม ่อนะับล็ออเธอไว้แล้วประบุมพิลไปบนเรียวปาอิ่มเพื่อให้เธอลืนินยานั่นลอ
“อึ่”
วาลมโสีน้ำาลเบิว้าอย่าใ ่อนะยินยอมเปิปาให้ผมส่ยาเม็นั้นเ้าไปในโพรปาหวานล้ำ
แ่ลายเป็นว่าผมลับถูวามเย้ายวนรหน้าึูให้ลืนินวามหอมหวานนั้นอย่าะละะราม
“อื้มมม”
เธอเริ่มประท้วเมื่อผมูรั้แทรเรียวลิ้นเ้าไปวานหาวามหวาน เมื่อเอลิ้นเล็็ผลัันยาลอเธอ แล้วหยอล้อพัวพันไปมาอย่าลืมัว
ถึแม้ผมะเป็นพ่อมอายุนับพันปี แ่เรื่อทาายผมไม่ไ้าย้านามอายุหรอนะ
แถมยัยเ็น้อยนี่ันรสเป็ผม นห้ามใลำบาริๆ
“อ่า แฮ่”
“ลืนยานั่นเ้าไป ะไ้ปลอภัย่อวามสาวอัวเอนะ” สุท้ายผม็ัใปล่อยริมฝีปาสีแ่ำนั่นเพราะลัวะอใไม่ไหวแล้วเผลอทำอะไรเินเลย
วามริผมใ้าถาป้อนยาเธอ็ไ้ แ่เธอันน่ารันผมอยาป้อน้วยปาอผมเอ
หึ
เป็นโะานำพาให้เรามาเอันนะสาวน้อย
แ่น่าะเป็นโร้ายอเธอ ที่มาทำให้ ‘พ่อมาวเวอร์ัส’ ถูใเ้า
่วนี้ำลัเบื่อๆ พอี ่วยเ็น้อยนหนึ่มาไวู้เล่นัน็ไม่ลำบาอะไร
ไม่นานนัหลันในอ้อมอหายาอาารร้อนรุ่มอัวยาแล้วผล่อยหลับไป ผม็พาร่าเราสอนหายัวอันรธานาห้อนั้นโยพลัน
Versus’ s Talk Ended
------
สรุปใรแ๊ะอั๋ใรละเนี่ยยยยย ๕๕๕๕๕๕๕
ความคิดเห็น