ล่วงภพห้วงขนาน ภาค 1 (เจนิสนคร)

ลำดับตอนที่ #7 : อุโมงค์ใต้ตู้

.

              “ก็พ่อเห็นน่ะสิ ไม่น่าจะถาม แล้วพ่อจะโม้ตรงกับเรื่องจริงได้ไง เอาล่ะว่ามาได้แล้วว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นน่ะใครกัน”



              “อีมกุ ครับพ่อ “



              “แล้วใครกันล่ะอีมกุ”



              “เอ่อ เด็กผู้หญิงคนนึงอายุเท่าๆกับผมครับ”



              “นี่จิมตอบไม่ตรงคำถามกับที่พ่อถามนะ แล้วเมื่อวานลูกปีนกำแพงแล้วเข้าไปในโบสถ์ เข้าไปทำไมกัน พ่อน่ะก็ปีนตามลูกเข้าไป คิดว่าพ่อไม่รู้เหรอ”



              “เอ่อ ผมปีนเข้าไปเที่ยวครับ”



              “อะไรกันค่ำๆมืดๆอย่างนี้นี่นะ ปีนเข้าไปเที่ยววัด ตอบพ่อมาตรงๆนะ ไม่งั้นพ่อจะไม่จ่ายค่าขนม” ผมเล่นไม้ตายสุดท้ายกับลูกชายตัวดีของผม



              “ผมเข้าไปเป็นเพื่อนอีมกุน่ะครับพ่อ เค้าว่ามีของในนั้นหายไป 1 ชิ้น แล้วเค้าจะให้ผมไปดูอันที่เหลือแล้วถามผมว่าเคยเห็นที่มันคล้ายๆกันที่บ้านผมไหม แต่ผมก็ไม่เห็นอยู่ดีนะครับว่ามันเป็นอย่างไร อีมกุบอกว่าสงสัยเค้าจะเก็บไปแล้วน่ะครับ แต่เอ้อพอผมออกมา ผมก็เห็นอีกอันที่หายไปนะครับ ไม่รู้ว่ามันมาได้อย่างไร หรือว่าพ่อเป็นคนเอามันมาไว้ เพราะว่าพ่อรู้นี่ครับ แต่ผมก็หยิบมันติดกระเป๋ามาด้วยอีกครั้งน่ะครับ อีมกุบอกว่าให้ผมเก็บมันเอาไว้ก่อน อย่าให้ใคร นี่ครับพ่อ”



              ผมเห็นวัตถุในมือลูกชาย ก็มั่นใจว่ามันคืออันเดียวกับที่ผมทิ้งไว้ที่โบสถ์นั่น แล้วที่นี้ผมจะทำอย่างไร ผมพยายามที่จะนำมันกลับไปไว้ที่เดิม แต่ลูกชายผมก็กลับนำมันกลับมาให้ผมอีกครั้งหนึ่ง



              “งั้นเอามาให้พ่อเก็บไว้ก่อนแล้วกัน”



              “ผมขอเก็บไว้ก่อนนะครับ อีมกุบอกว่าเก็บไว้ที่ผมน่าจะปลอดภัยกว่า “



              ที่นี้ผมก็ไม่รู้จะขอลูกชายอย่างไรในเมื่อตอนนี้มันอยู่ในมือลูกชาย จะใช้อำนาจบังคับลูกหรือ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมเคยทำกับลูกมาก่อนเลย “ตามใจ” เป็นคำทีผมพูดออกไป



              “แล้วนี่ไปที่นั่นกันยังไงล่ะ”



              “อ๋อ ที่ห้องครัวครับพ่อ ในตู้ใต้ที่ล้างจานครับ มันจะมีทางเข้าไปยังเมืองเจนิสครับ ผมเข้าออกทางนั้น แล้วอีมกุก็เข้าออกทางนั้นเช่นเดียวกัน ว่าแต่พ่อไม่รู้แล้วพ่อเข้าไปได้ยังไงครับเนี่ย”



              “เอ่อ พ่อฝันไปน่ะแล้วรู้สึกตัวอีกทีมันก็ไปอยู่ที่นั่นแล้ว พอเช้าพ่อก็ยังนอนอยู่บนเตียงเลย”



              “แปลกจังนะครับพ่อ ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย เข้าจากในฝัน”



              “น้ำส้มคั้น คั้นเสร็จแล้วค่ะ”  เสียงแอนดังมาจากข้างล่าง ขัดจังหวะที่ผมจะต้องคุยกับลูกชายของผมลง



              “เดี๋ยวผมลงไปนะ จิมลูกลงไปก่อน เดี๋ยวพ่อตามลงไป “



              หลังจากนั้น ผมก็นั่งอยู่ในห้องสักพัก คิดทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น แล้วผมก็ลงไปข้างล่างเพื่อสมทบกับลูกชาย และเพื่อนของเขา



              “พ่อครับ เดี๋ยวกิตเค้าจะกลับแล้วล่ะครับ “



              “ลุงประทีปครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”



              “แล้วไงมาเที่ยวใหม่นะ” ผมพูดออกไป ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเด็กคนนี้ก็ต้องกลับมาที่นี่บ่อยๆแน่ๆ



              คืนนี้ผมนอนไม่หลับ แต่ผมก็นึกถึงถ้อยคำของลูกชายว่า ทางเข้าอยู่ในตู้ใต้ที่ล้างจานในครัว ผมจึงลงบันได เพื่อไปยังห้องครัว แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงกุกกัก ในห้องครัว ผมรีบวิ่งเพื่อที่จะไปห้องครัวเร็วๆ แต่ขาเจ้ากรรม กลับทำเก้าอี้ที่ห้องนั่งเล่นล้มลงมา ดังนั้น พอคนที่อยู่ในห้องครัวได้ยิน ก็รีบหายเข้าไปในตู้อย่างรู้ทัน



              พอผมเข้าไปในห้องครัว ก็เห็นว่าตู้ได้เปิดอยู่แล้วเหมือนพึ่งมีคนๆนึงพึ่งจะเข้าไป ผมคิดในใจว่าจะต้องเป็นลูกชายของผมแน่นอนที่หนีไปเที่ยวในเมืองเจนิสอีกแน่ๆเลย



              พอผมเข้าไปในตู้ซึ่งตอนแรกเหมือนกับว่าเป็นตู้เปล่าๆ ซึ่งมาเขียงแล้วหม้อไม่กี่อันอยู่ในนั้น พอผมมุดเข้าไปจริงๆ สายตาผมก็พร่าไป ภาพเดิมที่เคยเป็นตู้กลับเป็นอุโมงค์เล็กๆ ที่ยาวออกไปข้างหน้า มืดแต่รู้สึกเหมือนมีแสงอยู่ข้างนอกไกลๆ ทำให้พอที่จะคลำทางออกไปได้



              ผมคลานเข้าไปเรื่อยๆ ทางนี้ตอนแรกดูเหมือนจะเป็นทางดิน แต่จริงๆแล้วมันเป็นทางที่ทำด้วยคอนกรีต แม้มันจะดูไม่ค่อยเรียบเท่าไหร่เหมือนทำลวกๆ แต่ก็ไม่มีตรงไหนเลยที่จะดูเหมือนทำอันตรายให้ผมมีรอยขูดขีดได้เลย



              แสงสว่างข้างหน้า ถึงแม้มันจะมีเพียงน้อยนิด เพราะว่านี่เป็นเวลากลางคืนก็แล้วแต่ ผมจำได้ว่านี่เป็นสถานที่ ผมออกมาจากทุกคืนในความฝัน ต่างแต่ว่า ทุกทีผมออกมายืนโดยไม่รู้ว่ามาทางไหน แต่วันนี้ผมรู้ว่าผมมาจากทางไหน ผมลอดขึ้นมาจากทางระบายน้ำในเมืองนี้นี่เอง ผมเดินต่อไปเพื่อนที่เดินสำรวจที่บริเวณนี้ให้ทั่ว คราวนี้เหมือนว่าความทรงจำผมจะดีกว่าทุกที ที่ผมคิดว่าผมฝัน คราวนี้ผมไม่ฝันนี่มันคือเรื่องจริง



              ผมเดินตามทางไปเรื่อย จนมาถึงตึกๆ นึงซึ่งผมจำได้ว่าครั้งแรกที่ผมฝัน ถึงเมืองนี้ผมเคยมาอยู่ตรงนี้ แล้วก็ได้ยินเสียงคนสองคนคุยกันมา แต่ตึกนี้กลับปิดสนิทเหมือนกับว่า ตอนกลางวันมันเป็นตึกสำนักงานเหมือนกับที่ผมทำงานอยู่อย่างงั้นเอง แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครอยู่ คนไปไหนกันหมด ทำไมไม่มีใครเลยในเมืองนี้ ผมเริ่มตั้งคำถามนี้กับตัวเองเป็นครั้งแรก ทุกบ้านที่ผมผ่าน ปิดไฟสนิท เหมือนไม่มีใครเลยที่จะอยู่ในบ้าน ผมจ้องดูนาฬิกาซึ่งบอกว่านี่คือเวลาสี่ทุ่ม ซึ่งจริงๆแล้วถ้าเป็นกรุงเทพนั้น ป่านนี้ยังแทบจะไม่มีใครนอนเลยด้วยซ้ำ



              “โป้ง” เสียงนึงดังขึ้นมาห่างๆ แต่เพราะเมืองนี้ค่อนข้างเงียบ ทำให้เสียงนี้ได้ยินอย่างชัดเจน และกะระยะทางถูกว่ามันมาจากทางไหน ไกลเท่าไหร่ เวลานี้ผมเริ่มห่วงลูกชายของผมที่เข้ามาก่อนหน้านี้แล้วสิ จะมีใครมาพบเขาเข้าหรือเปล่า แล้วคิดว่าเขาเป็นศัตรู ลูกรักอย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ พ่อจะไปเดี๋ยวนี้แหละ



              แล้วผมก็ไปถึงที่เกิดเหตุ ซึ่งเป็นด้านหลังอีกมุมหนึ่งของถนนซึ่งตรงกันข้ามกับตึกที่ผมยืนอยู่คราวแรกนี่เอง สายไปเสียแล้วหรือนี่ ผมเห็นเลือดสดๆ นองอยู่ที่พื้นของถนน แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แต่เมื่อผมมองดีๆ กลับเห็นรอยเลือดเป็นทางที่พยายามจะเขยื้อนหนีไปจากที่เกิดเหตุ ผมรีบเดินตามรอยเลือดนั้นไป แล้วก็หวังว่าจะให้ลูกชายของผมไม่เป็นไรไป



              ในมุมหนึ่งของกำแพงข้างตึก ผมเห็นร่างของชายคนหนึ่งซึ่งกำลังคลานไป แต่ด้วยขนาดแล้วทำให้ผมทราบว่าเค้าไม่ใช่เด็กแล้ว และจะต้องไม่ใช่ลูกของผมแน่นอน ทำให้ผมโล่งใจไปได้อย่างไร้กังวล แต่เขาคนนี้เป็นใครกันล่ะ ผมรีบเข้าไปหาเค้าพร้อมทั้งประคองเขาขึ้นมา



              “เคยุโก เคยุโก อย่าทำผม อย่าทำผม”



              “คุณไม่เป็นไรแล้ว ผมไม่ใช่เคยุโก โรงพยาบาลอยู่ไหน ผมจะพาคุณไป “



              “เคยุโก เคยุโก อย่าทำผม อย่าาาาาา”



              สิ้นสุดเสียงนี้เขาคนนี้ก็สิ้นลมลงไป ทิ้งคำถามให้ผมหลายคำถาม เคยุโกจะฆ่าเขาทำไม ทำไมเคยุโกเป็นพ่อมดต้องมายิงเค้าด้วยทำไมไม่ใช่เวทมนตร์ฆ่าเขาล่ะ