ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผีเสื้อเรืองแสง
.
และแล้ววันเดินทางก็มาถึงพ่อของเนเน่ก็ขับรถมารับจิมถึงบ้าน
“สวัสดีครับคุณทีป ผมมารับจิมเค้าไปเที่ยวน่ะครับ”
“ไงก็ต้องขอฝากเด็กของผมไว้คนนึงด้วยนะครับ ถ้าซนอย่างไรก็ส่งกลับได้เลยนะครับ”
“พ่อครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับพ่อ ผมไม่ซนหรอก” จิมพูดพร้อมทั้งทำท่ายืดยกเต็มที่
“เร็วๆเถอะจิมอย่ามัวชักช้าสิ อย่าลืมนะเราต้องไปรับนายแมนนั่นอีกนะ ไปแล้วนะคะลุงทีปไว้ว่างๆเนเน่จะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ บ๊ายบายนะคะ พ่อไปกันเถอะ จิมเค้าพร้อมแล้วค่ะ” เนเน่พูดพร้อมทั้งยกมือมาไหว้ผม
และแล้วรถก็มาถึงพัทยาโดยขาดกิตคู่หูของจิมและเนเน่ไป แต่ก็ได้แมนเพื่อนร่วมห้องที่เป็นที่ไม่เต็มใจนักของเด็กสองคนนั้นมาแทนด้วย
“เอาล่ะเด็กๆ ถึงแล้วนะ เอาของลงจากรถแล้วตามลุงมา” พ่อของเนเน่พูดพร้อมทั้งยกสัมภาระของตัวเองและของแม่เนเน่ลงมาด้วย
“ขอสองห้องครับ” พ่อของเนเน่พูดกับพนักงานต้อนรับ
“ห้องเบอร์ 204 กับ 205 ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”
และแล้วเด็กถือกระเป๋าก็พาทุกคนไปที่ห้องพัก
“เอาล่ะเด็กๆ เดี๋ยวลุงกับป้าแล้วก็เนเน่จะพักห้องนี้นะ จิมกับแมนก็พักห้องข้างๆลุงแล้วกัน เดี๋ยวเก็บของแล้วเราลงไปหาอะไรกินกันนะ”
“ครับคุณลุง”
“นี่แมน นายนี่ฉลาดเนอะ หาทางมากับพวกเราจนได้”
“แหมแน่ล่ะ คนฉลาดอย่างเรา ฉลาดกว่านายนี่นา จริงไหมจิม”
“แหมคนฉลาดแล้วไหงต้องมาลอกการบ้านฉันล่ะ” จิมพูดเย้ย
“อะไรนะ นายหาว่าฉันลอกการบ้านนายเลย แหมแค่ขอดูแค่นั้นเอง ไม่ได้ลอกซะหน่อย”
“เออ ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว เอาเป็นว่าเราออกไปข้างนอกได้แล้วป่านนี้ ลุงกับป้าเค้ารอเราแย่แล้วล่ะ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ” พอพูดจบแมนก็รีบเปิดประตูออกจากห้องไปเลย
“เอาล่ะเด็กๆ จะกินไรกันดีล่ะ กินเสร็จแล้วเราจะไปลงน้ำกันนะ”
“ผมขอกุ้งเผาครับ” แมนพูดพร้อมทั้งชี้ไปที่เมนูกุ้งเผา แต่จิมก็เหลือบเห็นเมนูแล้วราคาใช่เล่นเลย
“แล้วจิมล่ะเอาอะไรดี”
“แล้วแต่คุณลุงแล้วกันครับ”
“เนเน่ล่ะจะกินอะไรดี”
“เนเน่ของต้มยำทะเลค่ะ”
หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว จิมกับเนเน่และแมนก็ได้ว่ายน้ำกัน ในช่วงจังหวะหนึ่งจิมและเนเน่ก็หลบฉากจากแมนพ้น
“เนเน่ เตรียมขวดมาใส่น้ำทะเลหรือเปล่า” จิมถาม
“ยังไม่ได้เตรียมหรอก แต่ใช้ขวดเบียร์พ่อเราก็ได้ ส่วนทรายก็ใส่ถุงไงดีไหม”
“อืมก็ดีนะ แล้วว่าแต่ปัญหามันไม่ใช่เรื่องเตรียมของแล้วสิเนี่ย ปัญหาอยู่ที่แมนน่ะแหละเราจะเอาอย่างไรดี”
“นั่นน่ะสิจะทำไงถึงจะกันแมนออกไปได้ล่ะ”
“อ้าวเพื่อนหนีมาเล่นกันตรงนี้เองเหรอ ไอ้เราก็หาซะตั้งนาน” แมนแทรกเข้ามาที่กลางวง
“เนเน่เดี๋ยวเราขึ้นแล้วนะ” จิมพูด
“งั้นเดี๋ยวเราไปด้วยสิ รอด้วย” เนเน่พูดพร้อมทั้งว่ายเข้าหาฝั่ง
“อะไรกันเนี่ยพอเรามาก็หนีขึ้นฝั่งกันหมด” แมนพูดพร้อมทั้งไปว่ายน้ำต่อ
ตอนกลางคืนก็มาถึงแต่จิมก็ยังหาโอกาสอยู่กับเน่เน่ลำพังในห้องไม่ได้เลย เพราะว่าแมนก็ยังไม่ยอมออกจากห้องไปไหน
“พ่อคะแม่คะเนเน่อยากได้แชมพูสระผมค่ะ พ่อกับแม่ไปซื้อให้เนเน่หน่อยนะคะ”
“ใช้ของแม่ไปก่อนก็ได้นี่นาลูก”
“แม่ก็รู้นี่นา เนเน่ใช้แชมพูอยู่ยี่ห้อเดียว พ่อกับแม่ขับรถไปซื้อให้เน่เน่หน่อยนะ”
“เดี๋ยวพ่อไปซื้อเองแม่อยู่กับเด็กๆแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ แม่ไปกับพ่อเหอะเดี๋ยวเน่เน่อยู่กับแมนแล้วก็จิมเอง”
“แน่ใจนะว่าอยู่กันได้” แม่เนเน่ถามเพื่อความมั่นใจ
“ได้ค่ะ แล้วขากลับอย่าลืมซื้ออะไรมาให้เนเน่กินด้วยนะคะ เผื่อหิวค่ะ ไปนานๆก็ได้นะคะ”
“เมื่อกี้ลูกว่าไงนะ”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ ขอของกินเยอะแล้วกันนะคะ แต่อย่าลืมแชมพูหนูด้วยละกัน”
หลังจากที่พ่อกับแม่ของเนเน่ไปแล้ว เนเน่ก็เตรียมแผนการอยู่ในห้องของเธอ เหลือเพียงแค่หยอดน้ำทะเลที่เธอเตรียมไว้ลงไปเท่านั้นเอง
“แมนนายอาบน้ำก่อนเราก็แล้วกัน เดี๋ยวเราจะได้อาบบ้าง”
“แน่นอน ฉันก็ต้องอาบก่อนนายอยู่แล้วล่ะ นายรอไปก่อนเลยแล้วกันฉันอาบนาน”
“ตามใจนายแล้วกัน แต่อย่านานจนฉันหลับไปก่อนล่ะ” จิมพูดจบแมนก็หายเข้าห้องน้ำไป จิมยิ้มเพราะเป็นไปตามแผน แล้วจิมก็ออกจากห้องแล้วไปเคาะประตูห้องของเนเน่
“ก๊อกๆ เนเน่เรามาแล้วล่ะ”
“มาแล้วเหรอเราเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว อย่าลืมล็อคห้องล่ะเดี๋ยวแมนเข้ามาเห็นเข้า”
“ได้ถึงเนเน่ไม่บอกเราก็ล็อคอยู่แล้ว ไม่งั้นตัวป่วนเข้ามาเดี๋ยวหมดหนุก”
“แล้วนายแมนทำไรอยู่ล่ะถึงไม่ตามเธอมา”
“อ๋อเค้าเข้าห้องน้ำอยู่นะ ท่าทางจะอีกนานกว่าจะออก เค้าคงนึกว่าแกล้งเราได้มั้งที่อาบน้ำนาน แต่เข้าแผนเราเลย “ จิมพูดพร้อมทั้งทำท่าทางภาคภูมิใจที่เหนือกว่า
“เอาล่ะ เนเน่จะหยอดน้ำทะเลลงไปแล้วนะ หนึ่ง สอง สาม”
เนเน่ก็หยอดน้ำทะเลลงไปในแก้วที่บรรจุลูกแก้วไว้ เมื่อน้ำทะเลไหลลงเต็มถึงลูกแก้ว ก็มีแสงสีฟ้าวาบขึ้นพร้อมที่มีควันขึ้นปกคลุมแก้วใบนั้น มันเป็นแสงสีฟ้าที่ตัดกับควันที่ขึ้นมาอย่างสวยงาม ทันใดนั้นก็มีสิ่งหนึ่งบินขึ้นมาจากควันนั้น มันเป็นวัตถุสีฟ้าบ้าง สีแดงบ้าง สีเหลืองบ้าง สีชมพูบ้าง แต่ละอันมีปีกสีสวยคล้ายกับผีเสื้อ แต่ต่างที่ว่ามันเรืองแสงสวยงาม
“ว๊าวสวยจังเลยนะ อยากให้กิตมาเห็นบ้างจังเลย” เนเน่พูด
“นั่นน่ะสิ กิตเห็นนะต้องบอกว่าสวยเหมือนเราสองคนเห็นแน่เลย” จิมพูด
ผีเสื้อนั้นบินอยู่ไม่นานก็ค่อยจางและก็หายไป
“ว๊า ยังอยากเห็นอยู่อีกเลย รู้งี้น่าจะขออีมกุมาเยอะๆนะเนี่ย”
“เห็นแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ขืนอยู่นานกว่านี้เดี๋ยวพ่อกับแม่ของเนเน่กลับมาเห็นเข้าจะบอกลุงกับป้ายังไงล่ะ จริงไหม”
“จริงด้วยสิ เนเน่ลืมข้อนี้ไปเลย”
“งั้นเรากลับห้องก่อนแล้วกัน ไม่รู้ป่านนี้แมนเค้าออกจากห้องน้ำหรือยัง”
“เนเน่ว่ายังนะ พนันกันไหมล่ะ”
“เอาเหอะ กลับไปห้องก็รู้เอง”
และก็เป็นไปดังคาด แมนก็ยังไม่ออกจากห้องน้ำอย่างที่เนเน่พูดจริงๆด้วย
และแล้ววันเดินทางก็มาถึงพ่อของเนเน่ก็ขับรถมารับจิมถึงบ้าน
“สวัสดีครับคุณทีป ผมมารับจิมเค้าไปเที่ยวน่ะครับ”
“ไงก็ต้องขอฝากเด็กของผมไว้คนนึงด้วยนะครับ ถ้าซนอย่างไรก็ส่งกลับได้เลยนะครับ”
“พ่อครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับพ่อ ผมไม่ซนหรอก” จิมพูดพร้อมทั้งทำท่ายืดยกเต็มที่
“เร็วๆเถอะจิมอย่ามัวชักช้าสิ อย่าลืมนะเราต้องไปรับนายแมนนั่นอีกนะ ไปแล้วนะคะลุงทีปไว้ว่างๆเนเน่จะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ บ๊ายบายนะคะ พ่อไปกันเถอะ จิมเค้าพร้อมแล้วค่ะ” เนเน่พูดพร้อมทั้งยกมือมาไหว้ผม
และแล้วรถก็มาถึงพัทยาโดยขาดกิตคู่หูของจิมและเนเน่ไป แต่ก็ได้แมนเพื่อนร่วมห้องที่เป็นที่ไม่เต็มใจนักของเด็กสองคนนั้นมาแทนด้วย
“เอาล่ะเด็กๆ ถึงแล้วนะ เอาของลงจากรถแล้วตามลุงมา” พ่อของเนเน่พูดพร้อมทั้งยกสัมภาระของตัวเองและของแม่เนเน่ลงมาด้วย
“ขอสองห้องครับ” พ่อของเนเน่พูดกับพนักงานต้อนรับ
“ห้องเบอร์ 204 กับ 205 ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”
และแล้วเด็กถือกระเป๋าก็พาทุกคนไปที่ห้องพัก
“เอาล่ะเด็กๆ เดี๋ยวลุงกับป้าแล้วก็เนเน่จะพักห้องนี้นะ จิมกับแมนก็พักห้องข้างๆลุงแล้วกัน เดี๋ยวเก็บของแล้วเราลงไปหาอะไรกินกันนะ”
“ครับคุณลุง”
“นี่แมน นายนี่ฉลาดเนอะ หาทางมากับพวกเราจนได้”
“แหมแน่ล่ะ คนฉลาดอย่างเรา ฉลาดกว่านายนี่นา จริงไหมจิม”
“แหมคนฉลาดแล้วไหงต้องมาลอกการบ้านฉันล่ะ” จิมพูดเย้ย
“อะไรนะ นายหาว่าฉันลอกการบ้านนายเลย แหมแค่ขอดูแค่นั้นเอง ไม่ได้ลอกซะหน่อย”
“เออ ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว เอาเป็นว่าเราออกไปข้างนอกได้แล้วป่านนี้ ลุงกับป้าเค้ารอเราแย่แล้วล่ะ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ” พอพูดจบแมนก็รีบเปิดประตูออกจากห้องไปเลย
“เอาล่ะเด็กๆ จะกินไรกันดีล่ะ กินเสร็จแล้วเราจะไปลงน้ำกันนะ”
“ผมขอกุ้งเผาครับ” แมนพูดพร้อมทั้งชี้ไปที่เมนูกุ้งเผา แต่จิมก็เหลือบเห็นเมนูแล้วราคาใช่เล่นเลย
“แล้วจิมล่ะเอาอะไรดี”
“แล้วแต่คุณลุงแล้วกันครับ”
“เนเน่ล่ะจะกินอะไรดี”
“เนเน่ของต้มยำทะเลค่ะ”
หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว จิมกับเนเน่และแมนก็ได้ว่ายน้ำกัน ในช่วงจังหวะหนึ่งจิมและเนเน่ก็หลบฉากจากแมนพ้น
“เนเน่ เตรียมขวดมาใส่น้ำทะเลหรือเปล่า” จิมถาม
“ยังไม่ได้เตรียมหรอก แต่ใช้ขวดเบียร์พ่อเราก็ได้ ส่วนทรายก็ใส่ถุงไงดีไหม”
“อืมก็ดีนะ แล้วว่าแต่ปัญหามันไม่ใช่เรื่องเตรียมของแล้วสิเนี่ย ปัญหาอยู่ที่แมนน่ะแหละเราจะเอาอย่างไรดี”
“นั่นน่ะสิจะทำไงถึงจะกันแมนออกไปได้ล่ะ”
“อ้าวเพื่อนหนีมาเล่นกันตรงนี้เองเหรอ ไอ้เราก็หาซะตั้งนาน” แมนแทรกเข้ามาที่กลางวง
“เนเน่เดี๋ยวเราขึ้นแล้วนะ” จิมพูด
“งั้นเดี๋ยวเราไปด้วยสิ รอด้วย” เนเน่พูดพร้อมทั้งว่ายเข้าหาฝั่ง
“อะไรกันเนี่ยพอเรามาก็หนีขึ้นฝั่งกันหมด” แมนพูดพร้อมทั้งไปว่ายน้ำต่อ
ตอนกลางคืนก็มาถึงแต่จิมก็ยังหาโอกาสอยู่กับเน่เน่ลำพังในห้องไม่ได้เลย เพราะว่าแมนก็ยังไม่ยอมออกจากห้องไปไหน
“พ่อคะแม่คะเนเน่อยากได้แชมพูสระผมค่ะ พ่อกับแม่ไปซื้อให้เนเน่หน่อยนะคะ”
“ใช้ของแม่ไปก่อนก็ได้นี่นาลูก”
“แม่ก็รู้นี่นา เนเน่ใช้แชมพูอยู่ยี่ห้อเดียว พ่อกับแม่ขับรถไปซื้อให้เน่เน่หน่อยนะ”
“เดี๋ยวพ่อไปซื้อเองแม่อยู่กับเด็กๆแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ แม่ไปกับพ่อเหอะเดี๋ยวเน่เน่อยู่กับแมนแล้วก็จิมเอง”
“แน่ใจนะว่าอยู่กันได้” แม่เนเน่ถามเพื่อความมั่นใจ
“ได้ค่ะ แล้วขากลับอย่าลืมซื้ออะไรมาให้เนเน่กินด้วยนะคะ เผื่อหิวค่ะ ไปนานๆก็ได้นะคะ”
“เมื่อกี้ลูกว่าไงนะ”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ ขอของกินเยอะแล้วกันนะคะ แต่อย่าลืมแชมพูหนูด้วยละกัน”
หลังจากที่พ่อกับแม่ของเนเน่ไปแล้ว เนเน่ก็เตรียมแผนการอยู่ในห้องของเธอ เหลือเพียงแค่หยอดน้ำทะเลที่เธอเตรียมไว้ลงไปเท่านั้นเอง
“แมนนายอาบน้ำก่อนเราก็แล้วกัน เดี๋ยวเราจะได้อาบบ้าง”
“แน่นอน ฉันก็ต้องอาบก่อนนายอยู่แล้วล่ะ นายรอไปก่อนเลยแล้วกันฉันอาบนาน”
“ตามใจนายแล้วกัน แต่อย่านานจนฉันหลับไปก่อนล่ะ” จิมพูดจบแมนก็หายเข้าห้องน้ำไป จิมยิ้มเพราะเป็นไปตามแผน แล้วจิมก็ออกจากห้องแล้วไปเคาะประตูห้องของเนเน่
“ก๊อกๆ เนเน่เรามาแล้วล่ะ”
“มาแล้วเหรอเราเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว อย่าลืมล็อคห้องล่ะเดี๋ยวแมนเข้ามาเห็นเข้า”
“ได้ถึงเนเน่ไม่บอกเราก็ล็อคอยู่แล้ว ไม่งั้นตัวป่วนเข้ามาเดี๋ยวหมดหนุก”
“แล้วนายแมนทำไรอยู่ล่ะถึงไม่ตามเธอมา”
“อ๋อเค้าเข้าห้องน้ำอยู่นะ ท่าทางจะอีกนานกว่าจะออก เค้าคงนึกว่าแกล้งเราได้มั้งที่อาบน้ำนาน แต่เข้าแผนเราเลย “ จิมพูดพร้อมทั้งทำท่าทางภาคภูมิใจที่เหนือกว่า
“เอาล่ะ เนเน่จะหยอดน้ำทะเลลงไปแล้วนะ หนึ่ง สอง สาม”
เนเน่ก็หยอดน้ำทะเลลงไปในแก้วที่บรรจุลูกแก้วไว้ เมื่อน้ำทะเลไหลลงเต็มถึงลูกแก้ว ก็มีแสงสีฟ้าวาบขึ้นพร้อมที่มีควันขึ้นปกคลุมแก้วใบนั้น มันเป็นแสงสีฟ้าที่ตัดกับควันที่ขึ้นมาอย่างสวยงาม ทันใดนั้นก็มีสิ่งหนึ่งบินขึ้นมาจากควันนั้น มันเป็นวัตถุสีฟ้าบ้าง สีแดงบ้าง สีเหลืองบ้าง สีชมพูบ้าง แต่ละอันมีปีกสีสวยคล้ายกับผีเสื้อ แต่ต่างที่ว่ามันเรืองแสงสวยงาม
“ว๊าวสวยจังเลยนะ อยากให้กิตมาเห็นบ้างจังเลย” เนเน่พูด
“นั่นน่ะสิ กิตเห็นนะต้องบอกว่าสวยเหมือนเราสองคนเห็นแน่เลย” จิมพูด
ผีเสื้อนั้นบินอยู่ไม่นานก็ค่อยจางและก็หายไป
“ว๊า ยังอยากเห็นอยู่อีกเลย รู้งี้น่าจะขออีมกุมาเยอะๆนะเนี่ย”
“เห็นแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ขืนอยู่นานกว่านี้เดี๋ยวพ่อกับแม่ของเนเน่กลับมาเห็นเข้าจะบอกลุงกับป้ายังไงล่ะ จริงไหม”
“จริงด้วยสิ เนเน่ลืมข้อนี้ไปเลย”
“งั้นเรากลับห้องก่อนแล้วกัน ไม่รู้ป่านนี้แมนเค้าออกจากห้องน้ำหรือยัง”
“เนเน่ว่ายังนะ พนันกันไหมล่ะ”
“เอาเหอะ กลับไปห้องก็รู้เอง”
และก็เป็นไปดังคาด แมนก็ยังไม่ออกจากห้องน้ำอย่างที่เนเน่พูดจริงๆด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น