ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : การหายตัวของวิสา
.
เช้านี้ผมมาทำงานแต่เช้าเพราะว่าเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อผมมาถึงที่ทำงาน ผมคิดว่าวันนี้ผมจะต้องมาคนแรกของที่นี่แน่ๆ แต่แล้วผมก็คาดผิด ในออฟฟิสเปิดไฟแต่เช้า แสดงว่ามีคนมาแล้วแน่ๆ ผมคิดว่าแม่บ้านคงจะมาทำงานตอนเช้าตามปกติแน่ๆ แต่เวลานี้ยังไม่เจ็ดโมงนี่นาแม่บ้านจะมาทำงานเจ็ดโมงนี่นาแล้วนี่ใครมา
“ใครกันเอ่ยมาทำงานแต่เช้า ขยันจริงๆนะ เด่นเหรอ วุฒิเหรอ หรือว่ากอล์ฟล่ะ “
“สวัสดีค่ะ” ผมสะดุ้งสุดตัว เพราะว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่คุ้นอย่างมาก พร้อมทั้งหันหลังกลับไป
“คุณสา ทำผมตกใจแทบแย่นะครับ มาทำไมครับแต่เช้าครับวันนี้ “
“แล้วคุณล่ะทำไมมาแต่เช้า คงจะเหมือนคุณมั้งคะ”
“ผมนอนไม่หลับครับ เลยมาแต่เช้า”
“ฉันก็เหมือนคุณนั่นล่ะ นอนไม่หลับเลย ก็เลยมาเช้ามานั่งอะไรเงียบๆ พอดีคุณก็มานั่นล่ะ แปลกดีนะคะ ไม่ได้นัดกันซะหน่อยมาเช้าเหมือนกันเลย”
“เอ่อ กินกาแฟไหมครับเดี๋ยวผมจะไปชงมาให้”
“ขอบคุณค่ะแต่เรียบร้อยแล้วเชิญคุณทีปเถอะค่ะ”
“อ้าว ผู้ช่วยมาแต่เช้าเลยนะครับ พี่ทีปด้วย จีบกันหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวผมไปฟ้องแฟนพี่นะ ฮิอิ”
“ไอ้บ้า แค่คุยกันเฉยๆโว๊ย คุณสาเค้ามาเช้าเหมือนกันก็เลยคุยงานกันอยู่ เอ็งนี่พูดมาก”
“ขอโทษพี่ ขอโทษพี่ กลัวแล้ว พี่ขอกาแฟผมแก้วซิ ไหนๆก็ทำแล้ว”
“เออ แก้วละ 10 บาท ละกันนะเด่น ไม่แพงเลย” ผมพูดแซวกลับไปเพื่อทำให้บรรยากาศเช้านี้ดูสดชื่นขึ้น
เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงวิสาก็ได้เดินมาหาผมที่โต๊ะทำงาน ด้วยความเคยชินผมก็บอกเธอว่า
“เดี๋ยวรออีกพักนะครับ เดี๋ยวเซ็นเอกสารอีกไม่กี่แผ่นครับ เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกัน”
“เปล่าค่ะ สาจะมาบอกคุณว่า สาทำงานไม่ไหวต่างหากล่ะคะ ปวดหัวมากเลย สงสัยเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนแน่ๆเลย ดีนะคุณทีปเกิดเป็นผู้ชายเลยยังมีแรงไหวอยู่ สากะว่าจะขอลาสักครึ่งวันน่ะค่ะ ถ้าอย่างไรสาวานคุณช่วยตรวจเอกสารแทนสาด้วยนะคะ กองอยู่บนโต๊ะน่ะค่ะ รบกวนด้วยนะคะ “
“ครับ ได้อยู่แล้วล่ะครับท่านผู้ช่วย” ผมแกล้งเย้าสากลับไป
“ขอบคุณค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”
“ไว้ไงเดี๋ยวเลิกงานผมจะไปหาคุณที่บ้านนะครับ”
“ไปทำไมคะ ระวังนะคะ ภรรยาคุณรู้จะไม่พอใจนะคะ”
“แหมเปล่าครับไม่ได้อย่างงั้น เอกสารบางตัวต้องให้คุณเซ็นน่ะครับ เพราะต้องส่งขึ้นไปพรุ่งนี้แต่เช้าเลย พรุ่งนี้กลัวไม่ทัน แล้วผมก็ยังตรวจไม่เสร็จคุณก็จะไปแล้วนี่นา “
“ค่ะ แล้วเจอกันเย็นนี้ก็ได้ค่ะ”
“ครับ แล้วเจอกัน”
ผมมองนาฬิกา ขณะนี้ห้าโมงเย็นแล้ว ผมเตรียมเอกสารที่จะให้เธอเซ็นไว้ในกระเป๋าแล้ว ก็ขับรถไปหาเธอที่บ้าน เมื่อไปถึงบ้านของเธอ ผมก็กดออด
“มาแล้วเหรอลูก อ้าวคุณทีป ยายสายังไม่กลับมาเลยค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ “
“อ๋อ ผมจะเอาเอกสารมาให้เธอเซ็นน่ะครับ เธอลางานตั้งแต่ช่วงบ่าย บอกว่าจะกลับมาพักผ่อนที่บ้านน่ะครับ”
“ยังเลยนะ ยายสาไม่ได้กลับมานี่นา หรือว่าแกจะไปโรงพยาบาลคะ “
“งั้นผมจะลองโทรเข้าไปหาเธอแล้วกันนะครับ” ผมลองโทรไปหาเธอแต่ว่าไม่มีคนรับสายเลย ผมเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ ผมจึงขอตัวลาแม่ของเธอไป
“แม่ครับเดี๋ยวผมขอตัวกลับไปก่อนนะครับ ช่วยฝากเอกสารไว้ให้สาด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”
ผมขับรถไปอย่างรวดเร็ว ในใจคิดว่าเธอจะไปไหนนะ ที่แรกที่ผมคิด ผมคิดว่าควรจะต้องตั้งต้นที่บริษัทก่อนแล้วค่อยตามต่อไป เมื่อผมขับรถกลับมาที่บริษัท แล้วนำรถเข้าจอดนั้น
“อ้าวนั่นรถสานี่นา ยังไม่กลับเหรอ แล้วเธอไปไหนนะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ” ผมรำพึง
ผมไปที่รถของเธอ รถของเธอ แต่แล้วผมก็เห็นในสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจ กุญแจรถยังคาอยู่ที่ประตูอยู่เลย อย่างไรเธอก็คงจะไม่หละหลวมถึงขนาดนี้แน่ๆ คงไม่มีใครที่ไหนบ้าลืมกุญแจรถไว้ที่ประตูรถแน่ เพราะหายแน่นอนผมรับรอง แต่นี่โชคยังดีนะที่ไม่หาย ผมเปิดประตูรถเข้าไปแล้วก็สำรวจสิ่งของในรถของเธอ ซึ่งว่างเปล่าเหมือนว่าเธอยังไม่ได้เข้ามาในรถ ไม่เช่นนั้นกระเป๋าของเธอก็น่าจะอยู่ในรถ
แล้วผมก็ตัดสินใจจะโทรไปบอกเธออีกครั้งว่าเธอลืมกุญแจไว้ที่ประตูรถ
เสียงเพลงของมือถือ เพลงใหม่ล่าสุดดังมาที่ใต้ท้องรถ ทำให้ผมคิดว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ผมก้มลงไปดูใต้ท้องรถ ก็ปรากฎว่ามือถือของเธอ อยู่ใต้รถนั่นจริงๆ แล้วเธอไปไหน เธอจะลืมทั้งกุญแจรถ มือถือเลยเหรอ ผมลองสำรวจบริเวณใกล้ๆนั้นอีกที ผมก็เจอสิ่งหนึ่งซึ่งเป็นกุญแจที่ทำให้ผมทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับสากันแน่ เพราะมันคือ เหรียญเงิน ซึ่งมีมูลค่า 10 ดีน่าตกอยู่
สาจะต้องถูกพวกเมืองเจนิสจับไปแน่ๆเลย ผมรำพึงกับตัวเอง แต่พวกนั้นจะจับเธอไปทำไม พวกนั้นมันรู้จักอะไรกับสา ทำไมต้องจับตัวไปด้วย ในใจผมตอนนี้คิดแต่ว่าต้องรีบไปตามเธอกลับมาให้ได้ต้องช่วยเธอให้ได้ ผมรีบขับรถกลับไปที่บ้านทันที เพราะตั้งใจว่าจะต้องไปเจนิสในวันนี้
“แอนผมกลับมาแล้ว ผมบอกเธอ แล้วถามว่าลูกๆไปไหนกันหมดล่ะ “
“ลูก ๆ มากับเพื่อนๆอยู่ข้างบนน่ะ สงสัยกำลังเล่นเกมส์ใหม่ของจิมเค้ามั้งคะ”
“งั้นผมไปหาอะไรกินในครัวก่อนนะ หิวจังเลย” ผมพูดพร้อมกับเข้าไปในครัวทันที แล้วมุดอุโมงค์ไปอย่างรวดเร็ว
“ทีปคะ อาหารยังไม่ได้ทำเลยนะคะ อ้าวทีปคะไปไหนซะแล้วล่ะ “
เช้านี้ผมมาทำงานแต่เช้าเพราะว่าเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อผมมาถึงที่ทำงาน ผมคิดว่าวันนี้ผมจะต้องมาคนแรกของที่นี่แน่ๆ แต่แล้วผมก็คาดผิด ในออฟฟิสเปิดไฟแต่เช้า แสดงว่ามีคนมาแล้วแน่ๆ ผมคิดว่าแม่บ้านคงจะมาทำงานตอนเช้าตามปกติแน่ๆ แต่เวลานี้ยังไม่เจ็ดโมงนี่นาแม่บ้านจะมาทำงานเจ็ดโมงนี่นาแล้วนี่ใครมา
“ใครกันเอ่ยมาทำงานแต่เช้า ขยันจริงๆนะ เด่นเหรอ วุฒิเหรอ หรือว่ากอล์ฟล่ะ “
“สวัสดีค่ะ” ผมสะดุ้งสุดตัว เพราะว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่คุ้นอย่างมาก พร้อมทั้งหันหลังกลับไป
“คุณสา ทำผมตกใจแทบแย่นะครับ มาทำไมครับแต่เช้าครับวันนี้ “
“แล้วคุณล่ะทำไมมาแต่เช้า คงจะเหมือนคุณมั้งคะ”
“ผมนอนไม่หลับครับ เลยมาแต่เช้า”
“ฉันก็เหมือนคุณนั่นล่ะ นอนไม่หลับเลย ก็เลยมาเช้ามานั่งอะไรเงียบๆ พอดีคุณก็มานั่นล่ะ แปลกดีนะคะ ไม่ได้นัดกันซะหน่อยมาเช้าเหมือนกันเลย”
“เอ่อ กินกาแฟไหมครับเดี๋ยวผมจะไปชงมาให้”
“ขอบคุณค่ะแต่เรียบร้อยแล้วเชิญคุณทีปเถอะค่ะ”
“อ้าว ผู้ช่วยมาแต่เช้าเลยนะครับ พี่ทีปด้วย จีบกันหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวผมไปฟ้องแฟนพี่นะ ฮิอิ”
“ไอ้บ้า แค่คุยกันเฉยๆโว๊ย คุณสาเค้ามาเช้าเหมือนกันก็เลยคุยงานกันอยู่ เอ็งนี่พูดมาก”
“ขอโทษพี่ ขอโทษพี่ กลัวแล้ว พี่ขอกาแฟผมแก้วซิ ไหนๆก็ทำแล้ว”
“เออ แก้วละ 10 บาท ละกันนะเด่น ไม่แพงเลย” ผมพูดแซวกลับไปเพื่อทำให้บรรยากาศเช้านี้ดูสดชื่นขึ้น
เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงวิสาก็ได้เดินมาหาผมที่โต๊ะทำงาน ด้วยความเคยชินผมก็บอกเธอว่า
“เดี๋ยวรออีกพักนะครับ เดี๋ยวเซ็นเอกสารอีกไม่กี่แผ่นครับ เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกัน”
“เปล่าค่ะ สาจะมาบอกคุณว่า สาทำงานไม่ไหวต่างหากล่ะคะ ปวดหัวมากเลย สงสัยเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนแน่ๆเลย ดีนะคุณทีปเกิดเป็นผู้ชายเลยยังมีแรงไหวอยู่ สากะว่าจะขอลาสักครึ่งวันน่ะค่ะ ถ้าอย่างไรสาวานคุณช่วยตรวจเอกสารแทนสาด้วยนะคะ กองอยู่บนโต๊ะน่ะค่ะ รบกวนด้วยนะคะ “
“ครับ ได้อยู่แล้วล่ะครับท่านผู้ช่วย” ผมแกล้งเย้าสากลับไป
“ขอบคุณค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”
“ไว้ไงเดี๋ยวเลิกงานผมจะไปหาคุณที่บ้านนะครับ”
“ไปทำไมคะ ระวังนะคะ ภรรยาคุณรู้จะไม่พอใจนะคะ”
“แหมเปล่าครับไม่ได้อย่างงั้น เอกสารบางตัวต้องให้คุณเซ็นน่ะครับ เพราะต้องส่งขึ้นไปพรุ่งนี้แต่เช้าเลย พรุ่งนี้กลัวไม่ทัน แล้วผมก็ยังตรวจไม่เสร็จคุณก็จะไปแล้วนี่นา “
“ค่ะ แล้วเจอกันเย็นนี้ก็ได้ค่ะ”
“ครับ แล้วเจอกัน”
ผมมองนาฬิกา ขณะนี้ห้าโมงเย็นแล้ว ผมเตรียมเอกสารที่จะให้เธอเซ็นไว้ในกระเป๋าแล้ว ก็ขับรถไปหาเธอที่บ้าน เมื่อไปถึงบ้านของเธอ ผมก็กดออด
“มาแล้วเหรอลูก อ้าวคุณทีป ยายสายังไม่กลับมาเลยค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ “
“อ๋อ ผมจะเอาเอกสารมาให้เธอเซ็นน่ะครับ เธอลางานตั้งแต่ช่วงบ่าย บอกว่าจะกลับมาพักผ่อนที่บ้านน่ะครับ”
“ยังเลยนะ ยายสาไม่ได้กลับมานี่นา หรือว่าแกจะไปโรงพยาบาลคะ “
“งั้นผมจะลองโทรเข้าไปหาเธอแล้วกันนะครับ” ผมลองโทรไปหาเธอแต่ว่าไม่มีคนรับสายเลย ผมเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ ผมจึงขอตัวลาแม่ของเธอไป
“แม่ครับเดี๋ยวผมขอตัวกลับไปก่อนนะครับ ช่วยฝากเอกสารไว้ให้สาด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”
ผมขับรถไปอย่างรวดเร็ว ในใจคิดว่าเธอจะไปไหนนะ ที่แรกที่ผมคิด ผมคิดว่าควรจะต้องตั้งต้นที่บริษัทก่อนแล้วค่อยตามต่อไป เมื่อผมขับรถกลับมาที่บริษัท แล้วนำรถเข้าจอดนั้น
“อ้าวนั่นรถสานี่นา ยังไม่กลับเหรอ แล้วเธอไปไหนนะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ” ผมรำพึง
ผมไปที่รถของเธอ รถของเธอ แต่แล้วผมก็เห็นในสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจ กุญแจรถยังคาอยู่ที่ประตูอยู่เลย อย่างไรเธอก็คงจะไม่หละหลวมถึงขนาดนี้แน่ๆ คงไม่มีใครที่ไหนบ้าลืมกุญแจรถไว้ที่ประตูรถแน่ เพราะหายแน่นอนผมรับรอง แต่นี่โชคยังดีนะที่ไม่หาย ผมเปิดประตูรถเข้าไปแล้วก็สำรวจสิ่งของในรถของเธอ ซึ่งว่างเปล่าเหมือนว่าเธอยังไม่ได้เข้ามาในรถ ไม่เช่นนั้นกระเป๋าของเธอก็น่าจะอยู่ในรถ
แล้วผมก็ตัดสินใจจะโทรไปบอกเธออีกครั้งว่าเธอลืมกุญแจไว้ที่ประตูรถ
เสียงเพลงของมือถือ เพลงใหม่ล่าสุดดังมาที่ใต้ท้องรถ ทำให้ผมคิดว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ผมก้มลงไปดูใต้ท้องรถ ก็ปรากฎว่ามือถือของเธอ อยู่ใต้รถนั่นจริงๆ แล้วเธอไปไหน เธอจะลืมทั้งกุญแจรถ มือถือเลยเหรอ ผมลองสำรวจบริเวณใกล้ๆนั้นอีกที ผมก็เจอสิ่งหนึ่งซึ่งเป็นกุญแจที่ทำให้ผมทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับสากันแน่ เพราะมันคือ เหรียญเงิน ซึ่งมีมูลค่า 10 ดีน่าตกอยู่
สาจะต้องถูกพวกเมืองเจนิสจับไปแน่ๆเลย ผมรำพึงกับตัวเอง แต่พวกนั้นจะจับเธอไปทำไม พวกนั้นมันรู้จักอะไรกับสา ทำไมต้องจับตัวไปด้วย ในใจผมตอนนี้คิดแต่ว่าต้องรีบไปตามเธอกลับมาให้ได้ต้องช่วยเธอให้ได้ ผมรีบขับรถกลับไปที่บ้านทันที เพราะตั้งใจว่าจะต้องไปเจนิสในวันนี้
“แอนผมกลับมาแล้ว ผมบอกเธอ แล้วถามว่าลูกๆไปไหนกันหมดล่ะ “
“ลูก ๆ มากับเพื่อนๆอยู่ข้างบนน่ะ สงสัยกำลังเล่นเกมส์ใหม่ของจิมเค้ามั้งคะ”
“งั้นผมไปหาอะไรกินในครัวก่อนนะ หิวจังเลย” ผมพูดพร้อมกับเข้าไปในครัวทันที แล้วมุดอุโมงค์ไปอย่างรวดเร็ว
“ทีปคะ อาหารยังไม่ได้ทำเลยนะคะ อ้าวทีปคะไปไหนซะแล้วล่ะ “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น