ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ล่วงภพห้วงขนาน ภาค 2 (ไวรัสมฤตยู)

    ลำดับตอนที่ #4 : อาการป่วยของประทีป

    • อัปเดตล่าสุด 22 ม.ค. 47


    .

                        “พ่อครับผมกลับมาแล้วครับ”



                        “กลับมาแล้วเหรอจ๊ะจิม”



                        “แล้วพ่อล่ะครับ ไปไหนครับ ยังไม่กลับจากที่ทำงานอีกเหรอครับ”



                        “อ๋อวันนี้พ่อเค้าไม่ได้ไปทำงานน่ะ เห็นบอกแม่ว่าไม่สบายนี่ก็ยังไม่ลงมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย เดี๋ยวจิมไปอาบน้ำอาบท่า แล้วไปบอกพ่อด้วยนะให้ลงมากินข้าวเย็นด้วย”



                        “ครับแม่”



        

                        หลังจากจิมอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปหาผมที่ห้อง ภายในห้องปิดไฟมืดสนิทเพราะว่าเป็นตอนกลางคืนแล้ว เมื่อจิมเปิดไฟขึ้นก็เห็นผมนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม



                        “พ่อครับ ไปกินข้าวเถอะ แม่เตรียมข้าวเย็นไว้ให้แล้วครับ พ่อเป็นไรมากไหมครับ มาผมดูให้ว่าตัวร้อนหรือเปล่า”



                        “โหตัวร้อนจี๋เลยพ่อ แม่หายาให้กินแล้วหรือยังครับ” จิมพูดด้วยความเป็นห่วง



                        “พ่อกินยาไปแล้วล่ะ แต่เนี่ย ยังปวดหัวอยู่เลย เดี๋ยวพ่อตามลงไปทานข้าวนะ เดี๋ยวขอพ่ออาบน้ำก่อนตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ลุกไปอาบน้ำเลย”



                        “งั้นเดี๋ยวผมไปต้มน้ำให้พ่อเช็ดตัวนะครับ”



                        “ขอบใจมากนะจิม” ผมพูดพร้อมทั้งยกมือไปลูบหัวจิมเบาๆ



                        “น้ำต้มเสร็จแล้วนะครับ ผมผสมให้อาบเลยนะ”





                        หลังจากนั้นผมก็เข้าไปในห้องน้ำ ผมก็เอาน้ำตักราดที่ตัวผม ก็มีสิ่งหนึ่งซึ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ เมื่อผมราดน้ำอุ่นไปที่ตัวกลับรู้สึกเย็นแทนที่จะรู้สึกอุ่น และเมื่อผมชะโงกไปดูที่น้ำปรากฎว่าน้ำที่เกิดจากการชะล้างมีสีแดงสด ผมสังเกตตามตัวสิ่งที่ไหลลงมาที่พื้นมันคือเลือด เลือดสดๆที่ไหลจากร่างกายของผม ผมตกใจถอยหลังไปติดข้างฝาด้วยความตกใจ ผมหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัวอย่าเร่งรีบ พร้อมทั้งนุ่งออกไปจากห้องทันที หลังจากเช็ดตัวเสร็จเลือดก็หยุดไหล แต่เลือดก็ยังติดผ้าขนหนูแดงฉานเต็มไปหมด





                        ผมเก็บความรู้สึกนี้ไว้และไม่ได้บอกใครให้ทราบเพราะกลัวจะแตกตื่นไปกันใหญ่ แล้วก็รีบลงไปกินข้าว



                        “คุณคะเป็นอย่างไรบ้างเห็นจิมบอกว่าตัวร้อนจี๋เลยเหรอคะ”



                        “ไม่เป็นไรมากหรอก แค่เพลียๆเท่านั้นเอง”



                        “แน่ใจนะคะ ฉันว่าคุณกินข้าวเสร็จแล้วไปหาหมอดีกว่านะ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่แล้วให้จิมนั่งไปด้วยนะ”



                        “ไม่เป็นไรหรอกนะ” ผมพูดพร้อมเอามือปาดเหงื่อที่ไหลออกจากร่างกาย



                        “พ่อครับเป็นอะไรมือเลือดไหลเหรอครับ” จิมถาม



                        “ไหนดูซิคะคุณ” แอนคว้ามือผมขึ้นมาดู



                        “พ่อ โดนไรบาดหรือเปล่าครับ ไหนแม่ขอผมดูบ้าง”



                        “ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมพูดพร้อมทั้งเกิดอาการหน้ามืดล้มลงไปที่พื้น เพราะว่าอ่อนเพลียเสียเลือดไปมากขณะที่อาบน้ำ





                        ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ที่โรงพยาบาลมีหมอและพยาบาล พร้อมทั้งจิมและแอนอยู่ข้างๆ



                        “ผมอยู่ไหนเนี่ย” ผมถามคำแรกหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา



                        “อยู่โรงพยาบาลค่ะ เนี่ยคุณหลับไปหลายวันเลยนะ พยาบาลบอกว่าคุณเสียเลือดไปมาก ฉันเข้าไปในห้องคุณเห็นผ้าขนหนูคุณเปื้อนเลือดเต็มไปหมดเลย”



                        “ใช่ครับ พอพยาบาลเช็ดตัวพ่อนะครับ เลือดก็ไหลติดผ้าขนหนูออกมาเต็มไปหมดเลย เนี่ยหมอเค้าต้องให้เลือดกับน้ำเกลือให้พ่อตลอดเลยนะครับ”



                        “แล้วตกลงผมเป็นอะไรกันแน่ล่ะ”



                        “ไม่รู้ค่ะทีป หมอเค้าก็ยังงงสงสัยกันอยู่ว่าเกิดจากอะไรกันแน่ นั่นหมอเข้ามาพอดีเลย”



                        “หมอครับ ผมเป็นอะไรกันแน่ครับ”



                        “หมอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน รู้แต่ว่าเส้นเลือดฝอยบริเวณใต้ผิวหนังคุณแตกเมื่อสัมผัสกับน้ำ แล้วคุณก็จะมีไข้สูงตลอดเวลา ตอนนี้หมอให้น้ำเกลือ แล้วก็นำเลือดคุณไปตรวจหาเชื้อแล้วล่ะ คาดว่าเย็นๆนี้ก็คงจะรู้ผลแล็ปน่ะ”



                        “ครับหมอ อย่างไรฝากหมอด้วยนะครับ แล้วตกลงผมจะต้องนอนโรงพยาบาลนี่นานเท่าไหร่ล่ะครับ”



                        “ยังไม่รู้เหมือนกันทางเราต้องรอดูอาการของคุณต่ออีกสักระยะ คงยังให้คุณออกจากโรงพยาบาลตอนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ”



                        “พ่อพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะมาใหม่นะครับ แม่ครับฝากดูแลพ่อด้วย แล้วตอนเย็นกิตกับเนเน่จะมาเยี่ยมพ่อนะครับ”





                        “คุณลุงคะเนเน่มาเยี่ยมค่ะ”



                        “นี่เนเน่นี่โรงพยาบาลนะเงียบหน่อยสิ” กิตเตือน



                        “แหม ขอโทษค่ะ “



                        “พ่อครับ หมอว่าอย่างไรบ้างครับกับผลเลือด”



                        “หมอเค้าว่าเป็นเชื้อไวรัสชนิดหนึ่งน่ะ แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นเชื้อประเภทไหน หมอเค้าเอาผลไปพิสูจน์ต่อแล้วล่ะ พ่อกลัวว่าพ่ออาจจะอยู่กับลูกได้ไม่นานแล้วล่ะ” ผมพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าวิตก



                        “ไม่หรอกครับพ่อ มันต้องมีทางรักษา”



                        “ใช่ค่ะ ไว้เนเน่จะเรียนหมอมารักษาคุณลุงเองค่ะ” เนเน่พูด



                        “แหมกว่าจะถึงตอนนั้นคุณลุงได้ตายก่อนแล้วเนเน่” กิตพูด



                        “เอาล่ะ พ่อเราไม่ตายง่ายๆหรอก จริงไหมครับพ่อ” จิมพูดพร้อมทั้งหันหน้ามาทางผม



                        “เอาล่ะทุกคนไปข้างนอกกันเถอะ ลุงทีปจะได้พักผ่อน”1





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×