ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อาการป่วยของประทีป
.
                    “พ่อครับผมกลับมาแล้วครับ”
                    “กลับมาแล้วเหรอจ๊ะจิม”
                    “แล้วพ่อล่ะครับ ไปไหนครับ ยังไม่กลับจากที่ทำงานอีกเหรอครับ”
                    “อ๋อวันนี้พ่อเค้าไม่ได้ไปทำงานน่ะ เห็นบอกแม่ว่าไม่สบายนี่ก็ยังไม่ลงมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย เดี๋ยวจิมไปอาบน้ำอาบท่า แล้วไปบอกพ่อด้วยนะให้ลงมากินข้าวเย็นด้วย”
                    “ครับแม่”
   
                    หลังจากจิมอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปหาผมที่ห้อง ภายในห้องปิดไฟมืดสนิทเพราะว่าเป็นตอนกลางคืนแล้ว เมื่อจิมเปิดไฟขึ้นก็เห็นผมนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม
                    “พ่อครับ ไปกินข้าวเถอะ แม่เตรียมข้าวเย็นไว้ให้แล้วครับ พ่อเป็นไรมากไหมครับ มาผมดูให้ว่าตัวร้อนหรือเปล่า”
                    “โหตัวร้อนจี๋เลยพ่อ แม่หายาให้กินแล้วหรือยังครับ” จิมพูดด้วยความเป็นห่วง
                    “พ่อกินยาไปแล้วล่ะ แต่เนี่ย ยังปวดหัวอยู่เลย เดี๋ยวพ่อตามลงไปทานข้าวนะ เดี๋ยวขอพ่ออาบน้ำก่อนตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ลุกไปอาบน้ำเลย”
                    “งั้นเดี๋ยวผมไปต้มน้ำให้พ่อเช็ดตัวนะครับ”
                    “ขอบใจมากนะจิม” ผมพูดพร้อมทั้งยกมือไปลูบหัวจิมเบาๆ
                    “น้ำต้มเสร็จแล้วนะครับ ผมผสมให้อาบเลยนะ”
                    หลังจากนั้นผมก็เข้าไปในห้องน้ำ ผมก็เอาน้ำตักราดที่ตัวผม ก็มีสิ่งหนึ่งซึ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ เมื่อผมราดน้ำอุ่นไปที่ตัวกลับรู้สึกเย็นแทนที่จะรู้สึกอุ่น และเมื่อผมชะโงกไปดูที่น้ำปรากฎว่าน้ำที่เกิดจากการชะล้างมีสีแดงสด ผมสังเกตตามตัวสิ่งที่ไหลลงมาที่พื้นมันคือเลือด เลือดสดๆที่ไหลจากร่างกายของผม ผมตกใจถอยหลังไปติดข้างฝาด้วยความตกใจ ผมหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัวอย่าเร่งรีบ พร้อมทั้งนุ่งออกไปจากห้องทันที หลังจากเช็ดตัวเสร็จเลือดก็หยุดไหล แต่เลือดก็ยังติดผ้าขนหนูแดงฉานเต็มไปหมด
                    ผมเก็บความรู้สึกนี้ไว้และไม่ได้บอกใครให้ทราบเพราะกลัวจะแตกตื่นไปกันใหญ่ แล้วก็รีบลงไปกินข้าว
                    “คุณคะเป็นอย่างไรบ้างเห็นจิมบอกว่าตัวร้อนจี๋เลยเหรอคะ”
                    “ไม่เป็นไรมากหรอก แค่เพลียๆเท่านั้นเอง”
                    “แน่ใจนะคะ ฉันว่าคุณกินข้าวเสร็จแล้วไปหาหมอดีกว่านะ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่แล้วให้จิมนั่งไปด้วยนะ”
                    “ไม่เป็นไรหรอกนะ” ผมพูดพร้อมเอามือปาดเหงื่อที่ไหลออกจากร่างกาย
                    “พ่อครับเป็นอะไรมือเลือดไหลเหรอครับ” จิมถาม
                    “ไหนดูซิคะคุณ” แอนคว้ามือผมขึ้นมาดู
                    “พ่อ โดนไรบาดหรือเปล่าครับ ไหนแม่ขอผมดูบ้าง”
                    “ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมพูดพร้อมทั้งเกิดอาการหน้ามืดล้มลงไปที่พื้น เพราะว่าอ่อนเพลียเสียเลือดไปมากขณะที่อาบน้ำ
                    ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ที่โรงพยาบาลมีหมอและพยาบาล พร้อมทั้งจิมและแอนอยู่ข้างๆ
                    “ผมอยู่ไหนเนี่ย” ผมถามคำแรกหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา
                    “อยู่โรงพยาบาลค่ะ เนี่ยคุณหลับไปหลายวันเลยนะ พยาบาลบอกว่าคุณเสียเลือดไปมาก ฉันเข้าไปในห้องคุณเห็นผ้าขนหนูคุณเปื้อนเลือดเต็มไปหมดเลย”
                    “ใช่ครับ พอพยาบาลเช็ดตัวพ่อนะครับ เลือดก็ไหลติดผ้าขนหนูออกมาเต็มไปหมดเลย เนี่ยหมอเค้าต้องให้เลือดกับน้ำเกลือให้พ่อตลอดเลยนะครับ”
                    “แล้วตกลงผมเป็นอะไรกันแน่ล่ะ”
                    “ไม่รู้ค่ะทีป หมอเค้าก็ยังงงสงสัยกันอยู่ว่าเกิดจากอะไรกันแน่ นั่นหมอเข้ามาพอดีเลย”
                    “หมอครับ ผมเป็นอะไรกันแน่ครับ”
                    “หมอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน รู้แต่ว่าเส้นเลือดฝอยบริเวณใต้ผิวหนังคุณแตกเมื่อสัมผัสกับน้ำ แล้วคุณก็จะมีไข้สูงตลอดเวลา ตอนนี้หมอให้น้ำเกลือ แล้วก็นำเลือดคุณไปตรวจหาเชื้อแล้วล่ะ คาดว่าเย็นๆนี้ก็คงจะรู้ผลแล็ปน่ะ”
                    “ครับหมอ อย่างไรฝากหมอด้วยนะครับ แล้วตกลงผมจะต้องนอนโรงพยาบาลนี่นานเท่าไหร่ล่ะครับ”
                    “ยังไม่รู้เหมือนกันทางเราต้องรอดูอาการของคุณต่ออีกสักระยะ คงยังให้คุณออกจากโรงพยาบาลตอนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ”
                    “พ่อพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะมาใหม่นะครับ แม่ครับฝากดูแลพ่อด้วย แล้วตอนเย็นกิตกับเนเน่จะมาเยี่ยมพ่อนะครับ”
                    “คุณลุงคะเนเน่มาเยี่ยมค่ะ”
                    “นี่เนเน่นี่โรงพยาบาลนะเงียบหน่อยสิ” กิตเตือน
                    “แหม ขอโทษค่ะ “
                    “พ่อครับ หมอว่าอย่างไรบ้างครับกับผลเลือด”
                    “หมอเค้าว่าเป็นเชื้อไวรัสชนิดหนึ่งน่ะ แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นเชื้อประเภทไหน หมอเค้าเอาผลไปพิสูจน์ต่อแล้วล่ะ พ่อกลัวว่าพ่ออาจจะอยู่กับลูกได้ไม่นานแล้วล่ะ” ผมพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าวิตก
                    “ไม่หรอกครับพ่อ มันต้องมีทางรักษา”
                    “ใช่ค่ะ ไว้เนเน่จะเรียนหมอมารักษาคุณลุงเองค่ะ” เนเน่พูด
                    “แหมกว่าจะถึงตอนนั้นคุณลุงได้ตายก่อนแล้วเนเน่” กิตพูด
                    “เอาล่ะ พ่อเราไม่ตายง่ายๆหรอก จริงไหมครับพ่อ” จิมพูดพร้อมทั้งหันหน้ามาทางผม
                    “เอาล่ะทุกคนไปข้างนอกกันเถอะ ลุงทีปจะได้พักผ่อน”1
                    “พ่อครับผมกลับมาแล้วครับ”
                    “กลับมาแล้วเหรอจ๊ะจิม”
                    “แล้วพ่อล่ะครับ ไปไหนครับ ยังไม่กลับจากที่ทำงานอีกเหรอครับ”
                    “อ๋อวันนี้พ่อเค้าไม่ได้ไปทำงานน่ะ เห็นบอกแม่ว่าไม่สบายนี่ก็ยังไม่ลงมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย เดี๋ยวจิมไปอาบน้ำอาบท่า แล้วไปบอกพ่อด้วยนะให้ลงมากินข้าวเย็นด้วย”
                    “ครับแม่”
   
                    หลังจากจิมอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปหาผมที่ห้อง ภายในห้องปิดไฟมืดสนิทเพราะว่าเป็นตอนกลางคืนแล้ว เมื่อจิมเปิดไฟขึ้นก็เห็นผมนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม
                    “พ่อครับ ไปกินข้าวเถอะ แม่เตรียมข้าวเย็นไว้ให้แล้วครับ พ่อเป็นไรมากไหมครับ มาผมดูให้ว่าตัวร้อนหรือเปล่า”
                    “โหตัวร้อนจี๋เลยพ่อ แม่หายาให้กินแล้วหรือยังครับ” จิมพูดด้วยความเป็นห่วง
                    “พ่อกินยาไปแล้วล่ะ แต่เนี่ย ยังปวดหัวอยู่เลย เดี๋ยวพ่อตามลงไปทานข้าวนะ เดี๋ยวขอพ่ออาบน้ำก่อนตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ลุกไปอาบน้ำเลย”
                    “งั้นเดี๋ยวผมไปต้มน้ำให้พ่อเช็ดตัวนะครับ”
                    “ขอบใจมากนะจิม” ผมพูดพร้อมทั้งยกมือไปลูบหัวจิมเบาๆ
                    “น้ำต้มเสร็จแล้วนะครับ ผมผสมให้อาบเลยนะ”
                    หลังจากนั้นผมก็เข้าไปในห้องน้ำ ผมก็เอาน้ำตักราดที่ตัวผม ก็มีสิ่งหนึ่งซึ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ เมื่อผมราดน้ำอุ่นไปที่ตัวกลับรู้สึกเย็นแทนที่จะรู้สึกอุ่น และเมื่อผมชะโงกไปดูที่น้ำปรากฎว่าน้ำที่เกิดจากการชะล้างมีสีแดงสด ผมสังเกตตามตัวสิ่งที่ไหลลงมาที่พื้นมันคือเลือด เลือดสดๆที่ไหลจากร่างกายของผม ผมตกใจถอยหลังไปติดข้างฝาด้วยความตกใจ ผมหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัวอย่าเร่งรีบ พร้อมทั้งนุ่งออกไปจากห้องทันที หลังจากเช็ดตัวเสร็จเลือดก็หยุดไหล แต่เลือดก็ยังติดผ้าขนหนูแดงฉานเต็มไปหมด
                    ผมเก็บความรู้สึกนี้ไว้และไม่ได้บอกใครให้ทราบเพราะกลัวจะแตกตื่นไปกันใหญ่ แล้วก็รีบลงไปกินข้าว
                    “คุณคะเป็นอย่างไรบ้างเห็นจิมบอกว่าตัวร้อนจี๋เลยเหรอคะ”
                    “ไม่เป็นไรมากหรอก แค่เพลียๆเท่านั้นเอง”
                    “แน่ใจนะคะ ฉันว่าคุณกินข้าวเสร็จแล้วไปหาหมอดีกว่านะ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่แล้วให้จิมนั่งไปด้วยนะ”
                    “ไม่เป็นไรหรอกนะ” ผมพูดพร้อมเอามือปาดเหงื่อที่ไหลออกจากร่างกาย
                    “พ่อครับเป็นอะไรมือเลือดไหลเหรอครับ” จิมถาม
                    “ไหนดูซิคะคุณ” แอนคว้ามือผมขึ้นมาดู
                    “พ่อ โดนไรบาดหรือเปล่าครับ ไหนแม่ขอผมดูบ้าง”
                    “ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมพูดพร้อมทั้งเกิดอาการหน้ามืดล้มลงไปที่พื้น เพราะว่าอ่อนเพลียเสียเลือดไปมากขณะที่อาบน้ำ
                    ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ที่โรงพยาบาลมีหมอและพยาบาล พร้อมทั้งจิมและแอนอยู่ข้างๆ
                    “ผมอยู่ไหนเนี่ย” ผมถามคำแรกหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา
                    “อยู่โรงพยาบาลค่ะ เนี่ยคุณหลับไปหลายวันเลยนะ พยาบาลบอกว่าคุณเสียเลือดไปมาก ฉันเข้าไปในห้องคุณเห็นผ้าขนหนูคุณเปื้อนเลือดเต็มไปหมดเลย”
                    “ใช่ครับ พอพยาบาลเช็ดตัวพ่อนะครับ เลือดก็ไหลติดผ้าขนหนูออกมาเต็มไปหมดเลย เนี่ยหมอเค้าต้องให้เลือดกับน้ำเกลือให้พ่อตลอดเลยนะครับ”
                    “แล้วตกลงผมเป็นอะไรกันแน่ล่ะ”
                    “ไม่รู้ค่ะทีป หมอเค้าก็ยังงงสงสัยกันอยู่ว่าเกิดจากอะไรกันแน่ นั่นหมอเข้ามาพอดีเลย”
                    “หมอครับ ผมเป็นอะไรกันแน่ครับ”
                    “หมอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน รู้แต่ว่าเส้นเลือดฝอยบริเวณใต้ผิวหนังคุณแตกเมื่อสัมผัสกับน้ำ แล้วคุณก็จะมีไข้สูงตลอดเวลา ตอนนี้หมอให้น้ำเกลือ แล้วก็นำเลือดคุณไปตรวจหาเชื้อแล้วล่ะ คาดว่าเย็นๆนี้ก็คงจะรู้ผลแล็ปน่ะ”
                    “ครับหมอ อย่างไรฝากหมอด้วยนะครับ แล้วตกลงผมจะต้องนอนโรงพยาบาลนี่นานเท่าไหร่ล่ะครับ”
                    “ยังไม่รู้เหมือนกันทางเราต้องรอดูอาการของคุณต่ออีกสักระยะ คงยังให้คุณออกจากโรงพยาบาลตอนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ”
                    “พ่อพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะมาใหม่นะครับ แม่ครับฝากดูแลพ่อด้วย แล้วตอนเย็นกิตกับเนเน่จะมาเยี่ยมพ่อนะครับ”
                    “คุณลุงคะเนเน่มาเยี่ยมค่ะ”
                    “นี่เนเน่นี่โรงพยาบาลนะเงียบหน่อยสิ” กิตเตือน
                    “แหม ขอโทษค่ะ “
                    “พ่อครับ หมอว่าอย่างไรบ้างครับกับผลเลือด”
                    “หมอเค้าว่าเป็นเชื้อไวรัสชนิดหนึ่งน่ะ แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นเชื้อประเภทไหน หมอเค้าเอาผลไปพิสูจน์ต่อแล้วล่ะ พ่อกลัวว่าพ่ออาจจะอยู่กับลูกได้ไม่นานแล้วล่ะ” ผมพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าวิตก
                    “ไม่หรอกครับพ่อ มันต้องมีทางรักษา”
                    “ใช่ค่ะ ไว้เนเน่จะเรียนหมอมารักษาคุณลุงเองค่ะ” เนเน่พูด
                    “แหมกว่าจะถึงตอนนั้นคุณลุงได้ตายก่อนแล้วเนเน่” กิตพูด
                    “เอาล่ะ พ่อเราไม่ตายง่ายๆหรอก จริงไหมครับพ่อ” จิมพูดพร้อมทั้งหันหน้ามาทางผม
                    “เอาล่ะทุกคนไปข้างนอกกันเถอะ ลุงทีปจะได้พักผ่อน”1
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น