คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Why......ทำไมไม่รักฉัน.....2
วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพื่อมารอพี่คุณ และทำอาหารเช้าด้วย เพราะเมื่อคืนเราไม่ได้ทานด้วยกันผมเลยชดเชยให้กับเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน
Tur….Tur….Tur
“พี่เจ้าคุณ”
“ครับพี่คุณ ถึงแล้วหรอฮะ ทำไมไม่ขึ้นมาล่ะ กายทำอาหารไว้รอแล้วนะ”
(กายทานเถอะพี่ทานมาแล้ว แล้วรีบๆลงมาด้วยพี่มีงานเช้า”
“แต่กายรอทานพร้อมพี่คุณนะ กายอุส่าห์ตื่นมาเพื่อมาทานพร้อมพี่คุณในตอนเช้า และเมื่อคืนพี่คุณก็ผิดนัดกายด้วย มาทานพร้อมกายไม่ได้หรอกายคิดถึงพี่คุณนะ เราไม่ได้เจอกันหายวันแล้วนะพี่คุณไม่คิดถึงกายหรอ” ผมพูดออกมาด้วยความน้อยใจทั้งที่รู้ว่าพี่คุณไม่ชอบคนพูดยาก และไม่ชอบพูดช้ำ
"(กายพี่บอกว่ามีงานก็มีงานสิอย่างี่เง่าได้ไหม!!)”
“กายเปล่างี่เง่านะ กายแค่อยากทานข้าวกับพี่คุณกายผิดหรอ”
“(เว้ย!!!ทำไมพูดยากแบบนี้ว่ะ อย่าให้โมโหนะ”
“ทำไมพี่คุณชอบพูดไม่เพราะกับกายเลย ก็รู้อยู่นิว่ากายไม่ชอบ”
“(กู จะพูดอย่างไรก็เรื่องของกู ไม่มาก็อย่ามา มึงไปเองเลยไปกูไม่รอแล้ว แม่ง!!!)”
ติ๊ดๆๆๆๆ
เสียงสัญญาณตัดไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆ อีกแล้วสินะที่โดนด่าที่เข้าหาว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เขาจะรู้ไหมว่าเรื่องที่เข้าหาว่าเป็นเรื่องงี่เง่าไร้สาระ มันเป็นเรื่องที่ผมจริงจงมากแค่ไหน ผมต้องรออีกนานเท่าไรพี่ถึงจะกับมาเป็นเหมือนเดิม จะให้ผมอีกนานเท่าไรพี่ถึงจะกลับมาเป็นคนที่ผมรัก และเป็นคนที่พี่อ่อนโยนด้วย
“ทำไมพี่คุณต้องทำกับกายแบบนี้กายไม่เข้าใจ ต้องให้กายทนอีกนานเท่าไร....”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(เจ้าคุณ)
ปานนี้กายจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดกับกายแบบนั้นผมยอมรักว่าผมเป็นคนโมโหร้ายมาก แต่ผมก็พอจะหยับยั้งอารมณ์ผมไว้ได้ไม่ให้ระเบิดออกมา แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าเรื่องที่ทำให้ผมเครียดนั้นมันมากมายและหนักหนาเหลือเกินมันอาจจะทำให้ผมเปลี่ยนเป็นคนละคนก็ได้ แต่ผมไม่อยากจะเสียเขาไป มันจะผิดไหมที่ผมจะเลือกทั้งสองทาง อยากจะเก็บเขาไว้แต่ก็ไม่อยากทำให้พ่อกับแม่เสียใจ
5ชั่วโมงที่แล้ว
“สวัสดีครับ พ่อแม่ยายจันทร์” วันนี้ผมกลับมาที่บ้านใหญ่หลังจากที่ผมห่างหายไปหลายปีตั้งแต่ที่ผมคบกับกาย ผมย้ายออกมาชื้อคอนโดอยู่เองโดยอ้างว่าใกล้ที่ทำงาน
“ตาคุณ แกไม่กับมาหาแม่ตั้งหลายเดือนแล้วนะ แกไปติดสาวที่ไหนกันล่ะ แม่ไม่ยอมนะ”
“ผมจะไปติดใกล้ที่ไหนได้ล่ะครับแม่”
“เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ ลูกกลับบ้านมาเหนื่อยๆ” เสียงพ่อขัดแม่ที่คุยกับผมไม่หยุด
“ใช่แล้วสิฉันลืมเลยคุณ วันนี้แกต้องอยู่ทานอาหารเย็นที่บ้านนะตาคุณ ไม่งั้นแม่ไม่ยอมจริงๆด้วย”
“แต่ผมมีนัดทานข้าวกับลูกค้าเย็นนี้นะครับ”
“งั้นก็โทรยกเลิกไปเลยถ้าคุยไม่รู้เรื่องนะเอามาให้แม่เดียวแม่จัดการเอง”
“แม่ไม่เคยยุ่งเรื่องงานของผมนะ”
“วันนี้มีแขกสำคัญจะมาทานข้าวที่บ้านเรา แม่รับรองว่ามันสำคัญกว่าลูกค้ากิ๊กก๊อกของลูกแน่นอน”
“แต่ผม.......”
“ไม่มีแต่อย่าให้แม่ต้องจัดการเองนะ”
“ครับ...งั้นผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนะครับ
“ถ้าถึงเวลาแม่จะให้คนขึ้นไปตาม อย่าเบี้ยวแม่นะ”
“ครับ....”
ผมอาบน้ำและกะว่าจะโทรหากายแต่แม่บ้านกลับมาเรียกผมลงไปหาแขกที่สำคัญของแม่เลยยังไม่ได้โทรหากาย เดียวผมกะว่าทานอาหารเสร็จค่อยออกไปหาตอนดึกๆ
“ลงมาแล้วหรอตาคุณ มาทักทายคุณนายสายสุรีย์กับหนูนัดดาวสิ”
“สวัสดีครับคุณนายสายสุรีย์ น้องนัดดาว”
“สวัสดีค่ะพี่เจ้าคุณ” คุณนายสายสุรีย์ ยิ้มและพยักหน้าให้ผมเชิงรับรู้
“นี้ตาคุณนั่งลงข้างๆหนูนัดสิ”
“ครับ”
ผมนั่งทานอาหารอยู่กับพ่อแม่และคุณนายสายสุรีย์ น้องนัดดาวผมรู้จุดประสงค์ของพวกท่านทั้งหลายแต่ตอนนี้ผมพอจะทราบแล้วว่าท่านมีจุดประสงค์อะไร
“ตอนนี้ตาคุณก็ไม่มีใคร คุณสุรีย์จะรังเกียจไหมค่ะที่น้องจะหมั้นหมายหนูนัดกับตาคุณนะค่ะ”
“คุณพี่ว่านะค่ะคุณน้อง มันก็ดีเหมือนกันนะค่ะ”
“ถ้างั้นก็ตกลงนะค่ะ อิอิอิอิ”
“แต่แม่ผม....”
“แกไม่ต้องพูดตาคุณ หนูนัดออกจะน่ารัก”
“ใช่ลูก ลูกสาวแม่ออกจะน่ารักจะปฏิเสธได้ลงหรอจ๊ะ” คุณนายสายสุรีย์พูดเสร็จผมเหลือบมองน้องนัดที่นั่งหน้าแดงอยู่
“แต่ผมมี..”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอกค่ะคุณพี่”
คุณพ่อคุณแม่ คุณนายสายสุรีย์น้องนัดดาวแยกย้ายกันกลับบ้านแต่ผมยังนั่งคิดกับคำพุดของแม่เมื่อหัวค่ำ ผมมีแฟนแล้วจะให้ผมไปหมั้นกับใครไม่รู้ได้ยังไง ผมต้องไปคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง ผมคุยกับท่านจะเกือบ5ทุ่มแต่ไม่ได้มีอะไรคืบหน้าเลย ผมโทรไปยกเลิกนัดของกาย น้ำเสียงของกายเศร้ามากเมื่อผมโทรไปยกเลิกนัด ผมรู้ว่าเข้ายังไม่ทานข้าวและยังรอทานพร้อมผม ผมบอกเข้าว่าผมจะไปรับเข้าไปโรงเรียนตอนเช้า
กลับมาปัจจุบัน
แล้วผมพูดอะไรออกไปผมพูดทำร้ายจิตใจเข้าไปได้ยังไง แล้วผมจะมานั่งอยู่คนเดียวทำไมตอนนี้ ตอนนี้ผมควรจะนั่งอยู่กับคนที่ผมรักมาก ทั้งที่เขารักผมมาก แต่ผมกลับเอาอารมณ์โกรธของตัวเองมาทำให้คนที่ผมรักต้องเสียใจ ผมต้องกลับไปหาเขา
ตอนนี้ผมกลับมาหากายที่หอที่ผมคุ้นเคย ผมมี่กุญแจของห้องนี้เพราะกายเคยให้ไว้กับผม แล้วทำไมผมไม่เปิดเข้าไปล่ะ ไม่กล้าสู้หน้า หรือเพราะว่าเสียงสะอื้นร้องให้จากคนข้างในห้องที่ดังลอดออกมากันแน่
ความคิดเห็น