คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : why..... ทำไมไม่รักฉัน....1
เสียงจอแจดังขึ้นในตอนเช้าตรูของทุกวันแต่วันนี้คงจะดังมากกว่าทุกวัน เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ร่างเล็กของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในโรงเรียน ร่างบางเดินขึ้นมาบนตึกเรียนเพื่อเข้าห้อง
“เฮ้อ” เสียงถอนหัวใจดังขึ้นจากปากเล็กนั้น อย่างเบื่อหน่ายทำไม นายยังไม่มาอีกนะนี่ก็สายแล้วผมต้องรอคนเดียวอีกสินะไม่ชอบเลยเพราะผมรู้สึกว่ามันโดดเดียวมาก
Our...our..our
“เจ้านาย”
(ฮาโหล) ผมกรอกเสียงลงโทรศัพท์เพื่อเพื่อนคนเดียวของผมโทรมา
“กาย นายมาถึงแล้วออกมารับหน่อย”
(อือ เดียวนายรอแป๊บหนึ่งนะ เดียวกายลงไป”
(อือ)
ผมตัดสายจากเจ้านายแล้วเดินออกมารับที่หน้าโรงเรียน เพราะเจ้านายไม่กล้าเดินเข้าโรงเรียนคนเดียวไม่รู้เป็นเพราะอะไร
“เจ้านาย”
“อ้าวกายมาแล้วหรอ” เสียงเจ้านายทักผมเมื่อผมเดินไปหา เจ้านายมากับพี่ชายของเขา ผมเขินมากเมื่อสบตากับพี่เจ้าคุณที่ยืนพิงรถอยู่
“สวัดดีฮะ พี่เจ้าคุณ”
“อืม งั้นมีเพื่อนแล้วพี่กลับก่อนนะเจ้านายถ้าเลิกเรียนแล้วโทรมาหาพี่ด้วยนะ เดียวมารับ” ประโยคแรกพี่เจ้าคุณหันมาพูดกับผม แล้วกลับไปพูดกับเจ้านายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ตามฉบับพี่เขาที่เย็นชา
“พี่เจ้าคุณ วันนี้นายนัดกับพี่เป็กไว้ พี่ไม่ต้องมารับนายหรอกนะ” เจ้านายบอกพี่ชายเพราะวันนี้เขานัดกับแฟนหนุ่มเขาไว้
“อืม ถ้าไม่มีอะไรพี่กลับก่อนนะ” เจ้าคุณตอบพร้อมจะเตรียมขึ้นรถ
“เดียวสิพี่คุณ คุณแม่บอกว่าวันนี้ให้พี่คุณเข้าไปหาที่บ้านใหญ่นะ”
“อืม” เจ้าคุณตอบพร้อมกับเดินไปที่รถ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นายมีอะไรหรอทำไมพี่คุณถึงทำหน้าเครียดขนาดนั้น” กายถามเพื่อนอย่างสงสัยเพื่อสังเกตผู้เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท
“เราก็ไม่รู้เหมือนกันสิ แต่คุณแม่ก็ได้เป็นอะไรนะ แม่คงคิดถึงพี่คุณมั้งเลยเรียกไปทานข้าวด้วย พี่คุณไม่กลับบ้านเป็นเดือนแล้ว”
“อืม กายว่าคงไม่มีอะไรหรอกนะ”
“จ้า กายไม่ต้องเป็นห่วงไม่มีอะไรหรอก” เจ้านายพูดพร้อมกอดคอเพื่อนสนิทเดินเข้าไปข้างในโรงเรียน
ตลอดเวลาภาคเช้าทั้งสองไม่ได้คุยกันเลยเพราะเรียนตลอดเป็นเพราะทั้งสองอยู่ ม.6 แล้วทำให้การเรียนการสอนแน่นเพราะตอนเตรียมตัวสอบเอนทานต์เข้ามหาวิทยาลัย
อ็อดดดดดดดดด
เสียงอ็อดภาคกลางวันดังขึ้นเพื่อเตือนคุณครูทุกท่านที่สอนอยู่ต้องปล่อยนักเรียนเพื่อพักเที่ยงรับประทานอาหาร กายกับเจ้านายเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกันและเดินไปยังโรงอาหารเพื่อรับประทานอาหารเทียงโดยทั้งสองแยกกันไปซื้ออาหารแล้วค่อยมานั่งทานเดียวทั้ง พอทั้งสองทานเสร็จจึงเดินออกมาเพื่อจะไปห้องสมุด
TUR..TUR..TUR
เสียงโทรศัพท์ของเจ้านายดังขึ้นจึงออกไปรับสายข้องนอก กายนั่งรอเพื่อนสนิทในห้องสมุด ด้วยความกังวลใจในเรื่องเมื่อเช้า และตัดสินใจโทรหาคนที่คิดถึงทั้งวัน
“ตุ๊ดดดด ตุ๊ดดดดดดด”
“(ฮาโหล)” เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อรับสาย
“พี่คุณ เมื่อเช้ามีเรื่องอะไรหรือป่าวฮะ ทำไมพี่น่าเครียดจัง” กายถามปลายสายด้วยความเป็นห่วง
“(ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่เจ้านายไม่อยู่หรอถึงโทรหาพี่พี่ได้)”
“เจ้านายไปรับโทรศัพท์ฮะ พี่คุณตอนเย็นเดียวกายไปหาที่คอนโดได้ไหม”
“(มาทำไม)”
“กายคิดถึงพี่คุณอ่ะ แต่ถ้าพี่คุณไม่สะดวกเดียวกายไม่ไปก็ได้นะ”
“(หึ เดียวตอนเย็นพี่ไปหาเองที่หอ)”
“พี่คุณจะมาหากายหรอ งันเย็นนี่เดียวกายไปซื้อของเดียวกายจะทะ..”
“(เดียวพี่ต้องวางแล้วนะ พี่ต้องไปประชุมแล้ว”
“ฮะ กายจะรออยู่ที่ห้องน่ะ”
กายวางสายพร้อมกับถอนหายใจอย่างแรง ใช่แล้วล่ะผมแอบเจ้านายคบกับพี่เจ้าคุณพี่ชายของเจ้านาย ผมกับพี่เจ้าคุณคบกันมาเกือบ3ปีแล้ว แต่เราคบกันไม่ได้บอกใครเพราะอะไรไม่รู้แต่พี่เจ้าคุณไม่ให้บอกใคร ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจและไม่ยอมแต่เพราะผมรักพี่คุณมากเหลือเกินจึงยอมทน
“กายยยย เดียวก็ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วเราไปกันเถอะ” นายเดินเข้ามาบอกเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าร่าเริง
“พี่เป็กว่าอะไรหรอ ถึงได้ยิ้มหน้าบานออกมา”
“วันนี้พี่เป็กจะมารับนายไปดูหนังด้วยล่ะเหมือนฝันเลยกาย นายทำตัวไม่ถูกอ่ะพี่เป็กไม่เคยชวนนายเดทซักที แต่วันนี้ทำไมมาชวนไม่รู้” นายพูดด้วยใบหน้าเฟ้อฝัน
“พี่เป็กคงคิดถึงนายมั้ง ไปเข้าเรียนกันเถอะ”
ผมกับเจ้านายเดินมาเข้าเรียน แล้วตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วผมแยกกับนายตอนแต่เดินออกมานอกโรงเรียนแล้ว ผมเดินกับห้องตอนนี้ผมแยกออกมาจากบ้านมาอยู่คนเดียว เพราะมันใกล้โรงเรียน และผมสามารถอยู่กับพี่คุณได้โดยไม่กังวล แต่ตอนนี้ผมต้องแวะเข้าซุปเปอรมาร์เก็ต ก่อนเพื่อจะซื้อของทำอาหารเพื่อรอพี่คุณ
ผมชื้อของมาครบแล้วโบ๊กรถแท๊กชี่กลับห้อง ตลอดเวลาที่ผมนั่งอยู่บนรถผมแอบคิดนะ ว่าทำไมพี่คุณถึงไม่มีเวลาให้ผมเลย เราสองคนไม่เคยไปดูหนังด้วยกัน ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกัน แต่มีบ้างเวลาที่เราสองคนมาทานอาหารด้วยกัน เวลาที่พี่เจ้าคุณไม่พอใจอะไรส่วนมากพี่เจ้าคุณจะมาลงที่ผมเสมอ แต่ผมเข้าใจว่าพี่เขาอาจจะเครียดและไม่มีที่ลง ผมยอมทนเพื่อให้พี่เขาผ่อนคลายอารมณ์หงุดหงิด...แต่บางครั้งผมก็คิดว่าผมเป็นตัวอะไรสำหรับเขา..แฟน หรือ..ที่อบายอารมณ์เท่านั้น ผมสับสนจริงๆๆๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
22:38pm.
ผมนั่งรอทานอาหารกับพี่คุณ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แต่พี่คุณยังไม่มาหาผมเลย ตอนนี้อาหารเย็นชืดหมดแล้ว ผมไม่กล้ากินก่อนพี่คุณ ผมจะรอว่าพี่คุณมาแล้วค่อยเอาไปอุ่น
๐๐๐หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้.............๐๐ นี่เป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ที่ผมพยายามติดต่อพี่คุณ
Tur…Tur…Tur
ผมสะดุ้งตื้นเพราะเสียงเรียกเข้าจากโรศัพท์เครื่องจิ๋วที่พี่คุณชื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เมื่อ2ปีที่แล้ว
“(พี่คุณ พี่ถึงไหนแล้วกายรอทานอาหารอยู่นะ)”
“ขอโทษนะกาย วันนี้พี่คงไปไม่ได้ เดียวพรุ่งนี้พี่ไปส่งที่โรงเรียน”
“(แต่กายทำอาหารไว้รอพี่อยู่นะจะไม่มากินหรอกายเสียใจนะ)”
“บอกว่าไปไมได้ ก็คือไปไม่ได้อย่าเรื่องมากได้ไหม!!!”
“(แต่กาย....)”
“ตอนนี้เราคงกันไม่รู้เรื่องแค่นี้ก่อนนะเดียวพรุ่งนี้เช้าจะไปรับ”
“(ก็ได้ฮะ ฝันดีนะพี่เจ้าคุณ)”
“อืม” ตุ๊ดๆๆๆๆ
สายถูกตัดไปโดยไม่มีคำขอโทษ ไม่มีคำบอกฝันดีตอบ ทำไมแกถึงโง่แบบนี้นะกาย แกทนได้ยังไงกับคนแบบนี้!!!! พวกคุณอาจคิดว่าผมจะทนทำไม เพราะรักไงครับ แค่รักคำเดียวที่ทำให้ผมทนมาถึงทุกวันนี้
ความคิดเห็น