คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Story Just BeGin !!...Past 2
" เฮ้ย!...พวกเธอ ตรงนั้นน่ะ!... " เสียงนี้?...O_O!!....คาบต่อไปเรียนพละนี่หว่า!...ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย แล้วนั่น...อ.ชินดง!!...ครูพละสุดโหดโคตระจะดุที่สุดในโรงเรียน(แต่ยอมทุกอย่างเพื่อของกิน)มาแล่ว ซวยแล้วไงตู TOT ผมสะกิดไอ้กระต่ายงี่เง่าข้างๆ ให้หันไปดูอ.หมูอ้วนที่กำลังเดินจ้ำอ้าวตาถลึงมาทางพวกเรา...เอื๊อก....
" ทำอะไรกันอยู่!? แล้วทำไมยังไม่ไปเปลี่ยนเสื้อ " ผมเหลือบมองไอ้มินนิดหน่อยก่อนตอบ
" เอ่อ..คือ...พวกผม..กำลัง...เอ่อ..."
” ผมกำลังอะไร!?...แล้วนั่น ยืนบังอะไร...ถอยสิ ” ถึงปากอาจารจะพูดว่าให้พวกผมถอย แต่ดูเหมือนแกเองมากกว่าที่พยายามแทรกตัวเข้ามาระหว่างผมกับซองมิน- -*....แล้ว...ฟู่ๆๆๆ...ปุก!!!....เพี๊ยววววว
“ ......O_O!!!.....” (หน้าฮยอค)
“ .......O_O;;;;….” (หน้ามิน)
55555+++......กร๊ากกๆๆๆๆ....แบบ...แบบว่า...คราวนี้มัน...มันโป๊ะเช๊ะเลยอ่ะคับ!!...555+…โอย...ปวดท้อง....ทำไมน่ะเหรอคับ...ก้อจรวดที่ไอ้มินเอาออกมาเล่นเมื่อกี้มันทำงานอีกแล้วน่ะสิคับ แต่คราวนี้มันไม่ได้แค่เฉี่ยว แต่มัน...มันชนดั้งอันน้อยนิดของอ.ชินดงที่เค้าลือกันให้แซดว่าแกหวงยิ่งกว่าชีวิต เข้าอย่างจังเลยอ่ะคับ!!...
“ .....-_-^….-_-^^….-_-^^^...” (หน้าอ.ชินดง)
ผมลืมตัว ขำออกมาอย่างดัง จนไอ้มินมันต้องสะกิดผมแรงๆด้วยปลายรองเท้า มันส่งสายตาเหมือนจะให้ผมมองไปที่หน้าอาจาร....O.O;;;…เอื๊อก..ผมหุบหัวเราะกะทันหัน เม้มปากแน่น....สายตานั่น...สายตาที่นักเรียนทุกคนไม่อยากจะเห็น...T-T
...อึนฮยอจแจ....เริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้วล่ะคับ....
“ อึนฮยอจแจ... ”
“ ครับ! ”
“ ลีซองมิน...”
“ ครับ! ”
“ วันนี้เธอสองคน ต้องวิ่งรอบสนาม 10 รอบ!!!!...”
“ อาจารรรรรรรรรร~~~~~~TOT…....”
....ชีวิตมีเศร้าเลยคับ..T^T....ตั้ง 10 รอบ ครัยจะไปทำได้!!! ผมกับซองมินได้แต่ร้องโหยหวนประท้วง แต่ดูเหมือนว่าร้องยังไงก้อคงไม่เป็นผล เพราะอ.ชินดง...คำไหนคำนั้นคับ!!
“ ไม่ต้องมาร้อง!! ไป!! ” อ.เบียดแทรกแถมกระแทกตัวเดินออกมาตรงช่องว่างระหว่างผมกับซองมิน ดุ่ยๆไปโน่นแล้ว ผมมองไอ้มิน ไอ้มินก้อมองผม เรา...ยิ้มแห้งๆให้กัน T-T..เฮ้ออออออ~~~~~...
“ เร็ว!!!เดี๋ยวก้อเพิ่มเป็น 20 รอบซะเลยนี่!!... ” คราวนี้น้ำเสียงของอ.เพิ่มความโหดเป็น 2 เท่า ผมกับซองมินเลยต้องรีบวิ่งตามอ.ไป ก่อนที่แกจะให้พวกผมวิ่งรอบสนาม 20 รอบ จิงๆ.....
รอบที่ 1.....2......5.......8......9.......9.5.......
“ โอยยยย....ช๊าน ม่ายหวายแล้ววววว.... ” ไอ้มินวิ่งเหยาะๆโอดครวญความเหนื่อยล้า ก่อนที่มันจะหยุดวิ่งยืนหอบหายใจแฮ่กๆอยู่ข้างหลังผม
“ อะไร อีกแค่นิดเดียวเอง อดทนหน่อยดิ...” ผมหันไปมองซองมินที่ตอนนี้ลงไปนั่งเหยียดขากองอยู่กับพื้นแล้ว
“ ชั้นทนได้ ทำไมนายจะทนไม่ได้... ”
“ ก้อชั้นไม่ไหว......ไม่ไหวแล้วจิงๆ.... ” มันโบกมือหยอยๆส่ายหัวไปมาช้าๆให้ผม สงสัยจะไม่ไหวอย่างที่มันว่าจิงๆ....แล้วล่ะมั้ง???...- -
“ แล้วจะไงล่ะที่นี้... ” ความเงียบครอบคลุมพวกเราอยู่ซักพัก ก่อนที่ไอ้มินจะเปิดปากพูด
“ .........นายก้อแบกชั้นไปสิ......... ”
“ ห๊ะ?....- -* ”
“ ชั้นบอกว่า ให้นายแบกชั้น ...”
“ ไอ้บ้า!....ใครจะไปทำ ตัวก้อใช่น้อยๆที่ไหน ”
“ ก้อแล้วจะให้ทำไง ชั้น หมด-แรง-แล้ว...”
“ บ๊ะ...ไอ้นี่... ” ผมยืนเท้าสะเอว มองมันด้วยความหัวเสีย ผมซวยเพราะมัน (โทดคนอื่นซะงั้น- -^) แล้วยังต้องมาช่วยมันอีกรึไงเนี่ย...
“ น่านะ...ให้ชั้นเลี้ยงข้าวนายก้อได้...^^ ” เออ...แบบนี้มันค่อยน่าสนหน่อย...เฮ้ย!!...ไม่สิ...คนรวยๆอย่างผม...เลี้ยงข้าวแค่นี้ถือว่าจิ๊บๆเลยคับ
“ ................................. ”
“ 1 สัปดาห์ ล่ะเป็นไง O.K. มั้ย? ” .......เอ่อ...คือ...ถึงบ้านผมจะรวยก้อจิง(หรือไม่จิง- -*) แต่ป่ะป๊ากะม่ะม๊าก้อไม่เคยสอนให้เป็นคนฟุ่มเฟือยนะคับ!!^O^
“ เออๆ....วู้ๆ...นี่ชั้นไม่ได้เห็นแก่ของฟรีนะเว่ย อย่าเข้าใจผิดซะล่ะ ”
“ ^_^…อื้อๆ....ฮิๆ……” หมอนั่นยื่นแขนสองข้างออกมาเหมือนอยากขี่หลังผมเต็มแก่แล้ว ผมเลยนั่งยองๆให้มันขี่ ผมเดินไปเรื่อยๆจนเกือบครบรอบที่10แล้วคับ
‘’ คิกๆ.... ^^...”
“ หัวเราะอะไร - -? ”
“ หลังนายอุ่นดีจัง ชั้นชอบ... ”
ความคิดเห็น